της Diana Johnstone
Η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζεται για έναν πόλεμο διαρκείας εναντίον της Ρωσίας, που φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά οικονομικά συμφέροντα και την κοινωνική σταθερότητα. Ένας πόλεμος , φαινομενικά παράλογος -όπως πολλοί- που έχει όμως βαθιές συναισθηματικές ρίζες και διεκδικεί ιδεολογική δικαίωση. Τέτοιοι πόλεμοι είναι δύσκολο να τερματιστούν επειδή ξεπερνούν τα όρια του ορθολογισμού.
Επί δεκαετίες μετά την είσοδο της Σοβιετικής Ένωσης στο Βερολίνο και την ήττα του Τρίτου Ράιχ, οι σοβιετικοί ηγέτες ανησυχούσαν για την απειλή του "γερμανικού ρεβανσισμού". Αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η γερμανική εκδίκηση για τη στέρηση της νίκης στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί δεν θα μπορούσε να αναβιώσει την επιθετική γερμανική πολιτική της επέκτασης προς Ανατολάς (Drang nach Osten), ειδικά αν είχε την αγγλοαμερικανική υποστήριξη; Στους κύκλους τής αμερικανικής και βρετανικής εξουσίας υπήρχε πάντα μια μειοψηφία που θα ήθελε να ολοκληρώσει τον πόλεμο του Χίτλερ εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης.
Το βασικό κίνητρο της σοβιετικής πολιτικής και η στρατιωτική καταστολή σειράς χωρών από την Πολωνία μέχρι τη Βουλγαρία που ο Κόκκινος Στρατός είχε απελευθερώσει από τη ναζιστική κατοχή δεν ήταν η επιθυμία για εξάπλωση του κομμουνισμού, αλλά η ανάγκη ύπαρξης μιας νεκρής ζώνης που να στέκεται εμπόδιο σε τέτοιους είδους κινδύνους.
Η ανησυχία αυτή μειώθηκε σημαντικά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, καθώς μια νέα γερμανική γενιά βγήκε στους δρόμους με διαδηλώσεις υπέρ της ειρήνης και κατά της εγκατάστασης πυρηνικών "ευρωπυραύλων" που θα μπορούσαν να αυξήσουν τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου στο γερμανικό έδαφος. Το κίνημα δημιούργησε την εικόνα μιας νέας ειρηνικής Γερμανίας. Πιστεύω ότι ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αυτή την αλλαγή την έλαβε σοβαρά υπόψη του.
Στις 15 Ιουνίου 1989, ο Γκορμπατσόφ ήρθε στη Βόννη, η οποία τότε ήταν η σεμνή πρωτεύουσα μιας παραπλανητικά σεμνής Δυτικής Γερμανίας. Προφανώς ευχαριστημένος από τη θερμή και φιλική υποδοχή, ο Γκορμπατσόφ δεν σταμάτησε να σφίγγει τα χέρια ανθρώπων κατά μήκος του δρόμου στην ειρηνική αυτή πανεπιστημιούπολη η οποία υπήρξε θέατρο μεγάλων διαδηλώσεων υπέρ της ειρήνης.
Ήμουν εκεί και βίωσα την ασυνήθιστα ζεστή, σταθερή χειραψία του και το πρόθυμο χαμόγελό του. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Γκορμπατσόφ πίστευε ειλικρινά σε ένα "κοινό ευρωπαϊκό σπίτι", όπου η Ανατολική και η Δυτική Ευρώπη θα μπορούσαν να ζήσουν ευτυχισμένα δίπλα-δίπλα, ενωμένες με κάποιο είδος δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Ο Γκορμπατσόφ πέθανε σε ηλικία 91 ετών, στις 30 Αυγούστου. Το όνειρό του να ζουν ευτυχισμένα η Ρωσία και η Γερμανία στο "κοινό ευρωπαϊκό τους σπίτι" υπονομεύθηκε θανάσιμα από το πράσινο φως της κυβέρνησης Κλίντον για την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Αλλά μια ημέρα πριν πεθάνει ο Γκορμπατσόφ, κορυφαίοι Γερμανοί πολιτικοί στην Πράγα εξαφάνισαν την οποιαδήποτε ελπίδα για ένα τέτοιο ευτυχές τέλος, διακηρύσσοντας την ηγεμονία τους σε μια Ευρώπη αφιερωμένη στην καταπολέμηση του Ρώσου εχθρού.
