του Δημήτρη Μηλάκα
Η ατζέντα της κυβέρνησης (στόχοι – χρονοδιαγράμματα) υπήρξε
επακριβώς προκαθορισμένη, και μάλιστα πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015
που ξεκίνησε η θητεία της. Η εν λόγω ατζέντα αποτυπώνεται στο τελευταίο
μνημόνιο, το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ψηφίστηκε – ας μην το ξεχνάμε – από το
σύνολο (εκτός ΚΚΕ και Χ.Α.) των κομμάτων που ήταν στη Βουλή εκείνη την εποχή.
Ακολουθώντας κατά γράμμα τη συγκεκριμένη ατζέντα, η κυβέρνηση
έπρεπε, υπό τη θεσμική καθοδήγηση των δανειστών (υπερ-ταμείο και ανεξάρτητος
φοροεισπρακτικός μηχανισμός), να (ξε)πουλήσει εθνική περιουσία και να
(περι)κόψει δαπάνες. Βασική αποστολή που αποδέχτηκε ήταν και είναι η εκπλήρωση
των υποχρεώσεων (επιστροφή των δανεικών) της χώρας στους δανειστές της. Από
εκεί και έπειτα, το περιθώριο «πολιτικών πρωτοβουλιών», πέραν της
προκαθορισμένης ατζέντας, ήταν από στενό έως ανύπαρκτο.
Οι συνέπειες του ξεπουλήματος των υποδομών (π.χ., λιμανιών,
τραίνων, ΔΕΗ, νερών, κ.λπ.) μπορούν να αποτυπωθούν από τους προπαγανδιστικούς
κυβερνητικούς (και εν γένει νεοφιλελεύθερους) μηχανισμούς ως «εκσυγχρονισμός»
και χρηστή διαχείριση των δημόσιων πόρων.