The Euro-Summit ‘Agreement’ on Greece – annotated by Yanis Varoufakis

Posted on July 15, 2015 by yanisv 

 

The Euro Summit statement (or Terms of Greece’s Surrender – as it will go down in history) follows, annotated by yours truly. The original text is untouched with my notes confined to square brackets (and in red). Read and weep… [For a pdf copy click here.]

Euro Summit Statement Brussels, 12 July 2015

The Euro Summit stresses the crucial need to rebuild trust with the Greek authorities [i.e. the Greek government must introduce new stringent austerity directed at the weakest Greeks that have already suffered grossly] as a pre- requisite for a possible future agreement on a new ESM programme [i.e. for a new extend-and-pretend loan].

In this context, the ownership by the Greek authorities is key [i.e. the Syriza government must sign a declaration of having defected to the troika’s ‘logic’], and successful implementation should follow policy commitments.

A euro area Member State requesting financial assistance from the ESM is expected to address, wherever possible, a similar request to the IMF This is a precondition for the Eurogroup to agree on a new ESM programme. Therefore Greece will request continued IMF support (monitoring and financing) from March 2016 [i.e. Berlin continues to believe that the Commission cannot be trusted to ‘police’ Europe’s own ‘bailout’ programs].

Given the need to rebuild trust with Greece, the Euro Summit welcomes the commitments of the Greek authorities to legislate without delay a first set of measures [i.e. Greece must subject itself to fiscal waterboarding, even before any financing is offered]. These measures, taken in full prior agreement with the Institutions, will include:

Θα δοθεί στη δημοσιότητα το σχέδιο Grexit;

Μέσα στη φτηνή προπαγάνδα των τελευταίων ημερών τα ΜΜΕ της διαπλοκής (και όχι μόνο) κατηγορούν την κυβέρνηση ότι είχε συντάξει σχέδιο για τις επιπτώσεις πιθανής αποχώρησης από τη νομισματική ένωση.

Πιστεύουν προφανώς ότι απευθύνονται σε άτομα με σημάδια υδροκεφαλισμού. Ίσως γιατί κρίνουν εξ ιδίων τη νοημοσύνη των τηλεθεατών τους.

Όλοι καταλαβαίνουν ότι μια κυβέρνηση έχει σχέδια για κάθε ενδεχόμενο ακόμη και αν δεν συμφωνεί με αυτά. Με το σκεπτικό των καναλιών εάν η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας συντάξει σχέδιο για την αντιμετώπιση ενός σεισμού σημαίνει ότι κάποιοι στην κυβέρνηση σχεδιάζουν μυστικά να πραγματοποιήσουν ένα σεισμό;

Το θέμα όμως είναι πολύ πιο σοβαρό. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι έλαβε τη σχετική μελέτη και έκρινε ότι οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. Ως εκ τούτου προτίμησε να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές.

Ας δημοσιεύσει λοιπόν αυτή την έκθεση και ας παρουσιάσει τους συντάκτες της. Το κυβερνών κόμμα έχει ορισμένους από τους καλύτερους πανεπιστημιακούς, που θα μπορούσαν να διαχειριστούν την έξοδο αλλά και ορισμένους από τους χειρότερους – ανθρώπους με αθεράπευτες ιδεοληψίες ή ανθρώπους που το ακαδημαϊκό ή πολιτικό τους μέλλον εξαρτάται άμεσα από την παραμονή στην ευρωζώνη.

Συμμετείχε μήπως στη σύνταξη της έκθεση η κεντρική τράπεζα του Στουρνάρα, που λειτουργεί σαν πέμπτη φάλαγγα της ΕΚΤ και αρνείται να συνεργαστεί με τις εξεταστικές επιτροπές του κοινοβουλίου; Συμμετείχαν ίσως ερευνητές, που συνεργάζονται με ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε ή ακόμη και από ξένες κυβερνήσεις;

Σχετικά ερωτήματα κυκλοφορούν έντονα από χτες το βράδυ και θα αρχίσουν να πληθαίνουν φτάνοντας δυστυχώς στα όρια των θεωριών συνωμοσίας.

