Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα - 6
Οι Μύθοι και το Χόλυγουντ
Οι Ολιγάρχες
Οι Ρώσοι ''Ολιγάρχες'' είναι ένα μεγάλο όπλο στη φαρέτρα της εκστρατείας εναντίον της Ρωσίας και του
Πούτιν. Η Δύση τους τιμωρεί αμείλικτα γιατί είναι διεφθαρμένοι, κακοί,
εγκληματίες και μύρια όσα, αλλά κυρίως, γιατί στηρίζουν τον Πούτιν.
Θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρος επ’ αυτού. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, Ολιγάρχες στην Ρωσία “του Πουτιν” δεν υπάρχουν. Όχι γιατί δεν είναι διεφθαρμένοι οι Ρώσοι δισεκατομμυριούχοι. Όχι γιατί δεν πλιατσικολόγησαν τον πλούτο της Ρωσίας.
Μεγάλο κομμάτι μάλιστα από το πλιάτσικο μεταφέρθηκε στην δύση, όπου και “επενδύθηκε”. Στη δύση που τώρα, ευκαιρίας δοθείσης, προσπαθεί κυριολεκτικά να το βουτήξει (παλιά μου τέχνη κόσκινο).
Όλα αυτά και άλλα ακόμη, είναι πραγματικότητα, όπως είναι πραγματικότητα και στον υπόλοιπο κόσμο, όπως είναι πραγματικότητα και στη χώρα μας. Όμως εδώ σε μας, στη δημοκρατική δύση, ελέγχουν όλα τα ΜΜΕ και επομένως και τους κυβερνώντες.
Αυτοί εδώ, οι δικοί μας, είναι οι πραγματικοί Ολιγάρχες, που κρατάνε στο χέρι τους πολιτικούς και την εξουσία. Αυτό προσπαθούν να αποκρύψουν οι μισθοφόροι υπάλληλοί τους, δημοσιογράφοι αλλά και πολιτικοί με τις κραυγές τους. Γιατί Ολιγάρχης σημαίνει, πρώτα και κύρια, έλεγχο της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσία.
Στην Ρωσία πια, το αφεντικό είναι “ο μηχανισμός”. Στην Ρωσία το αφεντικό είναι “ο Πούτιν”, αν δεχτούμε το δυτικό αφήγημα, και ίσως γιαυτό τον μισούν οι δυτικοί “συνάδελφοί” του. Τους υπενθυμίζει την κατάντια τους. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι κρατικά. Έτσι δεν μας λένε οι ίδιοι οι δυτικοί κατηγορώντας τον Πούτιν; Σίγουρα συνεργάζονται και εκμεταλλεύονται το λαό αλλά και το κράτος. Όπως παντού. Εκεί όμως ουκ ολίγοι απ’ αυτούς τους “Ολιγάρχες” πήγαν φυλακή όταν σήκωσαν κεφάλι. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ρωσία δεν έχει “δημοκρατία”. Γιατί δημοκρατία θα πει ο Ολιγάρχης να μπορεί να φιμώνει τον εκλεγμένο πρόεδρο σε live σύνδεση, ή να του κόβει την πρόσβαση στα social media, γιατί είναι επικίνδυνος.
Η Προπαγάνδα του Πούτιν
Την ίδια στιγμή δεν πρέπει να ξεχνάμε πως βλέπουμε και ακούμε μόνο την μια πλευρά. Είναι τρομακτική η εκστρατεία να αποσιωπηθεί η άποψη της Ρωσίας. Αλλά πιο τρομακτική είναι η επιτυχία της εκστρατείας αυτής. Η, διορισμένη, Φύρερ της ΕΕ, με διάγγελμά της, σε μια “πρωτοφανή”, σύμφωνα και με την ίδια, απόφαση “φιμώνει τα ΜΜΕ του Κρεμλίνου, το Russian Today και το Sputnik, για να μην μπορούν να διαδίδουν τα ψέματά τους και να δικαιολογούν τον πόλεμο του Πούτιν καθώς και για να μην δείχνουν ρήγμα στην Ένωσή μας”.
