Τύπος ιστιοφόρου. Χρησιμοποιήθηκε πολύ γιά ανίχνευση, μετάδοση μηνυμάτων, πειρατεία και ρήξη αποκλεισμού.
Σύνοδος κορυφής: Προσωρινός συμβιβασμός στην Ε.Ε. Αλυτο το πρόβλημα της Ευρωζώνης!
Η Σύνοδος της μεγάλης αυταπάτης
του Sergio Cesaratto
Ο Mario Monti επέστρεψε από τις Βρυξέλλες με λίγη ασπιρίνη που στο μόνο που βοήθησε ήταν να αποφύγει την κατάρρευση του ευρώ τη Δευτέρα.
Η συμφωνία που υπεγράφη στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που έληξε το βράδυ της Πέμπτης προβλέπει ότι οι πόροι διάσωσης των κρατών - και ειδικά ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (EMS), από τον Ιούλιο θα έχει στη διάθεση του ένα ποσό της τάξης των 500 δισ. ευρώ – που θα χρησιμοποιηθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών, οι οποίες αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα λόγω της φούσκας των ακινήτων, και την υποστήριξη των ιταλικών και ισπανικών κρατικών ομολόγων.
Το τελευταίο είναι ένα μέτρο που ο Μόντι το παρουσιάζει σαν προσωπική του νίκη. Ο ΕΜΣ έχει παρόλα αυτά πολύ περιορισμένους πόρους, δεδομένου ότι τους παρέχουν και οι ίδιες οι χώρες που θα στηρίξει, η Ελλάδα και η Πορτογαλία εξακολουθούν να χρειάζονται στήριξη, και η πρόκληση στο μέτωπο του χρέους των ισπανικών τραπεζών και του ιταλικού δημοσίου είναι κάποια τρισεκατομμύρια. Εξάλλου ο Μόντι είχε υποσχεθεί, μέτρα για τη μείωση των σημερινών επιτοκίων δανεισμού, ενώ εδώ μιλάμε για ενέργειες μόνο εφόσον, όπως αναμένεται, υπάρξει μια περαιτέρω επιδείνωση. Με μια διαδικασία που εκτός των άλλων είναι και εξευτελιστική: δεν μπαίνει αυτόματα σε λειτουργία, αλλά κατόπιν αιτήματος της χώρας και με την προϋπόθεση να υπογραφεί ένα «μνημόνιο συμφωνίας».
Η συνήθης ευφορία της αγοράς δεν θα κρατήσει πολύ, και τα σχόλια των ιταλικών πολιτικών χαρακτηρίζονται από τη συνήθη ρηχότητα. Ο Μόντι μιλάει για νίκη επειδή απέφυγε την έκρηξη των σπρεντ τη Δευτέρα και την έξοδο της χώρας από το ευρώ, έχοντας έτσι μπροστά του περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσει την εντολή διάλυσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Mark Duchamp: Τα αιολικά πάρκα είναι περιττά
Μια λεπτομερής ανάλυση της υποτιθέμενης εξοικονόμησης καυσίμων και CO2. Το σκεπτικό πίσω από τον ενθουσιασμό των πολιτικών μας για την αιολική ενέργεια και για άλλες ανενεώσιμες πηγές ενέργειας που δε βασίζεται σε αντικειμενική ανάλυση. Εδώ δε θα κάνουμε υποθέσεις για τις πολιτικές ατζέντες ή για τη διεφθαρμένη συμπεριφορά, αλλά απλά θα εξηγήσουμε γιατί οι αιολικοί σταθμοί δεν έχουν κανέναν χρήσιμο σκοπό.
Ο ενθουσιασμός των πολιτικών για την αιολική καθώς και τις άλλες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν έχει ως βάση την αντικειμενική ανάλυση.
Εδώ δεν θα σταθούμε στις πολιτικές σκοπιμότητες ή την διαφθορά αλλά απλά θα εξηγήσουμε γιατί τα αιολικά πάρκα δεν προσφέρουν τίποτε.
Στις Δυτικές χώρες, η δημόσια πολιτική για την ενέργεια βασίζεται στο ακόλουθο θεμελιώδες αξίωμα: τα αιολικά πάρκα αποτελούν μια ώριμη τεχνολογία για την παραγωγή ενέργειας και είναι ανταγωνιστικά. Αν όμως είναι ανταγωνιστικά τότε γιατί απαιτούν πανάκριβες επιδοτήσεις, είτε άμεσες είτε έμμεσες;
Η βιομηχανία των αιολικών πάρκων απαντά συστηματικά σε αυτό το ερώτημα υποδεικνύοντας τα “εξωτερικό κόστος” της παραγωγής ενέργειας μέσω των ορυκτών καυσίμων. Συνοπτικά το εξωτερικό κόστος είναι η μόλυνση, το διοξείδιο του άνθρακα και η υπερθέρμανση του πλανήτη. Το λάθος αυτής της επιχειρηματολογίας είναι ότι τα εξωτερικό κόστος που επικαλούνται ισχύει στον ίδιο βαθμό και για τα αιολικά πάρκα, όπως θα προσπαθήσω να δείξω τώρα με μια εύκολα κατανοητή γλώσσα.
I) -Τα αιολικά πάρκα αναγκάζουν τις συμβατικές μονάδες παραγωγής ενέργειας να καταναλώνουν περισσότερα ορυκτά καύσιμα σε σχέση με τις Kwh που παράγουν.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι οποιοσδήποτε οδηγεί στην πόλη όταν έχει κίνηση καταναλώνει αρκετά μεγαλύτερη ποσότητα καυσίμων από ότι θα κατανάλωνε στον αυτοκινητόδρομο.
Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό:
-Ένας κινητήρας καταναλώνει πιο αποδοτικά το καύσιμο όταν τρέχει με την βέλτιστη ταχύτητα ταξιδιού (περίπου 100 χλμ. ανά ώρα για τα περισσότερα αυτοκίνητα).
- Ένας κινητήρας καταναλώνει το καύσιμο με μικρότερη αποδοτικότητα και παράγει περισσότερα βλαβερά αέρια όταν επιταχύνει. Ποιος δεν έχει παρατηρήσει τον μπλε καπνό που βγαίνει από τις εξατμίσεις όταν τα αμάξια επιταχύνουν; (μαύρος καπνός στην περίπτωση απορυθμισμένων κινητήρων diesel.
Μέσα στην κίνηση της πόλης, τα αυτοκίνητα επιταχύνουν, σταματούν, επιταχύνουν ξανά, σταματούν ξανά και ούτω καθεξής. Αυτό προκαλεί μεγαλύτερη κατανάλωση καυσίμων και μεγαλύτερη μόλυνση.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και την άσκοπη κατανάλωση καυσίμων όταν τα αυτοκίνητα είναι σταματημένα σε φανάρια ή κολλημένα σε μποτιλιάρισμα.
