του Mario Capanna
Αυτή η χώρα υπάρχει ως εκπλήρωση της υπόσχεσης που έδωσε ο ίδιος ο Θεός.
Θα ήταν γελοίο να αμφισβητήσει κανείς τη νομιμότητά της.
(Γκόλντα Μέιρ)
Το Ισραήλ δεν έχει Σύνταγμα. Στα τέλη του 1948, υπήρξε μια συζήτηση σχετικά με το αν το νέο κράτος έπρεπε να έχει Σύνταγμα. Το συμπέρασμα ήταν ότι δεν ήταν χρήσιμο, καθώς αρκούσαν οι αρχές που περιέχονται στην Τορά (τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, που οι Χριστιανοί ονομάζουν Πεντάτευχο) για τη ρύθμιση της κοινωνίας και των θεσμών.
Σε αυτά τα κείμενα ο Θεός ορίζει τους Εβραίους ως «λαό αφιερωμένο στον Κύριο, τον Θεό σου, που σε επέλεξε για να είσαι ο εκλεκτός λαός του ανάμεσα σε όλους τους λαούς της γης» (Δευτερονόμιο, 7,6). Στη συνέχεια, διατάζει: «Καταστρέψτε όλους τους λαούς που ο Κύριος, ο Θεός σας, παραδίδει στα χέρια σας, μην δείξετε οίκτο για αυτούς» (ομοίως, 7,16). Ήδη νωρίτερα ο Θεός είχε υποδείξει τη «γη που θα σας δώσω ως κληρονομιά» (Έξοδος, 6,8).
Αν για τα ορθολογικά μυαλά, αυτά είναι παραμύθια, για τους φασίστες αποίκους, που σφαγιάζουν τους Παλαιστινίους και τους διώχνουν από τη γης τους – προστατευόμενοι από τους στρατιώτες, οι μεν και οι δε εξουσιοδοτημένοι από την κυβέρνηση και το κράτος του Ισραήλ – είναι αντίθετα θεϊκές εντολές.
Ετσι, κατανοούμε καλύτερα, την τρέχουσα κατάσταση στην Παλαιστίνη. Αν η γη, «όπου ρέει γάλα και μέλι» (Δευτερονόμιο, 26,9), έχει δοθεί από τον Θεό και μάλιστα «ως κληρονομική ιδιοκτησία», δεν είναι διαπραγματεύσιμη, και το κομμάτι που λείπει πρέπει να κατακτηθεί με κάθε κόστος, «καταστρέφοντας όλους τους λαούς» που... ζουν παράνομα εκεί.
Δεν υπάρχει κανείς που να μην βλέπει την απόλυτη συνέπεια μεταξύ των «λόγων του Θεού» και της συμπεριφοράς του Ισραήλ, που αποσκοπεί πρώτα στη σφαγή των Παλαιστινίων και στη συνέχεια στην απέλαση των επιζώντων.
Και είναι επομένως συνεπής η απόφαση του Κοινοβουλίου τους: «Ποτέ δεν πρέπει να υπάρξει παλαιστινιακό κράτος». Επιπλέον: προχθές ψηφίστηκε η απόφαση για την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης (70 ψήφοι υπέρ, που εγκρίθηκε και από την «αντιπολίτευση»...).
Αντί για σύνταγμα, θεσπίστηκαν «θεμελιώδεις νόμοι», μεταξύ των οποίων ο τελευταίος του 2018, που ανακηρύσσει το Ισραήλ «Εβραϊκό Κράτος», με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Νόμος που επιβάλλει διακρίσεις, που παραβιάζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομένου του 20% του παλαιστινιακού πληθυσμού.
Σε αυτό το σημείο, το σκηνικό είναι τέλειο: ο «εκλεκτός λαός», ακολουθώντας τις εντολές του Θεού, δεν έχει ποτέ καθορίσει τα σύνορά του, επεκτείνοντάς τα κατά βούληση σε κάθε πόλεμο – βλ. τελευταία το Λίβανο και τη Συρία, πέρα από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη – και ακολουθεί το σχέδιο του Eretz Israel, (το Μεγάλο Ισραήλ).
Το γεγονός ότι, με όλα αυτά, το σιωνιστικό κράτος έχει κατακτήσει το παγκόσμιο ρεκόρ παραβιάσεων των αποφάσεων του ΟΗΕ, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ, είναι εντελώς αμελητέο για τις δυτικές κυβερνήσεις.
Το Ισραήλ είναι, αναμφισβήτητα, ένα θεοκρατικό κράτος, όπως το Ιράν και το Αφγανιστάν: δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτή την αλήθεια. Ένας καθαρόαιμος Εβραίος, όπως ο Στέφανο Λέβι Ντέλα Τόρε, δήλωσε: «Ο θεός των Ισραηλινών εποίκων είναι τόσο άγριος όσο ο θεός των Ταλιμπάν». Ευτυχώς, υπάρχουν τμήματα της ισραηλινής κοινωνίας που αντιτίθενται σε αυτή την παρακμή και, ειδικότερα, οι δημοκρατικοί Εβραίοι είναι ενεργοί στη διασπορά.
