Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απανταχού αμνήμονες Ι

 

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα

Η οργή, όχι μόνο ξεχειλίζει σε όλη τη “διεθνή κοινότητα”, αλλά μετατρέπεται και σε μια απίστευτη υστερία εναντίον κάθε έκφανσης του Ρωσικού κόσμου. Υστερία που στοχοποιεί από ρωσικά ΜΜΕ μέχρι Ρώσους φοιτητές Ρώσους μουσικούς και φτάνει μέχρι τον Ντοστογιέφσκυ.  Ίσως, θα μου πείτε, είναι μια υπερβολή, μια αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου που οφείλεται στο πρώτο σοκ από τον “πρώτο” πόλεμο στην Ευρώπη και ότι δεν είναι το σημαντικό αυτό. Θα συμφωνήσω, για την οικονομία της συζήτησης, παρόλο που αυτές οι αντιδράσεις δεν προήλθαν κυρίως από τον κόσμο αλλά από κρατικές ή συμπληρωματικές του κράτους οντότητες.

  Θα δεχτώ επίσης ότι η επίθεση στην Γιουγκοσλαβία δεν υπήρξε ποτέ και ότι ήταν ένα κακό όνειρο.

  Παρόλα αυτά εξακολουθεί να παραμένει μια αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτή την υστερία εναντίον του Ρωσικού κόσμου και στο επίσημο αφήγημα που μας λέει ότι για όλα αυτά που βλέπουν τα μάτια μας ο ένοχος είναι ο Πούτιν προσωπικώς και το στενό περιβάλλον του. Όλοι στη δύση μιλούν για “πόλεμο του Πούτιν”. Είναι έτσι; Είναι η αντίφαση αυτή τυχαία ή προσπαθεί να σκεπάσει την πραγματική αιτία του πολέμου;

Θα παραδεχτώ από την αρχή ότι ο “Πούτιν”, χωρίς αμφιβολία, είναι υπεύθυνος για αυτό τον πόλεμο, σήμερα. Στη συνέχεια προσπαθώντας να  υποστηρίξω την θέση μου αυτή πιστεύω ότι θα γίνει φανερό “τίνος” είναι πραγματικά αυτός ο πόλεμος και ποιος είναι ο στόχος της “διεθνούς κοινότητας”.

Η Ρωσική Επίθεση στη Γεωργία

  Μια Αυγουστιάτικη νύχτα του 2008, ενώ ο Πούτιν παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο, ο Γεωργιανός πρόεδρος, και αγαπημένο παιδί της Δύσης, Μιχαήλ Σαακασβίλι βομβαρδίζει το κοιμισμένο Τσχινβάλι της Νότιας Οσετίας χτυπώντας αδιάκριτα κατοικημένες περιοχές και δημόσιες υποδομές. Εισβάλλει στην πόλη εξοντώνοντας απλούς πολίτες (οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είχαν ρωσικά διαβατήρια) καθώς και μερικές δεκάδες κυανόκρανους του ΟΗΕ που ήταν Ρώσοι στρατιώτες. 

Ο Πούτιν επιστρέφοντας στην Μόσχα κατεπειγόντως, δήλωσε ότι θα τον “κρεμάσει από τ’ @ρ…...α”. Πέντε μέρες μετά και ενώ ο ρωσικός στρατός είναι έξω από την Τιφλίδα, και ο πανικόβλητος Σαακασβίλι “βουτάει”, on camera, κάτω από αυτοκίνητα για να σωθεί, “ο Πούτιν” αντί να τον … πάρει και να τον δικάσει ως εγκληματία πολέμου, παίρνει τον στρατό του και επιστρέφει στην Ρωσία, αφήνοντάς τον στην θέση του. 

Στον τύπο είχε γραφεί ότι υποχώρησε μετά από απανωτά τηλεφωνήματα και πιέσεις δυτικών παραγόντων. Θυμάμαι τότε είχαμε αναρωτηθεί με φίλους για το τι θα γίνονταν αν ο Φιντέλ Κάστρο είχε βομβαρδίσει το Μαϊάμι ή το Πουέρτο Ρίκο και λέγαμε ότι μάλλον θα είχε ανοίξει “τρύπα” στην θέση της Κούβας. Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι αργότερα εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την Γεωργία, αλλά έδρασε ως αξιωματούχος στην Ουκρανία επί Ποροσένκο και συνεχίζει να ταλαιπωρεί την περιοχή μέχρι και σήμερα.

