Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΕΙΔΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ

του Abbas Djouma, δημοσιογράφου, για το @rt_russian

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η τύχη του Ιρανού προέδρου Ιμπραήμ Ραΐσι αγνοείται. Άγνωστη παραμένει και η τύχη όσων βρίσκονταν μαζί του στο ελικόπτερο, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Εξωτερικών της χώρας. Οι διασώστες εργάζονται υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες: πυκνή ομίχλη και βροχή. Το ελικόπτερο δεν έχει βρεθεί εδώ και πολύ ώρα και με κάθε νέα αναφορά οι φόβοι αυξάνονται.

Νομίζω όμως ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αφήσουμε στην άκρη τα συναισθήματά μας και να αναλύσουμε την κατάσταση σφαιρικά. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω ενοχλώντας τους αντιπάλους της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Το διπλό σύστημα εξουσίας στο Ιράν, όπου υπάρχει ένας πρόεδρος και ένας πνευματικός ηγέτης, είναι οργανωμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν αναντικατάστατοι άνθρωποι σε αυτό το σύστημα. Ολο ανεξαιρέτως το προσωπικό στην κρατική σφαίρα εκπαιδεύεται αναλόγως. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο θάνατος του θρυλικού στρατηγού Qassem Suleimani μετά από μια επίθεση των ΗΠΑ το 2020 δεν οδήγησε στην κατάρρευση του συστήματος κρατικής ασφάλειας και δεν αποδυνάμωσε τους Φρουρούς της Επανάστασης. Ο στρατηγός αντικαταστάθηκε αμέσως από άλλον στρατηγό. Ναι, λιγότερο έμπειρος στα μέσα ενημέρωσης, αλλά όχι λιγότερο έμπειρος και αποτελεσματικός.

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον πρόεδρο αλλά και για τον Ανώτατο Ηγέτη. Μόνο να ζηλεύετε την ιρανική δεξαμενή ταλέντων μπορείτε. Αλλά αν αποδειχθεί ότι η συντριβή του ελικοπτέρου ήταν σαμποτάζ, τρομοκρατική επίθεση, απόπειρα δολοφονίας, δεν ζηλεύω καθόλου τους εντολείς και τους δράστες. Το Ιράν έχει επανειλημμένα δείξει ότι περιμένει μια επίθεση. Η κλίμακα αυτού του περιστατικού θα μπορούσε να έχει τόσο σοβαρές συνέπειες για την περιοχή και τον κόσμο που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η εκδοχή της δολοφονίας. Και το Ισραήλ φαίνεται να είναι το πιο ενδιαφερόμενο μέρος σε αυτή τη μεγάλη σύγκρουση.

Είμαι βέβαιος ότι η ισραηλινή επίθεση στην ιρανική διπλωματική αποστολή στη Συρία την 1η Απριλίου 2024 ήταν μια προσπάθεια της αποτυχημένης ισραηλινής ηγεσίας να παρασύρει την Τεχεράνη σε έναν μεγάλο πόλεμο από τον οποίο οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να απεγκλωβιστούν. Αυτό δεν πέτυχε και το Ιράν απάντησε αποφασιστικά αλλά προσεκτικά. Εάν το περιστατικό με το προεδρικό ελικόπτερο αποδειχθεί συνέχεια αυτής της ιστορίας, τότε η κατάσταση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε «μαύρο κύκνο» και ο κόσμος να βρεθεί και πάλι στα πρόθυρα ενός μεγάλου πολέμου.

Είναι επίσης αδύνατο να μην αναφέρουμε την πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία και την απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού. Υπήρξαν επίσης ανεπιβεβαίωτες αναφορές για απόπειρα δολοφονίας του πρίγκιπα διαδόχου της Σαουδικής Αραβίας. Στο Ιράν επικρατεί πλέον μια θανατηφόρα ομίχλη. Προσωπικά, δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Όχι σε τέτοιου είδους συμπτώσεις.