Το ίδιο ισχύει με τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ορυκτά καύσιμα: καταναλώνουν περισσότερο όταν επιταχύνουν και σταματούν συχνά. H ουσία του θέματος είναι ότι τα αιολικά πάρκα αναγκάζουν αυτά τα εργοστάσια να λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Ορίστε το πως:
Α) Όταν ο αέρας φυσά, τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας ορυκτών καυσίμων (Ε.Π.Ε.Ο.Κ) πρέπει να μειώσουν την παραγωγή τους καθώς ο ηλεκτρισμός που παράγεται από αιολικά πάρκα έχει προτεραιότητα στο δίκτυο. Καθώς δεν υπάρχουν αρκετά μεγάλες μπαταρίες να απορροφούν την ενέργεια που παράγεται όταν αυτή είναι μεγαλύτερη της ζήτησης, τα (Ε.Π.Ε.Ο.Κ) συγκρατούνται ώστε να χαμηλώσουν τα επίπεδα παραγωγής. Αυτό είναι απαραίτητο για να διατηρηθεί η απαιτούμενη συχνότητα των 50Hz στο εθνικό δίκτυο, σε περίπτωση αποτυχίας θα υπήρχαν καταστροφικά μπλακ-άουτ, κάτι που δεν μπορεί να ανεχτεί μια σύγχρονη οικονομία. Η βέλτιστη απόδοση των Ε.Π.Ε.Ο.Κ επιτυγχάνεται όταν λειτουργούν στο 95% περίπου της δυνατότητας τους, η συγκράτηση αυτή τα αναγκάζει να καταναλώνουν περισσότερα καύσιμα, να παράγουν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα και να μολύνουν περισσότερο για κάθε Kwh που παράγεται.
Το ευρώ,ο εύθραυστος καθρέφτης μιας μη- ομοσπονδίας
του Joseph Halevi
Αυτό που ζούμε στην Ευρώπη, αυτούς τους μήνες και τους επόμενους, είναι μια κρίση που πηγάζει από συγκρούσεις μεταξύ τμημάτων και μερίδων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητο η ιταλική Αριστερά – όσοι επιμένουν ακόμα να σκέφτονται με όρους" ταξικούς" - να εντοπίσει και να κατανοήσει την μεταξύ των καπιταλιστών και την ενδοκαπιταλιστική διάσταση της κρίσης, που ζούμε σήμερα στην Ευρώπη. Δεν πρόκειται επομένως για ένα ζήτημα που έχει να κάνει με ένα "τέλειο σχέδιο" ευρωπαϊκό, μια ενοποίηση που απέτυχε.
Θα ήθελα να κάνω δύο παρατηρήσεις: η πρώτη είναι ότι ο διαχωρισμός μεταξύ μιας Ευρώπης του βορρά (που συσσωρεύει πλεόνασμα στο ισοζύγιο πληρωμών) και μιας Ευρώπης του νότου που, αντίθετα, συσσωρεύει ελλείμματα συμπληρωματικά, είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται εδώ και αρκετά χρόνια. Η Ιταλία και η Γαλλία εμπλέκονται περίπου μία δεκαετία. Η νότια Ευρώπη - Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα – βρισκόντουσαν πάντα σε αυτή τη θέση. Ηταν πάντα χώρες "ελλειμματικές", που θα πρεπε, επομένως, να καλύπτουν το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών τους, μέσω της εισαγωγής κεφαλαίων,κάθε είδους.
Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν το έλαβαν υπόψη. Οι ασυμμετρίες που δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη υπάρχουν εδώ και χρόνια, ή μάλλον, προηγούνται της δημιουργίας του ευρώ. Και αυτές, φυσικά, τις ασυμμετρίες, το ευρώ δεν τις μετρίασε καθόλου.
Το δις εξαμαρτείν...
Θύελλα πάνω από στο Βερολίνο
Η παράδοση του Παρισιού δεν ήταν απαραίτητη επειδή η Γερμανία είναι ολοένα και πιο δέσμια της πολιτικής του εξαναγκασμού της υπόλοιπης ευρωζώνης να αποδεχθεί τους όρους της. Η Ελληνο-Ιβηρική κρίση έχει οδηγήσει σε μαζική εξαγωγή κεφαλαίων από αυτές τις χώρες - και από την Ιταλία και τη Γαλλία – προς τη Γερμανία, βασικά προς την αγορά ομολόγων του γερμανικού δημοσίου. Η τιμή των γερμανικών ομολόγων είναι επομένως ιδιαίτερα υψηλή, ενώ οι αποδόσεις τους σε ιστορικά χαμηλά.
έκαστος στο είδος του
δεκατίας του '60. Αλλού τράβηξε ο ένας, αλλού ο άλλος. Και πάντα
τα λέγανε έξω απ' τα δόντια, χωρίς ποτέ να τσακωθούνε. Τα φερε
έτσι η ζωή που βρεθήκανε και πάλι, τέλη της ίδιας δεκαετίας. Σ' ένα
παρακμιακό μαγαζί, κάπου στην Πατησίων - "φιλαράκι, έλα να με
δεις, να μου πεις τη γνώμη σου". Πήγε. Κάθισε σε όλο το πρόγραμμα.
Και όταν έγινε φινάλε, και τον πλησίασε ο άλλος ρωτώντας "πώς σου
φάνηκε; " το μόνο που του είπε ο φίλος του ήταν "καλά, δεύτερο
μπουζούκι δεν υπήρχε για να πάρεις; Έπρεπε εσύ, ολόκληρος Χιώτης,
να παίζεις, για να τραγουδάνε οι λεκάνες; " Κι ολόκληρος Χιώτης
έσκυψε, έτσι μου είπε, το κεφάλι και δε μίλησε...
[--->]
Εφτά σύντομα μαθήματα από τις ελληνικές εκλογές
ΠΡΩΤΟ, δεν είναι αλήθεια, όπως δείχνει η Ελλάδα, ότι η διαμαρτυρία δεν επηρεάζει το πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο. Μέσα σε τρία χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία από ένα ποσοστό κοντά στο 80 τοις εκατό κατέβηκαν λίγο πάνω από το 40%. Από κόμματα του δικομματισμού υποχρεώθηκαν να συνασπιστούν ενάντια στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Σήμερα στην Ελλάδα η πολιτική εκπροσώπηση κατά της λιτότητας είναι το 50 τοις εκατό των ψήφων.
