Το μεγαλύτερο «Μνημονιακό πλυντήριο» φοροδιαφυγής και «μαύρου» πολιτικού χρήματος»

«ΑΣ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΑΦΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ» ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ ΚΑΙ «ΜΑΥΡΟΥ» ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ» 

 

Η πρ. αν. Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη έκανε σήμερα την ακόλουθη δήλωση:

«Αν και ακόμα δεν έχει πάρει αριθμό και δεν έχει δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, την προηγούμενη βδομάδα υπερψηφίστηκε (27.7.2016) στη Βουλή το σχέδιο νόμου «Τροποποιήσεις του Εθνικού Τελωνειακού Κώδικα προς ενίσχυση της καταπολέμησης της παράνομης εμπορίας καπνού κλπ».

 Μαζί του υπερψηφίστηκε μια βροχή τροπολογιών, ανάμεσα στις οποίες και η τροπολογία που μετατράπηκε σε άρθρο 61.  

Το άρθρο αυτό σε πρώτη ματιά εμφανίζεται να οδηγεί σε «ανατροπή» της, πολιτικά ανατριχιαστικής, ρητής επιταγής του Γ’ Μνημόνιου (ν.4336/14.8.2015), την οποία το καλοκαίρι του 2015 υπερψήφισε επίσης σύμπασα η μνημονιακή «αντιπολίτευση» και σύμφωνα με την οποία: Από 30.10.2015 οι αρμοδιότητες φορολογικού και τελωνειακού ελέγχου περνούν (πέρασαν) από το ΣΔΟΕ στην αποκλειστική αρμοδιότητα της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ).

Μαζί τους περνούν επίσης οι 500 από τους 740 ελεγκτές και διοικητικούς υπαλλήλους του ΣΔΟΕ (οι πλέον «έμπειροι»), παίρνουν όμως «μαζί τους» στη ΓΓΔΕ για συνέχιση και ολοκλήρωση των ελέγχων, από το σύνολο των 39.500 υποθέσεων του ΣΔΟΕ - οι 36.000 περίπου από τις οποίες αφορούν φορολογικούς και τελωνειακούς ελέγχους - μόνο 4.020 «υποθέσεις» (αρχικά στο Μνημόνιο 3.500, στην πορεία προστέθηκαν άλλες 520): 

 Oι υπόλοιπες δεκάδες χιλιάδες υποθέσεις, ανάμεσα τους και η πλειοψηφία των εισαγγελικών εντολών ελέγχου, εγκαταλείπονται, μέχρι την ολική παραγραφή τους μέσα στα επόμενα 3-4 χρόνια, στα «ντουλάπια» ενός ΣΔΟΕ που δεν έχει πια αρμοδιότητες τέτοιων ελέγχων… Ο δε αριθμός 4.020 δεν είναι καν αριθμός υποθέσεων, καθώς όπως ρητά διευκρινίζεται στο ίδιο το κείμενο του Γ’ Μνημόνιου, «με τον όρο “υπόθεση” νοείται έλεγχος συγκεκριμένου φυσικού ή νομικού προσώπου». Δηλ. μέσα στους προηγούμενους μήνες πέρασαν από το ΣΔΟΕ στη ΓΓΔΕ όλα-όλα 4.020 ΑΦΜ φυσικών ή νομικών προσώπων, όταν μόνο η Λίστα Λαγκάρντ συμπεριλαμβάνει 2.062 τέτοια ΑΦΜ και η κάθε προς έλεγχο υπόθεση από μερικές δεκάδες έως και χιλιάδες ΑΦΜ.

Η συγκεκριμένη απίστευτη, αναλυτική και δεσμευτική πρόβλεψη του Γ’ Μνημόνιου είχε οδηγήσει σε – άκαρπες - απόπειρες να ανοίξω το θέμα σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συνεντεύξεις από το Σεπτέμβριο της προηγούμενης χρονιάς και, τελικά, στο άρθρο μου με τίτλο «Μαζικό "πλυντήριο"; Συνέπειες από τη μνημονιακή διάλυση του ΣΔΟΕ» (ΕφΣυν, 7.10.2015). 

