Έχετε
να προτείνετε κάτι άλλο από το Μνημόνιο (το Μνημόνιο του Αλέξη αφήνει περιθώρια αναπτυξιακής πολιτικής, των άλλων όχι)
;
Και νομίζει ο δύστυχoς ότι έτσι τους «ταπώνει»
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο
του Γιώργου Νικολαϊδη
Έχει γίνει πλέον φανερό πως η παρούσα κυβέρνηση, παρά τις όποιες εμμονές της να αυτοπροσδιορίζεται επικοινωνιακά ως «κυβέρνηση της Aριστεράς», έχει δώσει γη και ύδωρ στο διευθυντήριο των Βρυξελλών υιοθετώντας την πλέον νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική ολομέτωπης επίθεσης στο λαό και στην κοινωνία.
Το θηριώδες Μνημόνιο Τσίπρα που ψηφίστηκε παραμονές Δεκαπενταύγουστου με διαδικασίες εξπρές από τη βουλή (και με τις τροπολογίες-κερασάκι που προστέθηκαν στο «και πέντε») αποτελεί το επιστέγασμα μιας διαδικασίας σταδιακής προσχώρησης του κυβερνητικού επιτελείου στο «άλλο στρατόπεδο» των «εχθρών του λαού», μιας διαδικασίας της οποίας η αφετηρία και τα σημαντικά ορόσημα μπορεί να προσδιορίζονται σε διαφορετικά χρονικά σημεία από τον καθένα, αλλά το τέλος της σίγουρα έλαβε χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου του 2015.
Και την παραμικρή ματιά να ρίξει κανείς στον ατέλειωτο κατάλογο των μέτρων του Μνημονίου Τσίπρα γίνεται επίσης φανερό πως:
• Το Μνημόνιο Τσίπρα είναι βαρύ και δυσβάσταχτο για τις λαϊκές τάξεις, που έχουν ήδη δει μια εξαετία το εισόδημά τους να υποβαθμίζεται, και θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα σε πολύ μεγαλύτερη υποβάθμισή τους αλλά και σε προδιαγεγραμμένη κοινωνική καταστροφή των παραγωγικών δυνατοτήτων της ήδη καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας (άλλωστε για τούτο αρκεί κανείς να ακούσει την προ ενός έτους επιχειρηματολογία του ίδιου του Τσίπρα και των συν αυτώ για τα μέτρα του περίφημου μέιλ Χαρδούβελη τα οποία κοστολογούνταν μόλις το ένα εικοστό των μέτρων Τσίπρα τώρα…).
• Το Μνημόνιο Τσίπρα είναι μονόπλευρα αντιλαϊκό ρίχνοντας τα βάρη στα συνήθη υποζύγια, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους τους μικροεπαγγελματίες, αφού άλλωστε παρά τις αρχικές κορόνες των λαλίστατων απολογητών του Μαξίμου περί πιο ισότιμης επιβάρυνσης των πλουσίων όλα τα αρχικά μέτρα φορολόγησης κ.λπ. των μεγάλων εισοδημάτων αντικαταστήθηκαν από «ισοδύναμα» μέτρα πλιάτσικου στο λαϊκό εισόδημα.
• Το Μνημόνιο Τσίπρα είναι μόνο η αρχή αφού ήδη προβλέπεται και νέο πακέτο μέτρων τον Οκτώβρη – και όλοι καταλαβαίνουν πως ακόμα και αυτό δεν θα επαρκέσει και θα απαιτηθεί και τρίτο, ίσως και τέταρτο πακέτο κατά τα ειωθότα τα τελευταία χρόνια. Τα μέτρα λοιπόν συν το χρόνω θα πολλαπλασιαστούν και θα πολλαπλασιάσουν τα βάρη στις πλάτες του λαού.
• Το Μνημόνιο Τσίπρα δεν πρόκειται «με τίποτα» να πιάσει τους ονομαστικούς του στόχους και η χώρα θα οδηγηθεί γρήγορα σε νέες περιπέτειες ανάγκης και τέταρτου μνημονίου ή κάτι ανάλογου, υπό τον κίνδυνο μιας αναγκαστικής εξόδου από την Ευρωζώνη ή χρεοκοπίας του δημοσίου εντός Ευρωζώνης (εφιαλτικότερο σενάριο όλων για το οποίο δεν μιλάει κανείς…).