ΔΕΥΤΕΡΟ, δεν είναι αλήθεια ότι στις εκλογές οι διάφορες πριμοδοτήσεις στο πρώτο κόμμα εγγυώνται την κυβερνησιμότητα της χώρας και ότι είναι πολιτικά ουδέτερες. Με νόμο παρόμοιο με αυτόν του Violante λίγους μήνες πριν, ένα από τα δύο πρώην κόμματα του δικομματισμού (η Νέα Δημοκρατία) κέρδισε το μπόνους των εδρών και έτσι κατάφερε να δημιουργήσει μια συμμαχία με τον πρώην αντίπαλο του (το ΠΑΣΟΚ).Στην Ιταλία αυτό το παράδειγμα, θα μπορούσε να σημαίνει κάτι.
Οι ισπανοί ανθρακωρύχοι παραλύουν τις Asturias και τις περιοχές της βιομηχανίας εξόρυξης
Μετά από μια ακόμη αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας, τα συνδικάτα απείλησαν ότι αν ο πρωθυπουργός Rajoy δεν θέλει οι περιοχές των ορυχείων της Ισπανίας να γίνουν πεδίο μάχης, τότε θα πρέπει να δώσει εντολή στους δικούς του να καθίσουν και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους των εργαζομένων.
Μετά από 18 ημέρες απεργίας, διαδηλώσεων, αποκλεισμούς και συγκρούσεων μεγάλης έντασης με την αστυνομία ,την Παρασκευή στο Pozo del Sotón, 30 χλμ. από το Oviedo - οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που τους υποστηρίζουν περίμεναν μια σθεναρή αντίδραση των αστυνομικών δυνάμεων που τελικά ήταν μικρότερη του αναμενόμενου. Σε πολλές περιπτώσεις οι ανθρακωρύχοι για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από πιθανές βίαιες επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής είχαν «θωρακίσει» τις εισόδους των ανθρακωρυχείων και είχαν κλείσει με οδοφράγματα ορισμένους πολυσύχναστους δρόμους και αυτοκινητοδρόμους.
Η ένταση ήταν στα ύψη, και διαπερνούσε ακόμα και τα καλυμμένα,για την αποφυγή αντιποίνων, πρόσωπα των εργαζόμενων. Στο τέλος όμως η ημέρα κύλισε σχετικά ήρεμα, με σχεδόν 100% συμμετοχή στην απεργία όχι μόνο στα ορυχεία της Leon και στην Asturias, αλλά και σε όλους τους άλλους τομείς του κόσμου της εργασίας - και του δημόσιου τομέα – ως ένδειξη αλληλεγγύης για τον αγώνα των ανθρακωρύχων. Σε πολλές περιοχές, ειδικά στην Asturias, πέρα από το μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας σε δρόμους και αυτοκινητόδρομους ταχείας κυκλοφορίας, οι εργαζόμενοι έστησαν μπλόκα και στις γραμμές του τρένου. Στη διάρκεια της ημέρας έγιναν πολλές διαδηλώσεις στα κέντρα μεγάλων και μικρών πόλεων. Στη Leon γύρω στους 15.000 διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς την έδρα της επαρχίας, όπου είναι κλεισμένοι σε ένδειξη διαμαρτυρίας έξι ανθρακωρύχοι από τα τις 4 Ιουνίου. Η πιο μαζική κινητοποίηση όμως, έγινε στο Llangreu της Asturias, όπου διαδήλωσαν πάνω από 50 χιλιάδες άνθρωποι.
Απεργίες και μπλόκα και σε ορισμένους δήμους της Aragones και της Castilla-La Mancha.
Παρά τις διαμαρτυρίες των ανθρακωρύχων και του υπόλοιπου πληθυσμού των ανθρακωρυχείων, η κυβέρνηση δεν φαίνεται να υποχωρεί από την απόφασή της να περικόψει το 64% των κονδυλίων για τη στήριξη της βιομηχανίας εξόρυξης της χώρας μια απόφαση που θα οδηγήσει στο σταδιακό κλείσιμο πολλών ορυχείων και την απώλεια 40.000 θέσεων εργασίας, και τώρα την απόφαση αυτή θα πρέπει να την εγκρίνει μέσα στις επόμενες ώρες και η Γερουσία. Τα συνδικάτα της εξορυκτικής βιομηχανίας έχουν ανακοινώσει για τις την επόμενες μέρες μια πορεία με τα πόδια στη Μαδρίτη και μια νέα διαμαρτυρία έξω από το Υπουργείο Βιομηχανίας.
Και η Ιταλία έτοιμη να ζητήσει βοήθεια με έμμεσο τρόπο
Όταν ο ιταλός Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων ρωτήθηκε αν θα έπρεπε η ΕΚΤ να ξαναβάλει και πάλι μπροστά το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων , ο Moavero απάντησε: "Δε ζητάμε αυτό, επειδή σεβόμαστε την αυτονομία της ΕΚΤ, αλλά εννοείται ότι οποιαδήποτε κίνηση για τον περιορισμό της αύξησης των σπρεντ θα ήταν καλοδεχούμενη. "
Ο Moavero είπε επίσης ότι δεν πιστεύει ότι το ESM θα αρχίσει να λειτουργεί από τον Ιούλιο, όπως είχε προγραμματιστεί, λόγω του χρόνου που απαιτείται για την επικύρωση του από τις χώρες της Ευρωζώνης.
Η αληθινή απολογία του Σωκράτη
Κατ΄ επιθυμίαν του «Δάσκαλου» η έκδοση του 1974 εικονογραφήθηκε από τον Γιάννη Ρίτσο, αν και ο μεγάλος μας ποιητής θεωρούσε ότι σε αυτό το «αριστούργημα της νεοελληνικής πεζογραφίας, όπου αίσθημα, στόχαση, λόγος, δένονται σε μια μοναδική αδιάσπαστη ενότητα», «η γλώσσα είναι τόσο νευρώδης, ακριβόλογη, καίρια, παραστατική που δεν έχει ανάγκη από καμμιάν εικαστική επικουρία, από καμμιάν άλλη παράσταση».
Γι΄ αφτά που δίδαξα, θα πρεπε να με κάνετε χρυσόνε και να με προσκυνάτε. Γι΄ αφτά που θα ΄κανα, αν εζούσα, θα ΄πρεπε με το δίκιο σας όχι να με σκοτώσετε μοναχά, μα να με κοπανίσετε ζωντανό μέσα στο γουδί, όπως ο τύραννος ο Νέαρχος θα κοπανίσει το Ζήνωνα τον Ελεάτη, για να μάθει να διδάσκει την αρετή όσο θέλει, μα να μη μιλάει για την παλιανθρωπιά των αρχόντων. Θα ΄πρεπε να μου κόψετε τη γλώσσα, καθώς ο βασιλιάς Αντίπατρος θα κόψει τη γλώσσα του Υπερείδη του ρήτορα, για να μάθει, πως μπορεί να προδίνει την πατρίδα του, μα δεν κάνει να βρίζει και τον ξένο μισθοδότη... Θα ΄μουνα πραγματικά επικίντυνος στη δημόσια τάξη, στο «συμφέρον του κρείττονος». Και να ρίχνατε το κουφάρι μου μακριά στον Κορινθιακό ή σε κανένα φαράγγι του Κιθαιρώνα -«μη ταφήναι εν γη αττική!» Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατιμία και προδοσία από το να λες την αλήθεια!..