Giuseppe Masala Chili

Die Welt: «Το μυστικό έγγραφο που θα μπορούσε να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία

 

Με ημερομηνία 15 Απριλίου 2022 https://www.lefigaro.fr/international/le-document-secret-qui-aurait-pu-mettre-fin-a-la-guerre-en-ukraine-20240513?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1JpezCoSX3rwwdyU4wUzU-Yd4Z5qc4smoM0ugCi5eX1YTbcMwJ2XyhNfo_aem_AZO07yF2dsJY02KEvUQpBaWQaX8FGE2xTrs_kAn2SHc_h3De6Mq9licP-p8nhsmiHhCTPYQVnwXEo-wAzOFjG0Dx , αυτό που η Le Figaro  αποκαλεί «το μυστικό έγγραφο που θα μπορούσε να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία» προέβλεπε εγγυήσεις ασφαλείας για το Κίεβο με αντάλλαγμα την «ουδετερότητα» της Ουκρανίας, αλλά τελικά θάφτηκε και από τις δύο πλευρές. Τι προέβλεπε η συμφωνία; Το αποκάλυψε τον Μάρτιο η Wall Street Journal και τον Ιούνιο το ανάφερε ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν, το σχέδιο συμφωνίας ήταν το αποτέλεσμα ενός πρώτου γύρου διαπραγματεύσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.

Οι συνομιλίες ξεκίνησαν λίγες ημέρες μετά το ξέσπασμα του πολέμου στις 24 Φεβρουαρίου και οδήγησαν σε συνάντηση εκπροσώπων των δύο πλευρών αρχικά στη Λευκορωσία και στη συνέχεια στην Τουρκία. Οι συνομιλίες αυτές κατέληξαν σε ένα σχέδιο συμφωνίας στις 15 Απριλίου, την ώρα που ο ρωσικός στρατός αντιμετώπιζε απροσδόκητη αντίσταση από την Ουκρανία.

Το 17σέλιδο έγγραφο, το οποίο η «Die Welt κατάφερε να διαβάσει σε αποκλειστικότητα», περιλάμβανε 18 άρθρα και παρείχε εγγυήσεις ασφαλείας στο Κίεβο με ανταλλάγματα. Σύμφωνα με την Die Welt, η Ουκρανία έπρεπε να παραιτηθεί «μόνιμα» από την ένταξη σε οποιαδήποτε στρατιωτική συμμαχία, αρχής γενομένης από το ΝΑΤΟ. Δεν θα «παραλάμβανε, δεν θα παρήγαγε ούτε θα αποκτούσε» ποτέ πυρηνικά όπλα ούτε θα επέτρεπε την παρουσία ξένων όπλων ή στρατευμάτων στο έδαφός της. Από την άλλη πλευρά, η συμφωνία δεν απαγόρευε το Κίεβο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε αντάλλαγμα, η Ουκρανία θα επωφελούνταν από έναν μηχανισμό ασφαλείας, παρόμοιο με το άρθρο 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ, ο οποίος προβλέπει την παρέμβαση εγγυητριών χωρών στο πλευρό της σε περίπτωση «ένοπλης επίθεσης». Εγγυητές θα ορίζονταν τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Κίνα, Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο) .

Η Κριμαία, η οποία προσαρτήθηκε από τη Ρωσία το 2014, εξαιρέθηκε από τη συμφωνία και ως εκ τούτου θα παρέμενε στους κόλπους της Μόσχας. Τα εδάφη του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ επίσης δεν συμπεριλήφθηκαν, αλλά η τύχη τους θα συναποφασιζόταν από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και τον Βλαντίμιρ Πούτιν σε συνάντηση κορυφής. Οι δύο αρχηγοί κρατών θα συζητούσαν επίσης τις λεπτομέρειες της αποχώρησης των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία και τη μορφή του μελλοντικού ουκρανικού στρατού. Τελικά, η συνάντησή τους δεν έγινε ποτέ.

