Το κόστος εργασίας στην ΕΕ: το μικρότερο στη Βουλγαρία, το υψηλότερο στη Δανία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το 2015 στα κράτη μέλη της ΕΕ, το ωριαίο κόστος εργασίας κυμάνθηκε από ένα ελάχιστο 4,10 μέχρι ένα ανώτατο όριο 41,30 ευρώ. 

Βρυξέλλες – Ποιο ήταν το 2015 το κόστος της εργασίας στην Ευρώπη; Οι διαφορές μεταξύ των κρατών δεν είναι καθόλου λίγες, και σε αναλογία φτάνουν ακόμα και στο ένα προς δέκα μεταξύ των περισσότερο και των λιγότερο «πλούσιων χωρών». 

Το 2015 η ωριαία αμοιβή κυμάνθηκε, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, από ένα ελάχιστο 4,10 ευρώ μέχρι ένα ανώτατο 41,30 ευρώ. Το ρεκόρ του χαμηλότερου κόστους το έχουν η Βουλγαρία και η Ρουμανία, ενώ στην αντίθετη πλευρά της λίστας βρίσκεται η Δανία και το Βέλγιο.

Για το 2015, ο μέσος όρος του ωριαίου κόστους εργασίας, λαμβάνοντας υπόψη συνολικά την οικονομία (εκτός από τους τομείς της γεωργίας και της δημόσιας διοίκησης) ήταν στα 25 ευρώ για την Ευρωπαϊκή Ένωση και στα 29,50 ευρώ για την ζώνη του ευρώ. 

Αλλά αυτός ο μέσος όρος κρύβει σημαντικές διαφορές μεταξύ των διαφόρων μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το χαμηλότερο κόστος ανά ώρα εργασίας να καταγράφεται στη Βουλγαρία (€ 4,10) και τη Ρουμανία (5 ευρώ), και να ακολουθούν η Λιθουανία (€ 6,80), η Λετονία (7,10 ευρώ) και η Ουγγαρία (ευρώ 7,50). 

Τα υψηλότερα επίπεδα, ωστόσο, καταγράφονται  στη Δανία και το Βέλγιο (αντιστοίχως 41,30 και 39,10 €), και από κοντά η Σουηδία (€ 37,40), το Λουξεμβούργο (36.20 ευρώ) και η Γαλλία (35,10 €).Η Γερμανία στα 32,2 ευρώ και η Ισπανία 21,2,ακολουθούν

Όσον αφορά τις αλλαγές μεταξύ 2014 και 2015, αύξηση του κόστους εργασίας κατά 2,0% σημειώθηκε στην ΕΕ και  1,5% στην ζώνη του ευρώ (σε ευρώ). 

Στην Ευρώπη των 19, οι μεγαλύτερες αυξήσεις καταγράφηκαν στις δημοκρατίες της Βαλτικής, στη Λετονία (+ 7,3%), στη Λιθουανία (+ 5,6%) και την Εσθονία (+ 5,3%). Μειώσεις παρατηρήθηκαν μόνο στην Ιταλία (-0,5%) και στην Κύπρο (-1,0%). 

Στα κράτη μέλη εκτός ευρωζώνης, οι μεγαλύτερες αυξήσεις του ωριαίου κόστους εργασίας, στο εθνικό τους νόμισμα, καταγράφηκαν στη Ρουμανία (+ 8,3%) και στη Βουλγαρία (+ 7,0%), ενώ οι χαμηλότερες στη Δανία και την Κροατία (και οι δύο κατά + 1,7%).

Το κόστος εργασίας περιλαμβάνει τους μισθούς και ημερομίσθια και το μη μισθολογικό κόστος , όπως οι εργοδοτικές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης . 

Το μερίδιο του μη μισθολογικού κόστους στο σύνολο της οικονομίας ήταν 24,0 % στην ΕΕ και 26,0 % στη ζώνη του ευρώ , και κυμάνθηκε μεταξύ 6,6 % στη Μάλτα  και 33,2 % στη Γαλλία . 

ΠΗΓΗ :  http://ec.europa.eu/eurostat
http://ec.europa.eu/eurostat/documents/2995521/7224742/3-01042016-AP-EN.pdf/453419da-91a5-4529-b6fd-708c2a47dc7f

"Καταφύγιο από την παγκόσμια οικονομία ,ή επιστροφή στον προστατευτισμό"

Αριστερά, ξύπνα: με την κρίση της παγκοσμιοποίησης, το δόγμα του ελεύθερου εμπορίου είναι πια ξεπερασμένο.