Πρόκειται για πολιτικούς από τα κόμματα - το SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) και τους Πράσινους - που πρωτοστάτησαν στο κίνημα της ειρήνης τη δεκαετία του 1980.
Η γερμανική Ευρώπη πρέπει να επεκταθεί προς τα ανατολικά
Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς είναι ένας άχρωμος πολιτικός του SPD, αλλά η ομιλία του στις 29 Αυγούστου στην Πράγα ήταν εμπρηστική στις προεκτάσεις της. Ο Σολτς ζήτησε μια διευρυμένη, στρατιωτικοποιημένη Ευρωπαϊκή Ένωση υπό γερμανική ηγεσία. Υποστήριξε ότι η ρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία έθεσε το ερώτημα "πού θα βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή στο μέλλον μεταξύ αυτής της ελεύθερης Ευρώπης και μιας νεοϊμπεριαλιστικής απολυταρχίας". Δεν μπορούμε απλά να παρακολουθούμε, είπε, "άλλες ελεύθερες χώρες να σβήνουν από τον χάρτη και να εξαφανίζονται πίσω από τείχη ή σιδερένια παραπετάσματα".
(Σημείωση: η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι ξεκάθαρα η ημιτελής φάση της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία επιδεινώνεται από κακόβουλες εξωτερικές προκλήσεις. Όπως και στον Ψυχρό Πόλεμο, η αμυντική αντίδραση της Μόσχας ερμηνεύεται ως προάγγελος ρωσικής εισβολής στην Ευρώπη, και συνεπώς ως πρόσχημα για την αύξηση των εξοπλισμών).
Για να αντιμετωπίσει αυτή τη φανταστική απειλή, η Γερμανία σκοπεύει να ηγηθεί μιας διευρυμένης, στρατιωτικοποιημένης ΕΕ. Κατ' αρχάς, ο Σολτς δήλωσε στο ευρωπαϊκό ακροατήριό του στην πρωτεύουσα της Τσεχίας https://www.bundesregierung.de/breg-en/news/scholz-speech-prague-charles-university-2080752 : "Δεσμεύομαι για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να συμπεριλάβει τα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων, την Ουκρανία, τη Μολδαβία και, μακροπρόθεσμα, τη Γεωργία". Το να ανησυχεί κανείς για τη Ρωσία που μετακινεί τη διαχωριστική γραμμή προς τα δυτικά είναι λίγο περίεργο, ενώ σχεδιάζει να ενσωματώσει τρία πρώην σοβιετικά κράτη, ένα εκ των οποίων (η Γεωργία) είναι γεωγραφικά και πολιτισμικά πολύ μακριά από την Ευρώπη, αλλά στο κατώφλι της Ρωσίας.
Στα "Δυτικά Βαλκάνια", η Αλβανία και τα τέσσερα εξαιρετικά αδύναμα κρατίδια που απέμειναν από την πρώην Γιουγκοσλαβία (Βόρεια Μακεδονία, Μαυροβούνιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το ευρύτερα μη αναγνωρισμένο Κοσσυφοπέδιο) παράγουν κυρίως μετανάστες και απέχουν πολύ από τα οικονομικά και κοινωνικά πρότυπα της ΕΕ. Το Κοσσυφοπέδιο και η Βοσνία είναι de facto στρατιωτικά κατεχόμενα προτεκτοράτα του ΝΑΤΟ. Η Σερβία, πιο σταθερή από τα άλλα, δεν δείχνει σημάδια ότι θα απαρνηθεί τις ευεργετικές σχέσεις της με τη Ρωσία και την Κίνα, ενώ ο λαϊκός ενθουσιασμός για την "Ευρώπη" ανάμεσα στους Σέρβους έχει εξασθενίσει.
