Ανταγωνιστικότητα: ορισμένες βασικές οικονομικές έννοιες για τις νομισματικές ενώσεις

Από το Mainly Macro του Simon Wren Lewis μια απλή και περιεκτική εξήγηση για το πώς λειτουργεί μια νομισματική ένωση. Στην άποψη του Wren Lewis, ο οποίος υποστηρίζει ότι από το ξεκίνημα κι όλας της νομισματικής ένωσης δεν είχαν θεσπιστεί κανόνες για την αποφυγή ανταγωνιστικών ανισοτήτων που δημιουργεί ο μηχανισμός του ευρώ, θα μπορούσε να προστεθεί και ότι, αν και στη συνέχεια μπήκαν κανόνες για υπερβολικά εμπορικά πλεονάσματα, τους κανόνες αυτούς συνεχίζει να τους αγνοεί επιδεικτικά η Γερμανία, η οποία όχι μόνο τους παραβιάζει αλλά υπερηφανεύεται κι από πάνω.

Από σχόλια σε προηγούμενο post, φάνηκε ότι πολλοί δεν κατανοούν τον τρόπο που λειτουργεί  μια νομισματική ένωση.

Μετά από αυτό, κατάλαβα ότι αν και οι μακροοικονομικές έννοιες αναφορικά με το θέμα είναι απολύτως γραμμικές και διόλου αντιφατικές, αυτό μπορεί να το κατανοήσουν μόνο όσοι έχουν συνηθίσει να δουλεύουν με μοντέλα. Επειδή δεν θέλω να απευθυνθώ αποκλειστικά σε άτομα με ένα τέτοιο επίπεδο γνώσεων, σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι χρήσιμη μια σύντομη επεξήγηση των βασικών εννοιών.

Θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη θέση ότι μια χώρα με ευέλικτη συναλλαγματική ισοτιμία δεν βελτιώνει τη διεθνή ανταγωνιστικότητά της περικόπτοντας μισθούς και εγχώριες τιμές. Ο λόγος είναι ότι η συναλλαγματική ισοτιμία κινείται με τρόπο που αντισταθμίζει αυτή τη διακύμανση. Αυτό,οι οικονομολόγοι  θα μπορούσαν να το θεωρήσουν ως στοιχειώδη δήλωση ουδετερότητας, και υπάρχουν άφθονα στοιχεία που υποστηρίζουν αυτή την άποψη.

Η Ευρωζώνη, στο σύνολο της, συμπεριφέρεται όπως μια οικονομία ευέλικτης συναλλαγματικής ισοτιμίας. Έτσι, αν οι μισθοί και οι τιμές πέσουν, για παράδειγμα, κατά 3%, τότε το ευρώ θα ανατιμηθεί κατά 3%.

Τι θα συμβεί όμως σε περίπτωση που μια χώρα της ευρωζώνης, όπως η Γερμανία, περικόψει μισθούς και τιμές κατά 3%; Εάν η Γερμανία αντιπροσωπεύει το ένα τρίτο της νομισματικής ένωσης, τότε οι τιμές και οι μισθοί στην ευρωζώνη θα μειωθούν - στο σύνολο της ευρωζώνης - κατά 1%. Έτσι,με το σκεπτικό της προηγούμενης παραγράφου, το ευρώ θα ανατιμηθεί κατά 1%. 

Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία θα έχει αποκτήσει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα της τάξης του 3% σε σύγκριση με όλες τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, συν ένα μπόνους 2% ως προς τον υπόλοιπο κόσμο. Ενώ, οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης θα έχουν χάσει  ανταγωνιστικότητά τόσο στην ευρωζώνη, όσο- σε μικρότερο βαθμό - σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μπορεί εκ πρώτης όψεως να ακούγεται περίπλοκο, στην πραγματικότητα,όμως, είναι πολύ απλό. Η ευρωζώνη ως σύνολο δεν κερδίζει τίποτα αφού το πλεονέκτημα της Γερμανίας αντισταθμίζεται από τις απώλειες των άλλων χωρών της Ένωσης. Για την Ένωση συνολικά, θα ισχύει αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος» (Zero-sum game).Η Γερμανία κερδίζει, οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης χάνουν.

 Ένα σχόλιο στο προηγούμενο post ανέφερε ότι δεν υπάρχει «κανόνας» που να αποτρέπει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εννοώντας ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι δίκαιο και φυσιολογικό. Αλλά τότε θα πρέπει να είναι προφανές σε όλους ότι  η συμπεριφορά αυτή είναι απόλυτα καταστροφική και δύσκολα συμβατή με την αλληλεγγύη  στην  Ευρωζώνη.

