Επικίνδυνες ατραποί

 

Η εικόνα , είναι μια προπαγανδιστική αφίσα που κυκλοφόρησε το NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα) το 1932.  "Θάνατος στους ψεύτες", γράφει η επιγραφή με μεγάλα ξύλινα γράμματα, ένας χυδαίος αντικαπιταλισμός ο οποίος καταγγέλλει τους ψεύτες και τους διεφθαρμένους (τους πολιτικούς της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης), το μεγάλο κεφάλαιο (Hochfinanz), τους φόρους που βάζει το "αρπακτικό κεφαλαίο" ( το οποίο αντιτίθεται στο καλό κεφάλαιο, το κεφάλαιο που δημιουργεί  θέσεις εργασίας) και το μαρξισμό (την επιστήμη των εβραίων κατά των Ναζί). Από τον εικοστό στον εικοστό πρώτο αιώνα: από τον ναζισμό ... στην καταγγελία της "οικονομικής ολιγαρχίας" ή τον "καπιταλισμό καζίνο". 

Ένας εύκολος  αποδιοπομπαίος τράγος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μια μεγάλη κριτική θεωρία στον μικρό εναλλακτικό καπιταλισμό της αριστεράς. Τη δεκαετία του ενενήντα, διακηρύχτηκε ο παγκόσμιος και οριστικός θρίαμβος της οικονομίας της αγοράς - σε σημείο που κάποιοι απολογητές του, πίστευαν ότι δεν ήταν καν απαραίτητο να χρησιμοποιούν ευφημισμούς, πήραν ως πρόκληση τη λέξη "καπιταλισμός", ο οποίος επί μεγάλο χρονικό διάστημα είχε διασυρθεί, για να του πλέξουν το εγκώμιο. Αλλά μετά από μια δεκαετία, όταν έσκαγαν οι φούσκες και έκανε την εμφάνιση του το παγκόσμιο εναλλακτικό κίνημα, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.
 

Από την κρίση του 2008, η κριτική του "καπιταλισμού" κατέκτησε και πάλι τα μυαλά, και μερικές φορές και τους δρόμους.Οι "αγανακτισμένοι" και οι "Occupy Wall Street" έγιναν παράδειγμα προς μίμηση σε όλο τον κόσμο. Σε πολλές χώρες, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ισπανία, είχαμε τα πιο σημαντικά κοινωνικά κινήματα, μετά από δεκαετίες. Στη ριζοσπαστική αριστερά, μερικοί προχώρησαν ακόμα παραπέρα, βλέποντας στις εξεγέρσεις της "Αραβικής Άνοιξης" τα προειδοποιητικά σημάδια της επόμενης παγκόσμιας επανάστασης. Πέρα ​​όμως από τις οργανωμένες διαμαρτυρίες, στα καθεστωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και στις συζητήσεις συνεχίζει να τίθεται το ερώτημα: πρέπει να "τεθούν όρια" στον καπιταλισμό; Αυτό που περνάει λοιπόν ο καπιταλισμός -και είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε – είναι μια "κρίση νομιμοποίησης";

Το νέο αντικαπιταλιστικό πνεύμα
Αλλά τι ακριβώς προσάπτεται στον καπιταλισμό; Όπως όλοι γνωρίζουν, αυτό το νέο "αντι-καπιταλιστικό πνεύμα" έχει δύο κύρια στόχους: τη χρηματιστηριοποίηση της οικονομίας και την απληστία μιας "ελίτ" οικονομικής και πολιτικής εντελώς ξεκομμένη από την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού. Σε γενικότερο επίπεδο, υπογραμμίζονται και οι ολοένα και αυξανόμενες ανισότητες στο εισόδημα και η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας – που τις αποδίδουν, όπως και όλα τα άλλα κοινωνικά δεινά, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και στη διαφθορά.
Εύκολα μπορεί να υποστηριχτεί ότι αυτό δεν είναι μια κριτική του καπιταλισμού, αλλά μόνο της πιο ακραίας μορφή του: του νεοφιλελευθερισμού. Στην πραγματικότητα, ο σημερινός αντικαπιταλισμός (με την ευρύτερη έννοια) απαιτεί βασικά να ενισχυθεί ο ρόλος του δημοσίου, να υιοθετηθούν κεϋνσιανές  οικονομικές πολιτικές (προγράμματα για την ανάκαμψη της οικονομίας, αντί για τη διάσωση των τραπεζών) και να διατηρηθεί το κράτος πρόνοιας. Οι παραδοσιακοί μαρξιστές όλα αυτά θα τα ονόμαζαν κριτική της "σφαίρας της κυκλοφορίας". Υπογραμμίζοντας ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το εμπόριο, καθώς και η παρέμβαση του κράτους, δεν παράγουν αξία αλλά περιορίζονται στη διανομή του και στην κυκλοφορία του.

