TO ''OXI'' ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΠΛΟΚ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Της  ΕΛΕΝΗΣ  ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ*  

Η κυβέρνηση πήρε την πρωτοβουλία να προκηρύξει Δημοψήφισμα για να μιλήσει ο ελληνικός λαός στην πιο κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης με τους λεγόμενους «θεσμούς», πιο απλά  με τους δανειστές της χώρας μας. Γιατί ;  

Γιατί, αν και η κυβέρνηση έκανε αρκετές υποχωρήσεις ώστε ν’ ανοίξει ένας δύσκολος αλλά ελπιδοφόρος δρόμος για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, που εξόντωσαν οι πολιτικές των «θεσμών», η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ θέλουν να μας γυρίσουν στην ίδια και χειρότερη κατάσταση απ’ αυτή που ζήσαμε και ζούμε μέχρι σήμερα. 

Έφεραν την πιο επώδυνη συμφωνία με μορφή τελεσίγραφου. Έτσι έκαναν στο παρελθόν, επιβάλλοντας, μαζί με την ελληνική ολιγαρχία, υποταγμένες κυβερνήσεις που υπέγραφαν συμφωνίες ερήμην μας.  

Η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις. Έκρινε, πολύ σωστά, ότι η αποδοχή της συμφωνίας των δανειστών αποτελεί παραβίαση της εντολής του ελληνικού λαού, έτσι προκήρυξε Δημοψήφισμα για να τοποθετηθεί ο ίδιος πάνω στη συγκεκριμένη συμφωνία - τελεσίγραφο. 

Αυτό επιτάσσει η δημοκρατία. Ταυτόχρονα, η ετυμηγορία του ελληνικού λαού υπέρ του ΟΧΙ αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο της διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους», που εκπροσωπούν τεράστια οικονομικά συμφέροντα και γι’ αυτό αδιαφορούν αν οι λαϊκές τάξεις θα ζήσουν ή θα πεθάνουν.  

 
Στην Ελλάδα ανασυγκροτείται τις τελευταίες μέρες το μνημονιακό μπλοκ, που οδήγησε, ήδη πριν την κρίση και κυρίως μέσα στην κρίση, τη χώρα στα βράχια. 

Αυτή η εγχώρια συμμαχία των προθύμων λέει «Ναι» στη συμφωνία - τελεσίγραφο που θέτει η κυβέρνηση σε Δημοψήφισμα. 

Επειδή, όμως, δεν μπορεί να το πει καθαρά, επειδή δεν τολμά να δηλώσει υποτέλεια στους δανειστές, ισχυρίζεται ότι ψηφίζει «Ναι» απαντώντας σ’ ένα δικό της ερώτημα : ναι ή όχι στην Ευρώπη. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη παραχάραξη της αλήθειας. Σύμφωνα με το Σύνταγμα και την κοινή λογική τα δημοψηφίσματα διεξάγονται πάνω σε συγκεκριμένα και όχι υποθετικά ερωτήματα. 

Δεν κάνουμε Δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της Ευρώπης αλλά υπέρ ή κατά της συμφωνίας των δανειστών. 
Το δικό μας ΟΧΙ σημαίνει ΟΧΙ στη συμφωνία - τελεσίγραφο και συνέχιση της διαπραγμάτευσης με ένα νέο ισχυρό χαρτί πάνω στο τραπέζι : τη λαϊκή βούληση για μια έντιμη συμφωνία που δεν θα καταδικάζει τον λαό της χώρας σε αργό θάνατο.  

Είναι οφθαλμοφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θέτει κανένα θέμα αποχώρησης από την Ευρωζώνη. 

Γι’ αυτό δεν έχει ούτε στιγμή σταματήσει την διαπραγμάτευση. Αυτό αναγνωρίζεται από τους «θεσμούς», αφού οι διαπραγματευτικές διαδικασίες συνεχίζονται, όπως και οι πολιτικές δηλώσεις αρχηγών κρατών και κορυφαίων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ. 

Δεν είμαστε ένας λαός χωρίς μνήμη. Αυτοί που επί 5 χρόνια υπέγραφαν, χωρίς να διαβάζουν, την καταδίκη μας δεν θα γίνουν τώρα σωτήρες μας. Σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση το επίδικο δεν είναι μια εβδομάδα ταλαιπωρίας αλλά το αν θα υποθηκεύσουμε ή όχι τη ζωή μας για τις επόμενες δεκαετίες.  

