Τρία χρώματα, το κόκκινο, το πράσινο, το λευκό (για την ακρίβεια δύο, αφού το λευκό δεν είναι χρώμα) έγιναν στις μέρες μας παγκόσμιο σύμβολο αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης της γενοκτονίας στη Γάζα. Και η συνύπαρξή τους, σε ποικίλες μορφές, γίνεται κραυγή υπέρ της ελευθερίας. Μερικές φορές κραυγή πνιχτή, ψιθυριστή αλλά υπαρκτή.
Στα τρία αυτά χρώματα έβαψε τα νύχια της η Πορτογαλίδα τραγουδίστρια Ιολάντα τη βραδιά του τελικού της Εurovision. Kαι ένας Αυστραλός μουσικός (η χώρα του δεν προκρίθηκε), που πήρε μέρος στους ημιτελικούς, ζωγράφισε στο στέρνο του μια φέτα καρπούζι καθώς το κόκκινο, το πράσινο και το λευκό παραπέμπουν στην παλαιστινιακή σημαία.
Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και τα σύμβολα, αλλάζει το νόημά τους. Σήμερα, πλάι στις άτυπα απαγορευμένες λέξεις, όπως «Παλαιστίνη» και «γενοκτονία» προστίθενται και τα ύποπτα, τα απαγορευμένα χρώματα, οι απαγορευμένοι καρποί όπως το καρπούζι.
Μια φέτα καρπουζιού γίνεται κάτι σαν το κόκκινο γαρίφαλο στο πέτο. Μια δήλωση που όταν προέρχεται από έναν καλλιτέχνη ή καλλιτέχνιδα, που η καριέρα του εξαρτάται από την εύνοια των εταιρειών και των θεσμών, μπορεί να συνεπάγεται κάποιο τίμημα.
Ένας πολιτισμικός, εκπαιδευτικός, πολιτικός νεομακαρθισμός πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο, αλλά όχι δίχως αντιστάσεις. Είτε με μαχητικές κινητοποιήσεις και τολμηρές δηλώσεις είτε με υπονοούμενες. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα το κόκκινο του καρπουζιού δεν παραπέμπει μόνο στη γλυκιά σάρκα αυτού του καρπού αλλά στο αδικοχαμένο αίμα. Γι’ αυτό και σήμερα μπορούμε να δούμε με άλλα μάτια τον πίνακα του Κώστα Τσόκλη όπου ο κόκκινος χυμός θυμίζει αιμάτινες κηλίδες.
Μαριάννα Τζιαντζή