Ας μας δείξει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας το σχέδιο που είχε στα χέρια και ας κρίνουμε εμείς, οι πολίτες, αν πήρε την σωστή απόφαση να παραδώσει τη χώρα του προδίδοντας ταυτόχρονα το 61.3% του πληθυσμού που του ζήτησε κατηγορηματικά να μην επιστρέψει με νέο μνημόνιο.

Τα επιχειρήματα που ψέλλισε στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ ότι η χώρα δεν έχει επαρκή συναλλαγματικά αποθέματα για να αποτρέψει την υποτίμηση του νέου νομίσματος δεν πείθουν κανένα.

Πρώτον γιατί καμία χώρα (πολύ περισσότερο η Ελλάδα) δεν μπορεί πλέον να ελπίζει ότι μπορεί να καθορίσει τη διεθνή ισοτιμία του νομίσματός της παρεμβαίνοντας στις διεθνείς αγορές με τα συναλλαγματικά της αποθέματα.

Δεύτερον γιατί η υποτίμηση είναι ένα από τα ζητούμενα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα (ακόμη και αν δεν γίνει άμεσα αλλά ακολουθήσει ύστερα από μια περίοδο «κλειδώματος» του νομίσματος με το ευρώ).

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να μην υπάρξει ποτέ υποτίμηση αλλά να αντισταθμίσεις τις επιπτώσεις της για τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού μέσω μιας αναδιανεμητικής πολιτικής.

Τρίτον γιατί συναλλαγματικά αποθέματα μπορούν να εξασφαλιστούν από την υπάρχουσα κυκλοφορία των ευρωνομισμάτων από το τουριστικό συνάλλαγμα – πλεονέκτημα που ελάχιστες χώρες διαθέτουν όσο η Ελλάδα – και πολλές άλλες πηγές (διαβάστε περισσότερα για το θέμα εδώ).

Όσο για το ενδεχόμενο να καταρρεύσουν οι τράπεζες, όλοι γνωρίζουν ότι είναι σχεδόν βέβαιο πως θα συμβεί και γι’ αυτό απαιτείται άμεση εθνικοποίηση τους – όπως συνέβη άλλωστε τόσες φορές σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες του πλανήτη τον τελευταίο αιώνα.

Για άλλη μια φορά η «κατάρρευση» των τραπεζών, τις οποίες χρηματοδοτούν οι φορολογούμενοι και οι οποίες, όπως απέδειξε η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους έπαιξαν καθοριστικό  ρόλο στη δημιουργία της κρίσης μετά το 2007, είναι το ζητούμενο και όχι το… απευκταίο. Αρκεί φυσικά να περάσουν άμεσα σε δημόσιο έλεγχο και να αποτελέσουν εργαλεία παραγωγικής ανασυγκρότησης και να μην εξαγοραστούν από γερμανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Για τα λίγα επιχειρήματα λοιπόν που έθεσε ο πρωθυπουργός υπάρχουν απαντήσεις. Ας μας δείξει άμεσα τη σχετική έκθεση που είχε στα χέρια του για να κρίνουμε και τα υπόλοιπα.
Άρης Χατζηστεφάνου

Διευκρίνιση σε σχετικές επισημάνσεις: Λέγοντας να δοθεί στη δημοσιότητα το σχέδιο εννοούμε οι αρνητικές επιπτώσεις που βάρυναν στην τελική απόφαση του πρωθυπουργού. Προφανώς δεν περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση να παρουσιάσει (εάν έχει) τα χαρτιά της για τα συγκεκριμένα τεχνικά βήματα που θα ακολουθήσει.
[--->]

Το τρίτο πρόγραμμα της Ελλάδας αναμένεται να αποτύχει για τους ίδιους λόγους που απέτυχαν τα δύο προηγούμενα.