Πρωτοφανής, όντως, στιγμή για τις δυτικές ολιγαρχίες. Ποιος το αποφάσισε; Συνεδρίασαν τα κοινοβούλια σε 27 χώρες και τα απαγόρευσαν; Που είναι τα ελεύθερα Ευρωπαϊκά ΜΜΕ να υποστηρίξουν την ελευθεροτυπία; Και γιατί να μην ακούμε τα ψέματα του Πούτιν; Δεν είμαστε μεγάλα παιδιά; Είναι μόνο 2 ρωσικά κανάλια απέναντι σε δεκάδες χιλιάδες δυτικά. Τόσο πολύ τα φοβάστε; Τόσο χάπατα είναι οι πολίτες της ΕΕ;
Μα εδώ δεν
είναι η χώρα της ελευθερίας; Εδώ ακόμη και τα παιδιά μπορούν, ενάντια και στη θέληση των γονιών τους, να
κάνουν εγχείρηση αλλαγής φύλου. Τέτοιοι ώριμοι πολίτες δεν μπορούν να ακούσουν
την “προπαγάνδα” της άλλης πλευράς; Και να αναλογιστούμε, ότι η ΕΕ δεν
βρίσκεται σε πόλεμο, ώστε να μπορεί να δικαιολογήσει τέτοια λογοκρισία. Ή μήπως
είναι σε πόλεμο; Βλέπετε σε μια τέτοια περίπτωση το αφήγημα για τον Κακό Πούτιν
καταρρέει και τα γεγονότα μοιάζουν να έχουν μια τελείως διαφορετική
εξήγηση.
Αυτές τις μέρες στην “αυταρχική Ρωσία” σύμφωνα με τα δυτικά ΜΜΕ, η Μαρίνα Οβσιανίκοβα, συμφωνείς ή όχι, σώζει την χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας βάζοντας το κεφάλι της στον ντορβά.
Εδώ όμως, στην “δημοκρατική δύση” δεν κουνήθηκε φύλλο. Δεν βρίσκεται
ούτε ένας που να διακινδυνεύσει το παντεσπάνι του και να ουρλιάξει εναντίον του
ολοκληρωτισμού. Μα τι στο διάολο. Μόνο τενεκέδες ξεγάνωτοι μείνανε στην
δημοσιογραφία;
Ο Ζελένσκυ Πρωταγωνιστεί
Ως Ουκρανική πλευρά σ’ αυτή τη σύγκρουση, μας δείχνουν ένα και μόνο άνθρωπο, κατά την προσφιλή, κινηματογραφική, τακτική των δυτικών ΜΜΕ. Ο καλός εναντίον όλων. Ο Ζελένσκυ δεν έφυγε. Ο Ζελένσκυ είναι παράδειγμα θάρρους. Ο Ζελένσκυ σύμβολο για τον Ουκρανικό λαό. Ο Ζελένσκυ δημιουργεί το Ουκρανικό έθνος. Ο Ζελένσκυ είναι παράδειγμα για την αντίσταση, που θα συνεχιστεί έστω και μετά από ήττα. Ο Ζελενσκυ και το κινητό του. Ο Ζελένσκυ και τα social media. Ο Ζελένσκυ μιλά στη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Ο Ζελένσκυ χαιρετίζει την σύνοδο της ΕΕ. Ο Ζελένσκυ επιτίθεται. Ο Ζελένσκυ υποχωρεί. Ο Ζελένσκυ, ο Ζελένσκυ.