Συνέντευξη του Emiliano Brancaccio του Πανεπιστημίου του Sannio στον Marco Berlinguer

(εφημερίδα Pubblico, 20 Οκτωβρίου 2012)


Η θέση του Emiliano Brancaccio είναι ότι με την κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, από τα πράγματα, αυξάνονται οι νέες μορφές προστατευτισμού και πολιτικού έλεγχου. Και ότι το δόγμα αυτό περνάει κρίση είναι πλέον άνευ ουσίας. Είναι λοιπόν καιρός η αριστερά να το συνειδητοποιήσει, αν δεν θέλει οι προτάσεις περιορισμού της κυκλοφορίας κεφαλαίων και εμπορευμάτων – που βρίσκουν  ολοένα και μεγαλύτερη  ανταπόκριση λίγο  πολύ παντού, ακόμη και στην Ιταλία – να γίνονται η σημαία δυνάμεων του λαϊκισμού και του εθνικισμού.

 

Ο προστατευτισμός ξαναγίνεται της μόδας; 

 Μεταξύ 2008 και 2012, η ​​Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει καταγράψει 534 νέα μέτρα προστατευτισμού. Δεν είναι μόνο η Αργεντινή, αλλά και γίγαντες, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες που έχουν εισάγει περιορισμούς. Η ίδια η Ρωσία άρχισε να εφαρμόζει 80 νέα μέτρα προστατευτισμού, κάτι που λέει πολλά για το πώς σκοπεύει να διαχειριστεί την πρόσφατη προσχώρηση της στον ΠΟΕ, στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Η μόνη δύναμη που αντιστέκεται ακόμα στον πειρασμό να ασκήσει ελέγχους στις κινήσεις κεφαλαίων και εμπορευμάτων είναι ακριβώς η Ευρωπαϊκή Ένωση.Πίσω της βρίσκονται τα συμφέροντα της ισχυρότερης  χώρας, της Γερμανίας, η οποία από το ελεύθερο εμπόριο αντλεί μεγάλα οφέλη. Ωστόσο, όσο εξελίσσεται η κρίση, στην Ευρώπη και στην Ιταλία μεγαλώνει το κλίμα συναίνεσης για μέτρα ελέγχου του εμπορίου, περιορισμού των εισαγωγών και αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας επί του νομίσματος. Αυταπατόμαστε αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το κύμα με τη συνήθη κενή ευρωπαϊκή ρητορική .

Στην πραγματικότητα, οι ενδείξεις προστατευτισμού δεν λείπουν. Ο ίδιος ο Marchionne, ο πρόεδρος των Ευρωπαίων Κατασκευαστών Αυτοκινήτων, επέκρινε το αδιάκριτο άνοιγμα στις εισαγωγές των προϊόντων αυτοκινητοβιομηχανίας  από την Ασία.
Και όχι μόνο: ο Marchionne ζήτησε επίσης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ορίσει τις μειώσεις της παραγωγικής ικανότητας των ευρωπαίων κατασκευαστών αυτοκινήτων, ώστε να μείνουν αμετάβλητα τα μερίδια αγοράς: ένας πραγματικά κοινός ευρωπαϊκός σχεδιασμός του όγκου παραγωγής. Πρόκειται για μια θέση λογική  που ωστόσο δημιουργεί μια αντίφαση, δεδομένου ότι την ίδια στιγμή ο Marchionne υποστηρίζει την πλήρη ελευθερία μεταφοράς του κεφαλαίου της Fiat στο εξωτερικό και  απαιτεί από τους εργαζόμενους μια συνολική υποταγή στους νόμους της αγοράς. Αυτό είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της κρίσης του φιλελευθερισμού και των ιδεολόγων του, που από τη μία προσπαθούν να υποστηρίξουν τα αστήρικτα προκειμένου να δικαιολογήσουν τις μαζικές κρατικές ενισχύσεις στο ιδιωτικό κεφάλαιο, και από την άλλη αξιώνουν να  έχουν ελευθερία κινήσεων στη σύγκρουση τους με τους εργαζόμενους.