Δημοσίευμα των FT :

«Ακόμη και αν η Αθήνα εφαρμόσει όλα τα μέτρα που συμφώνησε με τους δανειστές, η ελληνική οικονομία είναι πιθανόν να συνεχίσει να συρρικνώνεται πριν εισέλθει σε μία φάση χαμηλής ανάπτυξης, κάτι που θα κάνει το ελληνικό χρέος όλο και λιγότερο βιώσιμο», σημειώνει το δημοσίευμα.

Το πρόγραμμα απαιτεί από την Ελλάδα να κινηθεί προς την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 1% του ΑΕΠ φέτος, το οποίο θα αυξηθεί στο 3,5% έως το 2018. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, η κυβέρνηση θα πρέπει να επιβάλει νέα μέτρα, στα οποία περιλαμβάνονται οι αυξήσεις στον ΦΠΑ.

Εν συνεχεία κοροϊδία

  από τον Άρη Τσολογιάννη

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς από την ιταμή συνέντευξη του πιο αποτυχημένου ηγέτη της Ευρώπης. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το στυλό με το οποίο σημείωνα τα ψέματα, τις παραβλέψεις και τις χαμηλού επιπέδου υπεκφυγές του, έτρεμε το χέρι μου.

Απερίγραπτες ανακρίβειες, μονομερείς παρουσιάσεις δεδομένων και οπωσδήποτε ακραία παραπλανητικός, προσπαθώντας να πείσει έναν ολόκληρο λαό ότι δεν έχει εναλλακτικές, ενώ πριν μια εβδομάδα ζητούσε από αυτόν τον λαό να μην πιστέψει τα ΜΜΕ που του έλεγαν ότι δεν έχει εναλλακτικές.

Υπάρχουν εντούτοις τρία πράγματα που είπε τα οποία με πείραξαν πολύ, καθώς όχι μόνο είναι πολιτικά και φιλοσοφικά ασταθή, αλλά είναι και προσβολή σε άτομα σαν εμένα, που είμαι δεκαοκτώ ετών και δεν ανέχομαι διαπραγμάτευση των δικαιωμάτων μου από κανέναν.

Ένας Δραγασάκης παντός δεξιόστροφου καιρού

15/07/2015

Πηγή: kommon.gr

Είναι μερικά πράγματα που πρέπει να λέγονται με το όνομά τους. Και είναι μερικές στιγμές που αυτή η καταγγελία δεν παίρνει αναβολή. Το όνομα είναι, Γιάννης Δραγασάκης. Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, διαπραγματευτής της συμφωνίας με τους «εταίρους», αρχιτέκτονας ηττών της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, τότε και τώρα.

Τρίτη βράδυ, βγαίνει στην τηλεόραση να υπονομεύσει τη συνέντευξη Τσίπρα της προηγούμενης ημέρας και το δημοψήφισμα. Δηλώνοντας, με την περίπλοκη γλώσσα της πολιτικής διπλωματίας – που στέλνει μήνυμα προς τους αστικούς μηχανισμούς, αλλά δεν ξεγελάει του εργαζόμενους – τις απόψεις του περί ενός ακραίου συμβιβασμού με τις επιταγές του ιερατείου της ΕΕ.

Την επομένη το φιλικό του “Βήμα gr”, του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, φυσικά, έβγαλε πληροφορία περί σχεδίου για αλλαγή κυβέρνησης με πρωθυπουργό Δραγασάκη. Τυχαία;

Σήμερα, Παρασκευή, το πρωί ξαναχτυπά, από το «Κόκκινο» αυτή τη φορά, πείθοντας τους ταλαντευόμενους να μην πάνε να ψηφίσουν και κάνοντας τους αποφασισμένους να σπάνε ραδιόφωνα.

