Η συνέλευση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που συγκροτήθηκε
στην πέτρινη αποθήκη στο λιμάνι του Πειραιά, χώρο όπου διαμένουν εδώ και δύο
μήνες περίπου 1500 πρόσφυγες, σηματοδότησε μια σημαντική πρακτική αλληλεγγύης (σημειώνουμε
εδώ ότι φυσικά, εξαρχής δε δεχτήκαμε κανέναν ψευδεπίγραφο διαχωρισμό μεταξύ
προσφύγων και μεταναστών που επιχείρησε να επιβάλλει η κυβέρνηση και η Ε.Ε.).
Συγκροτήθηκε από ανθρώπους που επιδίωξαν να συνδράμουν στο πλευρό των προσφύγων
οργανώνοντας τη λειτουργία του χώρου, υπερασπιζόμενοι/ες τα δικαιώματα και τις
επιλογές τους, ως “μέλη ενός λαού που δείχνει την αλληλεγγύη του στους
πρόσφυγες με κάθε τρόπο, και μάλιστα σε μια περίοδο που η ευρύτερη οικονομική
και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολη”, και θεωρώντας ότι ο
αγώνας μας με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι κοινός (σύμφωνα με την
πρώτη μας ανακοίνωση).
Η ταυτότητα του εγχειρήματος ήταν κινηματική και
αντιδιαχειριστική: μέσα από τις ανακοινώσεις, έχουμε καταστήσει σαφές ότι δε
σχετιζόμαστε με κανένα τρόπο με το κράτος ή τις ΜΚΟ, ότι καταγγέλλουμε την
κυβερνητική πολιτική για το προσφυγικό, και ότι δεν σκοπεύαμε ποτέ να
συμμετάσχουμε σε καμία κρατικά ενορχηστρωμένη διαδικασία “διαχείρισης των
ανθρώπων”, μεταφοράς ή/και παραπληροφόρησης κλπ. Αυτό που επιλέξαμε να κάνουμε
ήταν να συμβάλλουμε στην οργάνωση της εσωτερικής ζωής για τους πρόσφυγες μαζί
τους, με βάση τις αρχές της δημοκρατίας και της αυτοοργάνωσης, για όσο καιρό οι
ίδιοι/ες επέλεγαν να διαμείνουν στον Πειραιά.
Τις τελευταίες μέρες, η κατάσταση στο λιμάνι του Πειραιά
έχει αλλάξει σημαντικά. Ξεκίνησε με τη στοχοποίηση της αλληλεγγύης πανελλαδικά,
και την μετατροπή των αλληλέγγυων σε υπόπτους - των ίδιων που επιχειρούσαν να
σταθούν στο πλευρό των προσφύγων όλους τους τελευταίους μήνες υπό την
εγκληματική απουσία του κράτους, και χωρίς τους οποίους οι πρόσφυγες θα
εξαναγκάζονταν σε πλήρη εξαθλίωση και πιθανότατα θανάτους.
Επιπλέον, οι
συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων έχουν χειροτερέψει σημαντικά: εκλείπουν τα
βασικά είδη πρώτης ανάγκης, στα πλαίσια μιας προσπάθειας εκβιασμού των
προσφύγων από την πλευρά των κρατικών και κυβερνητικών μηχανισμών, ώστε να
αναγκαστούν να ακολουθήσουν οτιδήποτε επιχειρηθεί να τους επιβληθεί.
Το κράτος
δεν καλύπτει ούτε τα στοιχειώδη, μέχρι και οι μερίδες του ιδιαίτερα κακού
συσσιτίου δεν επαρκούν, ενώ το λιμενικό συχνά εμποδίζει ακόμα και τον απλό
αλληλέγγυο κόσμο να μεταφέρει πράγματα στο λιμάνι, επιδιώκοντας να επιβάλλει
την εξαθλίωση.
Το κράτος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει μεριμνήσει
ούτε για τη δημιουργία στοιχειωδώς αξιοπρεπών δομών φιλοξενίας των προσφύγων,
όπως δεν έχει μεριμνήσει για τη στοιχειώδη νομική τους ενημέρωση, ιατρική
περίθαλψη, ούτε φυσικά για τη διαδικασία αιτημάτων ασύλου, επανεγκατάστασης και
οικογενειακής επανένωσης, που αποτελούν στοιχειώδη δικαιώματα των προσφύγων.
Όλες οι σχετικές διαδικασίες έχουν καταρρεύσει, κι έτσι οι πρόσφυγες, που
δικαιούνται την πρόσβαση σε υπηρεσίες ασύλου, δεν έχουν τέτοια δυνατότητα.
Φαίνεται ότι αυτό που βασικά απασχολεί την κυβέρνηση είναι να υλοποιεί τις
αποφάσεις της συμφωνίας της ντροπής, επαναπροωθώντας ανθρώπους και
στοχοποιώντας πρόσφυγες και αλληλέγγυους/ες.