Θα πήγαινα, που λέτε, στους λαϊκούς μαχαλάδες της Αθήνας, στα βρωμοχώρια της Αττικής από τις Κάβο Κολόνες ίσαμε τα Κούντουρα κι από την Κούλουρη ίσαμε το Καπαντρίτι. Θα κατέβαινα στα σκοτεινά χαμόσπιτα, γεμάτα κοριούς και χτίκιασμα, θα ΄μπαινα στα μικρομάγαζα της φτωχολογιάς, στα καρβουνιάρικα του λιμανιού, γιομάτα λέρα και βόχα. Και θα ΄λεγα:
«Λέφτεροι πολίτες! Αφτός ο τόπος, κι αν ακόμα βρισκότανε στη Σκυθία, όπου σπάνια ξεμυτίζει ο γήλιος ανάμεσ΄ από μάβρα σύνεφα και πάνου σ΄ άλιωτα χιόνια, πάλε θα ΄τανε ο καλύτερος απ' όλους, γιατί το θέλ' η καρδιά σας. Είναι η πατρίδα. Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ' αφτήνε: χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, θεοί κ΄ εξουσία, σκέψη και θέληση -όλα ξένα! Λιγοστοί σας έχετε τόσο μέρος, όσο να τρυπώνετε ζωντανοί και να θάβεστε πεθαμένοι και τόση λεφτεριά, όσο να κάνετε τη φυσική σας ανάγκη στη ρεματιά, όταν δε σας βλέπει χωροφύλακας... Και όταν βυθίζετε το μάτι σας πέρα στο γαλάζιο πέλαγος, οπού πάνε κ΄ έρχονται καΐκια και φρεγάδες κουβαλώντας από το στόμα του Νείλου κι απ΄ τον Κιμμέριο Βόσπορο κι απ΄ τις Ηράκλειες στήλες σιτάρι, χάλκωμα, μετάξι και γυναίκες, περηφανέβεστε, πως είναι δικά σας, γιατί ΄ναι «εθνικά!» Και κανένας δε συλλογάται, πως όλα τ' αγαθά μαζέβονται σε λίγα χέρια. Ατζέμηδες, Μοραίτες, Θηβαίοι και Κορθιανοί σας σκοτώνουνε μια φορά οι ξένοι με τα χέρια τ΄ αδερφικά σας σφίγγουνε το καρύδι του λαρυγγιού σ΄ όλη σας τη ζωή και σας δολοφονούνε κάθε μέρα. Όχι μονάχα τίποτα δικό σας γύρα, μα κι όλος ο εαφτός σας κ΄ η ψυχή σας είναι δικά τους».
Ύστερα θα πήγαινα στα νταμάρια της Πεντέλης, στις μίνες του Δασκαλειού και του Λάβριου, στους ταρσανάδες του Περαία, στις φάμπρικες, που φκιάνουνε σκουτάρια και λουρίκια του πολέμου -στους δούλους! Θα κατέβαινα στ΄ αμπάρια των καραβιών, όπου χιλιάδες σκεβρωμένοι κουπηλάτες (άσπρα μαλλιά, μέτωπα καμένα με το πυρωμένο σίδερο) βροντάνε ρυθμικά τους χαλκάδες τους και ξεφωνίζουν από τα χτυπήματα του βούρδουλα, σαν τύχει και λιγοθυμίσουν από την κούραση, θα πήγαινα στα μεγάλα τσιφλίκια, σαν του Αλκιβιάδη στον Κουβαρά, όπου ζεμένοι με τα καματερά οργώνουνε τα κατσάβραχα και τα πουρνάρια, θα πήγαινα στην Ακρόπολη, στη Ραμνούντα, στα Κούντουρα, στις Κάβο Κολόνες, όπου σηκώνουνε με τα χέρια τους στον αψηλό ουρανό τους μαρμαρένιους κολοσσούς του πνέματός σας, τους Παρθενώνες. Και θαν τους έλεγα:
«Θρακιώτες, Ασιάτες, Αφρικανοί και Σκύθες και Ρωμιοί! Οικέτες, θεράποντες, επιστάτες, παιδαγωγοί, τσογλάνια. Μαντινούτες του γυναικωνίτη κι άγιες πόρνες των θεών και των ανθρώπων. Σκλάβοι δημόσιοι και σκλάβ΄ ιδιωτικοί. Η ξετσίπωτη φιλοσοφία δασκαλέβει, πως είσαστε γεννημένο σκλάβοι. Μα μήτε οι θεοί μήτε κ' η φύση διατάξανε το σπέρμα του πατέρα σας να σας γεννήσει τέτιους. Η τύχη σάς έκανε κι η συνήθεια σάς αποτέλειωσε. Είσαστε σκλάβοι εσείς, για να μαστ' εμείς οι λέφτεροι. Σηκώστε το κεφάλι και κοιτάχτε τον ανοιξιάτικο ουρανό. Έχετε ξεχάσει το βάθος και το χρώμα του. Στην πατρίδα σας όμοια γελάνε τ΄ ακρογιάλια κι αστροβολάνε κάμποι και γήλιος. Κάποτες είσαστε και σεις λέφτεροι κι άδικοι, για να γίνετ΄ εδώ σκλάβοι κι αδικημένοι -σεις, οι προγονοί σας, αδιάφορο! Είσαστε το μεγάλο ψυχομέτρι. Νιώστε τη δύναμη σας κ΄ ενωθείτε με τους αδικημένους λέφτερους. Να σηκώσετε μοναχά τα σφυριά, τα δρεπάνια, τα πελέκια, τα κρικέλια σας και θα γίνει κουρνιαχτός ολάκερ΄ η δημοκρατία των «αρίστων». Να τους πάρετε τ΄ αγαθά και να τους βάνετε να δουλέβουνε, για να τρώνε».
-«Και να καθόμαστ΄ εμείς», θ΄ απαντούσανε μερικοί μαθημένοι να σέρνονται σα ραγιάδες στην κοιλιά μπροστά στους δυνατούς και να ξεκοιλιάζουνε τους αδύνατους.
-«Όχι», θα φώναζα εγώ. «Θα δουλέβουνε κ΄ αφτοί και σεις. Κοινή δουλειά, κοινά τ΄ αγαθά κι η λεφτεριά...»
-«Αμ τότες ας λείπει τέτια λεφτεριά. Δε μας κάνει...»