Και είναι απλώς φήμες όλα όσα λέγονται για τη στάση του στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες;

 Για την άποψή του να υπογραφεί η κατάπτυστη συμφωνία που πρότεινε με το τελεσίγραφο της 27ης Ιουνίου ο Σόϊμπλε και οι άλλοι;

Για τις σημερινές εισηγήσεις προς τον πρωθυπουργό να ακυρώσει το δημοψήφισμα και να κάνει έναν συμβιβασμό όπως-όπως;

Δεν μας εκπλήσσουν όλα αυτά που λέγονται. Ξέρουμε πως ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς έτσι, είναι πολύ κοντά στην αλήθεια.

Η σημερινή στάση είναι επιστέγασμα μιας πολιτικής άποψης που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’80.
Εντός του ΚΚΕ πρωτοστάτησε, με την ρητή ή υπόρρητη συμφωνία της τότε ηγεσίας, στον «ιστορικό συμβιβασμό» του τότε κόμματός του με την πολιτική έκφραση της αστικής κυριαρχίας. Ένθερμος υποστηρικτής του κοινού πορίσματος της Αριστεράς, της δεξιάς στροφής του κόμματος, φανατικός αντίπαλος της αριστερής ριζοσπαστικής τάσης εντός του.

Το ζήσαμε.

Πρωταγωνιστής της όλης επιχείρησης «Βρώμικο ’89», της συνεργασίας του ΚΚΕ με τη ΝΔ στην κυβέρνηση Τζανετάκη, της συνεργασίας με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, εν συνεχεία, υπουργός της «οικουμενικής κυβέρνησης» και εκ των πρωτεργατών της εκχώρησης, άρον άριον και άνευ προϋποθέσεων, άδειας στους ιδιώτες να δημιουργήσουν ραδιοσταθμούς και κανάλια.

Τα οποία μαστίζουν, ακόμα άνευ αδείας και προϋποθέσεων, την ελληνική κοινωνία, στο δρόμο που χάραξε ο Γιάννης.

Η σχέση με τους εκδότες είναι έκτοτε θερμή. Και εκείνοι τον τιμούν, με κάθε ευκαιρία, ιδιαίτερα τα συγκροτήματα Λαμπράκη και Μπόμπολα.

Ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχει άμεσο ρόλο (όχι φυσικά και χωρίς πρωθυπουργική ευθύνη) για την επιλογή στις διοικήσεις των τραπεζών, ως εκπροσώπων της κυβέρνησης, όλων των υπερασπιστών των μνημονίων και της τρόικας. Κάνοντας σχεδόν αδύνατη κάθε κυβερνητική απόπειρα διαχείρισης του τραπεζικού συστήματος προς όφελος της ελληνικής οικονομίας.

Είχε και συνεχίζει να έχει διαλέξει τη γραμμή του «ήπιου», δηλαδή του ενσωματωμένου αριστερού.

Αν μη τι άλλο, είναι συνεπής στο συμβιβασμό με την αστική κυριαρχία και την αστική τάξη των συγκροτημάτων.

Τι ρόλο καλείται να παίξει σήμερα; Τι θα αποδεχτεί;

Θα γίνει ο Τσιριμώκος της νέας εποχής;

Η κατασκευή μιας άλλης κυβέρνησης, που θα δίνει την εικόνα της συναίνεσης είναι πολλαπλώς διακηρυγμένη επιλογή της αστικής τάξης.

Τι θα γίνει; Η δυναμική του δημοψηφίσματος – ανεξαρτήτως αποτελέσματος – είναι απρόβλεπτη για το πολιτικό σύστημα.

Ο ριζοσπαστισμός, η γενικευμένη αμφισβήτηση στην πολιτική της ΕΕ, η συγκρότηση ενός ισχυρού ρεύματος που αντιπαρατίθεται ανοιχτά στον ευρωμονόδρομο, διαμορφώνει κατάσταση κινδύνου για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, εντός και εκτός Ελλάδας.

Η «ήπια» και «σοβαρή» στάση του αντιπροέδρου, του έτοιμου να υπογράψει τα πάντα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης σταθερότητας, αποτελεί ένα σημαντικό ατού για το σύστημα.