Στο λιμάνι, οι πρόσφυγες, εξαναγκασμένοι να ζουν σε
εξαθλιωμένες συνθήκες, ευελπιστούν πλέον στη μεταφορά τους σε καλύτερους
χώρους. Η κυβέρνηση τους εμπαίζει και πάλι: ενημερώνει για πούλμαν που δεν
έρχονται ποτέ, ενώ ενορχηστρώνει διαδικασίες διαλογής προσφύγων και μεταφοράς
τους στις διάφορες δομές.
Τις τελευταίες μέρες, η διαδικασία αυτή εξελίσσεται
σε ανθρωποφαγική: η μεταφορά προσφύγων στο Σκαραμαγκά προϋποθέτει την απόκτηση
ειδικής σφραγίδας από το λιμενικό, αποκλειστικά με βάση λίστες που καλούνται να
διαμορφώσουν οι “εθελοντές” και το λιμενικό, προτεραιοποιώντας ανθρώπους με
βάση αμφισβητήσιμα και αδιαφανή κριτήρια: με βάση την ένταξη τους σε ευπαθείς
ομάδες, μέχρι και την ύπαρξη τους σε... 8μελείς οικογένειες, καθώς τόσα άτομα
χωράει το κάθε κοντέινερ στο Σκαραμαγκά! Διεξάγεται ένας ιδιότυπος
“ανταγωνισμός”, ακόμα και μεταξύ πυλών, για τις θέσεις στα πούλμαν.
Παράλληλα,
οι πρόσφυγες, καθώς δεν αντέχουν άλλο στην παραμονή σε άθλιες συνθήκες, χωρίς
καμία παροχή, χωρίς χαρτιά και χωρίς ενημέρωση, εξαναγκάζονται στη συμμετοχή σε
αυτόν τον κανιβαλισμό, διεκδικώντας την απόκτηση μιας σφραγίδας!
Για εμάς, ως μέλη της συνέλευσης αλληλέγγυων του
πέτρινου, είναι προφανές ότι είναι αδιανόητο πλέον να παρευρισκόμαστε, πόσο
μάλλον να συμμετάσχουμε σε αυτή τη διαδικασία. Δεν μπορούμε να δεχτούμε να
νομιμοποιήσουμε δια της παρουσίας μας την διαχείριση ανθρώπων, τον εξευτελισμό και
την εξαθλίωση τους.
Δεν μπορούμε φυσικά να λάβουμε μέρος σε καμία διαλογή
ανθρώπων, συναινώντας στην επιλογή κάποιων έναντι άλλων, πόσο μάλλον όταν οι
συνθήκες στους χώρους αυτούς εξακολουθούν να είναι προβληματικές, και ενώ
όλοι/ες δικαιούνται και θα έπρεπε να έχουν πρόσβαση σε αξιοπρεπείς χώρους
διαβίωσης.
Δεν μπορούμε ούτε να λειτουργήσουμε ως εάν η συγκεκριμένη διαδικασία
να μη συμβαίνει ή απλώς να την καταγγείλουμε και να απέχουμε παραμένοντας, μια
στάση που θα μετέφερε τις συνέπειες στους ίδιους τους πρόσφυγες (καθώς οι
διαμένοντες στην πέτρινη θα εξαιρούνταν αναγκαστικά από τη μεταφορά σε άλλους
χώρους, ενάντια στη θέληση τους).
Η ενδεχόμενη συνέχιση της πολιτικής μας
παρουσίας στην οργάνωση της εσωτερικής ζωής στο πέτρινο υπό τους παρόντες
όρους, θα έχανε πλέον το χαρακτήρα της αλληλεγγύης. Θα έδινε άλλοθι σε μια
κυβερνητική πολιτική που είναι αντιμεταναστευτική. Θα παραβίαζε τους όρους των
συνελεύσεων μας, που αποτελούν το πλαίσιο της παρουσίας μας στο χώρο.
Κυρίως
όμως, θα μας δημιουργούσε τεράστιο πολιτικό, ηθικό και συνειδησιακό πρόβλημα.
Δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψουμε να γίνει η αλληλεγγύη και οι
αλληλέγγυοι/ες κομμάτι του προβλήματος, χάνοντας με αυτό τον τρόπο και την
εμπιστοσύνη των προσφύγων.
Καταγγέλλουμε και πάλι την κυβερνητική πολιτική για το
προσφυγικό, όπως καταγγέλλουμε και τη συμμετοχή ΜΚΟ και “εθελοντών” (σε ό,τι
αφορά το λιμάνι ειδικά, και προεξεχόντων στελεχών της Παμπειραϊκής) σε αυτή τη
διαδικασία.
Απαιτούμε μαζί με τους πρόσφυγες, μαζί με τις κοινωνικές και
πολιτικές συλλογικότητες που δρουν στο πλευρό τους, την ικανοποίηση των
αιτημάτων τους: ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ανοιχτές δομές φιλοξενίας και
όχι στρατιωτικοποιημένους χώρους αποκλεισμού, ενσωμάτωση τους στην κοινωνία,
νομιμοποίηση και άσυλο, να ανοίξουν τα σύνορα, να καταργηθεί η συμφωνία της
ντροπής και να σταματήσουν οι επαναπροωθήσεις.