Κι αυτό διότι το Μνημόνιο Τσίπρα ακολουθεί την αδιέξοδη πεπατημένη του ξεζουμίσματος μιας ρημαγμένης κοινωνίας που δεν έχει άλλη δυνατότητα παρά την αποπτώχευσή της.
• Το Μνημόνιο Τσίπρα συνιστά επικύρωση της οριστικής εγκατάλειψης από την κυβέρνηση κάθε σχέσης με τον προηγούμενο πολιτικό προγραμματικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ – κι αυτό πλέον δεν χρήζει καν επιχειρηματολογίας…
Εκτός όμως από τα παραπάνω, δεν χρειάζεται να σκεφτεί πολύ κανείς για να καταλήξει πως είναι πλέον ολοφάνερα ακόμα και κάποια άλλα εξίσου σημαντικά χαρακτηριστικά της επερχόμενης άσκησης εξουσίας από την παρούσα κυβέρνηση:
• Η πολυδιαφημιζόμενη μάχη ενάντια στη διαπλοκή και τη διαφθορά σύντομα θα αποδειχθεί σαπουνόφουσκα που άντε το πολύ-πολύ να βάλει και κανέναν ήδη ξοφλημένο πολιτευτή τύπου Τσοχατζόπουλου στη φυλακή για τα μάτια του κόσμου.
Όταν έχεις αποδεχθεί και την πολιτική και την κηδεμονία και τη διαρκή επιτήρηση από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας κ.ο.κ. και τους πολιτικούς τους εκφραστές – με δεδομένο ότι τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαπλοκής και διαφθοράς εκπορεύονται και υλοποιούνται από αυτά ακριβώς τα συμφέροντα, τότε πώς στην ευχή θα κάνεις «κάθαρση» επί της ουσίας;[1]
Ίσως μάλιστα ένα δυνατό «τζαρτζάρισμα» στην αρχή να έχει μόνο στόχο να μάθουν να κάνουν τις δουλειές τους όλοι ετούτοι μέσω του προσωπικού της παρούσας κυβέρνησης και να πάψουν να στηρίζουν και να προβάλουν τελειωμένους τύπου Βενιζέλου…
• Η φημολογούμενη «ανασύνταξη» του κυβερνητικού στρατοπέδου (προκειμένου να ξαναδώσει τη μάχη για τους όρους του χρέους, του δανεισμού, της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη κ.λπ.) δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ.
Αν το κυβερνητικό επιτελείο δεν αποτόλμησε το βήμα της ρήξης με νωπή εντολή, ακόμα πιο φρέσκια τη συντριπτική κατίσχυση του «Όχι» στο δημοψήφισμα και το λαό να στηρίζει (πλην των γνωστών λαμόγιων) μια άλλη πολιτική για τη χώρα, τότε με ποια λογική θα το πράξει όταν η υλοποίηση του νέου μνημονίου θα έχει προχωρήσει, η κυβέρνηση θα έχει ήδη αφαιμάξει κι αυτή με τη σειρά της τα λαϊκά στρώματα και θα έχει άρα συνακόλουθα εισπράξει τη μήνιν τους ή τουλάχιστον την αδιαφορία τους για την πολιτική γενικότερα ;
Ίσως μάλιστα η προβολή της παρούσας προσχώρησης στο στρατόπεδο του νεοφιλελευθερισμού σαν δήθεν «τακτικής υποχώρησης» να έχει μόνο στόχο τη συγκράτηση της λαϊκής οργής για την κωλοτούμπα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού με την προσδοκία μιας συριζαϊκής Δευτέρας Παρουσίας που δεν θα έρθει ποτέ.
Βέβαια τότε όλοι ετούτοι που θα φανούν αφελείς ή συναισθηματικά ευάλωτοι σήμερα δεν θα είναι πια χρήσιμοι στο επιτελείο του Τσίπρα και θα μπορούν να απομακρυνθούν ένας-ένας απογοητευμένοι χωρίς πολλή φασαρία ή να ενταχθούν στο νέο «παιχνίδι εξουσίας» του νέου νεοφιλελεύθερου πια ΣΥΡΙΖΑ…
• Η υλοποίηση των μέτρων όχι μόνο δεν θα είναι πιο «ανθρώπινη» από την κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά» αλλά θα είναι μάλλον πολύ πιο καθολική, μαζική και αφανιστική για τις λαϊκές τάξεις: επειδή οι περισσότεροι, ακόμα και οι πολιτικοί, δεν το έχουν στην «ουσία τους» («στο DNΑ τους», όπως συνηθίζεται να λέμε) να είναι ούτε ιδιαίτερα ανθρώπινοι ούτε ιδιαίτερα απάνθρωποι, αυτό που καθορίζει και υπαγορεύει το βαθμό και την ένταση υλοποίησης μιας τέτοιας αντιλαϊκής πολιτικής είναι οι συγκεκριμένες συνθήκες, όπως π.χ. η διαρκής επιτήρηση της όποιας ντόπιας κυβέρνησης από την τετρα-τρόικα αλλά και σαφέστατα το έλλειμμα αντιπολίτευσης που να βάζει φρένο στις ορέξεις δανειστών και κυβέρνησης [2].