Γιώργος Μανιάτης
Θανάσης Σκαμνάκης

[--->]

Ολόκληρη η επιστολή της Βαλαβάνη στον Πρωθυπουργό

Η Αναπληρώτρια Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη παρέδωσε το πρωί στις 13.7.2015 στο Μέγαρο Μαξίμου την παρακάτω επιστολή:

"Προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας


Αλέξη,
Στήριξα την ομάδα διαπραγμάτευσης τη νύχτα της Παρασκευής όντας σίγουρη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει συμφωνία. Ότι τελικά θα γυρίσετε πίσω για να στηριχτούμε  στο λαό - όπως το έκανες και την προηγούμενη φορά.  Ότι η ανάγνωση της μάχης που δίνατε εκεί θα βοηθήσει ν’  αποκαλυφθεί στα μάτια και των πιο ανυποψίαστων συμπατριωτών μας, μετά και τ’ αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της προηγούμενης Κυριακής, πώς επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως εργαλείο για να μετασχηματίσουν βίαια στο ακόμα φρικαλεότερο συνολικότερα την Ευρώπη. Επειδή δεν πιστεύω ότι η κατάσταση για την εργαζόμενη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας μπορεί ποτέ ν’  αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο χωρίς τη δική της συνειδητοποίηση και θέληση για δράση προς τα εκεί.

Ακόμα και τώρα, Δευτέρα πρωί, εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει συμφωνία. Ότι η τακτική των γνωστών κυρίαρχων κύκλων στη Γερμανία είναι ο πλήρης εξευτελισμός της κυβέρνησης και της χώρας. Να ψηφίσει η Βουλή αύριο-μεθαύριο ό,τι μέχρι σήμερα έχει – ας πούμε - «συμφωνηθεί», και πάλι να μην υπάρξει συμφωνία.

Μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση και ν’  αναλάβει κυβέρνηση «δοτών» και «προθύμων».  Αυτοί που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ.

 Αυτοί που, μαζί με τους «έξω», πίστεψαν ότι  οι κλειστές τράπεζες θα συνέτριβαν το πρώτο πείραμα ελπίδας στην ευρωπαϊκή ήπειρο τον καινούργιο  αιώνα. Αυτοί που ήδη σηκώνουν κεφάλι και απευθύνονται με μια ύβρι που δε θα μπορέσει να εξαλείψει οποιαδήποτε κάθαρση.

Αλέξη,

ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα ότι σ’ ένα πόλεμο, όταν οι δυνάμεις του αντίπαλου αποδειχθούν συντριπτικά υπέρτερες, επιτρέπεται η συνθηκολόγηση – με μοναδικό στόχο την ανασύνταξη  των δικών σου δυνάμεων και την οργάνωση, ξανά, της αντίστασης που θα επιτρέψει να μεταβάλλεις πλέον τις ίδιες εκείνες τις συνθήκες που οδήγησαν στην ήττα.

 Αυτή η «συνθηκολόγηση», όμως, είναι τόσο συντριπτική, που δε θα επιτρέψει ανασύνταξη δυνάμεων. Και η επιδείνωση, με δική μας υπογραφή, της κατάστασης ενός εξαντλημένου λαού εκεί που πήγαινε να σηκώσει κεφάλι, θα αποτελέσει «ταφόπλακα», για πολλά χρόνια, οποιωνδήποτε δυνατοτήτων χειραφέτησης του.

Χρωστάμε πριν απ’  όλα στα νέα παιδιά, αυτά που καθόρισαν το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής, αυτά που είναι το μέλλον τους που καθορίζεται σήμερα, να γυρίσει η αντιπροσωπεία μας χωρίς αφόρητες δεσμεύσεις. Ν’  απευθυνθείς ξανά σε αυτά τα παιδιά και σ’ όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν ψήφισαν όχι ή ναι.

