Giannis Androulidakis
Λόγω δουλειάς -κυρίως, αλλά όχι μόνο- έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου έναν Χ αριθμό δικών. Από την εμπειρία μου έχω σχηματίσει την ιδέα ότι ενώ οι δικαστές είναι γενικά πιο κανονικοί άνθρωποι, οι εισαγγελείς είναι κατά κανόνα διαταραγμένες περιπτώσεις. Η εμπειρία μου αυτή, επιβεβαιώνει σε γενικές γραμμές και τη λογική: κανένας κανονικός άνθρωπος δεν πάει να κάνει μια δουλειά η οποία συνίσταται στο να κουνάει το δάχτυλο και να κατηγορεί, εκτός αν είναι γεμάτος συμπλέγματα ή είναι μικρόνους -χωρίς βέβαια το ένα να αποκλείει το άλλο.
Ο εισαγγελέας στη δίκη των μαστροπών της Ηλιούπολης, αποτελούσε εξαίρεση σε αυτόν τον γενικό κανόνα. Ήταν ένας άνθρωπος που αμέσως καταλάβαινες ότι είναι ευφυής, κατανοούσε σε ποια δίκη ήταν, ήξερε τι άκουγε, ήξερε τι έλεγε.
Αν ο συγκεκριμένος εισαγγελέας πρότεινε την απαλλαγή των κατηγορούμενων και μάλιστα όχι γιατί αρνήθηκε τα γεγονότα, αλλά γιατί επιχειρηματολόγησε ότι γίνονταν ΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ της κοπέλας, αυτό δεν οφείλεται σε συντηρητική ηλιθιότητα, αλλά ευθέως στη δράση του βαθέως κράτους. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω προφανώς αν ο εν λόγω εισαγγελέας φοβήθηκε κάτι ή λειτούργησε αυτόματα. Ωστόσο, είναι σαφές ότι επιχειρηματολογούσε για κάτι που ξεπερνά τον ίδιο.
Εδώ και χρόνια, η Δικαιοσύνη με τις αποφάσεις της αναπαράγει με επιθετικότητα το ίδιο μότο: μην αντιστέκεστε, μη δείχνετε αλληλεγγύη, μη μιλάτε. Αν το κάνετε, είμαστε εδώ για να πληρώσετε. Το κάνει με όρους που θυμίζουν δικαιοσύνη του Φαρ Ουέστ, που απονέμεται στο σαλούν με ενόρκους τον μπάρμαν και τον νεκροθάφτη. Ακόμα και για τα μέτρα της αστικής ταξικής δικαιοσύνης, τα φαινόμενα μαζικών αθωώσεων και αποφυλακίσεων βιαστών, βασανιστών και δολοφόνων, σε συνδυασμό με το τι συμβαίνει σε όσους διαδηλώνουν, βοηθούν πρόσφυγες ή αντιδρούν, είναι σοκαριστικό.
Επί πολλά χρόνια, ιδίως την εποχή των μνημονίων, εξέφραζα τη διαφωνία μου με συνθήματα περί «χούντας», θεωρώντας ότι τέτοιες υπερβολές χρησιμεύουν στο να κρύβουν χαμηλές δυνατότητες ερμηνείας της πραγματικότητας.
Σήμερα τολμώ να πω ότι αυτό το κάθετο μονοπώλιο που έχει δημιουργηθεί στους μηχανισμούς του Κράτους είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε ζήσει στον ολοκληρωτισμό εδώ και μισό αιώνα.
Πρέπει να ανατρέψουμε αυτή τη δυστοπία, πριν διαποτίσει σε βάθος τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
