Αφήνοντας κατά μέρους τις σκηνές αδιανόητης βίας που είδαμε να
εκτυλίσσονται στους δρόμους της Βαρκελώνης από την ισπανική αστυνομία όταν την
ημέρα του δημοψηφίσματος λειτουργούσε σαν στρατός επέμβασης και κατοχής, όπως
οι Αμερικανοί στο Ιράκ, η ίδια η δίκη έχοντας αμιγώς πολιτικές, φρονηματικές
αιτίες εκθέτει ανεπανόρθωτα την Ισπανία στη διεθνή κοινή γνώμη.
Η αντίδραση της Μαδρίτης από τότε μέχρι σήμερα είναι εντελώς
δυσανάλογη του «ερεθίσματος» που ήταν αμιγώς ειρηνικό και δημοκρατικό, χωρίς να
συμπεριλαμβάνει καμιά χρήση ή απειλή χρήσης βίας.
Όπως πολύ εύστοχα
υπενθύμισε ο πρώην καταλανός πρόεδρος και διωκόμενος σήμερα Κάρλες Ποιγκντεμόντ
σε άρθρο γνώμης στη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν στις 12 Φεβρουαρίου, την
ημέρα που ξεκίναγε η δίκη της ντροπής, ανάλογα δημοψηφίσματα διενήργησε η
Σκωτία, το Κεμπέκ και η Νέα Καληδονία. Εξ ίσου πειστικά, κι αυτό μάλιστα
ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κάθε πολίτης για την ανεξαρτησία
της Καταλονίας, ο πρώην πρόεδρος της Καταλονίας γράφει: «Η δίκη είναι ένα τεράστιο
λάθος που κάνει ακόμη πιο δύσκολο ένα πολιτικό αποτέλεσμα. Η αντικατάσταση των
πολιτικών λύσεων από τον ποινικό κώδικα και η προτεραιότητα στους δικαστές και
τους πολιτικούς αντί στις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια ήταν ένα από τα
κολοσσιαία σφάλματα που διέπραξε η Ισπανία».