 Να τους εξηγήσεις πώς ακριβώς έχει η κατάσταση, τι θα έχει ν’  αντιμετωπίσει ο λαός μας, αν πάρει σάρκα και οστά, στις συνθήκες που επιβλήθηκαν στη χώρα, το πλειοψηφικό όχι. Που δόθηκε με την πλειοψηφία να θέλει αυτό που λέγαμε, λύση εντός της Ευρώπης. Αυτή η συγκεκριμένη λύση, όμως, που επιβάλλεται σήμερα με τόσο καταθλιπτικό τρόπο, δεν είναι λύση βιώσιμη.
 Για τους ίδιους, για το λαό, για τη χώρα. Για την άλλη Ευρώπη, που βρίσκεται σε κατάσταση τοκετού. 
 Είναι άλλο πράγμα να βρεθείς σε μια πραγματικότητα εξαιρετικά δύσκολη, ν΄ αντιμετωπίζεις μια καταστροφή, μ’  ελπίδα ωστόσο σ’ ένα μέλλον αξιοπρέπειας, κυριαρχίας  κι ανεξαρτησίας. 

Κι άλλο ν’  αντιμετωπίζεις μια καταστροφή που θα ολοκληρωθεί με ό,τι εθνικό εισόδημα έχει απομείνει να κατευθύνεται στους «έξω», για την αποπληρωμή ενός χρέους που δεν αποπληρώνεται στους αιώνες των αιώνων και κάνει την ίδια την κοινωνία μη βιώσιμη, και στους «πάνω».

Αλέξη,

 Σ’  ένα τέτοιο προσκλητήριο θα είμαι παρούσα και θα το υπηρετήσω απ’ όποια θέση θέλεις μέχρι τέλους. Σε περίπτωση όμως που η αντιπροσωπεία μας επιστρέψει με τις δεσμεύσεις που απευχόμαστε  - μέτρα θνησιγενή, που σε κάθε αξιολόγηση θα ξαναθέτουν τα ίδια  διλήμματα, υποχώρηση ή GREXIT –, είναι αδύνατο να συνεχίσω να είμαι μέλος της κυβέρνησης. 

Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη με την οποία με τίμησες. 
Με τη σειρά μου, σ’  ένα υπουργείο που όπως ξέρεις βρέθηκα μόνο για λόγους κομματικότητας, έκανα ότι μπορούσα για ν’  ανακουφιστούν λαϊκά στρώματα και για να προετοιμάσω ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα. 

Το ίδιο και σε ό,τι αφορά το άλλο μεγάλο μέτωπο, της διαφύλαξης και μιας πραγματικής  αξιοποίησης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και του τόπου, της δημόσιας περιουσίας.

 Σ’  ευχαριστώ που έστω για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα μου έδωσες τη δυνατότητα να υπηρετήσω απ’  αυτή τη θέση το απελευθερωτικό μας εγχείρημα. Ο αγώνας, θέλω να πιστεύω, συνεχίζεται.

Μ’  εκτίμηση

Νάντια Βαλαβάνη"

[--->]

Memorandum, 10/7/2015, πολύ σύντομο σχόλιο

Ο,τι ακούγεται ως περιεχόμενο και μορφή της Συμφωνίας, όχι μόνο εγκυμονεί κοινωνικό εμπρησμό, αλλά δημιουργεί την απορία αν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη η οποία να μπορεί να το εφαρμόσει, στους χρόνους του και στους όρους του. 

Πρόκειται για Συμφωνία που ανοίγει το δρόμο, για ενα συνεχές, "εβδομαδιαίο" δίλημμα.

Για μια Συμφωνία για την οποία ήδη διεθνώς σχηματίζονται προσδοκίες (με οικονομικό αποτέλεσμα) ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί και θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, εντός τριμήνων στην καλύτερη περίπτωση, με ακόμη χειρότερους όρους, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, οι οποίοι θα έχουν διαμορφωθεί από την επιχείρηση εφαρμογής της.

[--->]