Υπήρξε επίσης ο βασικός λόγος παραίτησης του Ειδικού Γραμματέα του ΣΔΟΕ (διορισμένου κατά τη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) Παναγιώτη Δάνη, καθώς και αντικείμενο επανειλημμένων καταγγελιών, ιδιαίτερα της Ένωσης Εφοριακών Αττικής και Νήσων.

 Το επίδικο γίνεται εξαιρετικά σημαντικό από το γεγονός ότι, όπως επισημαίνουν στις ανακοινώσεις τους οι ίδιοι οι εφοριακοί και τελωνειακοί υπάλληλοι, στις υπό παραγραφή υποθέσεις που παραμένουν σ’  ένα ΣΔΟΕ χωρίς αρμοδιότητες φορολογικών και τελωνειακών ελέγχων, συγκαταλέγονται και όλες οι μεγάλες υποθέσεις εξοπλιστικών, οι μίζες και το «μαύρο» πολιτικό χρήμα, σχεδόν στο σύνολο τους υποθέσεις της προηγούμενης δεκαετίας. Όλες οι παραπάνω επισημάνσεις μέχρι σήμερα υπήρξαν «φωνές βοόντων εν τη ερήμω».

Το άρθρο 61 του ψηφισθέντος στις 27.7.2016 νόμου ορίζει για πρώτη φορά ότι: Πέρα από τα 4.020 υπό έλεγχο ΑΦΜ, επίσης όλες οι υπόλοιπες (περίπου 36.000) υποθέσεις φορολογικών και τελωνειακών ελέγχων μεταφέρονται μέσα στο επόμενο δίμηνο από τα «ντουλάπια» του ΣΔΟΕ στη ΓΓΔΕ.

Εκεί καταγράφονται όλες ηλεκτρονικά - στη συζήτηση στη Βουλή δηλώθηκε ωστόσο ότι αυτό έχει ήδη συντελεστεί - με βάση σειρά κριτηρίων που ορίζονται στο άρθρο (συνεκτίμηση του βαθμού «επικινδυνότητας» της υπόθεσης από τα ηλεκτρονικά συστήματα ELENXIS ή ICIS του Υπουργείου Οικονομικών, την εντολή ελέγχου της Ειδικής Γραµµατείας του Σ.Δ.Ο.Ε., το αντικείµενο ελέγχου, την αιτία διενέργειας του ελέγχου από το Σ.Δ.Ο.Ε., τις ελεγχόµενες χρήσεις και τις ηµεροµηνίες παραγραφής της υπόθεσης, αν η υπόθεση προέρχεται από εισαγγελική παραγγελία, το στάδιο ελέγχου κ.α.) καθώς και επιπρόσθετων(;) κριτηρίων, που ο καθορισμός τους αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του Υπουργού Οικονομικών.

 Η καταγραφή συμπληρώνεται με την εκτίµηση του τελευταίου χειριστή-ελεγκτή της κάθε µεταφερόµενης υπόθεσης για το βαθµό αξιολόγησης της σπουδαιότητάς της. Στη συνέχεια θα υπάρξει προτεραιοποίηση  και επιλογή εκείνων των υποθέσεων μεταξύ των 36.000, που τον έλεγχο τους θα αναλάβει να ολοκληρώσει η ΓΓΔΕ. Οι έλεγχοι αυτοί θα ξεκινήσουν από το 2017. Για τους λόγους αυτούς παρατείνεται κατά 3 χρόνια η προθεσμία παραγραφής των κάθε είδους δικαιωμάτων του Δημοσίου για όλες τις υποθέσεις που μεταφέρθηκαν ήδη ή θα μεταφερθούν από το ΣΔΟΕ στη ΓΓΔΕ μέσα στο επόμενο δίμηνο.