Γιατί απέτυχε; Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε πρόσφατα σχετικά με το θέμα: «Αφού αποσύραμε τα στρατεύματά μας από το Κίεβο, όπως είχαμε υποσχεθεί, οι αρχές του Κιέβου, όπως κάνουν συνήθως τα αφεντικά τους, πέταξαν το όλο θέμα στον κάλαθο της ιστορίας», είπε, επιδεικνύοντας το έγγραφο σε  συνάντηση του με Αφρικανούς ηγέτες στην Αγία Πετρούπολη τον Ιούνιο. «Εβαλαν στην άκρη το έγγραφο», πρόσθεσε, σε παρατηρήσεις που μετέδωσε πρόσφατα το Sputnik.

Το βέβαιο είναι ότι η επίσκεψη του Μπόρις Τζόνσον στο Κίεβο τον Μάρτιο του 2022 ήταν η αγγλοσαξονική διαταγή «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό». Ακολούθησε η προβοκάτσια στη Μπούτσα που έθαψε κάθε πιθανότητα συμφωνίας. Μετά ήρθαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Nord stream και η κλιμάκωση που επιζητούσαν Ουάσιγκτον και Λονδίνο στο βάρος των ευρωπαϊκών χωρών, που παγιδεύτηκαν σε μια όλο και πιο επικίνδυνη αυτοκτονική σύγκρουση. Η αυτοκτονία της ηπειρωτικής Ευρώπης «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό ». Η αλήθεια αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια δυναμικά.

[----->]

Το real estate στους Άγιους Σαράντα και η «βεντέτα» Μητσοτάκη – Ράμα

 

Οι Άγιοι Σαράντα είναι μια ραγδαία αναπτυσσόμενη παραθαλάσσια περιοχή στην Αλβανία και ο Φρέντι Μπελέρης είναι  ο δήμαρχός της, που φυλακίστηκε λίγες μέρες πριν την εκλογική του νίκη.  Πρόκειται (αυτή η φυλάκιση) για την κορύφωση μιας «κόντρας» αλβανικών συστημάτων εξουσίας με έπαθλο τον έλεγχο της τουριστικής «ανάπτυξης» της περιοχής και τα δισεκατομμύρια που αυτός συνεπάγεται.

 

Το «κέντρο» δηλαδή η αλβανική κυβέρνηση, δηλαδή ο Εντι Ράμα έχει προφανώς το πάνω χέρι σ αυτήν την μάχη  έναντι των περιφερειακών και στην προκειμένη περίπτωση  μειονοτικών  οργανωμένων συμφερόντων και συστημάτων εξουσίας.

Γι αυτό , ο Αλβανός Πρωθυπουργός (και η «ανεξάρτητη» όπως παντού αλβανική δικαιοσύνη) έχωσαν  στη στενή τον  Μπελέρη.

 

Είναι περιττό να σημειωθεί η σημασία του ελέγχου της Δημοτικής Αρχής (των Αγίων Σαράντα) για την προώθηση των αναπτυξιακών σχεδίων  την παραθαλάσσια περιοχή και την διανομή της τεράστιας πίτας που αυτό συνεπάγεται.

 

Η σύλληψη και φυλάκιση του Μπελέρη λίγο πριν τις εκλογές (που κέρδισε όταν ήταν στη φυλακή) κινητοποίησε την ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έστειλε απεσταλμένους στα Τίρανα, το ελληνικό ΥΠΕΞ εξάντλησε ε κάθε διπλωματικό μέσο, και ασκήθηκε κάθε δυνατή πίεση για την αποφυλάκισή του μειονοτικού δημάρχου. Όλα (ακόμη και η απειλή του παγώματος της ενταξιακής πορείας στην ΕΕ) προσέκρουσαν στην «ανεξάρτητη» αλβανική δικαιοσύνη…

 

Ο Φρέντι Μπελέρης δεν εγκαταλείφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση:

 

–        Είτε γιατί είναι απλώς μειονοτικός και ως εκ τούτου δικαιούται της προσοχής  του ελληνικού κράτους

 