Με την προσθήκη αυτών των κρατών μελών θα επιτευχθεί "μια ισχυρότερη, πιο κυρίαρχη, γεωπολιτική Ευρωπαϊκή Ένωση", δήλωσε ο Σολτς. Μια "περισσότερο γεωπολιτική Γερμανία" είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Καθώς η ΕΕ αναπτύσσεται προς τα ανατολικά, η Γερμανία βρίσκεται "στο κέντρο" και θα κάνει τα πάντα για να τους φέρει όλους μαζί. Έτσι, εκτός από τη διεύρυνση, ο Σολτς ζητά και "σταδιακή μετάβαση σε αποφάσεις με πλειοψηφία στην κοινή εξωτερική πολιτική", ώστε να αντικατασταθεί η ομοφωνία που απαιτείται σήμερα.
Το τι σημαίνει αυτό θα πρέπει να είναι προφανές για τους Γάλλους. Ιστορικά, οι Γάλλοι έχουν υπερασπιστεί τον κανόνα της συναίνεσης για να μην παρασυρθούν σε μια εξωτερική πολιτική που δεν την θέλουν. Οι Γάλλοι ηγέτες έχουν εξυψώσει το μυθικό "γαλλογερμανικό δίδυμο" ως εγγυητή της ευρωπαϊκής αρμονίας, κυρίως για να συγκρατούν τις γερμανικές φιλοδοξίες.
Αλλά ο Σολτς λέει ότι δεν θέλει "μια ΕΕ αποκλειστικών κρατών ή διευθυντηρίων", κάτι που συνεπάγεται το οριστικό διαζύγιο του "ζευγαριού". Με μια ΕΕ 30 ή 36 κρατών, σημειώνει, "απαιτείται γρήγορη και ρεαλιστική δράση". Και μπορεί να είναι βέβαιος ότι η γερμανική επιρροή στα περισσότερα από αυτά τα φτωχά, υπερχρεωμένα και συχνά διεφθαρμένα νέα κράτη μέλη θα δημιουργήσει την απαιτούμενη πλειοψηφία.
Η Γαλλία ήλπιζε ανέκαθεν σε μια δύναμη ασφαλείας της ΕΕ ξεχωριστή από το ΝΑΤΟ, στην οποία ο γαλλικός στρατός θα έπαιζε ηγετικό ρόλο. Αλλά η Γερμανία έχει άλλες απόψεις. "Το ΝΑΤΟ παραμένει ο εγγυητής της ασφάλειάς μας", δήλωσε ο Σολτς, ευτυχής που ο πρόεδρος Μπάιντεν είναι "ένας πεπεισμένος υπερατλαντιστής".
"Η κάθε βελτίωση, η κάθε ενοποίηση των ευρωπαϊκών αμυντικών δομών στο πλαίσιο της ΕΕ ενισχύει το ΝΑΤΟ", δήλωσε ο Σολτς. Μαζί με άλλους εταίρους της ΕΕ, η Γερμανία θα διασφαλίσει, επομένως, ότι η σχεδιαζόμενη δύναμη ταχείας αντίδρασης της ΕΕ θα είναι επιχειρησιακή το 2025 και στη συνέχεια θα παράσχει και τον πυρήνα της.
Αυτό απαιτεί μια σαφή δομή διοίκησης. Η Γερμανία θα αντιμετωπίσει αυτή την ευθύνη "όταν θα ηγηθούμε της δύναμης ταχείας αντίδρασης το 2025", δήλωσε ο Scholz ο οποίος έχει ήδη αποφασιστεί ότι η Γερμανία θα υποστηρίξει τη Λιθουανία με μια ταξιαρχία ταχείας ανάπτυξης και το ΝΑΤΟ με πρόσθετες δυνάμεις σε υψηλό επίπεδο ετοιμότητας.
