Οι μισθοί των εργαζομένων στις αναδυόμενες χώρες αυξάνονται, ενώ στις χώρες της Δύσης μειώνονται.
Ετήσια έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας. Μια προσέγγιση που κατέστη δυνατή χάρη στην
πτώση των κοινωνικών στάνταρντ στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, και την αύξηση της
παραγωγικότητας. Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός αγριεύει.
Η αύξηση των μισθών βρίσκεται ακόμα μακριά από τα προ-κρίσης επίπεδα το 2007 και σχεδόν μηδενίστηκε στις βιομηχανικές χώρες του δυτικού καπιταλισμού , ενώ στις αναδυόμενες οικονομίες συνεχίζει να αυξάνεται. Αυτό αναφέρει το ΔΓΕ (Διεθνές Γραφείο Εργασίας), στην Παγκόσμια Έκθεση του σχετικά με τους μισθούς το 2012/13. Σύμφωνα με την ανάλυση του, ΔΓΕ οι μηνιαίες αποδοχές παγκοσμίως (ο μισθός προσαρμοσμένος στον πληθωρισμό, γνωστός και ως μέσος πραγματικός μισθός) αυξήθηκαν κατά 1, 2% το 2011, σε σύγκριση με το 3% το 2007 και το 2, 1% το 2010. Αλλά αυτοί οι αριθμοί θα ήταν πολύ χαμηλότεροι εάν η Κίνα είχε εξαιρεθεί από τους υπολογισμούς.
Η έκθεση υπογραμμίζει τις τεράστιες διαφορές μεταξύ χωρών και περιφερειών, με
τους μισθούς να αυξάνονται με ταχύτερους ρυθμούς σε αυτές τις περιοχές όπου η
οικονομική ανάπτυξη είναι μεγαλύτερη. Ενώ η αύξηση των μισθών έχει υποστεί
διπλή μείωση στις βιομηχανικές οικονομίες στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες
Πολιτείες - όπου προβλέπεται να είναι μηδενική το 2012 - παρέμεινε θετικός καθ
'όλη τη διάρκεια της κρίσης στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, την Αφρική και
ακόμη περισσότερο στην Ασία.
Οι πιο σημαντικές αλλαγές σημειώθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική
Ασία, όπου από διψήφια ποσοστά πριν από την κρίση είχαμε μια απότομη
επιβράδυνση το 2009. Στη Μέση Ανατολή, αν και τα στοιχεία εξακολουθούν να είναι ελλιπή, οι μισθοί
φαίνεται να βρίσκονται σε πτώση από το 2008.
Οι διαφορές μεταξύ περιφερειών – συνεχίζει η έκθεση του ΔΓΕ - είναι ιδιαίτερα έντονες αν εξετάσουμε την αύξηση των μισθών από το2000 - 2011. Παγκοσμίως,
οι μισθοί αυξήθηκαν λιγότερο από ένα τέταρτο. Στην Ασία, σχεδόν διπλασιάστηκαν.
Στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί, παρά
την απότομη πτώση τη δεκαετία του '90. Και τέλος, στον βιομηχανοποιημένο κόσμο αυξήθηκαν
μόνο κατά 5% περίπου.
Αλλά, σύμφωνα πάντα με το ΔΓΕ , παρατηρούνται και σημαντικές μισθολογικές διαφορές
μεταξύ των διαφόρων χωρών.
Ετσι,ένας εργαζόμενος στον τομέα της μεταποίησης στις Φιλιππίνες παίρνει
περίπου 1,40 δολάρια για κάθε ώρα εργασίας, στη Βραζιλία 5,50, στην Ελλάδα 13, στις
Ηνωμένες Πολιτείες 23,30 και στη Δανία σχεδόν 35.
Η έκθεση υπογραμμίζει, επίσης, πρόσφατες μελέτες που δείχνουν ότι, τις
τελευταίες δεκαετίες στις περισσότερες χώρες όπου υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία,
οι μισθοί αυξήθηκαν με βραδύτερο ρυθμό από ό, τι η παραγωγικότητα - δηλαδή, η
αξία των αγαθών και υπηρεσιών ανά απασχολούμενο άτομο.
Η τάση αυτή οδηγήσε σε άνοιγμα της ψαλίδας των εισοδημάτων, πράγμα που
σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι ωφελήθηκαν λιγότερο από τους καρπούς της εργασίας
τους, ενώ οι κεφαλαιοκράτες είχαν τα μεγαλύτερα οφέλη.
Στις ανεπτυγμένες
οικονομίες, από το 1999, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξηθηκε δύο φορές περισσότερο
από τους μισθούς.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το 1980, η ωριαία παραγωγικότητα
της εργασίας στις μη γεωργικές δραστηριότητες αυξήθηκε κατά περίπου 85%, ενώ οι
μισθοί αυξήθηκαν μόνο κατά 35% περίπου. Στη Γερμανία, τα τελευταία είκοσι
χρόνια, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξηθηκε κατά περίπου ένα τέταρτο,
ενώ οι μισθοί παρέμειναν σταθεροί.
Ακόμη και στην Κίνα, μια χώρα όπου οι μισθοί σχεδόν τριπλασιάστηκαν μέσα σε
δέκα χρόνια, το μερίδιο της εργασίας μειώθηκε ενώ το ΑΕΠ αυξήθηκε πολύ πιο γρήγορα από ό, τι το συνολικό
μισθολογικό κόστος.
Η έκθεση καλεί λοιπόν τους φορείς χάραξης πολιτικής να είναι προσεκτικοί ώστε να μην προωθήσουν ένα «αγώνα δρόμου προς τα κάτω» του τμήματος που διατίθενται για εργασία με την ελπίδα να κερδίσουν σε ανταγωνιστικότητα για να βγουν από την ύφεση.