Εδώ γεννιέται και ένα
άλλο ερώτημα. Στην Ουκρανία δεν υπάρχει παρά ένας και μόνο Ουκρανός; Η χώρα δεν
έχει βουλευτές, κόμματα, αντιπολίτευση, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους,
συνδικάτα, ακαδημαϊκούς, καθηγητές, πολίτες; Δεν μιλάει κανείς από όλους
αυτούς; Οι πολίτες είναι μόνο αυτές οι λίγες δεκάδες που βλέπουμε και
ξαναβλέπουμε στις οθόνες μας να φτιάχνουν συνεχώς μολότοφ, και να στοιβάζουν
σακιά με άμμο; Η κάθε σκηνή παίζεται για
μέρες. Ο μισός και πλέον πληθυσμός του Κιέβου που έφυγε δεν είναι πατριώτης; Οι
άμαχοι στην Μαριούπολη γιατί δεν μπορούν να φύγουν; Δεν σας φαίνεται λίγο
σκηνοθετημένο όλο αυτό; Πόση γενναιότητα χρειάζεται, για να προτρέπεις από το
facebook και το instagram, να πεθάνει ο Γιούρι και η οικογένειά του στη
Μαριούπολη; Ναι, ξέρω οι Ρώσοι επιτέθηκαν, αλλά ο λαός; Θέλει να δώσει τη ζωή
του, όπως του προτείνει ο Ζελένσκυ;
Γιατί υπάρχει και η
άλλη ανάλυση (που την ακούμε κυρίως από αρκετούς, πρώην βεβαίως,
υψηλόβαθμους στρατιωτικούς) που λέει ότι
ο Ζελένσκυ με την συμπεριφορά του σκοτώνει το λαό και καταστρέφει την χώρα του
, σε ένα πόλεμο χωρίς καμιά ελπίδα. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός λέγεται ότι του
είπε να συνθηκολογήσει για να σώσει την χώρα του και το λαό. Υπάρχουν κι άλλοι
που λένε ότι καθοδηγείται από τη δύση να συνεχίσει ένα πόλεμο φθοράς “του
Πούτιν”, θυσιάζοντας τους Ουκρανούς. Μια τρίτη άποψη λέει ότι η Ουκρανική
πολιτική ελίτ και οι ακροδεξιοί εθνικιστές όντως δίνουν μια υπαρξιακή μάχη
γιατί ξέρουν ότι μετά την ήττα δεν υπάρχει γι αυτούς αύριο.
Όλα τα παραπάνω, χωρίς
να αλληλοαποκλείονται μπορεί να είναι αλήθεια ή μέρος της αλήθειας μαζί με το
γεγονός ότι όντως ένα μεγάλο μέρος του λαού πολεμά για την πατρίδα του, όπως
πάντα έκαναν οι λαοί, ανεξαρτήτως του τι πίστευαν κάθε φορά ως πατρίδα τους.
Ας περιμένουμε λίγο,
να κατακάτσει ο κουρνιαχτός και η προπαγάνδα του πολέμου και τότε θα δούμε
πραγματικά τι θα μείνει ως παρακαταθήκη του Ζελένσκυ.
Το Κούγκι. Εγκλήματα
Πολέμου
Η Ναζιστική υφή του Ουκρανικού καθεστώτος φαίνεται καθαρά στον τρόπο με τον οποίο επέλεξε να διεξαγάγει τον πόλεμο. Μη μπορώντας να αντιμετωπίσει το ρωσικό στρατό στο πεδίο, υποχώρησε και οχυρώθηκε στις πόλεις από την πρώτη μέρα. Η στρατηγική του να χρησιμοποιεί και να κρύβεται πίσω από τους αμάχους είναι, αναμφισβήτητα έγκλημα πολέμου, αλλά και έγκλημα κατά του ίδιου τους του λαού. Έχετε ακούσει κάποια καταγγελία; Είδατε τις διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις να διαμαρτύρονται; Αντιθέτως, η τακτική αυτή, αποδεικνύεται πολύ αποτελεσματική ειδικά όταν “η διεθνής κοινότητα” όχι μόνο δεν δίνει δεκάρα αλλά αναφέρεται στο γεγονός ως ηρωική αντίσταση του Ουκρανικού λαού.