-«Μην πειράζεστε! Σαν έρτει κείν' η ώρα, θα μπείτε σε δρόμο να γίνετε άνθρωποι» να λυτρώσετε, θέλοντας και μη, το σώμα σας, την ψυχή σας και το πνέμα σας».
-«Ποιοι, μωρέ, θα μας βάλουνε σε δρόμο;» πάλε θα ξεφωνούσανε.
-«Οι Σκύθες!».
Μια βροντερή φωνή πετάχτηκε ξαφνικά, σα ρουκέτα: «Τέλειωσε το νερό!» Είταν ο κλητήρας. Οι δικαστάδες τινάχτηκαν άπανον μ΄ ορμή ξεφωνίζοντας και βλαστημώντας και τρέξαν όλοι πατείς με πατώ σε κατά την πόρτα. Δεν είτανε πυρκαϊά. Δεν είτανε σεισμός. Τρέχανε, στριμωγνόντανε, χτυπιόντουσαν αναμεταξύ τους ποιος θα πάει πρώτος στο ταμείο να πάρει το μιστό του! Ακόμα κ΄ οι κλητήρες ορμήσανε κατά την πόρτα για την ίδια δουλειά κι αφήσανε το Σωκράτη μοναχό του πάνου στο βήμα να πικρογελά. Και κείνος, με την παντοτινή του γαλήνη στην ψυχή και στο πρόσωπο, κατεβαίνοντας από το βήμα παρακάλεσε τον Πλάτωνα, που στεκότανε σαστισμένος εκεί κοντά, να τον οδηγήσει στη φυλακή: «Δεν ξέρω, καημένε, μήτε που βρίσκεται μήτε κι από ποιο δρόμο πάνε!»
Πηγή: Κώστας Βάρναλης, η Αληθινή Απολογία του Σωκράτη, 4η Έκδοση, Κέδρος, Αθήνα, 1974, σελ. 95-99.
Δημοσιεύτηκε από: Γεφυριστές
[--->]
Κρούγκμαν:To εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι αρκετό, έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ
«Σε περίπτωση που οι σημερινές πολιτικές αποτύχουν τελείως, κάτι που θεωρείται δεδομένο, και η Ελλάδα βγει ούτως ή άλλως από το ευρώ, κάτι που θεωρείται πολύ πιθανό, αυτό θα πλήξει συνολικά την αξιοπιστία της κεντρώας πολιτικής. Θα ήταν λοιπόν προτιμότερο να πληγεί η αξιοπιστία των ριζοσπαστών», γράφει ο Κρούγκμαν.
Ο Κρούγκμαν προβλέπει, έστω και έμμεσα, ότι θα υπάρξουν δυσκολίες στο σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. «Όπως και εγώ έτσι και το Business Insider θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο υπέστη μεγάλη φθορά ταυτιζόμενο με σειρά αποτυχημένων πολιτικών, μπορεί να μην συμμετέχει σε ένα κοινό κυβερνητικό σχήμα αν δεν συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό εγείρει ένα ερώτημα: Γιατί να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;».*
Ο Κρούγκμαν δεν είναι ο μόνος που αμφιβάλει για τις δυσκολίες της ΝΔ να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού ικανή να κυβερνήσει και να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης.
Στην ψήφο των Ελλήνων γράφει η Wall Street Journal - βάρυνε «πιο πολύο φόβος παρά ο θυμός».
Η Δημοκρατία ενοχλεί
Οι πολιτικές παραδόσεις, οι αναφορές που ανακαλεί αυτή διαδικασία δημοκρατικής θεσμικής συγκρότησης, ανάγονται προφανώς στη Γαλλική Επανάσταση, αλλά και στην αρχαία ελληνική Δημοκρατία: το δημόσιο αγαθό της Δημοκρατίας δεν είναι πολυτέλεια, ακόμα και σε καιρούς πείνας, στερήσεων και θανάτου, δεν είναι πολυτέλεια για ένα μαχόμενο (πολιτικά ή και στρατιωτικά) λαϊκό κίνημα, αλλά είναι εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο του, συνιστά την ταυτότητά του. Με αυτή την έννοια, οι Κορυσχάδες συμβολίζουν ένα ζήτημα σχεδόν φιλοσοφικής τάξης, ένα ζήτημα κοσμοθεωρίας. Γι’ αυτό, το 1955, έγινε μια απόπειρα το χωριό, δηλαδή αυτός ο συμβολισμός του, να εξαφανιστεί από τον γεωγραφικό και τον ιστορικό χάρτη: μετονομάστηκε σε «Κυψέλη», αλλά η παραχάραξη άντεξε μόλις δέκα χρόνια, αφού το 1965 ο οικισμός επανήλθε στην κανονική ονομασία του.
Αυτό ακριβώς το συμβολισμό, αυτό το ζήτημα κοσμοθεωρίας έρχονται τις τελευταίες μέρες να αμφισβητήσουν εκατοντάδες δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο, αλλά και ο συγγραφέας κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος στα Νέα, με αφορμή τη σχετική αναφορά στις Κορυσχάδες της υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ, στο επεισόδιο στον «Αντέννα» με πρωταγωνιστή τον Κασιδιάρη.
Κατ’ αρχήν, το όνομα του χωριού είναι γένους θηλυκού, κ. Θεοδωρόπουλε... Άρα, γράφουμε «στις» και όχι «στους» Κορυσχάδες. Κατά δεύτερον, ως συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων, τα περισσότερα από τα οποία «ηθογραφούν» την αρχαία ελληνική Δημοκρατία και τις ιδέες της, ο κ. Θεοδωρόπουλος συνεχώς παίρνει θέση σε άπειρα ζητήματα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, ζητήματα που έχει μελετήσει ενδελεχώς η παγκόσμια ιστορική κοινότητα. Καλώς κάνει και παίρνει θέση, είναι δικαίωμα της τέχνης αυτό, δικαίωμα που δεν υποκαθιστά την επιστήμη. Τι γίνεται όμως όταν η συζήτηση φθάνει στις Κορυσχάδες;
Εδώ, το άνυσμα της σκέψης και της αφήγησης του κ. Θεοδωρόπουλου συρρικνώνεται απελπιστικά. Αντί, ως συστηματικά ασχολούμενος με την αρχαία ελληνική Δημοκρατία, να φωτίσει το δημοκρατικό πρόταγμα που αποτυπώθηκε στις Κορυσχάδες, στο φόντο εκείνων των αρχαίων ιδεών και της ιστορικότητάς τους, οχυρώνεται πίσω από την «αναρμοδιότητα» του λογοτέχνη: «Ποια είναι η σημασία του ψηφίσματος των Κορυσχάδων για την ελληνική Ιστορία αφήνω άλλους, αρμοδιότερους από μένα, για να την κρίνουν».