Η άποψη, που ορισμένες φορές ακούμε να εκφράζεται, ότι αυτός είναι υγιής ανταγωνισμός είναι εντελώς εκτός τόπου. Η μόνη δυνατότητα που έχουν οι υπόλοιπες χώρες σε αυτή τη περίπτωση είναι να μιμηθούν τη συμπεριφορά της Γερμανίας. Αν όμως όλες οι χώρες το κατάφερναν, τότε δεν θα κέρδιζαν απολύτως τίποτα. Με τους ίδιους κανόνες ανταγωνισμού  για όλους, ο ρυθμός πληθωρισμού στην Ευρωζώνη θα είναι χαμηλότερος, αλλά τα υπόλοιπα όχι, και τότε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αναγκαζόταν να μειώσει τα επιτόκια για να επαναφέρει τον πληθωρισμό  στα προβλεπόμενα ποσοστά.

Ο λόγος που δεν υπάρχουν επίσημοι κανόνες σε όλα αυτά είναι απλός: δεν μπορείς να ρυθμίσεις με νόμο τα εθνικά ποσοστά πληθωρισμού. Αυτό που μπορείς να κάνεις, για να ενθαρρύνεις τις κυβερνήσεις, είναι να θεσπίσεις δημοσιονομικούς κανόνες με βάση τις διαφορές στον πληθωρισμό όπως περιγράφεται εδώ. Αυτό σημαίνει ότι, κάθε φορά που το ποσοστό του πληθωρισμού στη Γερμανία υποχωρεί, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να παίρνει δημοσιονομικά μέτρα (και ίσως και άλλα μέτρα) προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή την τάση. Και τότε για άλλη μια φορά, αυτό είναι συμμετρικό με ότι θα έπρεπε να είχε συμβεί στις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης.

Αλλά αν, τότε που αποφάσιζαν το ευρώ έμπαιναν στο τραπέζι κανόνες αυτού του τύπου, σας αφήνω να μαντέψετε ποια χώρα θα αντιδρούσε περισσότερο.

ΠΗΓΗ :

http://mainlymacro.blogspot.gr/2015/12/competitiveness-some-basic.html

Υπό κατάληψη παραμένουν τα εργοστάσια της ΕΒΖ

 Δεν κάνουν πίσω οι τευτλοπαραγωγοί, που για τρίτη μέρα σήμερα συνεχίζουν την κατάληψη των εργοστασίων της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης ΑΕ, στο Πλατύ Ημαθίας, την Ορεστιάδα, τις Σέρρες και τη Λάρισα.

Ζητούν άμεσα ποσό ύψους 8 εκατ. ευρώ, που τους οφείλει η ΕΒΖ για την καμπάνια του 2015. Τα μπλόκα στις εισόδους γίνονται με τρακτέρ και αγροτικά οχήματα. «Παρόλο που έχουμε πολλές δουλειές στα χωράφια μας, δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς σε όσα συμβαίνουν» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αντιπρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Δήμου Αλεξάνδρειας, τευτλοπαραγωγός Τάσος Λιολιόπουλος, και προσθέτει: 

«Θα παραμείνουμε εδώ μέχρι να έχουμε κάποια απάντηση. Όλοι μάς αποφεύγουν και κανείς δεν μιλά για το τι μέλλει γενέσθαι με την τύχη και το μέλλον της εταιρείας». Από την πλευρά του ο αντιπρόεδρος του συλλόγου τευτλοπαραγωγών για την Κεντρική Μακεδονία, Σάκης Πίππας, επαναλαμβάνει: 

«Φορτηγά μπαίνουν στα εργοστάσια, αλλά δεν πρόκειται να βγει ούτε ένα μέχρι να πληρωθούμε τα 8 εκατ. ευρώ που μας οφείλουν για την καμπάνια του 2015, όπως επίσης και τα ποσά που μας οφείλουν μέσω του κοινοτικού προγράμματος ολοκληρωμένης διαχείρισης για την τριετία από το 2013». 