Βλέπετε εδώ δεν είναι Μοσούλη, ώστε να έχουμε οκτώ μήνες πολιορκία και να
μην ακούγεται κουβέντα. Η μάχη που δίνει το Ουκρανικό καθεστώς αποβλέπει σε όλο
και περισσότερα θύματα μεταξύ του λαού του, σε όλο και μεγαλύτερο πόνο. Θέλει
να προσφέρει στα δυτικά μίντια όσο πιο πολύ αίμα μπορεί, όσα πιο πολλά νεκρά
παιδιά γίνεται. Αυτή εξάλλου είναι και η μόνη του ελπίδα. Όλοι ξέρουν ότι δεν
μπορεί να νικήσει, ότι στρατιωτικά έχει χάσει από την πρώτη μέρα. Έχει όμως την
αμέριστη υποστήριξη της “διεθνούς κοινότητας” που θέλει κι αυτή αίμα, νεκρούς
και παιδιά, στην προσπάθειά της να δυσφημίσει τον αντίπαλό της και να
συστρατεύσει τον πληθυσμό της. Το άφθονο
αίμα και η κατακραυγή θα ξεσηκώσει τον κόσμο και θα αναγκάσει “τον Πούτιν” σε
υποχώρηση.
Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Αυτό επιδιώκουν και γιαυτό μάχονται με γενναιότητα και επιτυχία οι μαχητές του
Αζώφ, του Αϊντάρ, της Εθνικής φρουράς και των υπολοίπων ταγμάτων. Και δεν έχω
ειρωνική διάθεση. Κανένας δεν είπε ότι οι Ναζιστές δεν πέφτουν μέχρι ενός. Το
έκαναν στο Βερολίνο, θα το κάνουν και στην τραγική Μαριούπολη όπως φαίνεται. Με
σχέδιο και φανατισμό καταστρέφουν όχι μόνο την πόλη και τους κατοίκους αλλά
ναρκοθετούν και το αύριο. Πως θα υπάρξει συμφιλίωση; Μια καινούργια ζωή;
Σε όλα αυτά συμφωνεί ο λαός; Ρωτήθηκε ο λαός; Εσείς πιστεύετε
ότι οι άμαχοι θέλουν να θυσιαστούν; Δεν μας λένε κουβέντα γι αυτό.
Εβδομάδες τώρα συζητάμε για το ποιος δεν αφήνει τους αμάχους
να αποχωρήσουν από τις πόλεις. Φωτογραφίες από δω, μαρτυρίες από κει, βίντεο
πιο πέρα. Σε δουλειά να βρισκόμαστε και να συσκοτίζεται το τοπίο. Μόνο ένας
συμπαθέστατος στρατηγάκος (και δεν το λέω υποτιμητικά, αλλά με αληθινή αγάπη)
αναρωτήθηκε: cui bono? Ποιος κερδίζει; Τόσο μυαλό θέλει;
Ο ήρωας Ζελένσκυ τι λέει;
Κούγκι μπορεί να γίνει
σε μια επί μέρους μάχη, κι αυτό με συναίνεση. Το να διακηρύσσεις ότι θα κάνεις
Κούγκι μια χώρα 45 εκατομμυρίων, μάλλον διαταραγμένη κατάσταση δείχνει.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο;
Τώρα βλέπουμε αυτό που
μας δείχνουν. Τώρα βλέπουμε το Χόλυγουντ εν καιρώ πολέμου, το embedded
Χόλυγουντ. Μετά τη μάχη, μετά το τέλος, θα δούμε και θα ακούσουμε ένα άλλο
αφήγημα. Όταν θα έχει αποκατασταθεί μια καινούργια ισορροπία. Όταν οι ήρωες και
οι βεβαιότητες όχι μόνο δεν θα είναι πια απαραίτητες αλλά ούτε καν επιθυμητές
από την καινούργια τάξη πραγμάτων. Τότε περιμένουμε να ρθει το ψαγμένο, το
στοχαστικό Χόλυγουντ, με ένα ακόμα “ποιοτικό” block buster και να μας διηγηθεί
μια διαφορετική πλευρά της ιστορίας, αποκαθιστώντας έτσι το κύρος του και
γεμίζοντας τα ταμεία του. Και η ενσωματωμένη δυτική διανόηση, που σήμερα κάνει
το καθήκον της και δικαιολογεί το μισθό της στις οθόνες και στον τύπο, να
θαυμάσει και πάλι τις αρετές της δημοκρατίας μας που έχει την δυνατότητα να
κάνει αυτοκριτική. Έτσι δεν γίνονταν πάντα;
Θα γίνει έτσι και
τώρα;