Έστω. Θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την άρνηση του λογοτέχνη να εμπλακεί σε ζητήματα της πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας, αφού ειδικεύεται και προτιμά μόνο τα υψιπετή και τα διαχρονικά... Ναι, θα μπορούσαμε, αλλά την παραπάνω φράση του ακολουθεί απνευστί η επόμενη: «Όμως, όσο ελάχιστη Ιστορία κι αν ξέρεις, δεν μπορεί, κάτι θα έχεις ακούσει για τον Δεκέμβρη του '44 ή για το αιματοκύλισμα που ακολούθησε το 1946».
Τώρα, ο λογοτέχνης παίρνει θέση, δημιουργώντας μάλιστα και μια ιστορική αλληλουχία. Αν δεχθούμε την «ιστορική» λογική του κ. Θεοδωρόπουλου, η Γαλλική Επανάσταση θα πρέπει να κατηγορηθεί για τους ευρωπαϊκούς πολέμους που ακολούθησαν, ίσως και για τους δύο Παγκοσμίους πολέμους. Αλλά και η αρχαία ελληνική Δημοκρατία θα πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνη για την παρακμή του αρχαίου κόσμου, για τη ρωμαϊκή κατάκτηση, για τον βυζαντινό σκοταδισμό, για την άλωση της Πόλης, για τα 400 χρόνια σκλαβιάς, ακόμα και για τον Δεκέμβρη του 2008, που έλαβε χώρα στις παρυφές της Ακροπόλεως...
Δεν είναι σχήμα λόγου. Τον Δεκέμβρη του 2008, ο κ. Θεοδωρόπουλος, μαζί με τους επίσης λογοτέχνες κ.κ. Δοξιάδη και Μάρκαρη, σε σχετικό μανιφέστο τους, διαμαρτύρονταν για τη «δυνατότητα» που απολάμβανε «κάθε ομάδα ‘επαναστατημένων’ νεαρών να μαγαρίζει ανενόχλητη την Ακρόπολη»...
Ναι, η Δημοκρατία ενοχλεί. Ενοχλεί πρωτίστως τη μουσειακή «τακτοποίησή» της, γιατί μόνο ως ζώσα συνείδηση, ως κίνηση και ενέργημα πολιτών, ως αυτοθεσμιζόμενη πραγματικότητα υπάρχει. Αλλιώς, μετατρέπεται σε μουσειακή λατρεία παρελθόντων μεγαλείων, σε μήτρα από την οποία βλασταίνουν ποικίλες αντιλήψεις, συγγενείς όμως μεταξύ τους: ο ιστορικοφανής (και φυσικά όχι καλλιτεχνικός-αισθητικός, ούτε καν ιστορικός) αριστοκρατισμός του κ. Θεοδωρόπουλου και του Κασιδιάρη μήπως είναι «ομογάλακτοι»;
Ο πρόεδρος της ΠΕΕΑ των Κορυσχάδων, ο διαπρεπής συνταγματολόγος Αλέξανδρος Σβώλος, αυτός ο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του νομικού θετικισμού, αλλά και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, ήταν και παραμένει απέναντί τους, ως μέτρο της Δημοκρατίας. Αλλά μαζί με την εθνοσυνέλευση των Κορυσχάδων, με τον ίδιο σκαιό και ανιστόρητο τρόπο διασύρεται και ο ομοφώνως ψηφισθείς πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της, ο στρατηγός Νεόκοσμος Γρηγοριάδης, επικεφαλής των «Αριστερών Φιλελευθέρων», ενός από τα κόμματα που στελέχωσαν το ΕΑΜ και εν συνεχεία την ΕΔΑ, αναδεικνύοντας μια διαφορετική αλλά επίσης ουσιώδη συγγένεια: ανάμεσα στην Αριστερά και τη δημοκρατική παράδοση που καταφάσκει τις αξίες του πολιτικού φιλελευθερισμού. Ο Γρηγοριάδης, φυσικά, δεν υπήρξε κάποιος θρυλούμενος ως αιμματοβόρος κονσερβοκούτης. Υπήρξε, όμως, εξέχουσα φυσιογνωμία τού αγώνα για πολιτικό αυτοκαθορισμό. Αυτός ο τελευταίος, όταν λείπει, η ιστορία κακοπαθαίνει.
Επίσης κακοπαθαίνει η λογοτεχνία, από τα αυτάρεσκα και «αφυπνιστικά» ιστορικά μυθιστορήματα, αρχής γενομένης με το «ιπποτικό μυθιστόρημα» Ο Αυθέντης του Μωρέως, του Αλεξάνδρου Ρίζου Ραγκαβή, μια παράδοση που για ενάμιση αιώνα καλά κρατεί, φθάνοντας μέχρι τον κ. Θεοδωρόπουλο. Πρόκειται για μια ακόμη, χαρακτηριστική συγγένεια, η οποία βέβαια, ήδη από εκείνα τα χρόνια, έχει απέναντί της τον ριζοσπαστικό ευρωπαϊσμό του Εμμανουήλ Ροΐδη και το πρόταγμα του αισθητικού αυτοκαθορισμού. Αλλά αυτή, όπως λένε, είναι μια άλλη συζήτηση. Ε, λοιπόν, δεν είναι...
[--->]
Το εργαστήριο του φόβου
Η κλεψύδρα αδειάζει. Πρόθυμοι, οξύθυμοι, βαρύθυμοι και άθυμοι, περίπου επτά εκατομμύρια Έλληνες πολίτες πρέπει να βρουν τον τρόπο να φτάσουν την Κυριακή μέχρι τις κάλπες. Να δείξουν την ταυτότητά τους στον δικαστικό αντιπρόσωπο, να πάρουν τα ψηφοδέλτια, να μπουν πίσω από το μπλε παραβάν και ν’ αποφασίσουν – δεν είναι δα και δύσκολο, η δημοκρατία τα κάνει όλα τόσο εύκολα… Αλλά πρέπει ν’ αποφασίσουν κουβαλώντας στους ώμους όλο το βάρος του κόσμου. Δεν είναι και πολύ δίκαιο αυτό.
Καλό είναι να νιώθει κανείς πολίτης του κόσμου, αλληλέγγυος και αλληλένδετος, με μια αίσθηση ευθύνης για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει μια πράξη του εδώ, στην Ελλάδα, σε έναν ανυποψίαστο Κινέζο εργάτη ευρωπαϊκής ή αμερικανικής πολυεθνικής στη Σανγκάη. Κι αυτή την αίσθηση αναπόφευκτα την έχει όταν επιλέγει μια συσκευή «made in China» – έτσι κι αλλιώς, δεν έχει πολλές άλλες επιλογές. Αλλά, αυτή η επιλογή έχει συγκεκριμένες, μετρήσιμες επιπτώσεις. Κι είναι μάλλον απίθανο να λειτουργήσει σύμφωνα με το κλισέ της θεωρίας του χάους: το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Καλιφόρνια προκαλεί καταιγίδα στην Κίνα. Διαχρονικά, και στην κλίμακα των πολλών εκατομμυρίων καταναλωτών που διαλέγουν κάτι «made in China», μπορεί αυτές οι ασήμαντες επιλογές να οδηγήσουν σε μια ιστορική μετατόπιση του παγκόσμιου κέντρου ισχύος στην Ανατολή. Αλλά αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη.