Αποφασίσαμε συλλογικά ότι δεν μπορούμε ως συνέλευση
αλληλέγγυων και εθελοντών/τριων να εξακολουθήσουμε να έχουμε την ευθύνη της
λειτουργίας του χώρου με αυτές τις συνθήκες, και έτσι η συλλογικότητα μας
αποφασίζει την αυτοδιάλυση της. Καθένας και καθεμία από μας ατομικά θα
συνεχίσει ή όχι την παρουσία του/της στο λιμάνι, σύμφωνα με τη δική του/της
αντίληψη – όλοι και όλες ωστόσο θα επιλέξουμε την στάση μας με μόνο κριτήριο τα
συμφέροντα και τα δικαιώματα των ίδιων των προσφύγων, και τιμώντας τα συλλογικά
μας κοινά κεκτημένα.
Θεωρούμε ότι η στάση μας να μη συνεχίσουμε τη λειτουργία
της συνέλευσης και την οργάνωση του χώρου με βάση αυτή, που προκύπτει από την
ειλικρινή διαπίστωση μας ότι η κατάσταση στο λιμάνι περνά σε μια νέα φάση και
τα ερωτήματα που τίθενται είναι πλέον διαφορετικά, είναι η μόνη αξιοπρεπής και
έντιμη στάση: τιμά και σέβεται τόσο τις αποφάσεις και τη φυσιογνωμία μας, όσο
και κυρίως, τους ίδιους τους πρόσφυγες.
Ξέραμε εξαρχής ότι δίνουμε μια άνιση μάχη, υπερβαίνοντας
τις ατομικές και συλλογικές μας δυνάμεις για ένα έργο που κανονικά θα έπρεπε να
παρέχει το κράτος. Ωστόσο, υπάρχουν και κόκκινες γραμμές, και δεν θα
επιτρέψουμε να ξεπεραστούν.
Είμαστε περήφανοι/ες που δίνουμε τη μάχη αυτή με
αξιοπρέπεια, παραμένοντας μέχρι τέλους πιστοί/ες στη συλλογική μας λειτουργία,
και κυρίως, στους πρόσφυγες.
Είναι προφανές ότι όχι απλά δεν τους
εγκαταλείπουμε αποχωρώντας από την οργάνωση του χώρου ως συνέλευση, αλλά θα
επιδιώξουμε να τους βοηθήσουμε με κάθε τρόπο, από άλλες θέσεις – αυτές που θα
επιλέξει ο καθένας και η καθεμιά μας, αλλά και αυτές που θα προκύπτουν από τη
συλλογική μας αλληλεπίδραση, καθώς οι δεσμοί που δημιουργήσαμε μεταξύ μας τους
μήνες αυτούς είναι ισχυροί και είμαστε βέβαιοι/ες ότι θα συνεχιστούν.
Η εμπλοκή
μας τους τελευταίους μήνες, η επικοινωνία που αναπτύξαμε με τους πρόσφυγες, η
καθημερινή επαφή, το δέσιμο των ζωών μας, η αγάπη, νιώθουμε βαθιά ότι
μετασχημάτισαν ριζικά τις ζωές μας, προσωπικά και πολιτικά. Είμαστε τυχεροί/ες
που υπήρξαμε συμμέτοχοι αυτής της διαδικασίας.
Υπερασπιζόμαστε τη φυσιογνωμία
και τις αποφάσεις της συνέλευσης αλληλέγγυων και εθελοντών/τριων της πέτρινης.
Αγωνιζόμαστε για ανοιχτούς χώρους φιλοξενίας, με πρόσβαση των αλληλέγγυων σε
αυτούς. Στηρίζουμε εγχειρήματα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης.
Διαδηλώνουμε και
παλεύουμε για την ανατροπή των αντιμεταναστευτικών πολιτικών, και ενάντια στους
πολέμους, μαζί με τους πρόσφυγες, το λαό και τη νεολαία που πλήττονται από τις
κυβερνητικές και κρατικές πολιτικές.
Συμμετέχουμε σε κοινωνικές και πολιτικές
συλλογικότητες και πρακτικές αλληλεγγύης, και καλούμε τους πρόσφυγες να
παλέψουμε από κοινού.
Το φως μας, θα νικήσει το σκοτάδι τους. Οι μέρες που θα
έρθουν, θα είναι καλύτερες για όλους/ες μας, γεμάτες από την αγάπη που
παίρνουμε και δίνουμε όλο αυτόν τον καιρό, στην πέτρινη αποθήκη, στο λιμάνι του
Πειραιά.
Θα αγωνιστούμε, και θα ζήσουμε, μαζί.
Συνέλευση αλληλέγγυων και
εθελοντών/τριων στην Πέτρινη Αποθήκη Κυραική 24 Απριλίου