Υπενθυμίζεται ότι στις διεκδικήσεις των τευτλοπαραγωγών της χώρας εντάσσεται και το αίτημα της αποπληρωμής τους -έστω και ως αποζημίωση, όπως σημειώνουν- για τη φετινή σπορά τεύτλων, που φτάνει τα 45.000 στρέμματα. Χθες πάντως πιστώθηκαν στους λογαριασμούς των τευτλοπαραγωγών τα ποσά της συνδεδεμένης, γεγονός που ωστόσο δεν άφησε ικανοποιημένα τα μέλη του κλάδου. Ο κ. Λιολιόπουλος εξηγεί: «Αυτά είναι κοινοτικά λεφτά κι εμείς βρισκόμαστε σε κινητοποιήσεις, λόγω της απάθειας που ζούμε από την πολιτεία, η οποία ακόμα δεν έχει ορίσει διοίκηση στην εταιρεία». 

Να εντείνουν τον αγώνα για την ικανοποίηση των «δίκαιων και ζωτικών» αιτημάτων τους, καλεί τευτλοπαραγωγούς και εργαζόμενους στην ΕΒΖ, η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων. 

«Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία συνεχώς υπόσχεται και απλόχερα προσφέρει πόρους, επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, αναπτυξιακό νόμο, μείωση τιμολογίου ενέργειας και άλλα πολλά στους ιδιώτες «επενδυτές, ντόπιους και ξένους, έχει εγκαταλείψει τις μεγαλοστομίες και τις υποσχέσεις για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας της ΕΒΖ και συνεχίζει την πολιτική των προκατόχων της και σ' αυτόν τον τομέα» σημειώνεται στη σχετική ανακοίνωση της Επιτροπής.

www.dikaiologitika.gr

Ζητούν άμεσα ποσό ύψους 8 εκατ. ευρώ, που τους οφείλει η ΕΒΖ για την καμπάνια του 2015. Τα μπλόκα στις εισόδους γίνονται με τρακτέρ και αγροτικά οχήματα. «Παρόλο που έχουμε πολλές δουλειές στα χωράφια μας, δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς σε όσα συμβαίνουν» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αντιπρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Δήμου Αλεξάνδρειας, τευτλοπαραγωγός Τάσος Λιολιόπουλος, και προσθέτει: «Θα παραμείνουμε εδώ μέχρι να έχουμε κάποια απάντηση. Όλοι μάς αποφεύγουν και κανείς δεν μιλά για το τι μέλλει γενέσθαι με την τύχη και το μέλλον της εταιρείας». Από την πλευρά του ο αντιπρόεδρος του συλλόγου τευτλοπαραγωγών για την Κεντρική Μακεδονία, Σάκης Πίππας, επαναλαμβάνει: «Φορτηγά μπαίνουν στα εργοστάσια, αλλά δεν πρόκειται να βγει ούτε ένα μέχρι να πληρωθούμε τα 8 εκατ. ευρώ που μας οφείλουν για την καμπάνια του 2015, όπως επίσης και τα ποσά που μας οφείλουν μέσω του κοινοτικού προγράμματος ολοκληρωμένης διαχείρισης για την τριετία από το 2013». Υπενθυμίζεται ότι στις διεκδικήσεις των τευτλοπαραγωγών της χώρας εντάσσεται και το αίτημα της αποπληρωμής τους -έστω και ως αποζημίωση, όπως σημειώνουν- για τη φετινή σπορά τεύτλων, που φτάνει τα 45.000 στρέμματα. Χθες πάντως πιστώθηκαν στους λογαριασμούς των τευτλοπαραγωγών τα ποσά της συνδεδεμένης, γεγονός που ωστόσο δεν άφησε ικανοποιημένα τα μέλη του κλάδου. Ο κ. Λιολιόπουλος εξηγεί: «Αυτά είναι κοινοτικά λεφτά κι εμείς βρισκόμαστε σε κινητοποιήσεις, λόγω της απάθειας που ζούμε από την πολιτεία, η οποία ακόμα δεν έχει ορίσει διοίκηση στην εταιρεία». Να εντείνουν τον αγώνα για την ικανοποίηση των «δίκαιων και ζωτικών» αιτημάτων τους, καλεί τευτλοπαραγωγούς και εργαζόμενους στην ΕΒΖ, η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων. «Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία συνεχώς υπόσχεται και απλόχερα προσφέρει πόρους, επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, αναπτυξιακό νόμο, μείωση τιμολογίου ενέργειας και άλλα πολλά στους ιδιώτες «επενδυτές, ντόπιους και ξένους, έχει εγκαταλείψει τις μεγαλοστομίες και τις υποσχέσεις για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας της ΕΒΖ και συνεχίζει την πολιτική των προκατόχων της και σ' αυτόν τον τομέα» σημειώνεται στη σχετική ανακοίνωση της Επιτροπής.

