Ακούστε τον αρχηγό της ουκρανικής νεοναζιστικής ομάδας C14

 

Ακούστε τον Yevhen Karas, αρχηγό της ουκρανικής νεοναζιστικής ομάδας C14, να εξηγεί τη μακροπρόθεσμη στρατηγική των δεξιών πολιτοφυλακών στην Ουκρανία νωρίτερα τον περασμένο μήνα.

 

«Μας έδωσαν τώρα τόσα όπλα, όχι επειδή όπως λένε κάποιοι, «η Δύση μας βοηθάει» - όχι επειδή θέλουν το καλύτερο για εμάς, αλλά επειδή εκτελούμε τα καθήκοντα που έχει θέσει η Δύση», διακηρύσσει.

 

Η C14, η οποία συμμερίζεται τους στόχους του διαβόητου νεοναζιστικού τάγματος Azov, είναι η πτέρυγα της νεολαίας του υπερεθνικιστικού κόμματος Svoboda. Ενώ το κόμμα έχει πολύ μικρή επιρροή σε κοινοβουλευτικό επίπεδο στην Ουκρανία, είχε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 2014. Το κόμμα τερμάτισε επίσημα τη συσχέτιση με την παραστρατιωτική πτέρυγά του, η οποία διαλύθηκε στο τάγμα του Αζόφ, παρά το γεγονός ότι παρέμεναν άτυποι δεσμοί.

Πηγή το redfish με πάνω από 800.000 ακόλουθους στην Ευρώπη που το Facebook μόλις απαγόρευσε :

Το Facebook μόλις απαγόρευσε τη σελίδα μας με πάνω από 800.000 ακόλουθους στην Ευρώπη. Αυτή είναι μια κατάφωρη επίθεση στο θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, για το οποίο 🇪🇺 αρέσει να υπερηφανεύεται. ΔΕΝ θα φιμωθούμε. #UnblockRedfish

TIKTOK: https://tiktok.com/@redfishstream

ΤΗΛΕΓΡΑΜΜΑ: https://t.me/redfishstream

Σκέψεις

 

Θα πω κάτι προκλητικό και ας μου συγχωρεθεί. Το στρατιωτικό επίπεδο, όπως ήξερε ο Κλαούζεβιτς, αλλά και ο Λένιν και ο Μάο, έχει μια αυτονομία σχετική από το πολιτικό επίπεδο. Αυτά τα έχει γράψει στην Θεωρία του Πολέμου και ο Παναγιώτης Κονδύλης ,άσχετο που κάποιοι που όμνυαν σε αυτόν έχουν γίνει πλέον θεραπαινίδες της Ουάσιγκτον.

Αν υποθέταμε λοιπόν ότι η Ρωσία για να ανακόψει την νατοποίηση της Ουκρανίας και την στρατιωτική επέμβαση της Ουκρανίας στο Ντονμπάς ήθελε και δικαιούτο να κάνει μια στρατιωτική επέμβαση ,δεν θα μπορούσε να σταματήσει στο Ντονμπάς.

Θα έπρεπε να πλήξει το κέντρο επικοινωνιών και τις γραμμές εφοδιασμού του αντιπάλου αν δεν ήθελε να υποστεί μια εκτεταμένη αντεπίθεση από την πλευρά της Ουκρανίας ,και λαμβανομένου υπόψιν και του κινδύνου  στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ. Μερικά πράγματα, εφόσον η πολιτική περνά στο στάδιο του πολέμου, έχουν την δική τους λογική και τον δικό τους χρόνο.

Γι αυτό άλλωστε και καλύτερα να μην χρειάζεται να φτάσει κανείς στον πόλεμο . Παρ όλα αυτά,η επίθεση της Ρωσίας  στο Κίεβο και στις βασικές πόλεις της Ουκρανίας δεν φαίνεται να συνοδεύεται από λουτρά αμάχων, αν και  βέβαια σε έναν καθολικό πόλεμο δεν υφίσταται πραγματικά αυτό που καθιερώθηκε μετά την Γιουγκοσλαβία 99 να λέγεται " χειρουργικό πλήγμα", πάντα την πληρώνουν και  πολλοί άμαχοι.

Συμπερασματικά : όταν θέλει κάποιος να κερδίσει έναν πόλεμο τον διεξάγει πλήρως- χωρίς με αυτό να εννοώ βέβαια τα εγκλήματα πολέμου. 

Ούτε οι Βρετανοί υπερασπίστηκαν την Βρετανία το 39-40 μόνο μέσα στα βρετανικά σύνορα, αλλά τσακίζοντας τις γερμανικές πόλεις, ούτε οι Έλληνες μέσα στον ελληνοϊταλικό μπορούσαν, όπως έλεγε το ΚΚΕ, να σταματήσουν αυτόματα στην γραμμή των συνόρων, ούτε οι Σοβιετικοί σταμάτησαν στην γραμμή των παλιών γερμανοσοβιετικών συνόρων του 1941,όταν πέρασαν στην αντεπίθεση κατά των ναζί. Το " ποιος ποιον" που έλεγε ο Λένιν στον πραγματικό πόλεμο έχει την δική του απόλυτη λογική.

[---->]

Ο "Ελεύθερος Κόσμος"

 

Η μονοφωνική και ολοκληρωτική πληροφόρηση και ο απόλυτος  έλεγχος της πληροφορίας ( "fake news" "fact check" κλπ ) άνθισαν μέσα στην  διεθνή  κρατική διαχείριση  του κόβιντ εμφανίζοντας κάθε αντίθετη άποψη ως 'αντιεπιστημονική, ψεκασμένη, ακροδεξιά, συνωμοσιολογική" κλπ .

Τώρα, και ενώ οι "μάζες" έχουν προετοιμαστεί και εκμάθει  να ακούνε μόνο μια φωνή, αυτήν του κράτους τους,  και να κινούνται, πλην εξαιρέσεων, σαν στρατιωτάκια {ακόμη και κρατικά υποκινούμενες διαδηλώσεις στην Δύση}, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ασκούνε μια τρομακτική προπαγάνδα και στην καθαρή γνώση του τι ακριβώς συμβαίνει  και στην αξιολόγηση  αυτής της γνώσης. 

Το να μάθει κανείς τι γίνεται και στο πεδίο της μάχης και στο πεδίο της διπλωματίας , ακόμη και αν παρακολουθεί τα δυτικά "έγκυρα" ΜΜΕ , όπως προσπαθώ να κάνω,  είναι ένας άθλος που ποτέ δεν πραγματώνεται. 

Γι αυτό άλλωστε και κλείνουν τα ρωσικά ΜΜΕ στην Δύση.   Δεν αμφιβάλλω ότι και στην άλλη πλευρά μπορεί τα πράγματα να μην είναι αισθητά καλύτερα, αξιολογώ όμως την "δική" μας που την έχω μπροστά μου και την παρατηρώ. Πρέπει να διαβάσει κανείς το '1984" του Όργουελ εκεί που γράφει για τις φανταστικές νίκες και τις ήττες της Ωκεανίας και της Αυστρασίας κλπ . Κάτι τέτοιο συμβαίνει στον "Ελεύθερο Κόσμο" όπου ζούμε.

[----->]