Αν πιστέψει, όμως, κανείς τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Μπαρόζο, τη Λαγκάρντ, την Αυστριακή υπουργό Οικονομικών, τον Καναδό πρωθυπουργό, τον Αμερικανό πρόεδρο, τον Κινέζο κεντρικό τραπεζίτη, το IIF, κάθε αναλυτή χρηματοπιστωτικού ιδρύματος που θέλει να δικαιολογήσει το παχυλό του μεροκάματο κι όλους όσοι «ψηφίζουν» εδώ και δύο μήνες καθημερινά και άτσαλα στην Ελλάδα, αυτή την Κυριακή παίζονται οι τύχες του κόσμου. Κι εξαρτώνται απ’ αυτή την απειροελάχιστη επιλογή πίσω από το μπλε παραβάν, από το τυπωμένο χαρτί που θα μπει στον φάκελο και θα πέσει στη διάφανη κάλπη. Απ’ αυτή την επιλογή, υποτίθεται, εξαρτάται το αν οι τράπεζες του ευρωπαϊκού Νότου θα στραγγίξουν από ευρώ, το αν θα υπάρχουν χρήματα για τις συντάξεις και τους μισθούς, το αν θα διαλυθεί η Ευρωζώνη, αν όλη η Ευρώπη θα μπει σε μια βαθιά και μακρόχρονη ύφεση, αν η Γερμανία θα «αγριέψει» σε μια ενδεχόμενη ελληνική «λιποταξία», αν οι ΗΠΑ θα ξαναζήσουν το κραχ της Lehman Brothers, αν θα μειωθούν οι κινεζικές εξαγωγές, αν θα πέσει η ζήτηση για ρωσικό πετρέλαιο και αέριο, αν θα στριμωχτούν περισσότερα παιδιά σε κάθε θρανίο στα σχολεία του Νίγηρα, αν θα πυκνώσουν τα μέτωπα του πολέμου στην Ασία και στην Αφρική, αν ο εθνικισμός θα ξαναγυρίσει δριμύς στα Βαλκάνια, αν αυτά θα ξαναγίνουν πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης, αν η Γερμανία θα ξαναγίνει το ολοκαύτωμά της και αν τελικά ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μας.
Είναι άδικο. Κανείς ψηφοφόρος δεν μπορεί να σηκώσει όλο το βάρος του κόσμου σε μια διαδικασία που στις καθωσπρέπει κοινοβουλευτικές δημοκρατίες είναι πολιτική ρουτίνα. Και κανείς δεν μπορεί να σηκώσει όλο το φορτίο του φόβου που προσπαθούν να εμπνεύσουν οι κυνικοί εισβολείς της πολιτικής συνείδησης – άλλοι τρομαγμένοι κι οι ίδιοι από την ανεξέλεγκτη κατασκευή τους που λέγεται ευρώ, κι άλλοι λειτουργώντας ως κοινοί απατεώνες, διαδοσίες ψεύδους, ιδεολογικοί τρομοκράτες. Αυτός είναι κι ο λόγος που ο φόβος, θεμελιώδες κίνητρο άθλων και αθλιοτήτων, γίνεται ένα ιδιότυπο σύνορο, μια διαχωριστική γραμμή που διασχίζει την ελληνική κοινωνία προ της κάλπης.
Ο μανιχαϊσμός τον οποίο επέλεξαν οι δυνάμεις του «καλού» ως γήπεδο αναμέτρησης με τις δυνάμεις του «κακού» προκάλεσε αντιδράσεις δύο ταχυτήτων στην ελληνική κοινωνία, που για δυόμισι χρόνια έχει γίνει ένα ιδιότυπο εργαστήριο του φόβου. Εκείνοι που έχουν χάσει ήδη πολλά και νομίζουν πως δεν έχουν πια τίποτε άλλο να χάσουν περνούν τολμηρά το σύνορο του φόβου. Τον παίρνουν στους ώμους, συνοδοιπόρο σε μια αχαρτογράφητη πορεία, σαν τον μυθολογικό Φόβο και τον αδελφό του Δείμο (=τρόμος) που συνόδευαν αδιαλείπτως τον θεό-πατέρα τους Άρη και στόλιζαν τις ασπίδες των διόλου ειρηνόφιλων Αγαμέμνονα και Αχιλλέα. Κι οι άλλοι, αυτοί που έχουν (ή νομίζουν πως έχουν) κάτι πολύτιμο να χάσουν -έναν αποταμιευτικό λογαριασμό, μια μικρομεσαία περιουσία, μια δουλειά- μένουν αγκυλωμένοι στην άλλη πλευρά, όμηροι του φόβου που χρησιμοποιείται ως αποκλειστικό εργαλείο προπαγάνδας, εκμαυλισμού, στρέβλωσης αυτής της ελάχιστης επιλογής που λέγεται ψήφος. Αυταπάτες και ψευδαισθήσεις υπάρχουν και στις δύο πλευρές: καμιά εγγύηση δεν υπάρχει ότι όσοι υποκύψουν στον φόβο θ’ αποφύγουν τα χειρότερα. Και καμιά βεβαιότητα ότι όσοι τον ξεπεράσουν δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα πια. Τα ρίσκα υπάρχουν σε ένα παράδοξα ακριβές ισοζύγιο και στις δύο πλευρές.
Κι αυτό, γιατί στον φόβο υπάρχουν πολλές αντιφάσεις. Οι φοβισμένοι άνθρωποι πολλές φορές, ενώ προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις «απειλές», αυξάνουν την έκθεσή τους στον κίνδυνο. Για παράδειγμα, αν ο κυριότερος φόβος ενός αποταμιευτή είναι να καταρρεύσουν οι τράπεζες και να χάσει τις οικονομίες του, η έφοδός του στο γκισέ, μαζί με χιλιάδες ανάλογα φοβισμένους ανθρώπους, απλώς θα επιταχύνει αυτό που φοβάται. Οι τράπεζες πράγματι θα καταρρεύσουν κι ο ίδιος θα χάσει τις οικονομίες του, εκτός αν είναι από τους λίγους τυχερούς που θα προλάβουν τα τελευταία διαθέσιμα. Ισχύει και για φοβισμένες ηγεσίες: ο φόβος τους ότι το ευρώ θα επηρεαστεί από μια ελληνική «εκτροπή», μέσα σε δύο χρόνια έχει εκθέσει το σκοτεινό αντικείμενο του φόβου τους σε πολλαπλάσιους κινδύνους.