«Αλλάζετε τις αποφάσεις μέσα στο Εθνικό Τυπογραφείο» καταγγέλλουν οι Ιδιωτικοί Εκπαιδευτικοί

Σοβαρές καταγγελίες κάνει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος (ΟΙΕΛΕ) για «αλλαγή εν κρυπτώ» και μέσα στο Εθνικό Τυπογραφείο, υπουργικής απόφασης.

Όπως αναφέρουν ακόμα και μέσα στο Εθνικό Τυπογραφείο αλλάζουν τα συμφωνηθέντα μεταξύ του υπουργείου Παιδείας και των Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών με μεγάλο κερδισμένο του ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων.

Αναλυτικά η καταγγελία της ΟΙΕΛΕ:

«Όπως διαπιστώσαμε δύο φορές μέσα σε λίγες ημέρες, την πρώτη με την αντικατάσταση μέσα στο Εθνικό Τυπογραφείο (!) της συμφωνημένης με την ΟΙΕΛΕ υπουργικής απόφασης για την αύξηση ωραρίου με μια πολύ δυσμενέστερη για τους εκπαιδευτικούς και τη δεύτερη με την υπογραφή της εκτρωματικής εγκυκλίου που διαλύει τις εργασιακές μας σχέσεις και αποσύρει την κρατική εποπτεία από τα ιδιωτικά σχολεία, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του Υπουργείου Παιδείας. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις που προαναφέραμε ο μεγάλος κερδισμένος είναι οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων, ιδιαίτερα των μεγάλων, που κερδίζουν από τα υπουργικά νομοθετήματα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και μεγάλοι χαμένοι οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί που βρίσκονται αντιμέτωποι με τη δραματική συρρίκνωση των αποδοχών τους, που μετατρέπονται σε αναλώσιμους ιδιωτικούς υπαλλήλους και θα απολύονται πια ελεύθερα με ελάχιστη αποζημίωση.

Το πρώτο σχολείο που οργανωμένα εφαρμόζει δυσμενώς για τους εκπαιδευτικούς την αύξηση του ωραρίου είναι το Κολλέγιο Αθηνών, όπως εγγράφως μας ενημέρωσε ο εκπαιδευτικός του σχολείου (Πρόεδρος του ΣΕΛΚΑ και μέλος του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ) Αργύρης Ψαλίδας. Το σχολείο απέστειλε σ’ αυτόν και σε όλους τους συναδέλφους εγγράφως την αύξηση του ωραρίου τους. Η εφαρμογή μ’ αυτό τον τρόπο της αύξησης προκαλεί μείωση του μισθολογικού κόστους για το σχολείο και θα συντελέσει σε απολύσεις, με αποτέλεσμα το Κολλέγιο να κερδίζει εκατομμύρια ευρώ.

Λέτε, λοιπόν, ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από την αλλαγή της Υπουργικής Απόφασης για την αύξηση του ωραρίου να είναι ο Αλέξανδρος Σαμαράς, Πρόεδρος του Κολλεγίου Αθηνών και αδελφός του πρωθυπουργού; Είναι συμπτωματικό, άραγε, ότι το σχολείο του ήταν πανέτοιμο να εφαρμόσει την αύξηση του ωραρίου και την ανακοίνωσε με εκπληκτική, ομολογουμένως, ταχύτητα στους εκπαιδευτικούς, ενώ καλά - καλά δεν έχει στεγνώσει το μελάνι στο ΦΕΚ που περιέχει τη σχετική υπουργική απόφαση»;

[--->]

Η Κίνα προσκρούει στο Σινικό Τείχος

Αρθρο του Paul Krugman στους New York Times σχετικά με την επιβράδυνση της οικονομίας στην Κίνα: ο παλιός καλός βιομηχανικός εφεδρικός στρατός έχει τελειώσει!

Όλα τα οικονομικά στοιχεία θεωρούνται κάπως σαν ένα είδος επιστημονικής φαντασίας ιδιαίτερα βαρετά, τα κινεζικά όμως στοιχεία είναι ακόμα μεγαλύτερης επιστημονικής φαντασίας από ό, τι πολλά άλλα. Βάλτε έναν αδιαφανή τρόπο διακυβέρνησης, ελεγχόμενα μμε, το αχανές της χώρας, και θα δείτε ότι είναι πιο δύσκολο να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει στην Κίνα από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη μεγάλη οικονομία.



Ωστόσο, τα σημάδια είναι πλέον ολοφάνερα: Η Κίνα έχει μεγάλο πρόβλημα. Δεν μιλάμε για κάποιο μικρό πλήγμα, αλλά για κάτι πιο θεμελιώδες. Συνολικά, ο τρόπος που κινείται επιχειρηματικά η χώρα, το οικονομικό σύστημα που έχει παράγει τρεις δεκαετίες απίστευτης ανάπτυξης, έχει φτάσει στα όριά του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κινεζικό μοντέλο βρίσκεται σε διαδικασία πρόσκρουσης στο Σινικό Τείχος, και το μόνο ερώτημα τώρα είναι πόσο βίαιη θα είναι η πρόσκρουση αυτή.