Σε σημερινή συνέντευξη, ο πρωθυπουργός προτείνει να ταξιδεύουν
ελεύθερα (δηλαδή χωρίς τεστ και καραντίνα προφανώς - δεν μπορεί να εννοεί κάτι
άλλο) όσοι έχουν εμβολιαστεί για τον SARS-CoV-2.
Πέρα από το γεγονός ότι αυτό αποτελεί κατά κάποιο τρόπο έμμεση
υποχρεωτικότητα και θέμα διακρίσεων. Είναι μεγάλη συζήτηση από νομικής και
βιοηθικής πλευράς ως προς τις διακρίσεις που δημιουργεί. Θα πρέπει λοιπόν να
μάθουμε που βρίσκονται κρυμμένα τα δεδομένα που αποδεικνύουν σήμερα ότι το
εμβόλιο εμποδίζει τη μετάδοση.
Τα μόνα δεδομένα που έχουμε μέχρι στιγμής είναι ότι το εμβόλιο
που διατίθεται στην Ελλάδα εμποδίζει την εμφάνιση επιβεβαιωμένης με PCR
κλινικής νόσου COVID. Δεν γνωρίζουμε ούτε αν εμποδίζει τη μετάδοση (και σε ποιο
βαθμό), ούτε αν ελαττώνει την πιθανότητα σοβαρής νόσου, ούτε αν ελαττώνει τη
θνητότητα και θνησιμότητα.
Ελπίζουμε να συμβαίνουν όλα αυτά, και ελπίζουμε ότι θα φανούν
σύντομα. Από το ελπίζουμε μέχρι το γνωρίζουμε, είναι μεγάλη η απόσταση.
Στο φάκελο συζήτησης του FDA της Pfizer, υπήρχε μια αναφορά σε
"Ύποπτα περιστατικά COVID-19". Πρόκειται για άτομα με συμπτώματα
συμβατά με COVID-19, που όμως δεν επιβεβαιώθηκαν με PCR.
Στην μελέτη φάσης 3 της Pfizer, καταγράφησαν συνολικά 3410
ύποπτα περιστατικά COVID-19. Από αυτά, 1594 περιστατικά είχε η ομάδα του
εμβολίου και 1816 η ομάδα του placebo. Αν αφαιρέσουμε τα περιστατικά που
συνέβησαν 7 ημέρες μετά τη χορήγηση του εμβολίου, προκύπτουν 1185 περιστατικά
στην ομάδα του εμβολίου και 1529 στην ομάδα του placebo.
Δεν γνωρίζουμε πόσα από αυτά θα μπορούσαν ενδεχομένως να είναι
νόσος COVID-19.
Άλλα ζητήματα, απορίες και ερωτήματα σχετικά με τα εμβόλια
έχει θέσει ο Peter Dorshi, Editor του επιστημονικού περιοδικού British Medical
Journal (BMJ).
Είναι πολλά αυτά που δεν ξέρουμε, είναι πολλά ακόμη τα
ερωτήματα. Ελπίζουμε ότι σιγά σιγά θα λάβουμε τις απαντήσεις και ότι θα συμβεί
αυτό που ελπίζουμε και αναμένουμε.
Μέχρι τότε, να θυμίσω ότι το εμβόλιο είναι παρέμβαση
σχετιζόμενη με την πρόληψη λοιμώδους νοσήματος. Δεν είναι θεραπευτικό μέσο για
την απόγνωση, τα αδιέξοδα και τις ακραίες (ίσως και υστερικές σε κάποιες
περιπτώσεις) αντιδράσεις Ευρωπαίων πολιτικών.
Όταν αποκτήσουμε περισσότερα δεδομένα, τότε θα κρίνουμε με
βάση τα δεδομένα τί είναι σωστό, τεκμηριωμένο, νόμιμο και ηθικό να συμβεί.
Μέχρι τότε, προχωράμε με την προσδοκία ότι αυτά που θέλουμε να συμβούν (να
ελαττωθεί η θνητότητα και θνησιμότητα, και να περιοριστεί η μετάδοση) θα είναι
αντίστοιχα των αποτελεσμάτων της μελέτη φάσης 3 (που δυστυχώς όμως δεν μας
δίνει αυτές τις απαντήσεις).
Και όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι δεν θα μας χαλάσει τα
σχέδια μια μετάλλαξη (π.χ. της Ν. Αφρικής ή της Βραζιλίας, με μετάλλαξη στο
Ε484).