Αλλά στον μηχανισμό του φόβου υπάρχει ακόμη μια αντίφαση που οδηγεί σε αντίστροφη στάση. Οι μηχανισμοί που διαχειρίζονται τον φόβο φροντίζουν πάντα απλώς να υποκαθιστούν την υποτιθέμενη πηγή του με μια νέα. Ποτέ δεν τον εξαλείφουν πραγματικά. Στη διετία του πειράματος Ελλάδα αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές: Αν δεν ψηφιζόταν το πρώτο μνημόνιο, η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε. Αν δεν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο πάλι θα χρεοκοπούσε η Ελλάδα και θα αποπεμπόταν από το ευρώ. Το ίδιο αν δεν ψηφιζόταν το 2ο μνημόνιο, αν δεν γινόταν ανεκτή η κυβέρνηση Παπαδήμου, αν οι εκλογές του Μαΐου δεν έβγαζαν κυβέρνηση. Πολλά Σαββατοκύριακα ορίστηκαν από προφήτες της αγοράς ως «D-Day» χρεοκοπίας και επιστροφής στη δραχμή. Και τα τηλεοπτικά σενάρια της δραχμής εικονογραφούνται με γελοίες εσχατολογικές προβλέψεις. Στο τέλος, λοιπόν, η ακατάπαυστη διασπορά του φόβου γίνεται σχεδόν διασκεδαστική, με τον τρόπο που μας ψυχαγωγούν ακόμη και τα horror movies τσιγκλίζοντας τους βαθύτερους φόβους μας, διεγείροντας τα ανακλαστικά μας για να τους αντιμετωπίσουμε και να τους σαρκάσουμε: «Εμείς θα ζήσουμε κι ας έχουμε δραχμή…»
Η εκλογική αναμέτρηση, λοιπόν, ανεξάρτητα από το ποιος θα κόψει το νήμα, θα αποτυπώσει τελικά, εκτός από μια οικονομική, και μια ψυχολογική διχοτόμηση της κοινωνίας ως προς τη διαχείριση του φόβου. Προς το παρόν. Γιατί αν ακολουθήσουν μερικοί ακόμη μήνες επιλεκτικής υλοποίησης του μνημονίου ή κάποιου υποκατάστατού του, τότε δεν θα μιλάμε για κάποια ισορροπία τρόμου ανάμεσα στους άφοβους χαμένους και τους έντρομους survivors, αλλά για ένα ασυγκράτητο πλήθος. Που πιθανότατα δεν θα έχει την υπομονή να διαχειριστεί τον φόβο του, ούτε να κάνει μια ψύχραιμη επιλογή ψήφου. Και θα του είναι αδιάφορο όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους του.
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Δικαιολογημένα φοβόμαστε. Κόσμος χωρίς φόβο θα ήταν ανιαρός. Μας εμβάλλει σε προβληματισμό η ιδέα ενός κόσμου όπου οι γονείς δεν θα φοβούνται για τα παιδιά τους ή όπου ο θάνατος θα ήταν τόσο ασήμαντος όσο το να τρως… Κόσμος χωρίς φόβο θα ήταν κόσμος χωρίς αγάπη. Ο φόβος υπήρξε από τις σημαντικότερες κινητήριες δυνάμεις στην ιστορία, που ενθάρρυνε τα άτομα να σκέφτονται βαθύτερα και τα ωθούσε σε δράση. Μεγάλο μάλιστα μέρος της παρόρμησης του ανθρώπου προς τη δημιουργικότητα εξαρτάται από τον φόβο – τον φόβο μήπως «πεθάνουμε πάνω στην ακμή μας», μήπως μας απορρίψουν, μήπως δεν καταλάβουμε πώς θα αντιδράσει ο αγαπημένος μας ή η αγαπημένη μας, τον φόβο της αυτογνωσίας. «Το άγχος είναι η ζάλη της ελευθερίας», κατά τον φιλόσοφο Κίρκεγκορ.
Joanna Bourke, «Φόβος, Στιγμιότυπα από τον πολιτισμό του 19ου και 20ού αιώνα»
[--->]
Τρίφτε τους στη μούρη,τις "συστάσεις"
Αντισταθείτε στo δημαγωγό - Widersteht den Demagogen
Leitartikel Die Griechen treffen am Sonntag eine historische Wahlentscheidung - und sowohl Ergebnis als auch Folgen sind unklar. Die FTD sagt in ihrer Wahlempfehlung, wen die Griechen wählen sollen, in deutscher und griechischer Sprache.Σύσταση προς τους ψηφοφόρους - Η Financial Times Deutschland (FTD) και η πλειοψηφία των Ελλήνων έχουν ένα κοινό συμφέρον: Η χώρα σας πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Την Κυριακή γίνονται ιστορικές εκλογές, οι οποίες θα είναι καθοριστικές ακριβώς επ’ αυτού, αλλά και για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Γι’ αυτό η FTD κάνει σήμερα κατ’ εξαίρεση μία σύσταση στους Έλληνες ψηφοφόρους, κάτι που συνηθίζει πριν τις εκλογές για το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο και για το Ευρωκοινοβούλιο. Αγαπητές Ελληνίδες, αγαπητοί Έλληνες, φροντίστε για ξεκάθαρες πολιτικές συνθήκες. Ψηφίστε θαρραλέα υπέρ της μεταρρυθμιστικής πορείας και όχι οργισμένα κατά της αναγκαίας και επίπονης αναδιάρθρωσης. Μόνο με τα κόμματα που αποδέχονται τους όρους των διεθνών χρηματοδοτών, η χώρα σας θα μπορέσει να παραμείνει στο ευρώ. Αντισταθείτε στη δημαγωγία του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Μην εμπιστεύεστε τις υποσχέσεις τους, ότι δηλαδή είναι δυνατή η χωρίς συνέπειες καταγγελία όλων των συμφωνιών. Η χώρα σας έχει επιτέλους ανάγκη από ένα κράτος που λειτουργεί. Για την ομαλή διακυβέρνησή της συνιστούμε τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που κάνουμε με βαριά καρδιά. Η Νέα Δημοκρατία άσκησε επί δεκαετίες λάθος πολιτική και είναι συνυπεύθυνη για τη σημερινή μιζέρια. Παρ’ όλα αυτά η καλύτερη επιλογή για τη χώρα σας θα ήταν μία κυβέρνηση συνασπισμού με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά και όχι τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θέλει να γυρίσει πίσω τον τροχό της ιστορίας και σας βαυκαλίζει με έναν κόσμο που είναι εκτός πραγματικότητας.
Übersetzung aus dem Deutschen: Nikos Theodorakopoulos