Η Αριστερά υπήρξε για δύο αιώνες η παράταξη που ,σωστά η
λάθος, μέσα από το μεγαλείο η την τραγωδία,και με μεγάλες εφόδους και πισωγυρίσματα, επεδίωκε ένα μέλλον με
περισσότερα δικαιώματα, ελευθερίες και
δικαιοσύνη για την κοινωνική πλειοψηφία και κατά μία έννοια για όλη την
κοινωνία. Η παράταξη της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Ακόμη και τα φαινόμενα
του σταλινικού ζόφου η της σοσιαλδημοκρατικής προσαρμογής δεν αναιρούν αυτήν
την διαπίστωση .
Σήμερα η Αριστερά,όχι ως σύστημα αξιών, που είναι κάτι τελείως
διαφορετικό, αλλά ως συγκροτημένος
πολιτικός χώρος διεθνώς εκφράζει πλην εξαιρέσεων κάτι τελείως διαφορετικό και αντίστροφο :
- Την υποταγή στην τεχνητή
γιγάντωση του φόβου και την παράδοση σε μια ( υπερκαπιταλιστική)
επιτηρητική εξουσία που δήθεν εγγυάται
την υγεία,ενώ υπονομεύει υγεία και ελευθερία ταυτόχρονα.
- Την αποδοχή της διαίρεσης μέσα στην εργατική τάξη και της
διαχείρισης της διαίρεσης από το κεφάλαιο.
- Την θρησκευτική υποταγή στην κοσμική θρησκεία της
ελεγχόμενης από το κεφάλαιο τεχνοεπιστήμης . Την ποταπή λοιδορία όσων δεν
συμμορφώνονται.
- Την ψευδή μετονομασία του κρατισμού και του γραφειοκρατισμού
σε κοινωνική αλληλεγγύη .
- Τον κονφορμισμό και τον ακραίο ατομικισμό η παρτακισμό όσων
θεωρούν ότι στις επόμενες διακρίσεις μεταξύ ενδοκλεισμένων στο σύστημα και
αποκλεισμένων από αυτό θα είναι με τους ενδοκλεισμένους , δηλαδή με αυτούς που
δεχόμενοι την δουλειά θα έχουν κάποια " προνόμια".
Δεν είναι σωστό να πούμε απλώς ότι αυτή η Αριστερά δεν
αντιτάσσεται στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Το σωστό είναι να πούμε ότι αυτή η
Αριστερά - συνεργαζόμενη αρμονικά με το
ακραίο Κέντρο- πρωταγωνιστεί ιδεολογικά
στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου .Το σωστό είναι να πούμε ότι η πάλη κατά
των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων απαιτεί την οξεία σύγκρουση με αυτήν την
Αριστερά. Την πολιτική της αναίρεση χάριν ενός ανασχεδιασμού του αιτήματος για
μια δίκαιη, ακηδεμόνευτη και αταξική
κοινωνία.