Για να ηγηθεί ... πού; [ Serving to Lead … Where? ]
Εν ολίγοις, η στρατιωτική ενίσχυση της Γερμανίας θα δώσει υπόσταση στην περιβόητη δήλωση του Ρόμπερτ Χάμπεκ στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Μάρτιο ότι: "Όσο πιο ισχυρή είναι η Γερμανία, τόσο μεγαλύτερος είναι ο ρόλος της". Ο Χάμπεκ των Πρασίνων είναι υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και το δεύτερο ισχυρότερο στέλεχος της σημερινής γερμανικής κυβέρνησης.
Η παρατήρηση έγινε απόλυτα κατανοητή στην Ουάσιγκτον: υπηρετώντας την υπό την ηγεσία των ΗΠΑ δυτική αυτοκρατορία, η Γερμανία ενισχύει τον ρόλο της ως ηγέτιδας δύναμης της Ευρώπης. Ακριβώς όπως οι ΗΠΑ εξοπλίζουν, εκπαιδεύουν και καταλαμβάνουν τη Γερμανία, έτσι και η Γερμανία θα προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες στα μικρότερα κράτη της ΕΕ, κυρίως στα ανατολικά της.
Από την έναρξη της ρωσικής επιχείρησης στην Ουκρανία, η Γερμανίδα πολιτικός Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έχει χρησιμοποιήσει τη θέση της ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για να επιβάλει όλο και πιο δραστικές κυρώσεις στη Ρωσία, με αποτέλεσμα να απειλείται μια σοβαρή ευρωπαϊκή ενεργειακή κρίση αυτόν τον χειμώνα. Η εχθρότητά της απέναντι στη Ρωσία φαίνεται να είναι απεριόριστη. Στο Κίεβο τον περασμένο Απρίλιο ζήτησε την ταχεία ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ, η οποία ως γνωστόν είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα στην Ευρώπη και απέχει πολύ από το να πληροί τα πρότυπα της ΕΕ. Η φον ντερ Λάιεν διακήρυξε ότι "η Ρωσία θα πέσει σε οικονομική, χρηματοπιστωτική και τεχνολογική παρακμή, ενώ η Ουκρανία βαδίζει προς ένα ευρωπαϊκό μέλλον". Για την φον ντερ Λάιεν, η Ουκρανία "πολεμάει τον δικό μας πόλεμο". Όλα αυτά ξεπερνούν κατά πολύ την εξουσία της να μιλάει εκ μέρους των 27 μελών της ΕΕ, αλλά κανένας δεν τη σταματά.
Η υπουργός Εξωτερικών του κόμματος των Πρασίνων της Γερμανίας, Αναλένα Μπέρμποκ , είναι εξίσου αποφασισμένη να "καταστρέψει τη Ρωσία". Υποστηρικτής μιας "φεμινιστικής εξωτερικής πολιτικής", η Μπάερμποκ εκφράζει την πολιτική της με προσωπικούς όρους. "Αν το υποσχεθώ στους ανθρώπους στην Ουκρανία, τότε θα είμαστε μαζί σας όσο μας χρειάζεστεί", δήλωσε στο Φόρουμ 2000 στην Πράγα, που χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (NED) των ΗΠΑ, στις 31 Αυγούστου, μιλώντας στα αγγλικά. "Θέλω λοιπόν να κάνω το καθήκον μου ό,τι κι αν σκέφτονται οι Γερμανοί ψηφοφόροι μου, αλλά θέλω να κάνω το καθήκον μου απέναντι στο λαό της Ουκρανίας".
"Ο κόσμος θα βγει στους δρόμους και θα πει, ‘’δεν μπορούμε να πληρώσουμε τις τιμές της ενέργειας’’ και εγώ θα πω, ‘’Ναι το ξέρω, γι' αυτό θα σας βοηθήσουμε παίρνοντας κοινωνικά μέτρα. [...] Θα σταθούμε στο πλευρό της Ουκρανίας και αυτό σημαίνει ότι οι κυρώσεις θα παραμείνουν μέχρι και το χειμώνα, ακόμη και αν τα πράγματα γίνουν πραγματικά δύσκολα για τους πολιτικούς"".