Η κρίση ακόμη δεν έχει αρχίσει

 Η σημερινή κρίση χρέους βρίσκεται απλά σε φάση προθέρμανσης
 του Jamil Baz*

Μερικές φορές μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ο πόνος κάνει καλό και ότι είναι ένας τρόπος να πληρώνει τις  αμαρτίες του παρελθόντος. Με την έννοια αυτή, η εποχή της λιτότητας στην οποία ζούμε έχει κάποια λυτρωτικά χαρακτηριστικά .Αν σφίξουμε λοιπόν τα δόντια, βγαίνουμε από την άλλη μεριά, εξαγνισμένοι και έτοιμοι  για μια ισχυρή οικονομική ανάκαμψη.
 
Ομως, μετά από πέντε χρόνια, βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση από αυτή που ξεκινήσαμε. Ισως πιστεύαμε ότι η πρόσφατη απομόχλευση θα έσπρωχνε το δείκτη του χρέους προς την κατάρρευση. Ωστόσο, μετά την οικονομική δίνη των τελευταίων πέντε ετών, στις 11 πιο εκτεθειμένες οικονομίες στο φακό της αγοράς, το χρέος αυξήθηκε δυσανάλογα μέχρι ένα σταθμισμένο μέσο όρο 417% του ΑΕΠ από το 381% που ήταν τον Ιούνιο του 2007.

Παραδόξως, σε Καναδά, Γερμανία, Ελλάδα, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες, ο λόγος του συνολικού χρέους (του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα) προς το ΑΕΠ είναι σήμερα μεγαλύτερος από ό, τι το 2007 .
Υπάρχουν διαφορές, και είναι αξιοσημείωτο ότι το χρέος στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει αυξηθεί λιγότερο, από 332% του ΑΕΠ πριν από πέντε χρόνια, σε 340% , σήμερα - αν και αυτό δεν θάπρεπε να μας παρηγορεί ιδιαίτερα, καθώς στα στατιστικά στοιχεία δεν περιλαμβάνονται οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια, όπως το Medicare και τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις. Αν προσθέσουμε και αυτές τις εγγραφές που είναι εκτός ισολογισμού,τότε, τα στοιχεία και οι δείκτες είναι πολύ χειρότεροι.
 

Τα τέσσερα ευρω-ψέματα

Τέσσερις ιταλοί οικονομολόγοι καταρρίπτουν  τα τέσσερα  πιο σημαντικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν  στις σελίδες των εφημερίδων τις ημέρες πριν τη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών στις 28 και 29 Ιουνίου. Τα οικονομικά επιχειρήματα επαναλαμβάνονται ως Μάντρας, αν και ψευδή, από θεωρητική και εμπειρική άποψη. Τέσσερις οικονομολόγοι "κριτικοί",  εξηγούν τους λόγους που οι βασικές αρχές της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα.

 1.Για να σωθεί το ευρώ θα πρέπει να προχωρήσουμε στην πολιτική ένωση της Ευρώπης με βάση τη λιτότητα; ΟΧΙ

Ασφαλώς όχι, αν ως πολιτική ένωση της Ευρώπης εννοούμε αυτό που επανειλημμένα έχει τονίσει η Άνγκελα Μέρκελ. Η Ευρώπη της  Μέρκελ δημιουργεί σοβαρά προβλήματα αφού απαλλοτριώνεται οριστικά το δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να αποφασίζουν σε θέματα προϋπολογισμού, που θα τα διαχειρίζονται οι Βρυξέλλες. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία προτείνει ένα " ταμείο σωτηρίας" στο οποίο οι χώρες θα αμοιβαιοποιήσουν το μέρος του χρέους τους που υπερβαίνει το 60 τοις εκατό του ΑΕΠ τους, με την υπόσχεση να το επιστρέψουν σε είκοσι χρόνια. 

Τίποτα περισσότερο δηλαδή,από μια ενισχυμένη εκδοχή του λεγόμενου Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας (fiscal compact) που ήδη έχει επιβάλει το Βερολίνο: δύο δεκαετίες εξασφαλισμένης λιτότητας σε μια Ευρώπη διαιρεμένη σε πλούσιους και φτωχούς. Πρόκειται για μια προοπτική απαράδεκτη και καταστροφική. Περισσότερη Ευρώπη, ωστόσο, θα βοηθούσε αν ο στόχος ήταν να εξασφαλιστεί η ανάπτυξη των πλέον υποβαθμισμένων  περιοχών της. 