Ο κόσμος αντιμετωπίζει πραγματικά προβλήματα στην ούτως ή άλλως δύσκολη καθημερινότητά του, προβλήματα που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιλύσει όχι πάντα γρήγορα και αποτελεσματικά. Αλλά οι συνταξιούχοι στις ουρές των ΑΤΜ δεν πρέπει να ξεχνούν ούτε στιγμή ότι η κυβέρνηση προκήρυξε Δημοψήφισμα για να διασώσει, με όπλο το δικό μας ΟΧΙ, τις συντάξεις. 

Είναι εξοργιστικό να ενδιαφέρονται για τα προβλήματα και την ταλαιπωρία των συνταξιούχων, των ανέργων, των μισθωτών, των αγροτών, των επαγγελματιών, των μικροεπιχειρηματιών αυτοί που βγάζουν τα δισεκατομμύρια του πλούτου τους στο εξωτερικό - 80 δις μόνο το τελευταίο διάστημα - στερώντας τις τράπεζες από ρευστότητα. 

Να θυμόμαστε ότι όσοι πλούτισαν ή δεν έχασαν από την κρίση συναλλάσσονται με το χρήμα σε άλλα μεγέθη από τις μικροκαταθέσεις και με άλλους τρόπους. 

Δεν θα μας μιλήσουν για αξιοπρέπεια αυτοί που ξοδεύουν σε μια μέρα το ετήσιο εισόδημα ενός συνταξιούχου.

Τον ίδιο εκβιασμό κάνουν και οι δανειστές. Κλείνουν τη στρόφιγγα για να γίνει δύσκολη η αναπνοή μας, δημιουργούν πανικό και επιχειρούν να υφαρπάσουν  συναίνεση. 

Οι επικεφαλής των «θεσμών» εκστρατεύουν υπέρ του Ναι. 

 Η δημοκρατία που επικαλούνται καταρρέει σαν χάρτινος πύργος ακριβώς τη στιγμή που ο ελληνικός λαός καλείται να ασκήσει χωρίς παρεμβάσεις το δημοκρατικό του δικαίωμα.  

Δεν μπορούν ν’ αλλάξουν λαό. 

Γι’ αυτό επιδιώκουν ν’ αλλάξουν την κυβέρνηση που εξέλεξε. 

Όμως, αυτοί οι δυνάστες των λαών τρέμουν μπροστά στην ετυμηγορία των αγορών, οι οποίες σήμερα βρίσκονται πάνω από την πολιτική και τους πολιτικούς που τις υπηρετούν. Τα spreads είναι το αδύνατο σημείο τους. Γι’ αυτό και το μέτωπό τους είναι εύθραυστο. 

Η Ελλάδα μπορεί να διαπραγματευτεί με αξιοπρέπεια αν εμείς νικήσουμε τον φόβο.  

Πρέπει να δούμε καθαρά τι θα συμβεί στις 6 Ιουλίου αν, με τη δική μας κούραση, τη δική μας παραίτηση, τον δικό μας φόβο, πλειοψηφήσει το Ναι. 

Δύο πράγματα θα συμβούν. Από τη μια, ελληνικά και  ξένα κέντρα θα συνεργαστούν για την ανατροπή του πολιτικού χάρτη όπως διαμορφώθηκε με τις πρόσφατες εκλογές. 

Από την άλλη, θα πιέσουν για την πιο επώδυνη συμφωνία αφού θα έχει εγκριθεί το τελεσίγραφό τους.  

Λέμε, λοιπόν, ΟΧΙ γιατί δεν θέλουμε την παλινόρθωση του μνημονιακού μπλοκ. Λέμε ΟΧΙ γιατί αν εμείς παραιτηθούμε από τη δημοκρατία του λαού, η λαϊκή κυριαρχία θα γίνει με τη δική μας ολιγωρία κενό γράμμα στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και την Ελλάδα. 

Λέμε ΟΧΙ γιατί οφείλουμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των λαϊκών τάξεων, της ευρείας κοινωνικής συμμαχίας στην οποία ανήκουμε, γιατί Ναι ψηφίζουν οι καπιταλιστές και τα κόμματα που υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.  