Αντίρρηση: «Το Ισραήλ είναι η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή». Ναι, γιατί γίνονται εκλογές; Τότε, όμως, «δημοκρατικές» είναι και η Ιράν, η Αίγυπτος, η Τουρκία, η Ρωσία, η Λευκορωσία κ.λπ.: και εκεί γίνονται εκλογές. Οι εκλογές, που συνήθως είναι στημένες, είναι μια κάλυψη για τα αυταρχικά καθεστώτα. Αυτό ισχύει ακόμη και στις ΗΠΑ, πόσο μάλλον στο Ισραήλ. Το οποίο είναι μια αυταρχική δημοκρατία. Σε σημείο που, αν ο Νετανιάχου εξαφανιζόταν, ο διάδοχός του δύσκολα θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά.
Αρχικά όμως υπάρχει ένα πρώτο και αποφασιστικό ερώτημα: μπορεί να χαρακτηριστεί «δημοκρατικό» ένα κράτος που κατασπαράζει τον γειτονικό λαό και, εκτός από τα όπλα εξόντωσης, χρησιμοποιεί επαίσχυντα την πείνα και τη δίψα ως όπλα πολέμου, και κάθε μέρα δολοφονεί εν ψυχρώ δεκάδες άστεγους που αναζητούν τροφή, ενώ αφήνει παιδιά και ηλικιωμένους να πεθάνουν από την πείνα; Όποιος δεν εκφράζει άποψη για αυτό, δεν έχει δικαίωμα να εκφράζει άποψη για οτιδήποτε άλλο.
Στο Άουσβιτς χρησιμοποιήθηκαν αέρια, στην Παλαιστίνη drones, πυραύλοι, βομβαρδιστικά, άρματα μάχης, ελεύθεροι σκοπευτές, έποικοι: ο σκοπός της εξόντωσης είναι ο ίδιος. Διπλά αποτρόπαιο, ακριβώς επειδή υπήρξε η απάνθρωπη συμπεριφορά του Ολοκαυτώματος. Το γεγονός ότι τα παιδιά των θυμάτων του χθες συμπεριφέρονται όπως οι δήμιοι τους, δείχνει ότι η ιστορία είναι δασκάλα της ζωής, αλλά πολλοί μαθητές επιλέγουν να είναι αδαείς.
Ο Luciano Canfora υποστηρίζει: «Το κράτος του Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι ο κληρονόμος του Τρίτου Ράιχ, με τις δυτικές δυνάμεις να προσποιούνται ότι αντιτίθενται». Ίσως υπερβάλλει, αλλά είναι πραγματικά μακριά από την πραγματικότητα ;
Το σιωνιστικό κράτος έχει ενσωματώσει ένα φασιστικό ρεύμα από την αρχή, όπως κατήγγειλαν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η Χάνα Άρεντ σε επιστολή που δημοσιεύθηκε στη New York Times (2 Δεκεμβρίου 1948), με την ευκαιρία της επίσκεψης του Μενάχεμ Μπεγκίν στις ΗΠΑ, κατηγορώντας τον ότι «κήρυξε ανοιχτά το δόγμα του φασιστικού κράτους». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπεγκίν ίδρυσε το 1973 το Λικούντ, το κόμμα που σήμερα κυβερνά το Ισραήλ υπό την ηγεσία του Νετανιάχου.
Λογικό: όταν ο Θεός χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τα πάντα – από το «Deus vult» (ο Θεός το θέλει) των σταυροφοριών, μέχρι το «Gott mit uns» (ο Θεός μαζί μας) χαραγμένο στις ζώνες των SS – το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι η πιο αδίστακτη καταστολή.
Χωρίς την υποστήριξη και τη συνενοχή των ΗΠΑ και της ΕΕ, το θεοκρατικό κράτος του Ισραήλ, με τον φασισμό του, δεν θα μπορούσε να αντέξει: αυτή είναι η διεστραμμένη ευθύνη της Δύσης, που είναι όλο και πιο απομονωμένη από τους λαούς του κόσμου.
Αυτοί είναι οι επιπλέον λόγοι για να αντισταθούμε στους πολεμοκάπηλους. Χρειάζεται αποφασιστική διεθνής πίεση, χωρίς την οποία το παλαιστινιακό κράτος δεν θα μπορέσει να υπάρξει. Καλώς έκανε η Γαλλία που, ως πρώτη χώρα του G7, αποφάσισε να το αναγνωρίσει.
Πρέπει να βιαστούμε, γιατί η ηρωική αντίσταση των Παλαιστινίων δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Το να επιτρέψουμε να εξαφανιστεί αυτός ο λαός θα ήταν η ανεπανόρθωτη ήττα της ανθρωπότητας.
Δεν μπορούμε – δεν πρέπει – να το επιτρέψουμε. Ας ελπίσουμε ότι η ελπίδα θα μετατραπεί σε κινητοποίηση των συνειδήσεων.