Σίγουρα, η τάση υποστήριξης προς την Ουκρανία είναι ισχυρή στη Γερμανία, αλλά ίσως λόγω της διαφαινόμενης ενεργειακής έλλειψης, μια πρόσφατη δημοσκόπηση της Forsa δείχνει ότι περίπου το 77% των Γερμανών θα προτιμούσε να γίνουν διπλωματικές προσπάθειες για τον τερματισμό του πολέμου - κάτι που θα έπρεπε να είναι υπόθεση της υπουργού Εξωτερικών. Αλλά η Μπάερμποκ δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για τη διπλωματία, παρά μόνο για τη "στρατηγική αποτυχία" της Ρωσίας - όσος χρόνος και αν χρειαστεί.
Στο κίνημα ειρήνης της δεκαετίας του 1980, μια γενιά Γερμανών αποστασιοποιήθηκε από εκείνη των γονέων της και ορκίστηκε να ξεπεράσει την "εικόνα του εχθρού" που κληρονόμησε από τους προηγούμενους πολέμους. Περιέργως, η Μπάερμποκ , γεννημένη το 1980, αναφέρθηκε στον παππού της που πολέμησε στη Βέρμαχτ ως κάποιον που συνέβαλε στην ευρωπαϊκή ενότητα. Αυτό είναι το εκκρεμές των γενεών;
Οι μικροί ρεβανσιστές
Εχουμε λόγο να υποθέτουμε ότι η σημερινή γερμανική ρωσοφοβία αντλεί μεγάλο μέρος της νομιμοποίησής της από τη ρωσοφοβία των πρώην συμμάχων των Ναζί σε μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Ενώ ο γερμανικός αντιρωσικός ρεβανσισμός μπορεί να χρειάστηκε μερικές γενιές για να επιβληθεί,ωστόσο, υπήρχαν μια σειρά μικρότεροι, πιο ασαφείς ρεβανσισμοί που άνθισαν στο τέλος του ευρωπαϊκού πολέμου και ενσωματώθηκαν στις επιχειρήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Οι μικροί αυτοί ρεβανσισμοί δεν υποβλήθηκαν σε χειρονομίες αποναζιστηκοποίησης ή ενοχής για το Ολοκαύτωμα όπως η Γερμανία. Αντίθετα, έγιναν αποδεκτοί από την C.I.A., το Radio Free Europe και τις επιτροπές του Κογκρέσου για τον ένθερμο αντικομμουνισμό τους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ενισχύθηκαν πολιτικά από την αντικομμουνιστική διασπορά της Ανατολικής Ευρώπης.
Από αυτές, η ουκρανική διασπορά ήταν ασφαλώς η μεγαλύτερη, η περισσότερο πολιτικοποιημένη και η πιο επιδραστική, τόσο στον Καναδά όσο και στις μεσοδυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ. Οι Ουκρανοί φασίστες που είχαν συνεργαστεί με τους ναζιστές εισβολείς ήταν οι πιο πολλοί και οι πιο δραστήριοι, στην ηγεσία του μπλοκ των Αντιμπολσεβίκικων εθνοτήτων με διασυνδέσεις με τις γερμανικές, βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.
Η ανατολικοευρωπαϊκή Γαλικία, που δεν πρέπει να συγχέεται με την ισπανική Γαλικία, ανήκε πότε στη Ρωσία πότε στην Πολωνία επί αιώνες. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μοιράστηκε μεταξύ της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Η ουκρανική Γαλικία είναι το κέντρο ενός σφοδρού ουκρανικού εθνικισμού, ο κύριος ήρωας του οποίου στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο Στεπάν Μπαντέρα. Αυτός ο εθνικισμός μπορεί να χαρακτηριστεί δίκαια ως "φασιστικός" όχι τόσο λόγω των συμβόλων του, των χαιρετισμών ή των τατουάζ - αλλά επειδή βασικά ήταν πάντα ρατσιστικός και βίαιος.