Λέμε ΟΧΙ για να δώσουμε ένα διαπραγματευτικό όπλο στην κυβέρνηση αλλά και για να νοηματοδοτήσουμε με αυτό το ΟΧΙ τη λαϊκή εντολή που δεσμεύει την κυβέρνηση.

Ο καθένας και η καθεμιά στις μέρες που μένουν θα δώσει μια συλλογική αλλά και μια προσωπική μάχη. ΟΧΙ, για να μην κλείσουμε τον δρόμο της ελπίδας που εμείς οι ίδιοι ανοίξαμε.

*Η Ελένη Πορτάλιου είναι μέλος της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού

[--->]

Το θέμα είναι τώρα τι λες

[[--->]

Το σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης και ο ρόλος του ΚΚΕ

Είναι αλήθεια ότι η επιλογή του ΚΚΕ να ρίξει άκυρο στο δημοψήφισμα, αιφνιδίασε πολλούς. Πως είναι δυνατόν ένα κόμμα αντιμνημονιακό, που διαλαλεί την ρήξη, την έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη, την ανατροπή του καπιταλισμού να τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ του  ΟΧΙ στις προτάσεις των δανειστών  και του  ΝΑΙ σε αυτές;

Η έκπληξη δυναμώνει όταν όλο  και περισσότεροι κατανοούν ότι είναι  πολιτική  επιλογή της μνημονιακής αντιπολίτευσης, των περισσότερων ιδιοκτητών  μεγάλων μέσων ενημέρωσης, του συστήματος διαπλοκής,  η ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Οπως και   ιδιαίτερα ισχυρών κύκλων των δανειστών που επιδιώκουν την ανατροπή ή έστω την πλήρη συμμόρφωση της κυβέρνησης στις απαιτήσεις τους, ώστε να εξουδετερώσουν την αντίσταση στις  νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους  και να  ενταφιάσουν  οριστικά  την Αριστερά στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Η στάση αυτή της ηγεσίας του ΚΚΕ  δεν είναι κεραυνός εν αιθρία αλλά  συνέχεια μιας συγκεκριμένης στρατηγικής . Στρατηγικής εξόντωσης του ΣΥΡΙΖΑ  που άρχισε να ξεδιπλώνεται με ιδιαίτερη ένταση  από τις αρχές του 2000. Από εκεί που προσπαθούσαν να  βγάλουν  εκτός βουλής τον ΣΥΡΙΖΑ του 3% και 4%, τους είδαν  ..κυβέρνηση με 37%. Οι επιθέσεις  πολλαπλασιάστηκαν, το μένος γιγαντώθηκε.

Η «γραμμή» του ΚΚΕ είναι πολύ συγκεκριμένη και έχει ένα αποκλειστικό στόχο. Από εντελώς διαφορετική ιδεολογική και πολιτική αφετηρία σε σχέση με τις μνημονιακές δυνάμεις, καταλήγει στον ίδιο με αυτές στόχο. Στόχος που δεν είναι άλλος από την ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα. «Ολα τα σφυριά χτυπούν στο ίδιο το αμόνι». 

Για του λόγου το αληθές αρκεί μία απλή παρατήρηση συμπεριφοράς των εκπροσώπων του ΚΚΕ στα τηλεοπτικά «παράθυρα». Μπροστά  στην Κυριακή η επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ  κλιμακώνεται σε μια προσπάθεια να περιχαρακωθούν οι ψηφοφόροι αλλά και  απλά μέλη που διαφωνούν. Η «γραμμή» της ηγεσίας δεν πιάνει. Δεν πείθει χιλιάδες αγωνιστές ψηφοφόρους του κόμματος.

-Γιατί δεν κατανοούν πως η ηγεσία  βάζει στο ίδιο τσουβάλι   μια κυβέρνηση που αντιστέκεται στην λιτότητα και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές με τις  μνημονιακές κυβερνήσεις που από το 2010 βούλιαξαν την κοινωνία και τον τόπο.

-Γιατί δεν αντιλαμβάνονται πως η ηγετική ομάδα έχει οργανώσει στους πέντε μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ περισσότερες κινητοποιήσεις από τα 5 χρόνια που κυβερνούσαν Παπανδρέου, Παπαδήμος και Σαμαράς.