www.dikaiologitika.gr

Έκθεση – κόλαφος για το ελληνικό χρέος: Το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές! (Επίκαιρα)

Πιστωτές κερνούν, πιστωτές …πίνουν

Πλήρη απομυθοποίηση της περιλάλητης γενναιοδωρίας των πιστωτών μας, οι οποίοι την στιγμή που η Ελλάδα κινδύνευε έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και την έσωσαν, όπως ισχυρίζεται η επίσημη αφήγηση, αποτελεί έκθεση βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (Εδώ η σχετική έκθεση). Με βάση την ίδια αφήγηση, που κυριαρχεί στις στήλες όχι μόνο του λαϊκίστικου γερμανικού (βλ. Μπιλντ) αλλά και σημαντικού μέρους του ελληνικού Τύπου, το κίνητρο των δανειστών μας δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή αλληλεγγύη. Κι έτσι κι εμείς, οφείλουμε τώρα αφού εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας να φανούμε τυπικοί με τις υποχρεώσεις μας και να επιστρέψουμε τα χρήματα που όλοι μαζί υποτίθεται πως δανειστήκαμε…

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια, αναφέρει σε μια καλά τεκμηριωμένη έκθεση, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες με τίτλο «6 κρίσιμα σημεία για το ελληνικό χρέος και τις επερχόμενες εκλογές», η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign. Να τονίσουμε ότι από το 2010 ακόμη η συγκεκριμένη οργάνωση είχε προειδοποιήσει για την μεροληψία και την κρυφή ατζέντα των προγραμμάτων δανειοδότησης στην Ελλάδα. «Επαναλαμβάνονταν λάθη που είχαν γίνει στις αναπτυσσόμενες χώρες τις δεκαετίες του 1980 και του 1990» αναφέρει χαρακτηριστικά. Με βάση την τωρινή της έκθεση, εν συντομία, το 92% των χρημάτων που δανειστήκαμε από την Τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστρέψει στους πιστωτές!

Στις τσέπες τους ξανά το 92%!
Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει, τυπικά, στην Ελλάδα από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Μάιο του 2010, όταν ο Γ. Παπανδρέου με την παρέα του υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος, μέχρι τέλος του 2014, ήταν 252 δισ. ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε στα 317 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 252 δις ευρώ που χρεώθηκαν στα βιβλία του ελληνικού Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, 149,2 δις. ευρώ (δηλαδή η μερίδα του λέοντος) κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών. 48,2 δις. ευρώ διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών στο πλαίσιο του Προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012 και 34,5 δις. ευρώ ήταν τα διάφορα «γλυκαντικά» που δόθηκαν στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων για να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση.

Άθροισμα όλων αυτών, 231,9 δις. ευρώ ή το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η Ελλάδα για να σωθεί, υποτίθεται. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη ωστόσο είναι ο υπερδανεισμός της Ελλάδας κι η βαθύτερη υποδούλωση της στους δανειστές, μέσω της κρατικοποίησης του δημόσιου χρέους!




Υπηρέτες των «αρπακτικών»!Αυτό ωστόσο που από την δεύτερη κιόλας σελίδα της επισημαίνει η έκθεση ήταν πως η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το 2010 κιόλας. Ο κίνδυνος που ελλόχευε είχε περιγραφεί πολύ καθαρά και σήμερα είναι αποτυπωμένος σε επίσημα πρακτικά. Κανείς επομένως δεν δικαιούται να επικαλείται το τεκμήριο της άγνοιας!

 Η έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα στη συζήτηση που διεξήχθη στη διοίκηση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 και είδε το φως της δημοσιότητας το 2013 από τις στήλες της αμερικάνικης εφημερίδας Wall Street Journal. Τονίζεται για παράδειγμα η τοποθέτηση της Βραζιλίας για τον δανεισμό της Ελλάδας στη σχετική συζήτηση, όπου ο εκπρόσωπος της λατινοαμερικάνικης χώρας, τον Μάιο του 2010, ανέφερε πως τα δάνεια του ΔΝΤ «μπορούν να ειδωθούν όχι σαν διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά σαν μια διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».

Στην ίδια συνεδρίαση του ΔΝΤ, τον Μάιο του 2010, η Αργεντινή είχε υποστηρίξει ότι «θα έπρεπε να είναι στο τραπέζι μια αναδιάρθρωση χρέους». Το ίδιο είχε πει κι ο εκπρόσωπος του Ιράν. Κριτική άσκησαν εκπρόσωποι πολλών χωρών (Αίγυπτος, Κίνα, κ.α.) απέναντι επίσης στις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του ΔΝΤ, με την Ινδία να προειδοποιεί ότι οι περικοπές θα πυροδοτήσουν ένα σπιράλ ανεργίας, μειωμένων εσόδων και αύξησης του χρέους που θα έκανε αναπότρεπτη μια μελλοντική αναδιάρθρωση του χρέους.

Όπως ακριβώς συνέβη… Το συμπέρασμα που εξάγει η βρετανική οργάνωση είναι πέρα για πέρα εύστοχο: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους. Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και να προστατευθούν τα κέρδη των κερδοσκόπων».

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει η έκθεση του Jubilee Debt Campaign στην προθυμία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση (αντίθετα με ό,τι έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής) δέχθηκε να αποπληρώσει τους κερδοσκόπους οι οποίοι αρνήθηκαν να δεχθούν το κούρεμα, τα περίφημα «αρπακτικά κεφάλαια». «Στο τέλος, ενώ μια μεγάλη πλειοψηφία ιδιωτών δανειστών συμφώνησε με την μείωση του χρέους, διάφορα αρπακτικά κεφάλαια αρνήθηκαν να το κάνουν.

Αυτοί οι κερδοσκόποι αγόρασαν φθηνά ελληνικά ομόλογα που είχαν εκδοθεί υπό το βρετανικό δίκαιο και συνεχίζουν να ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο.

Το συνολικό ποσό του χρέους των “αρπακτικών κεφαλαίων” που αρνήθηκε την συμφωνηθείσα αναδιάρθρωση ήταν 6,5 δις. ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε νόμο για να επιβάλλει την συμφωνηθείσα μείωση χρέους σε όλα τα ομόλογα υπό τον ελληνικό νόμο, αλλά η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει το ίδιο.

Τα αρπακτικά κεφάλαια έχουν συνεχίσει να πληρώνονται, πραγματοποιώντας ένα τεράστιο κέρδος επί του ποσού που αγόρασαν το χρέος. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν ένα κέρδος που δόθηκε στα αρπακτικά από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ που άφησαν το χρέος για τον ελληνικό λαό».

Τέλος, η έκθεση κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών που ψηφίσθηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 (με 124 ψήφους υπέρ και 11 κατά) με την οποία ζητείται η θεσμοθέτηση ενός νέου νομικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις δημόσιων χρεών, με τις σχετικές διαπραγματεύσεις να ξεκινούν τον Φεβρουάριο. ΕΕ και Ελλάδα απείχαν από την ψηφοφορία, κρίνοντας προφανώς ότι δεν τους …αφορούν τέτοια θέματα, ενώ η Αγγλία κι η Γερμανία ψήφισαν κατά, επιλέγοντας την διαιώνιση του σημερινού ληστρικού καθεστώτος που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αρπακτικών και του Τέταρτου Ράιχ.



Παρότι αυτή είναι η δεύτερη έκθεση από το εξωτερικό (μετά την μελέτη της Attac τον Αύγουστο του 2013) η οποία αναλύει που τελικά αξιοποιήθηκαν τα χρήματα των πιστωτών, αρμόδιες υπηρεσίες από την Ελλάδα, από το υπουργείο Οικονομικών μέχρι τη Στατιστική Υπηρεσία, ουδέποτε καταδέχθηκαν να ενημερώσουν τον λαό για το ποιοί ωφελήθηκαν από τις δόσεις των δανείων. Καθόλου τυχαία μπορεί να πει κανείς, μιας κι έτσι συντηρούταν ο μύθος της «διάσωσης της Ελλάδας» και αποκρύβονταν οι μεγάλοι κερδισμένοι των δανείων: οι ίδιοι οι δανειστές κι οι τράπεζες. Συμπέρασμα που μπορεί να αποτελέσει και το πιο ισχυρό χαρτί από τη μεριά της νέας ελληνικής κυβέρνησης στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει με τους πιστωτές, για να διεκδικήσει την διαγραφή του χρέους.

[--->]

σαξές στόρι : Για Καναδά, λίστα αναμονής μεταναστών που ξεπερνά τις 100.000

«Το μεγάλο κύμα μεταναστών από την Ελλάδα ήρθε στον Καναδά τη δεκαετία του '70» λέει στο «Εντός και Εκτός Συνόρων» ο Μιχάλης Καπέλας που ζει στον Μόντρεαλ και εργάζεται στον σταθμό «Centre Ville» που ο μεγάλο κύμα μεταναστών από την Ελλάδα ήρθε στον Καναδά τη δεκαετία του '70» λέει στο «Εντός και Εκτός Συνόρων» ο Μιχάλης Καπέλας που ζει στον Μόντρεαλ και εργάζεται στον σταθμό «Centre Ville» που μεταδίδει ειδήσεις στα ελληνικά εδώ και 40 χρόνια.
αρχείο λήψης

«Οι οικονομικές δυσκολίες στην Ελλάδα έφεραν πίσω πολλούς ενώ υπήρξε και ανάλογο ρεύμα νεοφερμένων. Όμως τα πράγματα είναι δύσκολα για όσους δεν έχουν καναδική υπηκοότητα. Υπάρχει λίστα αναμονής πλέον που ξεπερνά τις 100 και 120 χιλιάδες κόσμου που θέλει να μείνει μόνιμα στη χώρα» επισημαίνει ο ίδιος καθώς γνωρίζει πως η δεύτερη πατρίδα του υπήρξε ανέκαθεν, όπως τονίζει «χώρα μεταναστών και μάλιστα από αυτές που ήταν ανοιχτές στην είσοδο και παραμονή των ανθρώπων από τρίτες χώρες».

[--->]

Ζακ Σαπίρ: Το ευρώ και το ρίσκο της κουκουβάγιας

 του Ζακ Σαπίρ, 30 Δεκεμβρίου 2014

Όπως προβλέπει το Σύνταγμα, στην Ελλάδα θα γίνουν πρόωρες εκλογές στις 25 Ιανουαρίου. Με την αδυναμία του πρωθυπουργού Σαμαρά να εκλέξει τον υποψήφιό του για την Προεδρία της Δημοκρατίας (στην Ελλάδα απαιτείται μια πλειοψηφία 180 βουλευτών του κοινοβουλίου), έφτασε η ώρα της τελικής αναμέτρησης. 

Η αναμέτρηση αυτή θα σημάνει το τέλος μιας απάνθρωπης πολιτικής που επιβλήθηκε από το Σαμαρά με τις εντολές της "τρόικας", δηλαδή, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

 Και θα τελειώσει και η υποκριτική πολιτική αυτής της κυβέρνησης που ελέγχεται από ψηλά,η οποία ούτε τα οικονομικά του δημοσίου κατάφερε να συμμαζέψει (μέρος των φορολογικών εσόδων είναι «πλασματικά», αφού οι έλληνες δεν μπορούν να πληρώσουν) ούτε έφερε την ανάπτυξη . Ο Σαμαράς ανακοίνωσε μια "λαμπρή επίδοση" ,ανάπτυξη 0,7%, με τη χώρα να έχει βιώσει από το 2009 μια ύφεση περίπου 25%.

Οι εκλογές αυτές είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας οξύτατης παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη δημοκρατική ζωή των λαών. Δεν είναι λίγοι οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι που έχουν αρχίσει  ήδη να απειλούν τους Έλληνες ψηφοφόρους με τα χειρότερα σε περίπτωση που ψηφίσουν "λάθος". 

Απεργούμε

DE BELLO GALLICO (ξεχάστε το Σεντάν *)

Η γνωστή πλέον θέση του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Michel Sapin (ότι "η Γαλλία απορρίπτει τη λιτότητα" και ότι για να "επανέλθει η χώρα στον σωστό δρόμο" δεν θα εφαρμόσει το στόχο για έλειμμα 3% μέχρι το 2017!),και ταυτόχρονα να ζητά από τη Γερμανία να εφαρμόσει τις συμφωνίες μειόνοντας το πλεόνασμα της, βάζει τη Γαλλία μπροστά σε μια κατάσταση σχεδόν υποχρεωτική 
 

ευρώ και ύφεση

Τι έκπληξη: βρισκόμαστε σε ύφεση! Κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι: γιατί είχαμε βγει; Τεχνικά, ναι. Το 4ο τρίμηνο του 2013, το ΑΕΠ της Ιταλίας αυξήθηκε κατά 0,13% σε σύγκριση με το τρίτο τρίμηνο, και σε ετήσια βάση στο "συναρπαστικό" -1.85%. Αυτή η αύξηση, μετά από εννέα συνεχόμενες μειώσεις, ήταν η αχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ. Στη συνέχεια, το 1ο τρίμηνο του 2014 ήταν αρνητικό, τώρα ξέρουμε ότι ήταν και το δεύτερο: βρισκόμαστε και πάλι μέσα στην ύφεση, και όχι μια κρίσι οποιαδήποτε. Τα τρία τελευταία χρόνια, το ΑΕΠ αυξήθηκε  μόνο σε ένα τρίμηνο. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της ενωμένης Ιταλίας, με εξαίρεση την περίοδο του πολέμου.

Γιατί να συμβαίνει αυτό σήμερα;
Ακούστε καλύτερα τον υπεύθυνο αυτής της καταστροφής, ο οποίος ομολόγησε την αυστηρή οικονομική λογική της. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, το ΑΕΠ της Ιταλίας ήταν -1%, μια πτώση συγκρίσιμη μόνο με την περίοδο μετά τη χρεοκοπία της Lehman. Τον επόμενο Μάιο, σε δημοσιογράφο του CNN που τον ρώτησε πού σκεπτόταν να τραβήξει με τη λιτότητα, ο Μάριο Μόντι απάντησε με μια φράση βγαλμένη από τα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας (αλλά όχι πολιτική): "Με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις καταφέραμε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Μέσω της δημοσιονομικής εξυγίανσης καταστρέφουμε την εσωτερική ζήτηση ". Τι εννοούσε ο τότε πρωθυπουργός; 

Πριν από το ευρώ όταν ήθελε κανείς να αγοράσει ένα Audi ή μια BMW έπρεπε να αγοράσει μάρκα: αν οι Ιταλοί προτιμούσαν τα "γερμανικά προϊόντα", τότε η αξία του μάρκου ανέβαινε, οπότε κάποιοι θέλοντας και μη θα κατέληγαν σε μια Alfa Romeo.Η καρδιά δεν ελέγχεται, αλλά και με το πορτοφόλι δεν πρέπει να αστειεύεσαι. Το ευρώ εμποδίζει τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού της αγοράς και επομένως ενισχύει τις εισαγωγές στο Νότο, των προϊόντων του Βορρά. Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια: αν εισάγει περισσότερα από ό, τι εξάγει, τότε τη διαφορά θα πρέπει να την καλύψει με δανεικά. Έχετε δει γερμανικούς φορείς χρηματοδότησης να δίνουν δάνεια σε τιμές ευκαιρίας για την αγορά γερμανικών αυτοκινήτων; Οποίος επωφελήθηκε από μια τέτοια ευγενική προσφορά, συνέβαλε και αυτός στην αύξηση του ιταλικού εξωτερικού χρέους.

Σημειώστε ότι για το Βορρά το να δανείσει το Νότο δεν είναι πρόβλημα, επειδή το ευρώ, πέρα  από το ότι ναρκώνει την ανταγωνιστικότητα, εξαλείφει και τους κινδύνους ισοτιμίας. Κάποτε όμως έρχεται η στιγμή που τα χρέη θα πρέπει να αποπληρωθούν, ίσως επειδή ξέσπασε κρίση, και ο οφειλέτης θα πρέπει να "επιστρέψει" τα δανεικά. Το πρώτο πράγμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι να σταματήσουν να δανείζονται, και επομένως, μια χώρα θα πρέπει να μειώσει τις εισαγωγές της. Αλλά πώς να το κάνει, όταν οι αναλογίες των τιμών ευνοούν τα ξένα προϊόντα, και η συναλλαγματική ισοτιμία δεν μπορεί να τις διορθώσει, επειδή δεν απαντά στους νόμους της αγοράς; 

Είναι απλό: περικόπτοντας τα εισοδήματα των πολιτών (αυξάνοντας τους φόρους, ή μη ανανεώνοντας τις συμβάσεις εργασίας). Αν δεν έχεις λεφτά, δεν μπορείς να τα ξοδέψεις, δεν μπορείς να δημιουργήσεις "ζήτηση" για τα εμπορεύματα, ακόμη και για τα ξένα εμπορεύματα."Καταστροφή της ζήτησης" σημαίνει περικοπή εισοδημάτων για να μειωθούν οι εισαγωγές, και να ισοσκελιστεί το ισοζύγιο πληρωμών.

Μήπως πιστέψατε ότι η λιτότητα χρησιμεύει για να μειωθεί το δημόσιο χρέος; 

Ο κάθε οικονομολόγος γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει : στην ύφεση η λιτότητα μειώνει τα εισοδήματα και τα δημόσια έσοδα, επιδεινώνοντας την κατάσταση. Αφήστε ότι πριν τον Μόντι δεν υπήρχε πρόβλημα δημόσιου χρέους, όπως είπε και ο σημερινός υπουργός οικονομικών Padoan! Στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, ωστόσο, η λιτότητα κάνει θαύματα. Μεταξύ 2011 και 2013, ο Μόντι μείωσε το λόγο Δαπάνες/ ΑΕΠ μόνο 0,7 τοις εκατό του ΑΕΠ, αλλά το ΑΕΠ κατέρρευσε μέσα σε δύο χρόνια πάνω από 4%, και στη συνέχεια ο λόγος χρέους / ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 12 μονάδες. Καταστροφή είπατε; Για εμάς, ναι, για τους ξένους πιστωτές όχι: το ισοζύγιο πληρωμών έγινε πλεονασματικό.

Φυσικά, τα δάνεια θα πρέπει να αποπληρωθούν. Αλλά ακόμα και ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δήλωσε ότι οι τράπεζες του Βορρά ήταν απρόσεκτες! Να καταστρέφεται η οικονομία μιας χώρας για να υπακούσει στο τελεσίγραφο των απρόσεκτων πιστωτών είναι ανήθικο (διότι οι πιστωτές θα πρέπει και αυτοί να αναλάβουν το βάρος των δικών τους κακών επιλογών), αλλά πάνω απ’όλα ανόητο. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Αυτό που βλέπουμε σήμερα σε άλλες ειδήσεις: 

Τον περασμένο μήνα οι παραγγελίες της γερμανικής βιομηχανιας μειώθηκαν περισσότερο από 3%. Πνίγοντας τους οφειλέτες τους, που είναι η κύρια αγορά τους, η Γερμανία στραγγαλίζει τον ίδιο της τον εαυτό. Η μόνη προοπτική σωτηρίας είναι αυτή που προσφέρουν ευγενικά οι υποστηρικτές του δημοψηφίσματος "κατά της λιτότητας". Ναι! Γιατί αφού μας ξεζούμισε για να πάρει πίσω το "θησαυρό της", τώρα το γερμανικό Γκόλουμ, αν θέλει κάποιος να αγοράσει υα εμπορεύματα του, θα πρέπει να βάλει πάλι μπροστά τη ζήτηση στην Ευρώπη. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από το να επιτρέψει στο Νότιο να αρχίσει και πάλι να δανείζεται; Θα δείτε: Η Μέρκελ θα δείξει σύντομα το ανθρώπινο πρόσωπο της, όχι για να ευχαριστήσει τους συναδέλφους που είναι "κατά της λιτότητας",αλλά επειδή τη συμφέρει. 

Αλλά εμάς, αντί να αρχίσουμε και πάλι να χρεωνόμαστε για να την βοηθήσουμε, συμφέρει να εγκαταλείψουμε το ευρώ, ένα σύστημα στο οποίο η λιτότητα είναι ο μόνος μηχανισμός ρύθμισης των εξωτερικών ελλειμμάτων.

[--->]

Πάμε πάλι...

Μια selfie (φωτογραφική αυτοπροσωπογραφία με το κινητό) από την Ελλάδα

 Ο Olivier Blanchard, ο επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το 2006 χαρακτήριζε "εξωτική"  τη δυνατότητα να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητας της Πορτογαλίας, με τη μείωση των ονομαστικών μισθών. Οκτώ χρόνια αργότερα, έχουμε επιτέλους το πρώτο επιτυχημένο πείραμα σε μια δυτική χώρα όπου οι μισθοί  μειώθηκαν σε βαθμό πρωτοφανή στην πρόσφατη ιστορία: την Ελλάδα.

 Γράφημα επεξεργασμένο από τον G.Zezza : http://multiplier-effect.org/gz/

Η υποτίμηση των μισθών, προφανώς,  βελτιώνει  την ανταγωνιστικότητα. Ετσι, παρά την πτώση της παραγωγικότητας (το να πληρώνεστε λιγότερο δεν σας κάνει και πιο παραγωγικούς) το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος  "προσαρμόζεται"

Το τίμημα της ανταγωνιστικότητας είναι η απώλεια σχεδόν ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας 

 

 

Μήπως,όμως, οι εξαγωγές ανθούν, με όλη αυτή την ανταγωνιστικότητα;

 

 Κάθε άλλο, οι εξαγωγές μειώνονται.

 

Η Ελλάδα είναι η εικόνα της αποτυχίας των πολιτικών της λιτότητας, αυτό  έχει γίνει  πλέον σαφές, και το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν μια περιττή και αφόρητη δυστυχία.

[--->]