–         είτε γιατί το ακροδεξιό του παρελθόν αποτελεί κίνητρο της ΝΔ για να «μαντρώσει» δυσαρεστημένους δεξιούς πελάτες της

 

–        είτε γιατί κάποιοι  εγχώριοι οικονομικοί παράγοντες διεκδικούν κομμάτια από τα αναπτυξιακά πρότζεκτ των Αγιων Σαράντα

 

Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να εντάξει τον Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατία στις επικείμενες ευρωεκλογές έχει τον  προφανή στόχο να κορυφώσει (ειδικά στην περίπτωση που εκλεγεί) την πίεση της ΕΕ προς τα Τίρανα.

 

Κάπως έτσι εξηγείται και η απόφαση  του Εντι Ράμα να «ενοχλήσει» την ελληνική κυβέρνηση οργανώνοντας συγκέντρωση (στην οποία θα μιλήσει)  για τον πολυπληθή  αλβανικό μεταναστευτικό πληθυσμό  στην Ελλάδα , έστω κι αν βρίσκεται έναν χρόνο πριν τις εκλογές στη χώρα του.

 

Οι μεγάλες ιδέες

 

Η σύλληψη του Μπελέρη ταλαιπωρεί τις ελληνοαλβανικές σχέσεις και καλλιεργεί το έδαφος για τη συντήρηση προβλημάτων που  βρίσκονται εν υπνώσει.

 

Αν και στην Ελλάδα τα οράματα για την ενσωμάτωση της Βόρειας Ηπείρου στον εθνικό κορμό δεν  αγγίζουν πια παρά ελάχιστη μερίδα του πληθυσμού δεν συμβαίνει το ίδιο με τα μεγαλοϊδεατικά αλαβανικά οράματα  και τη Μεγάλη Αλβανία που θα συμπεριλαμβάνει εκτός των άλλων και την Τσαμουριά (Θεσπρωτία).

 

Τα  εν λόγω ζητήματα βέβαια , προς το παρόν είναι «τακτοποιημένα» και υπό την «ενοποιητική» φροντίδα του ΝΑΤΟ  μέλη του οποίου είναι οι δύο χώρες. Κάτι το οποίο, όμως, όπως γνωρίζουμε από την ιστορία των ελληνοτουρκικών δεν αποτελεί και κάποια σπουδαία εγγύηση ασφάλειας

 [---->]

Απαγορευμένα χρώματα

 

Τρία χρώματα, το κόκκινο, το πράσινο, το λευκό (για την ακρίβεια δύο, αφού το λευκό δεν είναι χρώμα) έγιναν στις μέρες μας παγκόσμιο σύμβολο αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης της γενοκτονίας στη Γάζα. Και η συνύπαρξή τους, σε ποικίλες μορφές, γίνεται κραυγή υπέρ της ελευθερίας. Μερικές φορές κραυγή πνιχτή, ψιθυριστή αλλά υπαρκτή.

Στα τρία αυτά χρώματα έβαψε τα νύχια της η Πορτογαλίδα τραγουδίστρια Ιολάντα τη βραδιά του τελικού της Εurovision. Kαι ένας Αυστραλός μουσικός (η χώρα του δεν προκρίθηκε), που πήρε μέρος στους ημιτελικούς, ζωγράφισε στο στέρνο του μια φέτα καρπούζι καθώς το κόκκινο, το πράσινο και το λευκό παραπέμπουν στην παλαιστινιακή σημαία.

Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και τα σύμβολα, αλλάζει το νόημά τους. Σήμερα, πλάι στις άτυπα απαγορευμένες λέξεις, όπως «Παλαιστίνη» και «γενοκτονία» προστίθενται και τα ύποπτα, τα απαγορευμένα χρώματα, οι απαγορευμένοι καρποί όπως το καρπούζι.

Μια φέτα καρπουζιού γίνεται κάτι σαν το κόκκινο γαρίφαλο στο πέτο. Μια δήλωση που όταν προέρχεται από έναν καλλιτέχνη ή καλλιτέχνιδα, που η καριέρα του εξαρτάται από την εύνοια των εταιρειών και των θεσμών, μπορεί να συνεπάγεται κάποιο τίμημα.