  Θα πρέπει να σημειώσω ότι στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, τον Απρίλιο του ίδιου έτους, είχε αποφασιστεί ότι η Γεωργία και η Ουκρανία θα γίνουν τελικά μέλη του. Επίσης ήταν γενική παραδοχή σε όλες τις σοβαρές αναλύσεις του δυτικού τύπου ότι ο Σαακασβίλι είχε “ενθαρρυνθεί” από τους Δυτικούς στην επίθεσή του αυτή, αλλά μετά την επέλαση του ρωσικού στρατού εγκαταλείφθηκε στην τύχη του. Κάτι σας θυμίζει, έτσι δεν είναι;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[---->]

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απανταχού αμνήμονες ΙΙ

 

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα 

Euromaidan

  Πέντε χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2013, στην Ουκρανία, ο εκλεγμένος πρόεδρος Γιανουκόβιτς  αποφασίζει να μην υπογράψει την συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να αποκτήσει στενότερους δεσμούς με την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, παίρνοντας για την Ουκρανία και μερικά δισεκατομμύρια από “τον Πούτιν”. Συνεχείς διαδηλώσεις συνταράζουν (κυρίως) το Κίεβο για μήνες, και ένοπλοι “διαδηλωτές” κατασκηνώνουν στην πλατεία Μεϊντάν.

 Το καθεστώς Γιανουκόβιτς δεν μπορεί να εκκενώσει το Μεϊντάν για μήνες, ενώ εδώ ο Γιωργάκης Παπανδρέου, κάνα δυο χρόνια νωρίτερα, άδειαζε το Σύνταγμα από πεντακόσιες χιλιάδες κόσμο σε δέκα λεπτά. Επικεφαλής των διαδηλώσεων κατά καιρούς ετέθησαν διάφορες πολιτικές “προσωπικότητες” της δύσης, μη χάνοντας την ευκαιρία για ένα “ηρωικό ενσταντανέ”. 

Αλλά αυτό δεν ήταν βεβαίως ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλης χώρας, ήταν δημοκρατικός ακτιβισμός - με σεκιούριτι μη γίνει και καμιά στραβή. 

Ακόμα και ο γερουσιαστής και πρώην προεδρικός υποψήφιος John McCain ηγήθηκε των διαδηλώσεων στις 14 Δεκεμβρίου και χαρακτήρισε την Ουκρανία το διαμάντι του στέμματος της περιφέρειας της Ρωσίας. Σε ερώτηση για το αν ανησυχεί για τις “πιέσεις” του Πούτιν απάντησε ότι “πιέσεις εξασκήθηκαν και στην Λιθουανία  και στην Λετονία και στην Εσθονία….”  οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν ήδη χώρες του ΝΑΤΟ. Εδώ γίνεται προφανές ότι οι κόκκινες γραμμές πρέπει να αποδειχτούν στο “πεδίο” αλλιώς σε παίρνουν στο ψιλό.

   Τον Φεβρουάριο του 2014  (7-23) στο Σότσι της Ρωσίας διεξάγονται οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες. Την ίδια εποχή η κατάσταση στο Κίεβο εκτραχύνεται και ένοπλες συγκρούσεις ξεσπούν μεταξύ διαδηλωτών και των δυνάμεων ασφαλείας, οι οποίες κλιμακώνονται μεταξύ 18 και 20 του ίδιου μήνα. Εκατόν τριάντα άνθρωποι σκοτώνονται, ανάμεσά τους και αστυνομικοί. Σε δυτικά ΜΜΕ λίγες μέρες αργότερα εμφανίστηκε η καταγεγραμμένη συνομιλία του Εσθονού υπουργού Εξωτερικών με την υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Κάθριν Άστον, όπου την ενημέρωνε ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που προκάλεσαν την αιματοχυσία στο Κίεβο δεν ήταν άνθρωποι του Γιανουκόβιτς αλλά έμμισθα όργανα των πιο ακραίων στοιχείων της αντιπολίτευσης!

Άρχισαν οι διαπραγματεύσεις, τα τηλέφωνα με τους δυτικούς και τελικά γίνεται μια συμφωνία με τις ευλογίες τους για προσωρινή κυβέρνηση και πρόωρες εκλογές. Την επομένη όμως το Κίεβο και τα κυβερνητικά κτίρια καταλαμβάνονται από εθνικιστικά τάγματα και ο Γιανουκόβιτς, στο έλεος πια των “ακραίων” εθνικιστών το βάζει στα πόδια, χωρίς να “ζητήσει”, ως νόμιμος πρόεδρος, την βοήθεια της Ρωσίας εναντίον των “τρομοκρατών”. Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια η Ρωσία θα “εισέβαλλε” στην Ουκρανία "νόμιμα" και, τουλάχιστον, χωρίς να αντιμετωπίσει το μέγεθος και το εύρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα.

Η Ρωσική Άνοιξη

  Ο πραγματιστής Πούτιν όμως αρκείται στην Κριμαία, η οποία με ένα συντριπτικό δημοψήφισμα ενσωματώνεται το Μάρτιο στην Ρωσική Ομοσπονδία, ενώ η νότια και ανατολική Ουκρανία παίρνει φωτιά από την εξέγερση του Ρώσικου πληθυσμού.