Ίσως μάλιστα να αποδειχθεί πως τελικά η προβολή μιας τέτοιας φιλολογίας από το Μαξίμου, εκτός από τον προφανή στόχο να ταυτίσει τα συμφέροντα του λαού με την αντιλαϊκή αυτή κυβέρνηση, να είναι και η συγκάλυψη του ενδεχόμενου η υλοποίηση του τρίτου αυτού μνημονίου να αποτελέσει την πιο «φαρμακερή» από όλα τα προηγούμενα, αφού στο πολιτικό σκηνικό θα υπάρχουν πολύ μειωμένες αντιστάσεις και στο κοινωνικό πεδίο ο διαψευσμένος από την κυβέρνηση λαός θα είναι απογοητευμένος για να οργανωθεί εναντίον της…
• Θα διαψευστεί αμέσως και η όποια προσμονή πως παρά τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της κυβέρνησης θα υπάρχει τάχα κάποιο περιθώριο προοδευτικών μεταρρυθμίσεων στο έργο της αναφορικά με όχι άμεσου δημοσιονομικού χαρακτήρα ζητήματα όπως π.χ. τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, το μεταναστευτικό, οι δημοκρατικές ελευθερίες κ.λπ.: όσο η κυβέρνηση μεταλλασσόμενη και υλοποιώντας την πλέον αντιλαϊκή πολιτική θα έχει να αντιμετωπίσει κι αυτή με τη σειρά της τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αντίσταση, θα αναγκάζεται ελλείψει λαϊκού ερείσματος να καταφεύγει στις γνωστές μεθόδους καταστολής.
Άλλωστε τέτοια δείγματα πυκνώνουν το τελευταίο δίμηνο: κρότου λάμψης στο Σύνταγμα, χαστούκια στους μετανάστες, εξαγγελία νέων ειδικών δυνάμεων καταστολής και πάει λέγοντας [3].
Ίσως, λοιπόν, αυτά τα φληναφήματα να μην είναι παρά ευσεβείς πόθοι, αυταπάτες που μέλλουν να διαψευστούν άμεσα…
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω που πολύ λίγο πλέον επιδέχονται αμφισβήτηση με βάση τη ρητορεία και πρακτική της κυβέρνησης Τσίπρα, για όσες και όσους επιμένουν να βλέπουν την πολιτική ως προάσπιση λαϊκών συμφερόντων τα διλήμματα που τίθενται είναι επιτακτικά και τα καθήκοντα συγκεκριμένα. Και πρώτα από όλα απαιτείται να ξεπεραστούν ταχύτατα δυο κύρια ιδεολογήματα που προωθούνται συστηματικά το τελευταίο μήνα :
• Να ξεπεραστεί το άνευ πλέον και του παραμικρού αντικειμένου ιδεολόγημα του απεγκλωβισμού του ΣΥΡΙΖΑ από τα μνημόνια και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Το ιδεολόγημα αυτό που θυμίζει απελπιστικά το ομόλογο της απαγκίστρωσης του Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ πια δεν έχει κανένα τόπο ως πολιτικό σχέδιο ακόμα και για τον πλέον καλόπιστο: το μνημόνιο ψηφίστηκε.
Το δε ανακοινωμένο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα πραγματοποιηθεί ίσως και μετά το 4ο πακέτο προαπαιτούμενων μέτρων τον Οκτώβρη, ενδεχομένως και μετά τις εκλογές που θα δώσουν στον πρωθυπουργό μια συμπαγή και πιστή στη νέα πολιτική κοινοβουλευτική ομάδα.