Ένας πολιτισμικός, εκπαιδευτικός, πολιτικός νεομακαρθισμός πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και τον κόσμο, αλλά όχι δίχως αντιστάσεις. Είτε με μαχητικές κινητοποιήσεις και τολμηρές δηλώσεις είτε με υπονοούμενες. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα το κόκκινο του καρπουζιού δεν παραπέμπει μόνο στη γλυκιά σάρκα αυτού του καρπού αλλά στο αδικοχαμένο αίμα. Γι’ αυτό και σήμερα μπορούμε να δούμε με άλλα μάτια τον πίνακα του Κώστα Τσόκλη όπου ο κόκκινος χυμός θυμίζει αιμάτινες κηλίδες.

Μαριάννα Τζιαντζή

 

Πως κατασκευάζεται ένα (συνδεδεμένο) «πράσινο νησί»;

 

 

 

Ξεκινώντας ενοχοποιείς τους νησιώτες λέγοντας ότι επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο» επειδή οι πετρελαϊκές μονάδες στοιχίζουν πολύ και πληρώνονται από όλη την κοινωνία μέσω των Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ). Το μεγαλύτερο μέρος των ΥΚΩ αποζημιώνει τη διαφορά από το κόστος λειτουργίας των πετρελαϊκών μονάδων των νησιών. Στην τελική λες στους νησιώτες ότι όσοι δε θέλουν τις ηλεκτρικές διασυνδέσεις θα έπρεπε να αναλάβουν οι ίδιοι, το κόστος των ΥΚΩ του νησιού τους![1]

 

Υπόσχεσαι ότι οι ΥΚΩ θα μηδενιστούν.

 

Περιμένοντας μέχρι το 2022, δηλαδή πολύ μετά από τη δρομολόγηση των διασυνδέσεων των νησιών, βλέπουμε τις ΥΚΩ να αυξάνονται! Ενώ δηλαδή οι ΥΚΩ θα έπρεπε να έχουν ήδη μειωθεί πάνω από 500 εκατ. ευρώ, στο τέλος του 2022 «με απόφαση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστα Σκρέκα οι χρεώσεις ΥΚΩ αναπροσαρμόστηκαν προς τα πάνω για την πλειονότητα των καταναλωτών και των επιχειρήσεων, μεταφέροντας συνολικά στους καταναλωτές μια πρόσθετη επιβάρυνση που υπολογίζεται περί τα 300 εκατ. ετησίως. Το σκεπτικό της απόφασης ήταν να δημιουργηθεί ένας αποθεματικός λογαριασμός ασφαλείας για την αντιμετώπιση μελλοντικών ενεργειακών κρίσεων. Για τα νοικοκυριά, για παράδειγμα, η χρέωση ΥΚΩ από τα 6,9 ευρώ/μεγαβατώρα αυξήθηκε από 1ης Νοεμβρίου στα 17 ευρώ/μεγαβατώρα.».[2]

 

 

Υπόσχεσαι ότι οι πετρελαϊκές μονάδες, μετά από την ολοκλήρωση των διασυνδέσεων, θα κλείσουν.

 