  Με την Ρωσική Άνοιξη, όπως ονομάστηκε αυτός ο ξεσηκωμός του Ρώσικου πληθυσμού στα ανατολικά και στο νότο της Ουκρανίας, ο Πούτιν πάλι είναι προσεκτικός. Περιορίζεται στην Κριμαία και δεν εμπλέκεται όσο ενεργά θα μπορούσε. Οι καινούργιες εθνικιστικές αρχές του Κιέβου όμως (μαθαίνοντας γρήγορα ή έχοντας καλούς συμβούλους), αντιδρούν αποφασιστικά.  

Στέλνουν τον στρατό και παραστρατιωτικά σώματα εναντίον των εξεγερμένων Ρώσων και Ρωσόφωνων σε μια ”ΑντιΤρομοκρατική Επιχείρηση” (ΑΤΟ) όπως την χαρακτήρισαν, για να βάλουν τέλος στην εξέγερση. Ο Πούτιν δεν επεμβαίνει ούτε μετά το πρωτοφανές έγκλημα στην Οδησσό, στις αρχές του Μάη, όπου δεκάδες φιλορώσοι διαδηλωτές κάηκαν ζωντανοί ή πυροβολήθηκαν σε ζωντανή σύνδεση, από ναζιστικά στοιχεία, ενώ πηδούσαν από τα παράθυρα στο φλεγόμενο μέγαρο των συνδικάτων. Χωρίς αποφασιστική υποστήριξη από την Ρωσία και με την ασύδοτη εγκληματική δράση των εθνικιστικών ταγμάτων εναντίον οτιδήποτε Ρωσικού η εξέγερση σταδιακά υποχωρεί και περιορίζεται τελικά σε ένα μέρος του Ντονμπάς.

  Με το τέλος της Ρωσικής Άνοιξης, αρχίζουν και οι “κυρώσεις” από τη δημοκρατική δύση. Διακηρυγμένος στόχος να γονατίσουν τη Ρωσική οικονομία και να επιφέρουν αλλαγή καθεστώτος στην Μόσχα. Έτσι αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι ο “πραγματισμός” είναι ένα σχετικό μέγεθος, και στην γεωπολιτική είναι σύνηθες ο χτεσινός πραγματισμός να είναι σήμερα τυχοδιωκτισμός, αύριο εξτρεμισμός ή και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μεθαύριο.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[------>]

Πυρηνική οικονομική βόμβα

 

●Μια πυρηνική οικονομική βόμβα αντιποίνων έβαλε στα θεμέλια των Δυτικών Τραπεζών ο Πούτιν με χθεσινή του απόφαση.

● Υπέγραψε διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο το χρέος της Ρωσίας, προς τις χώρες που επέβαλαν κυρώσεις, θα πληρωθεί σε ρούβλια.

● Τι σημαίνει αυτό. Εάν κάποιος έχει δάνειο σε μια δυτική τράπεζα/εταιρεία, από μια χώρα που έχει επιβάλει κυρώσεις (η Ελβετία, δεν άντεξε την ουδετερότητα), η πληρωμή ανά μήνα είναι  μεγαλύτερη από 10 εκατομμύρια ρούβλια, τότε το νόμισμα δεν χρειάζεται να μεταφερθεί. Εσείς, ως οφειλέτης, κάνετε αίτηση σε μια ρωσική τράπεζα και ζητάτε να ανοίξει, για εσάς  έναν λογαριασμό με ανταπόκριση σε ρούβλια (!!!) στο όνομα του πιστωτή. Η συγκατάθεση του τελευταίου δεν απαιτείται καθόλου. Επιπλέον, μεταφέρετε ρούβλια σε αυτόν τον λογαριασμό με την τρέχουσα ισοτιμία και θεωρείται ότι έχετε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις σας.

● Επιτρέπονται πληρωμές σε ξένο νόμισμα μόνο μέσω της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσικής Ομοσπονδίας/Υπουργείου Οικονομικών σε ατομική βάση (για καλή συμπεριφορά...). Η μεταφορά του χρέους δεν αλλάζει τίποτα - ο λογαριασμός ανταποκριτή είναι σε ρούβλια.

● Ως αποτέλεσμα, περίπου 460 δισεκατομμύρια δολάρια (μείον τα κινεζικά δάνεια) εξαφανίζονται από τον ισολογισμό των δυτικών τραπεζών, εκτοξεύοντας έναν καταρράκτη από καταρρεύσεις. Το ισοδύναμο σε ρούβλια υπάρχει κάπου στο άγνωστο, που κανείς δεν καταλαβαίνει πού ακριβώς, χωρίς να παραβιάζονται οι νόμοι της χώρας τους (η συγκατάθεση για μετατροπή), και οι Δυτικές τράπεζες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα με αυτά τα ρούβλια. Ανυπομονώ για το άνοιγμα των ευρωπαϊκών αγορών, μέχρι την κατάρρευση της Κοιλάδας των Πυραμίδων.

● Ο ειλικρινής σεβασμός μου  στους οικονομολόγους και στο πρόσωπο, που πήρε αυτή την απόφαση, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

➢ Της Ioanna Ypsilanti