Και σε κάθε περίπτωση με βάση τα δείγματα γραφής του Μαξίμου ή θα είναι ένα συνέδριο «αλά ΠΑΣΟΚ Γιωργάκη», όπου ένα άμορφο πόπολο θα χειροκροτεί εκ των υστέρων τις αποφάσεις του Μεγάλου Ηγέτη, ή δεν θα πραγματοποιηθεί καθόλου.
Η πορεία υλοποίησης του Μνημονίου Τσίπρα μάλιστα θα οδηγήσει βήμα-βήμα όλα τα στελέχη που επιλέγουν να μένουν σήμερα στην πρωθυπουργική πλειοψηφία να αναγκάζονται να αλλάζουν μέρα με την ημέρα το λόγο τους για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, θα τα μετατρέψει σε απολογητές του νεοφιλελευθερισμού αντί σε αντιπάλους του.
Άρα το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς προϊόντος του χρόνου είναι ακόμα πιο αντιλαϊκό, ακόμα πιο νεοφιλελεύθερο πρόσημο στο κόμμα που θα στηρίζει αυτή την κυβέρνηση.
• Να ανασκευαστεί το πολυσυζητημένο ιδεολόγημα της «αναγκαίας προετοιμασίας» της ρήξης με τους δανειστές, την ευρωζώνη και τις πολιτικές λιτότητας που επιφέρουν.
Προφανώς κάποια τεχνική προετοιμασία είναι αναγκαία για μια τέτοια πορεία.
Ωστόσο τα βασικά της στοιχεία είναι γνωστά [4], όπως λίγο-πολύ γνωστό είναι και το τι θα πρέπει να γίνει [5].
Άρα η λεγόμενη προετοιμασία από τεχνικής πλευράς δεν είναι παρά τα πρώτα στοιχειώδη μέτρα και οι βασικές κατευθύνσεις για τη διαχείριση μιας απρόβλεπτης καθότι ιστορικά πρωτότυπης κατάστασης. Η τόσο μεγάλη προβολή από το Μαξίμου και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης του θέματος της «έλλειψης προετοιμασίας» κινεί την υποψία πως στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την «αλά Τσίπρα» εκδοχή του θατσερικού «δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή» (από το νεοφιλελευθερισμό φυσικά).
Αλλά η συζήτηση αυτή έτσι όπως γίνεται παραγνωρίζει τη βασικότερη «προετοιμασία» που όντως πρέπει να γίνει, εκείνη δηλαδή της συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων ώστε να αναμένουν τη ρήξη και τη σύγκρουση και να μπορέσουν να δώσουν τη μάχη με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Συνακόλουθα, το πραγματικό έλλειμμα προετοιμασίας δεν είναι τόσο τεχνικό όσο οργάνωσης του λαού, ώστε να καταφέρει να βγει νικηφόρος από την αναπόφευκτη αυτή σύγκρουση αλλά και να διαχειριστεί την κοινωνική ζωή το διάστημα εκείνο, να αποτρέψει τυχόν εκδηλώσεις κοινωνικής αρρυθμίας κ.ο.κ. Και σε αυτό οι ευθύνες όλων όσων επιμένουν στο δρόμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι μεγάλες και άμεσες επίσης.
Η βασικότερη ωστόσο πλέον ευθύνη-δίλημμα για όλο τον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων είναι να πάρει τις αποφάσεις της.
• Και πρώτα να πάρει οριστικά απόφαση πως, αν όλα τα παραπάνω είναι λίγο πολύ αυταπόδεικτες διαπιστώσεις, το πρώτιστο καθήκον είναι η αντιπαράθεση σε όλη τη γραμμή του μετώπου στο νέο Μνημόνιο Τσίπρα και την υλοποίησή του αλλά και η ολομέτωπη σύγκρουση με την κυβέρνηση που το εισηγείται, εκπροσωπεί και υλοποιεί. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Οτιδήποτε άλλο τούτες τις ώρες είναι φυγοπονία και στρεψοδικία που αντικειμενικά δίνει τη δυνατότητα στο κυβερνητικό επιτελείο να εφορμήσει ανενόχλητο στο λαϊκό εισόδημα.
