Οταν η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα

Τότε ψευδονοικοκυραίοι "λιρολόγοι", σήμερα, επαγγελματίες "ευρωλόγοι" 

Ενα από τα βασικά συνθήματα  της- τότε- ΕΡΕ στις βουλευτικές εκλογές στις 3 Νοεμβρίου 1963 ήταν και αυτό: Ελληνα, αυτή η   δραχμή    είναι δική σου

Σας λέει τίποτα;

    Από την πρώτη σελίδα  της Ελευθερίας 30/10/1963

Περισσότερη Ευρώπη (και λιγότερη Ισπανία) ή μήπως όχι ;

του Alberto Bagnai

Σε προηγούμενο  ποστ είχα  αναφερθεί σε έναν ετερόδοξο  οικονομολόγο, τον Pesce (ή κάπως έτσι), ο οποίος σε ένα επιστημονικό συνέδριο, πριν από χρόνια,είχε αναλύσει κάποια πράγματα πολύ επίκαιρα, τα οποία κατά καιρούς τα έχουμε σχολιάσει σε αυτό το ιστολόγιο. Χθες κάποιοι αναγνώστες μου ανέφεραν αυτό το άρθρο στην εφημερίδα la Republica, με τίτλο Ο φεντεραλισμός που μπορεί να σώσει την Ευρώπη και το οποίο υπογράφουν μεταξύ άλλων και οι Giuliano Amato,Jacques Attali,Emma Bonino,Romano Prodi…

Μάλιστα! Αφού, για να εκτιμήσουμε απόλυτα το βάρος ενός ακόμα ριμέικ του ιδεολογήματος "περισσότερη Ευρώπη", αντί να μπούμε (ή να ξαναμπούμε) στην ουσία του τι σημαίνει βέλτιστη νομισματική ζώνη, αρκεί να δούμε τον κατάλογο με τις υπογραφές, και να μετρήσουμε  τα ψέματα, τα πασιφανή ,τα  απλά,τα τολμηρά, τα αδιαμφισβήτητα ψέματα (με την έννοια της αντιστροφής και της στρεβλής παρουσίασης  της πραγματικότητας όπως μας τη δίνουν τα στατιστικά στοιχεία) στα οποία οι υπογράφοντες στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους.

Ο πιο γνωστός από τους υπογράφοντες, ο καθηγητής Πρόντι, πίεσε σκληρά για να μπει η Ιταλία στη ζώνη του ευρώ, υποστηρίζοντας ότι αυτό θα έχει μεγάλα πλεονεκτήματα για μας. Τώρα που το ευρώ αποδεικνύεται μη βιώσιμο, έρχεται να μας πει, ωστόσο, ότι δεν πρέπει να βγούμε από αυτό γιατί αυτό βολεύει ... όχι πια εμάς (όπως έλεγε παλιότερα), αλλά τη Γερμανία! Μια δήλωση σουρεαλιστική, που δεν εκπλήσσει τόσο για το περιεχόμενο της, το οποίο είναι απολύτως προφανές  (έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει το πώς και το γιατί οι ασυμμετρίες του ευρώ ευνοούν ορισμένες χώρες έναντι των άλλων, βάζοντας τις βάσεις για τη διάλυση της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής αυτής της ηπείρου),όσο η αφοπλιστική ξεδιαντροπιά. Προφανώς ο καθηγητής Πρόντι έχει την εντύπωση  ότι οι τόσες οικογένειες που τελευταία βυθίστηκαν σε κάθε είδους πένθος (από τους νεκρούς εργάτες στην Thyssen-Krupp, ως τις αυτοκτονίες  των  τελευταίων ημερών), οι οικογένειες που βάζουν τα δραματικά  ερωτήματα που όλοι μας αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να βάλουμε, για το ποιο είναι το νόημα της ζωής, θα παρηγορηθούν αν μάθουν ότι η δραματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, όλα αυτά  έγιναν για τη δόξα της Γερμανίας .