"Τι έκανες αυτές
τις μέρες; ρώτησα. Τίποτα, είπε, σκεφτόμουν, έβλεπα καμια ταινία.Ποιες ταινίες είδες;
Τη Λάμψη (The Shining), είπε. Τρομερή ταινία, είπα, την είδα πριν από χρόνια και
μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κι εγώ, πριν από πολλά χρόνια την είδα, είπε ο Αρτούρο,
και όλη τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Είναι μια θαυμάσια ταινία, είπα. Πράγματι,είναι
πολύ ωραία, είπε. Μείναμε σιωπηλοί για κάμποση ώρα κοιτάζοντας τη θάλασσα. Δεν είχε φεγγάρι
και τα φώτα της ψαρόβαρκας ούτε καν ξεχώριζαν μέσα στο σκοτάδι.
Θυμάσαι το μυθιστόρημα που έγραφε ο Τόρανς; είπε ο Αρτούρο ξαφνικά. Ποιος Τόρανς; είπα.
Ο κακός της ταινίας στη Λάμψη, ο Τζακ Νίκολσον. Ναι, βέβαια, αυτός ο μπάσταρδος έγραφε ένα μυθιστόρημα, είπα, αν και για να είμαι ειλικρινής μόλις που το θυμόμουνα.Πάνω από πεντακόσιες σελίδες, είπε ο Αρτούρο, και έφτυσε προς τη θάλασσα. Δεν τον είχα δει ποτέ να φτύνει άλλη φορά. Συγνώμη, αλλά αισθάνομαι να ανακατεύεται το στομάχι μου, είπε. Μην ανησυχείς, είπα. Είχε γράψει πάνω από πεντακόσιες σελίδες επαναλαμβάνοντας άπειρες φορές την ίδια φράση, με όλους τους δυνατούς τρόπους, πότε με κεφαλαία γράμματα, πότε με πεζά,σε δίστηλο,υπογραμμισμένα,την ίδια πάντα φράση, ούτε λέξη παραπάνω.
Ο κακός της ταινίας στη Λάμψη, ο Τζακ Νίκολσον. Ναι, βέβαια, αυτός ο μπάσταρδος έγραφε ένα μυθιστόρημα, είπα, αν και για να είμαι ειλικρινής μόλις που το θυμόμουνα.Πάνω από πεντακόσιες σελίδες, είπε ο Αρτούρο, και έφτυσε προς τη θάλασσα. Δεν τον είχα δει ποτέ να φτύνει άλλη φορά. Συγνώμη, αλλά αισθάνομαι να ανακατεύεται το στομάχι μου, είπε. Μην ανησυχείς, είπα. Είχε γράψει πάνω από πεντακόσιες σελίδες επαναλαμβάνοντας άπειρες φορές την ίδια φράση, με όλους τους δυνατούς τρόπους, πότε με κεφαλαία γράμματα, πότε με πεζά,σε δίστηλο,υπογραμμισμένα,την ίδια πάντα φράση, ούτε λέξη παραπάνω.
Και ποια ήταν; δε θυμάσαι; όχι, δε
θυμάμαι, η μνήμη μου είναι χάλια, το μόνο που θυμάμαι είναι το τσεκούρι και ότι
το παιδί και η μάνα στο τέλος της ταινίας σώζονται. «All work and no play makes Jack a dull boy** », είπε ο Αρτούρο.Ηταν τρελός, είπα, και από εκείνη τη
στιγμή σταμάτησα να βλέπω τη θάλασσα και έψαξα το πρόσωπο του Αρτούρο,
δίπλα μου,που έδειχνε έτοιμος να καταρρεύσει. Ηταν ένα καλό μυθιστόρημα, είπε.Με
τρομάζεις,είπα,πως μπορεί να είναι όμορφο
ένα μυθιστόρημα, όπου επαναλαμβάνετε μία και μόνο φράση;
Εγώ, αυτό το λέω έλλειψη
σεβασμού προς τον αναγνώστη, η ζωή είναι ήδη πολύ σκατά από μόνη της, χωρίς να χρειάζεται να αγοράσεις κι ένα
βιβλίο από πάνω, ένα
βιβλίο που το μόνο που λέει είναι «All work and no play makes Jack a dull boy», είναι σαν να σου σερβίρω τσάι αντί για ουίσκι,είναι απάτη και έλλειψη
σεβασμού, δε νομίζεις; Η λογική σου με τρομάζει, Τερέζα, είπε αυτός."
Roberto Bolaño, Από το Los detectives salvajes ,Οι άγριοι ντετέκτιβς
* No por mucho madrugar amanece
más temprano: πρωτότυπος τίτλος