Ολοκληρώνοντας όμως, τις διασυνδέσεις ανακοινώνεις ότι «Θα χρειαστούν και συμβατικές μονάδες σε Κρήτη και Κυκλάδες ακόμη και μετά την ηλέκτριση των καλωδίων».[3] Στις Κυκλάδες οι εφεδρείες θα είναι της τάξης των 100 MW, τα 50 MW στην Πάρο και τα άλλα 50 MW στη Σαντορίνη. Στην Κρήτη «Σε ό,τι αφορά τις μονάδες που θα παραμείνουν σε «stand by» λειτουργία, ώστε σε περίπτωση τυχόν βλάβης σε κάποιο καλώδιο να συνεχίζεται απρόσκοπτα η τροφοδοσία της Κρήτης, έχει προταθεί να διατηρηθεί παραγωγή 400 MW (το κατ’ ελάχιστο όριο είναι τα 200 ΜW), μεταξύ των οποίων πιθανώς τα Λινοπεράματα, ένας από τους βασικούς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ στο νησί.».[4] Να σημειωθεί ότι το κατ’ ελάχιστο όριο των 200 ΜW προβλέπεται να καλυφθεί από τον σταθμό στον Αθερινόλακκο. Να σημειωθεί επίσης, ότι σημαία επί σειρά ετών του Δήμου Μαλεβιζίου που αποτέλεσε και το βασικό του επιχείρημα για να υποδεχθεί το σημείο διασύνδεσης στο έδαφός του, ήταν ακριβώς, η απομάκρυνση του ηλεκτρικού σταθμού στα Λινοπεράματα.

 

 

 

Αποκρύπτεις επιμελώς ότι οι ηλεκτρικές διασυνδέσεις είναι διπλής ροής ρεύματος, δηλαδή για εισαγωγή και για εξαγωγή ρεύματος στα νησιά.

 

Όταν τελικά γίνεται γνωστό ότι οι ηλεκτρικές διασυνδέσεις είναι διπλής ροής ρεύματος λες: «Το νησί των 4,5 εκατομμυρίων τουριστών δεν συνδέεται με το εθνικό δίκτυο μόνο για να τραβάει ρεύμα, αλλά και για να στέλνει. Όταν η ζήτηση στο νησί θα είναι χαμηλή, η πλεονάζουσα πράσινη ενέργεια θα πωλείται στην ηπειρωτική Ελλάδα. Και όταν το καλοκαίρι αυξάνονται οι ανάγκες της Κρήτης, θα τις καλύπτει μέσω του ηπειρωτικού συστήματος.».[5] Μόνο που τα πράγματα δεν είναι έτσι: η λειτουργία της εισαγωγής και εξαγωγής ενέργειας στην Κρήτη θα είναι καθημερινή. Το ρόλο των πετρελαϊκών μονάδων αναλαμβάνουν οι μονάδες φυσικού αερίου της ηπειρωτικής χώρας για να συμβάλλουν στη δημιουργία του μείγματος για σταθερή ηλεκτροδότηση που απαιτείται για να αντισταθμιστεί η διαλείπουσα λειτουργία των αιολικών και φωτοβολταϊκών σταθμών. Όμως ο Αντιπεριφερειάρχης Κρήτης  Ν. Ξυλούρης επιμένει: «…Τόνισε πως αλλάζει ο ενεργειακός χάρτης της Κρήτης και το έργο παρέχει ενεργειακή ασφάλεια και αυτάρκεια, η Κρήτη θα είναι το παράδειγμα ενός νησιού ελεύθερου από ορυκτά καύσιμα.».[6] Τι να έλεγε άλλωστε; Ότι «πράσινα νησιά» είναι εκείνα που στέλνουν τους ρύπους της ηλεκτροπαραγωγής «αλλού» σε ένα παιχνίδι NIMBY (Not Ιn Μy Βack Υard), δηλαδή «όχι στην πίσω αυλή μου», όπως αυτό παίζεται από την εξουσία και τα λόμπι; Και πως θα υποστηριχθεί το «επιχείρημα» ότι αυτοί που δε θέλουν τη διασύνδεση θέλουν τις μονάδες πετρελαίου!

Κρατάς στο σκοτάδι ότι οι διασυνδέσεις θα μετατρέψουν τα νησιά σε βιομηχανικές περιοχές παραγωγής ενέργειας με νέες μονάδες, νέα δίκτυα, νέους δρόμους και τεράστιες καταλήψεις γης σε βάρος των παραγωγικών δραστηριοτήτων, του περιβάλλοντος και των τοπίων.  Όταν οι διασυνδέσεις σε Κυκλάδες και Κρήτη ολοκληρώνονται και οι διασυνδέσεις σε Δωδεκάνησα και Β. Αιγαίο δρομολογούνται, το μόνο που μένει είναι να απαντηθεί το πως θα μοιραστεί ο ηλεκτρικός χώρος.

