του/της Kartana
Τελικά ήρθε η υπογραφή της συμφωνίας και η εκεχειρία του
εμπορικού πολέμου μεταξύ Αμερικανών και Κινέζων. Δύο χρόνια συγκρούσεων, πολιτικής
"σταμάτα-ξεκίνα", με τα διεθνή χρηματιστήρια να ανεβαίνουν ή να
κατεβαίνουν ανάλογα με τις διαθέσεις του Τραμπ και την ανταπόκριση της Κίνας. Οι
Κινέζοι πονηροί, υπομονετικοί, σταθεροί στις θέσεις τους. Οι Αμερικανοί πάντα
έτοιμοι για δηλώσεις στον Τύπο, άλλοτε πολεμοχαρείς, άλλοτε ειρηνόφιλοι. Απόλυτος
διπολισμός από μεριάς Λευκού Οίκου. Η κινεζική υπομονή κέρδισε, αλλά οι
Αμερικανοί, πρέπει να πούμε ότι κατήγαγαν μια ιστορική νίκη.
Ας δούμε τα 5
σημεία της συμφωνίας. Τα επόμενα δύο χρόνια, η Κίνα δεσμεύεται να αυξήσει τις
αμερικανικές εισαγωγές κατά 200 δισεκατομμύρια δολάρια, μειώνοντας κατά το
ήμισυ το εμπορικό πλεόνασμα της το οποίο το 2019 μειώθηκε κατά 8,5% έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και φτάνει τα 285 δισεκατομμύρια δολάρια. 32 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα σε αμερικανικά γεωργικά
προϊόντα, 50 δισεκατομμύρια περισσότερα σε προϊόντα ενέργειας και πετροχημικά,
80 δισεκατομμύρια περισσότερα σε βιομηχανικά προϊόντα (αυτοκίνητα, αεροπλάνα,
εξαρτήματα κ.λπ.), 40 δισεκατομμύρια σε χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες.
Αυτό που υποτίθεται
ότι θα ήταν μια συμφωνία με βάση τα συμφέροντα της Wall Street είναι στην πραγματικότητα
μια συμφωνία που βασίζεται στην παλιά οικονομία. Πρακτικά, μόνο το 20% της
συμφωνίας αφορά τον αμερικανικό χρηματοπιστωτικό τομέα, η υπόλοιπη αφορά τον
πρωτογενή τομέα και τη βιομηχανία. Η συμβολή των 40 δισεκατομμυρίων
δολαρίων χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες στην απασχόληση, όπως προβλέπεται στη συμφωνία, είναι πολύ μικρότερη από τη συμβολή των 80 δισεκατομμυρίων βιομηχανικά προϊόντα.
Μια άλλη πλευρά της συμφωνίας είναι ο
παρεμβατισμός.
Ο Tραμπ ήθελε τόσα δις για βιομηχανικά προϊόντα, τόσα για αγροτικά
προϊόντα, τόσα για χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ στις
ΗΠΑ.
Ο Tραμπ αξιολογεί τον αντίκτυπο που θα έχει η συμφωνία στην απασχόληση της
αμερικανικής εργατικής τάξης και ενδιαφέρεται κυρίως για την υπεραξία που προέρχεται από τη
βιομηχανία και όχι το πλασματικό κεφάλαιο της αμερικανικής οικονομίας.
Ένας ολόκληρος
κόσμος έχει τελειώσει, αντίο στη νέα οικονομία, αυτό που δεν έχει γίνει ακόμα
κατανοητό από εμάς. Το κέρδος του βιομηχανικού και του πρωτογενούς τομέα είναι
αυτό που βρίσκεται στη βάση της συμφωνίας μεταξύ Αμερικής και Κίνας. Από αυτή
την άποψη, οι ΗΠΑ αντιγράφουν την Κίνα και μετά από δεκαετίες, η βιομηχανία παίζει και πάλι κεντρικό ρόλο .
Ποιος χάνει από αυτή τη συμφωνία;
Στα γεωργικά προϊόντα, σίγουρα η Αργεντινή, η Βραζιλία και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Σήμερα, στην εφημερίδα Corriere della Sera, ο Πρόεδρος της Confagricoltura
(Εθνική Ενωση των επιχειρήσεων του αγροτικού τομέα) υπολόγισε το ύψος των
εξαγωγών γεωργικών και αγροτικών προϊόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Κίνα στα
130 δισεκατομμύρια.
Με τη συμφωνία αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση χάνει το 30% της ασιατικής
αγοράς. Οι Ευρωπαίοι χάνουν από πωλήσεις αυτοκινήτων, όπως και αεροπλάνων και
άλλα βιομηχανικά προϊόντα. Η Wall Street και η Ευρωπαϊκή Ένωση βγαίνουν
ηττημένοι από αυτή τη συμφωνία.
Οι ΗΠΑ βγάζουν και πάλι κέρδη από το βιομηχανικό
τομέα προκειμένου να μειώσουν το
βάρος του πλασματικού κεφαλαίου και να αυξήσουν την απασχόληση . Η Ευρωπαϊκή Ένωση εντωμεταξύ ονειρεύεται την πράσινη λιτότητα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν
εξασφαλίσει για τα επόμενα χρόνια αγορές στο πλαίσιο της στρατηγική της επιστροφής
στην ανάπτυξη της δικιάς τους βιομηχανίας. Τι μπορούμε να πούμε; Ωραίο παιχνίδι, αυτό
μεταξύ των Αμερικανών και των Κινέζων.