-Γιατί ανατριχιάζουν που ο  Σόιμπλε  εξομοιώνεται με τον Τσίπρα. 

-Γιατί  θεωρούν παράλογο να θεωρείται ότι δεν έχει καμία διαφορά  το ΟΧΙ από το ΝΑΙ

Αν όμως είναι  σίγουρο ότι  ότι αφαιρείται από το όχι πολιτικά προστίθεται  στο ναι, άλλο τόσο είναι σίγουρο ότι το βράδι της Κυριακής που οι ηγήτορες του Περισσού θα μετρούν τα άκυρα θα μετρήσουν και  μία νέα  εκλογική αιμορραγία του ιστορικού αυτού κόμματος.

[[[

[--->]

ΔΝΤ ΣΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑ: ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ 60 ΔΙΣ ΕΥΡΩ

Κούρεμα του Χρέους κατά 30%, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο, προτείνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Έκθεση Βιωσιμότητας που εκδόθηκε πριν από λίγο.
Σύμφωνα με την Έκθεση, το ΔΝΤ προβλέπει ότι το Χρέος της χώρας θα βρίσκεται στο 150% του ΑΕΠ το 2020 και κοντά στο 140% του ΑΕΠ ΤΟ 2022.

Το ΔΝΤ εκτιμά ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδος για την τριετία 2015-2018 θα φθάσουν τα 50 δισεκ. ευρώ και εκτιμά ότι είναι αναγκαίο ένα νέο πρόγραμμα βοήθειας ύψους τουλάχιστον 36 δισεκ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το ΔΝΤ θεωρεί ότι εξαιτίας της εύθραυστης δυναμικής που παρουσιάζει το Δημόσιο Χρέος απαιτούνται ευρύτερες συναινέσεις μεταξύ των πιστωτών της χώρας προκειμένου να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα του. Στο πλαίσιο αυτό προτείνει να επεκταθεί η περίοδος χάριτος που έχει παραχωρηθεί για τα δάνεια του Μνημονίου στα 20 χρόνια και σταδιακή αποπληρωμή των δανείων που έχει χορηγήσει η ΕΕ στα 40 χρόνια.
πηγή: mignatiou.com 
[--->]

Οχι, διότι...