Οποιαδήποτε λύση θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που βρίσκεται πίσω από την κρίση : το ενιαίο νόμισμα έχει βαθύνει το χάσμα ανταγωνιστικότητας μεταξύ ασθενέστερων και ισχυρών ευρωπαϊκών οικονομιών. Αυτό έχει προκαλέσει  μια δεκαετία στασιμότητας και στη συνέχεια κρίση στην Ιταλία, ενώ η Ισπανία έκρυβε το πρόβλημα πίσω από μία χάρτινη ανάπτυξη, ή ακόμα καλύτερα από τούβλα, η οποία χρηματοδοτήθηκε  με  τις εισροές γερμανικών κεφαλαίων και τώρα είναι βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στο χρέος.

Η Σύνοδος της μεγάλης αυταπάτης

Η ευφορία των αγορών που ακολούθησε τη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, δεν θα κρατήσει πολύ. Τα δε σχόλια των ιταλικών πολιτικών χαρακτηρίζονται  από τη συνήθη ρηχότητα. Ο Μόντι μιλάει για νίκη επειδή  απέφυγε την εκτίναξη των σπρεντ τη Δευτέρα και την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Το μόνο όμως που καταφέραμε ήταν να κερδίσουμε λίγο χρόνο: κανένα ζήτημα δε λύθηκε.

του Sergio Cesaratto

Ο Mario Monti  επέστρεψε από τις Βρυξέλλες με λίγη ασπιρίνη  που στο μόνο που βοήθησε ήταν να αποφύγει την κατάρρευση του ευρώ τη Δευτέρα.
Η συμφωνία που υπεγράφη στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που έληξε το βράδυ της Πέμπτης προβλέπει ότι οι πόροι διάσωσης των κρατών - και ειδικά ο  Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (EMS), από τον Ιούλιο θα έχει στη διάθεση του ένα ποσό της τάξης των 500 δισ. ευρώ – που θα χρησιμοποιηθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών, οι οποίες αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα λόγω της φούσκας των ακινήτων, και την υποστήριξη των ιταλικών και ισπανικών κρατικών ομολόγων.

Το τελευταίο είναι ένα μέτρο που ο Μόντι το παρουσιάζει σαν προσωπική του νίκη. Ο ΕΜΣ έχει παρόλα αυτά πολύ περιορισμένους πόρους, δεδομένου ότι τους παρέχουν και οι ίδιες οι χώρες που θα στηρίξει, η Ελλάδα και η Πορτογαλία εξακολουθούν να χρειάζονται στήριξη, και η πρόκληση στο μέτωπο του χρέους των ισπανικών τραπεζών και του ιταλικού δημοσίου είναι κάποια τρισεκατομμύρια. Εξάλλου ο Μόντι είχε υποσχεθεί, μέτρα για τη μείωση των σημερινών επιτοκίων δανεισμού, ενώ εδώ μιλάμε για ενέργειες μόνο εφόσον, όπως αναμένεται, υπάρξει μια περαιτέρω επιδείνωση. Με μια διαδικασία που εκτός των άλλων είναι και εξευτελιστική: δεν μπαίνει αυτόματα σε λειτουργία, αλλά κατόπιν αιτήματος της χώρας και με την προϋπόθεση να υπογραφεί ένα «μνημόνιο συμφωνίας». 
Η συνήθης ευφορία της αγοράς δεν θα κρατήσει πολύ, και τα σχόλια των ιταλικών πολιτικών χαρακτηρίζονται από τη συνήθη ρηχότητα. Ο Μόντι μιλάει για νίκη επειδή απέφυγε την έκρηξη των σπρεντ τη Δευτέρα και την έξοδο της χώρας από το ευρώ, έχοντας έτσι μπροστά του περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσει την εντολή διάλυσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και τις  ιδιωτικοποιήσεις.

Και η Ιταλία έτοιμη να ζητήσει βοήθεια με έμμεσο τρόπο

Ο ιταλός  Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Enzo Moavero ανακοινώνει ότι κατά τη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε αυτή την εβδομάδα, η Ιταλία θα επιδιώξει την εισαγωγή ενός ημιαυτόματου μηχανισμού όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή το μόνιμο ταμείο διάσωσης (ESM Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας), σε μια προσπάθεια να μειώσει τα σπρεντ με τα γερμανικά ομόλογα, όπως αναφέρει το Reuters. Πολύ διφορούμενος ο σχολιασμός της είδησης  ​​που κυκλοφορεί σε όλες τις τράπεζες του κόσμου, και που στην Ιταλία την αναφέρει μόνο η Γουώλ Στρητ Ιταλία, υπό την απόλυτη σιωπή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των πρακτορείων ειδήσεων (αυτο-λογοκρισία στα όρια του νόμου της σιωπής).