Υποκινούμενος από τις δυτικές δυνάμεις, την Πολωνία, τη Λιθουανία και την αυτοκρατορία των Αψβούργων, το βασικό στοιχείο του ουκρανικού εθνικισμού ήταν ότι ήταν Δυτικός, άρα ανώτερος. Δεδομένου ότι Ουκρανοί και Ρώσοι προέρχονται από τον ίδιο πληθυσμό, ο φιλοδυτικός ουκρανικός υπερεθνικισμός οικοδομήθηκε πάνω σε φανταστικούς μύθους φυλετικών διαφορών: Οι Ουκρανοί ήταν οι πραγματικά Δυτικοί ό,τι κι αν σήμαινε αυτό, ενώ οι Ρώσοι ήταν αναμεμειγμένοι με "Μογγόλους" και επομένως ήταν κατώτερη φυλή. Οι μπαντεριστές Ουκρανοί εθνικιστές ζητούσαν ανοιχτά την εξάλειψη των Ρώσων ως τέτοιων, ως κατώτερων όντων.
Όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, το ουκρανικό φυλετικό μίσος κατά των Ρώσων κρυβόταν πίσω από τον αντικομμουνισμό και οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες μπορούσαν να τους υποστηρίξουν με την "καθαρή" ιδεολογική βάση του αγώνα κατά του μπολσεβικισμού και του κομμουνισμού. Αλλά τώρα που η Ρωσία δεν κυβερνάται πλέον από κομμουνιστές, η μάσκα έχει πέσει και η ρατσιστική φύση του ουκρανικού υπερεθνικισμού είναι ορατή - για όλους όσους θέλουν να τη δουν.
Ωστόσο, οι δυτικοί ηγέτες και τα μέσα ενημέρωσης είναι αποφασισμένοι να μην το βλέπουν.
Η Ουκρανία δεν είναι ακριβώς όπως κάθε άλλη δυτική χώρα. Είναι βαθιά και δραματικά διαιρεμένη μεταξύ του Ντονμπάς στα ανατολικά, των ρωσικών εδαφών που δόθηκαν στην Ουκρανία από τη Σοβιετική Ένωση, και την αντιρωσική Δύση, όπου βρίσκεται η Γαλικία. Η υπεράσπιση του Ντονμπάς από τη Ρωσία, σοφή ή μη, δεν υποδηλώνει σε καμία περίπτωση ρωσική πρόθεση εισβολής σε άλλες χώρες. Αυτό το ψευδές επιχείρημα είναι το πρόσχημα για την επαναστρατιωτικοποίηση της Γερμανίας σε συμμαχία με τις αγγλοσαξονικές δυνάμεις εναντίον της Ρωσίας.
Το γιουγκοσλαβικό προοίμιο
Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε τη δεκαετία του 1990, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Η Γιουγκοσλαβία δεν ήταν μέλος του σοβιετικού μπλοκ. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, η χώρα έπαιρνε δάνεια από τη Δύση, τα οποία τη δεκαετία του 1970 την οδήγησαν σε μια κρίση χρέους, όπου οι ηγέτες της κάθε μιας από τις έξι ομόσπονδες δημοκρατίες ήθελαν να τη φορτώσουν στις άλλες. Αυτό ευνόησε τις αποσχιστικές τάσεις στις σχετικά πλούσιες δημοκρατίες της Σλοβενίας και της Κροατίας, τάσεις που ενισχύθηκαν από τον εθνοτικό σοβινισμό και την ενθάρρυνση από εξωτερικές δυνάμεις, ιδίως τη Γερμανία.
Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η γερμανική κατοχή είχε διασπάσει τη χώρα. Η Σερβία, όντας σύμμαχος της Γαλλίας και της Βρετανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπέστη μια τιμωρητική κατοχή. Η ειδυλλιακή Σλοβενία απορροφήθηκε από το Τρίτο Ράιχ, ενώ η Γερμανία υποστήριξε μια ανεξάρτητη Κροατία, η οποία περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Βοσνίας, τόπο αιματηρών εσωτερικών συγκρούσεων, στην οποία κυβερνούσε το φασιστικό κόμμα Ουστάσα,. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, πολλοί Κροάτες Ουστάσα μετανάστευσαν στη Γερμανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, χωρίς ποτέ να εγκαταλείψουν την ελπίδα αναβίωσης του αποσχιστικού κροατικού εθνικισμού.