Δεν θα συμμορφωθώ προς τας υποδείξεις
της διαπλοκής, των δανειστών-δυναστών, της προπαγάνδας, των εκβιασμών, των απειλών, του παράλογου και της ανηθικότητας.
Οχι, διότι δεν θέλω τη χώρα μου γιουσουφάκι.
Οχι, διότι οι νεαρές Ελληνίδες και οι νεαροί Ελληνες φεύγουν μετανάστες στην ξένη. Οχι, διότι όσα αγόρια και κορίτσια παραμείνουν στην Ελλάδα δεν θα έχουν δουλειά, ή θα δουλεύουν σαν σκλάβοι. Δεν θα παντρεύονται και δεν θα κάνουν παιδιά.
Οχι, διότι αν πω «ναι» η χώρα μου από Ειδική Οικονομική Ζώνη θα γίνει Στρατόπεδο Συγκέντρωσης. Οχι, για να ανακτήσει η χώρα μου το αυτεξούσιο, όχι, διότι δεν θέλω να φθάσουν οι μισθοί στα 400 ή 350 ευρώ και οι συντάξεις στα 200.
Οχι, διότι η λεηλασία των γεωργών, η αποβιομηχάνιση και το ξεπούλημα των πόρων και των υποδομών της χώρας σπάνε τη ραχοκοκαλιά του έθνους, αποσαθρώνουν  την κοινωνία και εξολοθρεύουν τον λαό.
Οχι, διότι δεν δημιούργησε ο λαός τα χρέη.
Οχι, διότι μου ζητούν να πω «ναι» αυτοί που τα δημιούργησαν. Αυτοί που τα φάγανε. Που φάγανε μισθούς, συντάξεις και μαγαζιά. Αυτοί που με βρίζουν τεμπέλη διεφθαρμένο, λαϊκιστή και φαιοκόκκινο.
Οχι, διότι πολλοί αυτοκτόνησαν, όχι, για να μην αυτοκτονήσουν κι άλλοι. Οχι, διότι πολλά παιδιά επείνασαν, όχι, για να μη συνεχίσουν να πεινάνε.
Οχι άλλο στη θλίψη μας, όχι στην απελπισία μας. Οχι, διότι σκοτείνιασαν τα σπίτια μας.
Οχι στον φόβο μου μήπως χάσω τις αλυσίδες μου.
Οχι, διότι ο Α. μου είπε «βάστα γερά».
Οχι, διότι η Ευρωπαϊκή Ενωση διέκοψε μονομερώς τη χρηματοδότηση της  χώρας κι έστειλε τους πολίτες στα ΑΤΜ,
για να ανατρέψει την κυβέρνηση που εξέλεξε ο λαός διά του λαού. Οχι στους «λυτούς και τους δεμένους» που έχουν πέσει πάνω μου για να με (ξανα)δέσουν.
Οχι σ’ αυτούς που αδάκρυτοι έβλεπαν (και μάλιστα χλεύαζαν για το τι σόι λαός είμαστε) εκείνους που φτωχοποίησαν, να τρέχουν στις ουρές για τα συσσίτια, στις διανομές για δυο κιλά ντομάτες τζάμπα και στους κάδους των σκουπιδιών του Πάγκαλου, του Βορίδη και του Σταύρου Θεοδωράκη.
Οχι, διότι πολλοί πια στην Ευρώπη μού συμπαρίστανται. Κοιτούν να δουν αν θα τα καταφέρω. Οχι διότι η καρδιά τους, η μισή στην Ελλάδα βρίσκεται.
Οχι, διότι το «ναι» στην Ευρώπη που εκγερμανίζεται δημιουργεί μια Ευρωπαϊκή Ενωση που θα τρώει όλα «τα παιδιά των κατώτερων θεών»: των εργατών, των μεταναστών και των μικροπαραγωγών. 
Ας πουν «ναι» εκείνοι που (υπ)ακούνε στα ρήματα των ναιναίκων. Εγώ σε άλλων ρήματα και νόμους πείθομαι κι αν πέσω, θα πέσω πλυμένος και χτενισμένος. Οχι, διότι ακόμα κι αν πέσω, θα έχω νικήσει.
Οχι, διότι, όπως έγραψε και η «Il Manifesto»: «Μια Ευρώπη δίχως την Ελλάδα είναι όπως ένας ενήλικας δίχως παιδική ηλικία. Χωρίς μνήμη, χωρίς γλώσσα».
Οχι, αυτήν τη φορά δεν θα επιστρατεύσω τους ποιητές και τους αγίους του λαού, τους αντάρτες και νεομάρτυρες, δεν θα καταφύγω στο φως των γιαλών και στις λέξεις της αρχαίας μνήμης μας, αλλά θα σταθώ στη δική μου ευθύνη,
γυμνή χωρίς τα φυλαχτά της,
        εγώ ο πολίτης εσύ
        με την ψήφο μου και την ψυχή μου.

 [--->]

Ο Playstation μίλησε

Σας φόρτωσα 110 δις χρέος σε 6 χρόνια. Τώρα θέλω να ψηφίσετε Ναι να μην πάει χαμένο το έργο μου"

 

[--->]

Αν χωράνε, γιατί όχι; Στη παπουτσοθήκη στη βεράντα

Γιατί Ψηφίζω Όχι

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

 

 Ψηφίζω Όχι γιατί δεν μπορώ να πω ναι στο να κοπούν οι συντάξεις, να πέσουν κι’ άλλο οι μισθοί, να αυξηθεί ο ΦΠΑ…

Εκτός από κοινωνικά άδικα μέτρα είναι και αντιπαραγωγικά και δεν υπάρχει κανείς που να διαφωνεί σε αυτό.

Όσο για το μη χείρον βέλτιστο που μου λένε πολλοί, φοβούμενοι τον «Αρμαγεδδώνα της δραχμής», τέσσερα χρόνια αυτό δεν έκανε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού;

Δεν πίστεψε πως θα απέφευγε τη χρεοκοπία με τις αρχικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, με το να λυσσομανά κατά των «κηφήνων» του δημοσίου έως ότου ήλθε η σειρά του στον ιδιωτικό τομέα;

Ψηφίζω Όχι γιατί ναι είμαι «Ευρωπαϊστής».