Όταν  ο ιταλός Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων ρωτήθηκε αν θα έπρεπε η ΕΚΤ να ξαναβάλει και πάλι μπροστά το πρόγραμμα αγοράς  ομολόγων , ο Moavero απάντησε: "Δε ζητάμε αυτό, επειδή σεβόμαστε την αυτονομία της ΕΚΤ, αλλά εννοείται ότι οποιαδήποτε κίνηση για τον περιορισμό της αύξησης των σπρεντ  θα ήταν καλοδεχούμενη. "

Ο Moavero είπε επίσης ότι δεν πιστεύει ότι το ESM θα αρχίσει να λειτουργεί από τον Ιούλιο, όπως είχε προγραμματιστεί, λόγω του χρόνου που απαιτείται για την επικύρωση του από τις χώρες της Ευρωζώνης.

[--->] 



 

Συστημική κρίση . Όπως αναφέρθηκε χθες από την Wall Street Italia, και μετά από την πίεση του Ομπάμα, το σχέδιο οικονομικής βοήθειας σε Ισπανία και Ιταλία θα συζητηθεί στις 28 Ιουνίου στις Βρυξέλλες. " Είναι ήδη έτοιμα 745 δις " από το ESM για την αγορά ομολόγων  της  Μαδρίτης και της Ρώμης, ακόμη και αν προσπαθεί να το υποβαθμίσει ο Μόντι: "Θέμα βοήθειας προς εμάς απλά δεν τίθεται." 

Ναι, αλλά αυτό ακριβώς ζητούσε η Ιταλία.

[--->]

One (labour) market, one money-Μία αγορά εργασίας,ένα νόμισμα

Του Alberto Bagnai

 Οι τρεις σωματοφύλακες
Τον Οκτώβριο του 1990 στο Ευρωπαϊκή Οικονομία (European Economy), στο περιοδικό της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δημοσιεύτηκε  μία μελέτη με τον χαρακτηριστικό τίτλο: Μία αγορά, ένα νόμισμα (One market,one money), και τον επεξηγηματικό υπότιτλο: Δυνητικά  ωφέλη και  κόστοι οικοδόμησης  μιας οικονομικής και νομισματικής ένωσης (An evaluation of the potential benefits and costs of forming an economic and monetary union). Η σύνταξη της μελέτης ανατέθηκε, που σημαίνει επί πληρωμή, από την Επιτροπή, σε οικονομολόγους. Αξίζει τον κόπο να τους αναφέρω, γιατί, αντίθετα με ότι συμβαίνει  με τα εθνικά νομίσματα, οι συντάκτες αυτής της όμορφης μελέτης κυκλοφορούν ακόμα: συντονιστής ήταν ο Michael Emerson (Διευθυντής οικονομικής αξιολόγησης των πολιτικών της ΕΕ) και βασικοί συγγραφείς οι Pisany Ferry και Jean-Daniel Gros (σύμβουλοι), και σε πιο χαμηλό επίπεδο, πολλοί άλλοι μικρότερου βεληνεκούς (ολλανδοί, άγγλοι, γερμανοί, γάλλοι, βέλγοι).

Η απόφαση να ξεκινήσει η διαδικασία που θα κατέληγε στο ευρώ είχε ήδη παρθεί και σε μεγάλο (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δουβλίνου, τον Απρίλιο  του 1990), αλλά, για λόγους, εθιμοτυπικούς, έπρεπε να υπάρχει και  μια «επιστημονική» μελέτη που να «αποδεικνύει»  ότι  επρόκειτο για μια καλή ιδέα. Ζούμε σε μια οικονομία της αγοράς που σημαίνει ότι αν πληρώσεις, θάχεις τη  σωστή μελέτη. Γιατί, όπως αντιλαμβάνεστε πολύ καλά,οι συγγραφείς, λόγω των χρημάτων που είχαν  λάβει, δεν θα μπορούσαν παρά να καταλήξουν, όπως και κατέληξαν, στο συμπέρασμα ότι η " Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) θα έχει καταπληκτικά αποτελέσματα. Ο γάιδαρος, ξέρετε, κάθεται εκεί που τον δένει  το αφεντικό του. Νομίζω ότι είναι στοιχειώδης  κανόνας  καλής συμπεριφοράς.