• Κατά δεύτερο, να πάρει απόφαση πως είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη να συσταθεί πολιτικά ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο αντιμνημονιακής πολιτικής από όλες τις δυνάμεις που επιμένουν σήμερα να ορίζονται στη ριζοσπαστική Αριστερά, ένα πλατύ, λαϊκό, ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο του «Όχι» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου χωρίς αποκλεισμούς και αγκυλώσεις.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Οποιοιδήποτε αρχηγισμοί, σεχταρισμοί, μαξιμαλισμοί, προσκολλήσεις σε ιδεολογικές αναφορές συνάφειας, δεσμούς προσωπικής εμπιστοσύνης ή σε θέσφατα-sine qua non πολιτικές θέσεις που όμως αντικειμενικά είναι εκτός συγκυρίας ή η εμμονή σε αυταπάτες για τη μελλοντική «ανάνηψη» του ΣΥΡΙΖΑ ή και του Τσίπρα του ίδιου απλώς θα δώσουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να ολοκληρώσει με μεγαλύτερη ευκολία το καταστροφικό της έργο στο λαό, στη χώρα, στην κοινωνία.
Κι αυτό αφορά όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και των κινημάτων, είτε είναι σήμερα ακόμα εντός είτε είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, όλες τις σημερινές ομάδες, μέτωπα, συσπειρώσεις δυνάμεων που θα πρέπει να ενστερνιστούν και να συνταχθούν με ένα τέτοιο μετωπικό σχέδιο.
Οτιδήποτε άλλο τούτες τις ώρες είναι κάτω από τις απαιτήσεις των περιστάσεων.
Στις εκλογές που αργότερα ή γρηγορότερα θα έρθουν, τα περισσότερα είναι λίγο πολύ δεδομένα (παρεκτός από τυχόν δραματικές ανατροπές από την πλευρά των δανειστών της χώρας) [6].
Το μόνο που επί της ουσίας παίζεται είναι αν θα ζητήσει την ψήφο του λαού ένα πλατύ, λαϊκό, ριζοσπαστικό, αριστερό, αντιμνημονιακό μέτωπο διεκδικώντας ταυτοχρόνως το βαρύ φορτίο της μάχης ενάντια στη νέα αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, των εγχώριων επιχειρηματικών ελίτ που πλέον τη στηρίζουν και των ξένων επιτρόπων της.
Οτιδήποτε λιγότερο από ένα τέτοιο μέτωπο θα υποβαθμίσει όχι απλώς τη δυνατότητα της Αριστεράς να παίζει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις στην ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια αλλά και τη δυνατότητα του λαού μας να αντιστρατευτεί τον επιχειρούμενο εξανδραποδισμό του από το «τρίτο και φαρμακερότερο» Μνημόνιο Τσίπρα.
Οτιδήποτε λιγότερο θα κατακερματίσει τις ποικιλόμορφες σήμερα δυνάμεις των «φυλών του Όχι» και θα στερήσει από την κοινωνία τον απαραίτητο πολιτικό εξοπλισμό για τις σκληρές μάχες που έρχονται (εκτός αν κανείς πιστεύει πως το να προσανατολιστεί ο λαός προς το ΚΚΕ - ή τη Χρυσή Αυγή! - μπορεί να του δώσει τα κατάλληλα εφόδια για μια τέτοιας έκτασης και σφοδρότητας σύγκρουση). Και σε αυτό θα κριθούμε όλοι μας.
--
1. Όσο για τη διαπλοκή και τους καναλάρχες, καθώς θα υλοποιείται το Μνημόνιο Τσίπρα και ο τελευταίος θα χάνει το λαϊκό του έρεισμα θα αναγκάζεται να καταφεύγει στα ίδια στηρίγματα με τους προκατόχους του. Αυτό προφανώς το γνωρίζει κι ο ίδιος αρκετά καλά, οπότε γιατί να τα χαλάσει με τους Αλαφούζους, τους Μπομπολαίους και τους Ψυχάρηδες αυτού του τόπου;
2. Και η κυβέρνηση θα αποδεχτεί ακόμα έναν εκβιασμό. Γι’ αυτό και τα συναφή ιδεολογήματα της «υπονόμευσης στην υλοποίηση των μέτρων» ή της «ανάταξης των επιπτώσεων των μέτρων στην πορεία» είναι επίσης έωλες επικοινωνιακές μεγαλοστομίες που θα διαψευστούν πολύ γρήγορα αφού όμως πρώτα παίξουν τον εφήμερο ρόλο τους
3. Αλλά ακόμα και για τα μέτρα αστικού λιμπεραλισμού (δικαιώματα LGBTQ, θρησκευτικών, εθνικών και πολιτισμικών μειονοτήτων κ.ά.) η αναδίπλωση μπορεί επίσης να θεωρείται βέβαιη καθώς τα νέα στηρίγματα της κυβέρνησης, δηλαδή οι επιχειρηματικές, πολιτικές και θρησκευτικές ελίτ, θα αντιδράσουν και θα τα αποτρέψουν.