 

Είμαι με την Ευρώπη του Μαρξ, του Αϊνστάιν, του Φρόιντ(και οι τρεις εξορίστηκαν από την «κοιτίδα του πολιτισμού» μη το ξεχνάμε), την Ευρώπη των εργαζομένων και των λαών, την Ευρώπη του κοινωνικού κράτους που προβάλλονταν κάποτε ως «ιδεώδες» απέναντι στον αμερικανικό και αγγλοσαξονικό τουρμποκαπιταλισμό.

 

Γιατί δεν πήρα ποτέ ούτε ένα ευρώ από ΕΣΠΑ και κοινοτικά προγράμματα ή από το δημόσιο κορβανά.

 

 Επί 25 χρόνια δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, απλήρωτος ή κακοπληρωμένος ουκ ολίγες φορές(πολύ πριν την κρίση), μεγάλωσα παιδιά, έκανα ό,τι μπορούσα όπως κάθε γονιός το καλύτερο για το παιδί του, γιατί δεν βλέπω μέλλον, γιατί η Ευρώπη(όπως η Ελλάδα) δεν είναι ένα πράγμα.

 

Άλλο η Ευρώπη της Deutsche Bank και άλλο η Ευρώπη των εκατομμυρίων ανέργων για τους οποίους δεν είδα ούτε ένα μέτρο να λαμβάνεται για αυτούς.

Είμαι με την Ευρώπη της αλληλεγγύης, τότε που στην Ελλάδα είχαμε χούντα. Δεν είμαι με την Ευρώπη των αποικιοκρατών που φέρονται στη χώρα μου σαν να είναι νέα αποικία, επειδή έκανα το «λάθος» να ψηφίσω «πρώτη φορά αριστερά». Γιατί θέλω εγώ να ρίχνω και να ανεβάζω κυβερνήσεις, και όχι άλλοι…

 Όπως έκαναν το 1999 με την αποπομπή Λαφοντέν από την κυβέρνηση Σρέντερ, μόνο και μόνο επειδή ο τότε Γερμανός υπουργός Οικονομικών είχε ασκήσει κριτική στη νεοσύστατη ΕΚΤ και απειλούσε τη σταθερότητα του ευρώ(!).

 

 Επειδή οι σημερινοί Ευρωπαίοι ανησυχούντες απεργάζονταν την αποπομπή του εκλεγμένου Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για τον οποίο καμιά συμπάθεια δεν τρέφω, όπως αποκάλυψε προ ετών ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάϊντνερ.

Γιατί φέρθηκαν εξευτελιστικά στον εκλεγμένο Έλληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και ας διαδήλωνα με πάθος εναντίον του.

Γιατί μου είπαν ότι οι τεχνοκράτες πρωθυπουργοί (βλέπε Παπαδήμος, Μόντι) ξέρουν καλύτερα, αλλά δύο χρόνια μετά η χώρα μου συνεχίζει να καταστρέφεται όπως άλλωστε και η Ιταλία.

 Γιατί βγαίνει στο γερμανικό κοινοβούλιο ο αντικαγκελάριος Ζίγκμουντ Γκάμπριελ και λέει πως για την κατάσταση στην Ελλάδα φταίει η προηγούμενη οικονομική και πολιτική ελίτ. Μα αυτούς δεν καταδίκασα με τη ψήφο μου στις 25 Ιανουαρίου, ελπίζοντας πως θα δείξετε κατανόηση;

Ψηφίζω Όχι και ναι δεν έχω καμμιά εμπιστοσύνη το πώς η κυβέρνηση Τσίπρα θα διαχειριστεί την εντολή μου…

Ποτέ δεν έδωσα ωστόσο λευκή επιταγή.

Πολλές φορές απογοητεύτηκα από την αριστερά, αλλά για μένα αριστερά δεν είναι τα κόμματα αλλά οι βασικές αρχές: κοινωνική δικαιοσύνη, λιγότερες ανισότητες, σεβασμός στην διαφορετικότητα όχι μόνο του gay parade, αλλά όσων εκφράζονται διαφορετικά, ανήκουν σε άλλο έθνος ή θρησκεία, επιλέγουν στη χώρα τους ηγέτες και κυβερνήσεις που με αναγουλιάζουν αλλά σέβομαι το δικαίωμα αυτό, γιατί πάνω από όλα πιστεύω στην ιστορική ρήση του Μαρξ και του κομμουνιστικού μανιφέστου:

Προλετάριοι Όλων των Χωρών Ενωθείτε.

