Η διασπορά ψευδών ειδήσεων ( 191 Ποινικού Κώδικα) ήταν πάντοτε ένα προβληματικό αδίκημα. Μαζί με πολλά άλλα που τέθηκαν αμέσως μετά τον Εμφύλιο το 1950 δεν εξειδίκευαν επαρκώς το αντικειμενικό άδικο, την πράξη που προσβάλλει το έννομο αγαθό, αφήνοντας μεγάλο περιθώριο στην πολιτική χρήση και κατάχρηση αυτών των διατάξεων από την εξουσία και στην εξάρτηση του άδικου από υποκειμενικά, ιδεολογικά και ψυχολογικά στοιχεία του δρώντος.
Σήμερα με την επέκταση του αποτελέσματος της πράξης και στην δημόσια υγεία, με την σύγχυση των ορίων μεταξύ είδησης, δηλαδή πραγματικού γεγονότος και κρίσης η αξιολόγησης και με την εισαγωγή του πασπαρτού περί fake news, δημιουργείται ένα ποινικό πλαίσιο αντιδραστικό κατά της ελευθερίας γνώμης και έκφρασης, κατά της ακαδημαϊκής και πνευματικής ελευθερίας.
Θα έπρεπε να γίνει κατανοητό ότι αυτά δεν αφορούν τους " αντιεμβολιαστες" η τους " τερατολόγους" αλλά την στοχευμένη συστολή η και αναστολή συνταγματικών δικαιωμάτων για όλους.
Ο
πονηρός αριστερός που νομίζει ότι αυτά δεν τον αφορούν θα το καταλάβει αργότερα
όταν θα τον θεωρούν αρνητή της οικονομικής επιστήμης η της μοναδικής
οικονομικής πραγματικότητας. Το παιχνίδι χοντραίνει γιατί η εξουσία
ποινικοποιεί σαφώς το φρόνημα και κάτι ακόμη παραπάνω : ορίζει αυτή τι είναι
πραγματικό και τι όχι, μετατρέπει εικονικές πραγματικότητες σε μια και μόνη
πραγματική. Καλωσήρθατε στην έρημο του νομικού Μάτριξ.