 

Έτσι για την Κρήτη, που σήμερα διαθέτει μονάδες ΑΠΕ ισχύος περίπου 300 MW, μετά την ολοκλήρωση της Φάσης ΙΙ της διασύνδεσης της Κρήτης με την Αττική, θα διατεθεί περιθώριο ισχύος έργων ΑΠΕ σύμφωνα με την 88/2023 απόφαση ΡΑΕ μέχρι του ανώτατου ορίου των 2500 MW. Επιπλέον, το περιθώριο ισχύος έργων ΑΠΕ έως τα 2150 MW θα επιμεριστεί κατά ποσοστό 50% (1075 MW) στις δύο εταιρείας που είχαν λάβει άδειες παραγωγής το 2010-2011 με την προϋπόθεση να υλοποιήσουν οι ίδιες το έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης, προϋπόθεση που ανακλήθηκε νομοθετικά στην πορεία. Το υπόλοιπο 50% των 2150 MW και έως τα 2500 MW θα διατεθεί στα λοιπά έργα ΑΠΕ.[7]

 

 

Αφήνεις έξω από τη συζήτηση τα οικόπεδα των εξορύξεων που βρίσκονται «μακριά στη θάλασσα».

 

Τα οικόπεδα των εξορύξεων υδρογονανθράκων δεν ανήκουν στην «πράσινη» αλλά στη «γαλάζια» ανάπτυξη! Που κι αυτή πασχίζει να βαφτεί πράσινη, όχι μόνο λόγω «πρασινίσματος» της λειτουργίας  στις πλατφόρμες αλλά και λόγω «πρασινίσματος» του φυσικού αερίου.

Προβάλλεις ότι το πρώτο στάδιο των ηλεκτρικών υποδομών υψηλής τάσης για τη σύνδεση της Κρήτης και της περιφέρειας Αττικής θα χρηματοδοτηθεί με 250 εκατ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ).[8]

 

Για το ποιος θα πληρώσει όλα τα υπόλοιπα δε λες τίποτα. Είναι όμως δεδομένο ότι τα κόστη θα «κοινωνικοποιηθούν», δηλαδή θα τα πληρώσει η κοινωνία αφού όλα αυτά είναι «για το καλό της», «για το καλό του περιβάλλοντος» και βέβαια υπηρετούν «ύψιστο δημόσιο συμφέρον»!

 

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», φύλλο 683,

4 Μαίου 2024

 

 

 

[1] Πληρώνουμε σε νησιά μέχρι 6.000 ευρώ το νοικοκυριό για ρεύμα, liberal.gr

 

[2] Λογαριασμοί ρεύματος: Οι αυξήσεις των ΥΚΩ ροκανίζουν τις ελαφρύνσεις, kathimerini.gr

 

[3] ΑΔΜΗΕ: Θα χρειαστούν και συμβατικές μονάδες σε Κρήτη και Κυκλάδες ακόμη και μετά την ηλέκτριση των καλωδίων, newmoney.gr

 

[4] Πως η ρύθμιση για παθητική, και μόνο, συμμετοχή, «έδιωξε» τη Macquarie από το διαγωνισμό για το 20% του Αριάδνη Interconnection, energypress.gr

 

[5] Ανοίγει το παιχνίδι για να «πρασινίσει» το 5ο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου, liberal.gr

 

[6] Νησί – πρότυπο η Κρήτη: Ελευθερώνεται από τα ορυκτά καύσιμα, cretalive.gr

 

[7] ΑΔΜΗΕ: Πως προβλέπεται να μοιραστεί ο ηλεκτρικός χώρος στην Κρήτη μετά τη δεύτερη διασύνδεση, energypress.gr

 

[8] Κομισιόν: Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση άνω των 250 εκατ. ευρώ για την ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης – Αττικής, energypress.gr