Και αν η λέξη «προλετάριος» θεωρείται από κάποιους «πασέ», βάλτε στη θέση του τη λέξη κολασμένος, εξαθλιωμένος, αδικημένος…

Και έχει πολλούς τέτοιους η Ευρώπη…

Ψηφίζω Όχι γιατί αγανακτώ με όλους αυτούς που φοβούνται ότι θα γίνουμε «Ζιμπάμπουε», όταν υπάρχουν πολλές «Ζιμπάμπουε» γύρω μου:

Οι Γερμανοί εργάτες των 400 ευρώ των “mini jobs”, οι αυξανόμενοι φτωχοί άνεργοι και εξαθλιωμένοι σε Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, οι χιλιάδες κυνηγημένοι από τις σφαγές στη Συρία και αλλού, για τους οποίους η Ευρώπη φοβάται μη τη «μολύνουν» και εκμεταλλευτούν το γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας…

Γιατί ποτέ δεν άκουσα ένα «συγνώμη» για όσα η αποικιοκρατία επέφερε στους λαούς της Αφρικής, της Ασίας, της Λατ. Αμερικής.. Αλλά ακούω με απαξίωση να μιλάνε για τα δεινά του Τρίτου Κόσμου, σαν να μην υπήρξε ποτέ πριν και μετά…

 Ψηφίζω Όχι και ναι φοβάμαι. Οι κλειστές τράπεζες δεν είναι ίδιον μόνο της Ελλάδας του 2015. Είναι ίδιον του καπιταλισμού.

Μία εβδομάδα έκλεισαν οι τράπεζες επί Ρούζβελτ το 1932, αλλά ο φιλελεύθερος εκείνος είχε την τόλμη να τις εθνικοποιήσει για να τις αναμορφώσει.

Για να μην αναφερθώ σε ό,τι έγινε με τη Lehman Brothers και  την Ισλανδία… Και αντί να μου πουν «ευχαριστώ» που τις έσωσα με στέλνουν στην ουρά για 60 ευρώ…

Αλλά να μέχρι χθες δεν είχα καν 60 ευρώ, γιατί δεν δούλευα, γιατί δύο τουλάχιστον εργοδότες μου φάγαν λεφτά(δεδουλευμένα και αποζημιώσεις), συνεχίζοντας αυτοί να ζουν καλύτερα και εγώ πάντα με τον τρόμο…

Λες πάνω που βρήκα δουλειά να την ξαναχάσω;

 Ψηφίζω Όχι γιατί δεν αντέχω το μαρτύριο της σταγόνας. 

 Και ας ξέρω ότι μπορούν να με ισοπεδώσουν…

 Γιατί δεν αντέχω να ακούω γύρω μου συνταξιούχους να ανησυχούν κάθε μέρα, να έχω φθάσει 50+ και να ζω από τη σύνταξη της πεθεράς μου (μέχρι πρότινος) όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες που δεν έχουν δουλειά ή και αν έχουν παίρνουν ελάχιστα(αν τα πάρουν και αυτά).

Αν όμως ακολουθούσα τη λογική, ότι τίποτα δεν γίνεται, δεν μπορείς στους επικυρίαρχους να αντισταθείς ίσως να μην είχα γεννηθεί…

Σε αυτή τη χώρα άλλωστε πολλές φορές οι παππούδες και οι γονείς κινδύνευσαν να χαθούν επειδή δεν είχαν άλλη λύση…

Ψηφίζω Όχι και ας έχω κόρη που σπουδάζει έξω. Σε χώρα του ευρώ. Που φοβάται μη ξεμείνει στην Ελλάδα το καλοκαίρι…Που τη συμβουλεύω με πόνο καρδιάς(και τσέπης) να μείνει έξω.

Γιατί εδώ….

Ψηφίζω Όχι και ας φοβάμαι τη δραχμή…

Ξέρω η έξοδος από το ευρώ δεν είναι εύκολη, ούτε πανάκεια.

Αλλά να μου κουνάνε το δάκτυλο όλοι αυτοί που και επί δραχμής την πέρναγαν ζωή και κότα πάει πολύ…

 Έζησα επί δραχμής.