Ως εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι επιχειρείται να διορθωθεί – προφανώς βεβαίως με τη συγκατάθεση των δανειστών, που το καλοκαίρι του 2015 συνέγραψαν το Μνημόνιο και τη σχετική πρόβλεψη – το «μαζικό πλυντήριο» χιλιάδων υποθέσεων που το Γ’ Μνημόνιο εγκατέλειπε προς παραγραφή στα «ντουλάπια» του ΣΔΟΕ.

Είναι όμως όντως έτσι; Είναι αλήθεια ότι με το άρθρο 61 του καινούργιου νόμου, δανειστές, κυβέρνηση και μνημονιακή «αντιπολίτευση» κάνουν μια σιωπηρή μεν, αλλά πάντως «πρακτική αυτοκριτική», επιχειρώντας μια ριζική στροφή από τις σχετικές προβλέψεις του Γ’ Μνημόνιου, εγκαταλείποντας τις απίστευτες μεν, ξεκάθαρες ωστόσο επιταγές του για «μαζικό πλυντήριο» της μεγάλης φοροδιαφυγής της προηγούμενης δεκαετίας;

Ή μήπως όλα αυτά δεν εξυπηρετούν παρά τη «φίμωση» των έστω λίγων αλλά ενοχλητικών φωνών, ιδιαίτερα εφοριακών και τελωνειακών υπαλλήλων, που σε συνθήκες της ελάχιστης δυνατής δημοσιότητας επιχειρούσαν εδώ κι ένα χρόνο να προειδοποιήσουν για το πού οδηγεί η «μνημονιακή διάλυση του ΣΔΟΕ» (όπως την ονόμασα από την αρχή);

Στην πραγματικότητα, με το άρθρο 61 δανειστές, κυβέρνηση και μνημονιακή «αντιπολίτευση» δημιουργούν – ή επιχειρούν να δημιουργήσουν - μια «εικονική πραγματικότητα». Γιατί αυτό που δεν προσδιορίζεται στο νέο νόμο μετά τη μεταφορά και των 36.000 υποθέσεων από το ΣΔΟΕ στη ΓΓΔΕ και την τριετή – και προφανώς τελική, μετά και τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, παράταση της ημερομηνίας παραγραφής τους – αφορά ένα απλό ερώτημα: Όχι ποιες – αυτό είναι θέμα των κριτηρίων που θα εφαρμοστούν– αλλά πόσες από τις 36.000 υπό μεταφορά υποθέσεις προβλέπεται ότι θα επιλεγούν τελικά προς έλεγχο; 

Όχι τυχαία το άρθρο 61 «διορθώνοντας» μια μνημονιακή αναφορά απολύτως συγκεκριμένη (3.500 ΑΦΜ, που το φθινόπωρο έγιναν 4.020 από ένα σύνολο 36.000 υποθέσεων, που αφορούν πιθανότατα περισσότερο από 1 εκ. ΑΦΜ) δε δίνει κανένα αριθμητικό μέτρο σύγκρισης της «διόρθωσης». Επειδή στην πραγματικότητα η «διόρθωση» γίνεται κυρίως για επικοινωνιακούς παρά για ουσιαστικούς λόγους, σύλληψης της μεγάλης φοροδιαφυγής - τα ηλεκτρονικά ίχνη της οποίας έχουν αποτυπωθεί κυρίως την προηγούμενη δεκαετία, καθώς τότε ακόμα, σε μια εποχή «αμεριμνησίας», μίζες, «μαύρο» πολιτικό χρήμα κ.α. διακινούνταν μέσω και των ελληνικών τραπεζών: «Δρόμοι» του «μαύρου χρήματος» που σήμερα, μετά την ολοκλήρωση από μεριάς των τραπεζών του «καταθεσιολόγιου» (όπως το είχα ονομάσει ελλείψει καλύτερου όρου πέρυσι) μπορούν να γίνουν πια με ελάχιστες κινήσεις ηλεκτρονικής διασταύρωσης, απολύτως ορατοί. 

Όντως, όσο σωστά κι αν είναι τα κριτήρια προτεραιοποίησης των 36.000 υποθέσεων, αν ο συνολικός αριθμός που θα επιλεγεί τελικά προς ολοκλήρωση των ελέγχων – αυτός για τον οποίο δε υπάρχει καμιά αναφορά στο νέο νόμο - είναι λίγες ακόμα χιλιάδες ΑΦΜ, τίποτα δεν αλλάζει κατ’  ουσία ως προς το «πλυντήριο», απλώς η ημερομηνία τελεσίδικης πραγματοποίησης του μετατίθεται για τέλος 2019.

Αυτό θα συμβεί, επειδή στην πραγματικότητα, ακόμη κι αν το ήθελε, η ΓΓΔΕ δεν είναι «ελεύθερη» να επιλέξει με ενιαία κριτήρια πόσες από τις «δικές» της υποθέσεις - οι περισσότερες από τις οποίες είναι μετά το 2010, καθώς η ΓΓΔΕ δημιουργήθηκε το 2012 - και πόσες από εκείνες του ΣΔΟΕ θα ελέγξει κατά προτεραιότητα. Αν ήταν, είναι φανερό ότι σε συνάρτηση και με τη «βαρύτητα» πράξεων και ποσών «μαύρου χρήματος», θα έπρεπε να προτάξει κατ’  επιλογή υποθέσεις της προηγούμενης δεκαετίας, ώστε μέσα στα επόμενα 3 χρόνια να προλάβει την παραγραφή των σημαντικότερων απ’  αυτές.

Αντιθέτως, οι δυνατότητες δράσης της περιορίζονται δραστικά από τη νομοθετική δέσμευση – σε δέσμη μνημονιακών προαπαιτούμενων του προηγούμενου φθινοπώρου – ότι τουλάχιστον το 70% - άρα θεωρητικά και όλες – από τις υποθέσεις που θα συμπεριλαμβάνει στον ετήσιο στόχο της για ολοκλήρωση ελέγχων κατά τα επόμενα χρόνια θα προέρχονται από υποθέσεις μετά το 2010!

Ας σκεφτούμε επίσης ότι η μεγάλη πλειοψηφία (10.500 ΑΦΜ) στη «λίστα Μπόργκενς», αλλά λογικά και της υπό εισαγγελικής διερεύνησης μεγάλης υπόθεσης διευκόλυνσης της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα από την Ελβετική Τράπεζα UBS αφορούν την προηγούμενη δεκαετία! 

Κι έτσι, στην τελευταία παράγραφο του άρθρου 61 οι εμπνευστές του αναγκάζονται, για λόγους δικής τους ασφάλειας, ν’  αποβάλλουν τις μάσκες θεσπίζοντας ότι: «(Ως προς τις μεταφερόμενες 36.000 υποθέσεις) τα όργανα της Φορολογικής Διοίκησης υπέχουν αστική, πειθαρχική και ποινική ευθύνη για την παραγραφή τους, µόνον ως προς αυτές που τελικώς θα προτεραιοποιηθούν προς έλεγχο.

Για τις λοιπές υποθέσεις τα όργανα της Γ.Γ.Δ.Ε. συµπεριλαµβανοµένου του Γενικού Γραµµατέα Γ.Γ.Δ.Ε., καθώς και τα όργανα της Ε.Γ. Σ.Δ.Ο.Ε. συµπεριλαµβανοµένου του Ειδικού Γραµµατέα Σ.Δ.Ο.Ε., δεν υπέχουν αστική ή πειθαρχική ή ποινική ευθύνη για την τυχόν παρέλευση του χρόνου παραγραφής του δικαιώµατος του Δηµοσίου για έκδοση πράξεων προσδιορισµού φόρου, τέλους, εισφοράς ή πράξεων επιβολής προστίµου». 

Όποιος αμφιβάλει ότι τα πράγματα έχουν έτσι, ότι λόγω της όποιας αντίστασης συνάντησαν ξαναστήνεται με λιγότερο προκλητικό αλλά εξίσου αποτελεσματικό τρόπο το «μαζικό πλυντήριο» των πιο μεγάλων σκανδάλων φοροδιαφυγής της οικονομικής ελίτ και  των αντίστοιχων του «μαύρου πολιτικού χρήματος», ας ζητήσει κάτι απλό από κυβέρνηση και μνημονιακή «αντιπολίτευση»: Με νομοθετική ρύθμιση ας μετατραπεί για τα επόμενα τρία χρόνια – όσο διαρκεί η παράταση της παραγραφής των 36.000 προ του 2010 υποθέσεων -  ο ετήσιος στόχος ελέγχων της ΓΓΔΕ, αυτό το «μίνιμουμ 70% από τις μετά το 2010 υποθέσεις-μάξιμουμ 30% από τις προ 2010 υποθέσεις», στο αντίθετο του 70-30.

Θα το κάνουν;

Κι ας σκεφτεί επίσης ότι, με βάση τον τελευταίο πολυνόμο κατ’  επιταγή του Γ’ Μνημόνιου,  από 1.1.2017 η ΓΓΔΕ μετατρέπεται στην πρώτη στην ιστορία του κόσμου Ανεξάρτητη Διοικητική Αρχή με αντικείμενο κατ’  αποκλειστικότητα την ερμηνεία των φορολογικών νόμων και τη συλλογή των δημοσίων εσόδων, έχοντας στην αποκλειστική της ευθύνη Εφορίες και Τελωνεία.

 Ως Ανεξάρτητη Αρχή δεν υπάρχει τρόπος να υποβληθεί σε έλεγχο σκοπιμότητας, κανείς δηλ. - πολίτης είτε υπουργός - δε θα είναι πλέον σε θέση να τη ρωτήσει «γιατί;» σε σχέση με οτιδήποτε. Μόνο οι δανειστές θα έχουν άμεση πρόσβαση στα πάντα, καθώς στο Δ.Σ. της νέας Ανεξάρτητης Αρχής θα συμμετέχει ο λεγόμενος «Εμπειρογνώμονας», διορισμένος από την Κομισιόν για να την εκπροσωπεί. Σύμφωνα με το νόμο, ο Υπουργός Οικονομικών θα ενημερώνεται μια φορά το μήνα - ή και συχνότερα, αν το επιθυμεί - από το Διοικητή της νέας Αρχής, αποκλειστικά όμως «ως προς τα στατιστικά στοιχεία».

Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι σε τέτοιες συνθήκες θα μάθουμε ποτέ πριν παραγραφούν τι ακριβώς έγινε με τις 36.000 υποθέσεις;»

Αθήνα, 3.8.2016

[--->]

«Ο ικανότερος διαχειριστής»

 ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

Έχουμε έναν πρωθυπουργό που δεν δηλώνει «ο ικανότερος διαχειριστής». Δεν θέλει «να τακτοποιήσει το οικονομικό νοικοκυριό, σύμφωνα με τους δήθεν φυσικούς νόμους. Τους νόμους, δηλαδή, της ελεύθερης αγοράς»… Η ανάλυση του κ. Τσίπρα για τον «ικανότερο διαχειριστή» ήταν ενταγμένη σε μια περιγραφή κάποιας «τεχνοκρατικής» και «αριστοκρατικής ιδεολογίας», κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για τη συνταγματική αναθεώρηση. Ήταν εκεί που μίλησε και για τη «νέα μεταπολίτευση». 

«Τεχνοκρατική ιδεολογία»

  Ας δούμε τι είπε ο πρωθυπουργός:

«Οι βασικές πολιτικές και ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές των πρώτων ετών της μεταπολίτευσης έδωσαν τη θέση τους στην τεχνοκρατική ιδεολογία. Στην ιδεολογία που αποδέχεται ότι οι λύσεις των κοινωνικών προβλημάτων δεν μπορούν να αποτελούν θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης, ή οργανωμένης συμμετοχικής διαβούλευσης όλων των πολιτών».

  Μάλιστα. Ο κ. Τσίπρας, όπως είναι γνωστό, έκανε αυτή την «πολιτική αντιπαράθεση», εξελέγη πρωθυπουργός (την πρώτη φορά) και μετά από μια «σκληρή διαπραγμάτευση» (όπως ο ίδιος υποστηρίζει) έφερε ένα μνημόνιο, δηλαδή την έκφραση της ίδιας πολιτικής των προκατόχων του. Οι λεονταρισμοί για «κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο» πήγαν περίπατο. Επιπλέον, εξήγγειλε ένα είδος «οργανωμένης συμμετοχικής διαβούλευσης όλων των πολιτών» (το δημοψήφισμα) κι έπραξε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που εκφράστηκε, με μεγάλη πλειοψηφία.  

  Μέχρι εδώ ο κ. Τσίπρας όχι μόνο ταυτίζεται με αυτό που περιγράφει, αλλά το πάει και ακόμα παραπέρα, αφού υπάρχει κι ένα επιπλέον στοιχείο: Η πολιτική απάτη δύο φορές. Πριν και μετά την εκλογή του (πρώτη φορά) και πριν και μετά το δημοψήφισμα.

«Αριστοκρατική ιδεολογία»

  Πάμε παρακάτω στην ανάλυση του πρωθυπουργού:

«Μια ιδεολογία (σ.σ η τεχνοκρατική…) που αποδέχεται ότι οι εκάστοτε λύσεις στα κοινωνικά αυτά προβλήματα, δεν προσδιορίζονται από τη θέση του καθενός μέσα στην κοινωνική ιεραρχία. Για αυτή την αριστοκρατική ιδεολογία δεν υπάρχουν πολλές και διαφορετικές λύσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα που θέλει ο καθένας να εξυπηρετηθούν. Αντίθετα, η σωστή απάντηση βρίσκεται κάπου εκεί έξω, στην ίδια την πραγματικότητα που ανακηρύσσεται μια, ενιαία και αδιαίρετη».

 Εδώ ο κ. Τσίπρας έχει μεγάλο δίκιο. Και η θέση στην κοινωνική ιεραρχία υπάρχει και οι υπερασπιστές της «αριστοκρατικής ιδεολογίας» υποστηρίζουν πως «δεν υπάρχουν πολλές και διαφορετικές λύσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα που θέλει ο καθένας να εξυπηρετηθούν».

 Με λίγα λόγια; Όπως ακριβώς κάνει ο ίδιος και η κυβέρνηση του! Μνημόνιο και μέτρα που παρουσιάζονται σαν «σωτηρία για τη χώρα», σαν σωτηρία για όλους. Λες και δεν υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα μέσα στην κοινωνία. Λες και τα μέτρα που ψηφίστηκαν, ψηφίζονται και εφαρμόζονται, δεν είναι λεηλασία δικαιωμάτων και επέκταση της οικονομικής εξαθλίωσης για το λαό.

  

Σε ποιες κεντρικές επιλογές έχει διαφοροποιηθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, σε σχέση με εκείνες τις κυβερνήσεις που ο Αλέξης Τσίπρας εντάσσει στην «τεχνοκρατική» και «αριστοκρατική» ιδεολογία; Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του δεν μας είπε, τελικά, πως η μοναδική διέξοδος, για τη χώρα, είναι το μνημόνιο; Ο κ Τσίπρας και η κυβέρνηση του δεν έκανε τα πάντα (όπως ο ίδιος λέει), για να μείνει η χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με όποιο κόστος έχει αυτό για τον ελληνικό λαό;

«Ο ικανότερος διαχειριστής»

  Ο πρωθυπουργός έκλεισε την περισπούδαστη ανάλυση του ως εξής:  

«Άρα στόχος της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, είναι να βρεθεί ο ικανότερος τεχνοκράτης που θα ανακαλύψει τη μια και μόνη ορθή απάντηση. Ο ικανότερος διαχειριστής που θα μπορεί να αντιληφθεί το δεδομένο και να τακτοποιήσει το οικονομικό νοικοκυριό, σύμφωνα με τους δήθεν φυσικούς νόμους. Τους νόμους, δηλαδή, της ελεύθερης αγοράς».

  Σε τι  διαφέρει ο ίδιος από τους «τεχνοκράτες» και τους «ικανότερους διαχειριστές» των νόμων της «αγοράς»; Πάντως η …ανακάλυψη της «μιας και μόνη ορθής απάντησης» δόθηκε και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Πάμε πάλι..: Μνημόνιο, μέτρα και …πόνος για το λαό που πρέπει να προσπαθήσει για να ελπίσει στην ανάπτυξη!  Είναι οι ίδιες «ορθές απαντήσεις» με αυτές που έδωσαν οι προηγούμενοι. Ίδιες ακριβώς.

Ιδεολογήματα

  Μήπως το ιδεολογήματα του κ. Τσίπρα δεν είναι τίποτα άλλο από ένας τρόπος να τοποθετήσει διαχωριστικές γραμμές, επειδή προσπαθεί να βρει κάτι για να υπάρξει σε αντίθεση με το «παλιό πολιτικό κατεστημένο» (όπως ονομάζει τους προκατόχους του); 

 Ο κύριος Τσίπρας δεν μίλησε για τον εαυτό του. Αυτός είναι πολιτικός δεν είναι τεχνοκράτης… Παρ’ όλα αυτά διαχειρίζεται τόσο καλά και τεχνοκρατικά «τους δήθεν φυσικούς νόμους. Τους νόμους, δηλαδή, της ελεύθερης αγοράς». Εκτός αν το μνημόνιο και τα μέτρα, που συναποφασίζονται και με την «αγία» Ευρωπαϊκή Ένωση, εντάσσονται σε κάποιο άλλο οικονομικό σύμπαν, που δεν είναι αυτό της «ελεύθερης αγοράς»…Ίσως να έχει κάποια «νέα» ανάλυση, σύμφωνα με την οποία τα μνημόνια και η βαρβαρότητα (με ή χωρίς μνημόνια) θα είναι κάτι άλλο από αυτό που όλοι γνωρίζουμε.

Κλασική συνταγή και «νέα μεταπολίτευση»

  Έχουμε δει πολλές φορές στην πολιτική (και στη χώρα μας και αλλού) να εφευρίσκονται έωλα ιδεολογικοπολιτικά σχήματα, για να εξυπηρετήσουν τη «νέα κατάσταση». Είναι μια κλασική συνταγή που έχουν εφαρμόσει οι σοσιαλδημοκράτες στην Ευρώπη. Είναι μια μανιέρα που την είχε και το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Άλλαζε τις λέξεις, τους έδινε άλλο περιεχόμενο, ώστε να δικαιολογείται η πολιτική που ασκούσε και, παράλληλα, να φαίνεται ως η «προοδευτική λύση».

  Κάπως έτσι – με ιδεολογήματα- ο κ. Τσίπρας πιστεύει πως θα πείσει για τη «νέα μεταπολίτευση» που ευαγγελίζεται. Κάπως έτσι – με πολιτικές απάτες που συνεχίζονται και στη νέα διακυβέρνηση του – θεωρεί ότι θα σταθεί ως πρωθυπουργός – μεταρρυθμιστής.

  Υπάρχει ένα κενό στα ιδεολογήματα του πρωθυπουργού: Η ταύτιση του με ό, τι περιγράφει ως αρνητική πολιτική για το λαό. Υπάρχει και κάτι ακόμα: Έχει βρεθεί «ο ικανότερος διαχειριστής», ο οποίος θέλει  να «τακτοποιεί»  σύμφωνα «με τους δήθεν φυσικούς νόμους. Τους νόμους, δηλαδή, της ελεύθερης αγοράς»… Είναι ο ίδιος κ. Τσίπρας.

 [--->]