Στην Ουάσινγκτον τη δεκαετία του 1990, τα μέλη του Κογκρέσου όσα γνώριζαν για τη Γιουγκοσλαβία το γνώριζαν από έναν και μόνο ειδικό: την 35χρονη Κροατοαμερικανίδα Mira Baratta, βοηθό του γερουσιαστή Bob Dole (υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για την προεδρία το 1996). Ο παππούς της Baratta ήταν ανώτατος αξιωματικός των Ουστάσα στη Βοσνία και ο πατέρας της δραστηριοποιούνταν στην κροατική διασπορά στην Καλιφόρνια. Η Baratta κέρδισε όχι μόνο τον Dole αλλά σχεδόν ολόκληρο το Κογκρέσο μεταφέροντας την κροατική εκδοχή των γιουγκοσλαβικών συγκρούσεων, ρίχνοντας το φταίξιμο για όλα στους Σέρβους.
Στην Ευρώπη,οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί, κυρίως ο Otto von Habsburg, κληρονόμος της έκπτωτης Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από τη Βαυαρία, κατάφεραν να εμφανίσουν τους Σέρβους ως τους κακούς, παίρνοντας έτσι εκδίκηση κατά του ιστορικού εχθρού τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, της Σερβίας. Στη Δύση, η Σερβία, συνήθισαν να την προσδιορίζουν ως "ιστορικό σύμμαχο της Ρωσίας", ξεχνώντας ότι στην πρόσφατη ιστορία οι στενότεροι σύμμαχοι της Σερβίας ήταν η Βρετανία και κυρίως η Γαλλία.
Τον Σεπτέμβριο του 1991, ένας κορυφαίος Γερμανός χριστιανοδημοκράτης πολιτικός και συνταγματολόγος εξηγούσε γιατί η Γερμανία θα έπρεπε να προωθήσει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αναγνωρίζοντας τις αποσχιστικές γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες της Σλοβενίας και της Κροατίας. (Ο πρώην υπουργός Άμυνας του CDU Ρούπερτ Σολτς στο 6ο Συμπόσιο Fürstenfeldbrucker για τον ηγετικό ρόλο του γερμανικού στρατού και των γερμανικών επιχειρήσεων, στις 23-24 Σεπτεμβρίου 1991).
Με τον τερματισμό της διαίρεσης της Γερμανίας, είπε ο Ρούπερτ Σολτς, "ξεπεράσαμε, κατά κάποιο τρόπο, τις σημαντικότερες συνέπειες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τις αντιμετωπίσαμε... αλλά σε άλλους τομείς εξακολουθούμε να βρισκόμαστε μπροστά στις συνέπειες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου" - ο οποίος, όπως σημείωσε, "ξεκίνησε από τη Σερβία".
"Η Γιουγκοσλαβία, ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ένα πολύ τεχνητό κατασκεύασμα, το οποίο δεν ήταν ποτέ συμβατό με την ιδέα της αυτοδιάθεσης", δήλωσε ο Ρούπερτ Σολτς. Συμπλήρωσε δε, ότι δεν είναι ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο: "Κατά τη γνώμη μου, η Σλοβενία και η Κροατία πρέπει να αναγνωριστούν αμέσως διεθνώς. (...) Όταν πραγματοποιηθεί αυτή η αναγνώριση, η γιουγκοσλαβική σύγκρουση δεν θα είναι πλέον ένα εσωτερικό γιουγκοσλαβικό πρόβλημα, όπου δεν θα επιτρέπεται καμία διεθνής παρέμβαση".
Και πράγματι, την αναγνώριση ακολούθησε η μαζική επέμβαση των δυτικών , η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Παίρνοντας θέση, η Γερμανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ παρήγαγαν τελικά ένα καταστροφικό αποτέλεσμα : μισή ντουζίνα κρατιδίων, με πολλά εκκρεμή ζητήματα και σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένα από τις δυτικές δυνάμεις. