Είχα μια αμφιθυμία για το αν θα έπρεπε να γράψω αυτό το
κομμάτι. Από τη μία έχουν συμβεί πράγματα, από την άλλη τίποτα από όλα αυτά που
έχουν συμβεί δεν βγαίνει εκτός του μοτίβο που περιγράφω ενάμιση χρόνο τώρα ή
είναι φουκουσίμα δραματικό· υπό μία έννοια επαναλαμβάνομαι και καθώς δεν
πληρώνομαι με το κομμάτι για να βγάζω το παντεσπάνι μου, δεν υπάρχει κανένας
λόγος να σας κουράζω.
Όμως τα άστρα συγκλίνουν και η κίνηση που περιγράφω εδώ και
ενάμιση χρόνο δείχνει να προχωρά· αργά και βασανιστικά ίσως, τόσο ώστε να
φαίνεται ξανά σαν η μέρα της μαρμότας, εντελώς άχρηστη για έναν κερδοσκόπο που
προσπαθεί να ψυχανεμιστεί τα σκέρτσα της αγοράς, αλλά αν η κερδοσκοπία ήταν το
φόρτε μου θα ήμουν πλούσιος και άρα προφανώς δεν είμαι. Ή κίνηση για τους
υπόλοιπους είναι αρκετή έτσι ώστε να μην πέσουν από τα σύννεφα.
Κυρώσεις/εμπάργκο/δασμοί όπως δεν βαριέμαι να επαναλαμβάνω
είναι απλά διαφορετικές εκφράσεις του ίδιου νομίσματος. Οι ΗΠΑ ως ο μεγαλύτερος
πελάτης του παγκόσμιου κοσμοσυστήματος εδώ και 70 χρόνια, για πρώτη φορά μετά
τα 90s αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ανοιχτά αυτή την ισχύ, αντί να παρακαλά τους
εμπορικούς της εταίρους να πάψουν να ακολουθούν μερκαντιλιστικές πολιτικές.
Το νέο εμπάργκο προς το ιραν παίρνει ξανά μορφή την ίδια
στιγμή που σχεδόν όλοι θεωρούν δεδομένο ότι οι δασμοί προς τα ευρωπαϊκά
αυτοκίνητα για τους οποίους μιλούσαμε πριν 2 μήνες, είναι ένα σχεδόν
τετελεσμένο γεγονός. Το μόνο που μένει είναι να βρει ο τράμπ μια χρονικά βολική
στιγμή για το εκλογικό του ακροατήριο. Την ίδια στιγμή οι αυξημένες αποδόσεις
των αμερικάνικων ομολόγων, στραγγίζουν την παγκόσμια ρευστότητα με ολοένα και
αυξανόμενους ρυθμούς. Αλλά ας τα πιάσουμε ένα ένα.