Σπούδασα επί δραχμής, στο εξωτερικό σε χώρα με οικονομικά προβλήματα τότε.

Οι γονείς μου άλλωστε πάντα τα έβγαζαν δύσκολα πέρα.

Πληρώθηκα σε δραχμή πρώτη φορά.

Μου αγόρασαν σπίτι σε δραχμή.

 Άλλαξα τρία αυτοκίνητα επί δραχμής. Το πρώτο 20 ετών μεταχειρισμένο, δώρο, το δεύτερο απόσυρση με τσοντάρισμα από γονείς, το τρίτο με λεφτά αποζημίωσης από απόλυση… Ούτε κόλαση ούτε παράδεισος.

Εκατοντάδες χώρες ζουν με εθνικό νόμισμα, κάποιές αναπτυγμένες στον ΟΟΣΑ, με προβλήματα, ανισότητες, φτώχεια και πακέτα σταθεροποίησης. Το νόμισμα το κάνει η οικονομία και όχι η απαξίωση εκείνων που πριν είκοσι-τριάντα χρόνια θα σε έστηναν στον τοίχο ως προδότη έτσι και μίλαγες όπως σήμερα μιλούν αυτοί για την δραχμή…

 Δεν άλλαξε πολύ η ζωή μου σε ευρώ.

Ό,τι έκανα το έκανα με τη δουλειά μου.

Στον ιδιωτικό τομέα πάντα.

Και ω ναι κ. Μέρκελ πήγα και μερικά ταξίδια, έζησα πάνω από τις δυνατότητες μου…

Ψηφίζω όχι γιατί στο τέλος-τέλος δεν θέλω τα λεφτά της Μέρκελ (άλλωστε εγώ δεν πήρα ούτε σεντ)  και ας έχει κόστος μια τέτοια επιλογή…

Ψηφίζω Όχι γιατί οι δανειστές από όλα τα προτεινόμενα μνημονιακά μέτρα έτρεξαν να απορρίψουν τις ΣΣΕ.

Ναι αυτές που κάποτε είχαμε και ως συνδικαλιστής έλεγα μας αξίζουν περισσότερα…

Πάντα με ΣΣΕ πληρωνόμουνα και ήταν καλά..

Και ας υπήρχαν εργοδότες που δεν με έβαζαν μισθολόγιο γιατί ήταν πολλά ο μισθός δεκαετίας(με βάση τη ΣΣΕ).

Και ας ήταν γεμάτη η πιάτσα με εργοδότες που δεν πλήρωναν όσα έπρεπε…

Γιατί όταν πήγα πρώτη φορά να δουλέψω δεν είπα πόσα, μου είπαν τον βασικό(παίρνοντας χωρίς να ξέρω τελικά λιγότερα).

Είχα ασφάλεια, χρειάστηκα το ΙΚΑ νέος ακόμη…Τώρα δεν ξέρω. Θα μου μειώσουν κι’ άλλο το μισθό, θα πάρω σύνταξη, τι σύνταξη;

 Ψηφίζω Όχι γιατί μου έρχεται αναγούλα να ακούω τη ΓΣΣΕ να τάσσεται με το ΝΑΙ, χωρίς κανείς τώρα από τους υποστηρικτές του να θυμάται τον «εργατοπατέρα Παναγόπουλο».

Γιατί δεκάδες φορείς έτρεξαν να πουν ναι, αλλά αύριο διάφοροι φορείς θα γκρινιάζουν για το ΦΠΑ στα νησιά ή την εστίαση.

Γιατί όλο αυτό τον καιρό σιωπούσαν…

Γιατί απειλούν με λουκέτα και απολύσεις, αυτοί που και χιλιάδες απολύσεις έκαναν και εκατοντάδες απλήρωτους έχουν αφήσει(κύριοι του ΔΣΑ μήπως να μας πείτε τι γίνεται με τις πτωχεύσεις και τις εκκρεμότητες στα δικαστήρια με αγωγές απλήρωτων εργαζομένων;).

 Ψηφίζω Όχι και ας κατανοώ πολλούς που λένε ναι. Τα Όχι άλλωστε δεν είναι μόνο για τους ποιητές….

 Μωυσής Λίτσης

 

[--->]