Εξάλλου γι’ αυτό δεν προχώρησαν όλα τούτα κι από τις προηγούμενες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις οι οποίες επίσης δεν θα είχαν α πριόρι ιδιαίτερο πρόβλημα π.χ. με το γάμο και την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, την λειτουργία χώρων θρησκευτικής λατρείας μη χριστιανών ή την καύση των νεκρών αν δεν ήταν οι αναμενόμενες αντιδράσεις μέρους του συστήματος εξουσίας που τις στήριζε.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγω και η κυβέρνηση Τσίπρα θα αναθεωρήσει όλες τις σχετικές της εξαγγελίες. Όσο για τους μετανάστες, η αποδοχή της επιτροπείας από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών (που κάθε άλλο παρά επιθυμεί στρατιές νομιμοποιημένων μεταναστών στην επικράτειά του) αλλά και οι επιταγές του ντόπιου κατεστημένου στο οποίο πλέον στηρίζεται (που θέλει ακόμα φθηνότερο εργατικό δυναμικό) θα κάνουν πολύ σύντομα τις «ανθρωπιστικές» σημερινές ρητορείες της κυβέρνησης να δώσουν τη θέση τους στην πολιτική τού εντός Ε.Ε. «ρεαλισμού», δηλαδή στην πιο απάνθρωπη πρακτική απώθησης, καταστολής, φυλάκισης και κατατρεγμού τους.
4. Ανάγκη έκδοσης εθνικού νομίσματος με άμεση κρατικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ρυθμίσεις ισοτιμίας, ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, διευθετήσεις δανειακών και συμβατικών υποχρεώσεων, ορισμός πρώτης ισοτιμίας κ.λπ.
5. Ωστόσο το να προβάλλεται τούτο σαν έλλειμμα μιας τεράστιας τεχνοκρατικού χαρακτήρα πρόβλεψης για το οτιδήποτε είναι τουλάχιστον αδιάφορο για το λαό αυτής της χώρας (που βασικά ενδιαφέρεται για τις καταθέσεις του στις τράπεζες, τα δάνειά του, την επάρκεια των βασικών καταναλωτικών ειδών και όχι για την τύχη που θα έχουν όσοι έχουν αγοράσει χρηματοπιστωτικά προϊόντα σε αγορές της ευρωζώνης).
Γιατί ακόμα και τα πλέον εμπεριστατωμένα τεχνοκρατικά σενάρια περί Grexit δεν θα μπορούσαν ούτως ή άλλως να προβλέψουν επακριβώς και στο σύνολο των εξελίξεων τι θα γίνεται μετά την έξοδο, καθώς ιστορικά προηγούμενα περί τούτου δεν υφίστανται.
6. Κατά πάσα πιθανότητα, ο νέος μνημονιακός Τσίπρας και το όποιο κόμμα του θα κερδίσουν (ιδιαίτερα όσο συντομότερα γίνουν οι εκλογές και άρα όσο λιγότερο έχει αισθανθεί «στο πετσί του» ο λαός τι σημαίνει Μνημόνιο Τσίπρα) αλλάζοντας όμως εκλογικό κοινό και προσεταιριζόμενοι την εκλογική πελατεία των παραδοσιακών συστημικών κομμάτων αλλά και τους μηχανισμούς εκπροσώπησής της.
Τα παλιά αυτά κόμματα θα υποστούν περαιτέρω καθίζηση με κάποια όπως το ΠΑΣΟΚ να απειλούνται με εξαφάνιση.
Ο Σταυρομπομπολάκης θα διασωθεί ως ακραίος νεοφιλελεύθερος «λαγός» του συστήματος και καταλύτης περαιτέρω δεξιάς μεταστροφής της δημόσιας πολιτικής ατζέντας.
Η Χρυσή Αυγή θα σημειώσει άνοδο υποδεχόμενη ένα μέρος του απογοητευμένου από την Αριστερά κοινού του παλιού ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να απέχει επί της ουσίας από τα πολιτικά επίδικα της κοινωνίας και ως εκ τούτου θα συνεχίσει την πορεία απλής καταγραφής του.
[--->]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)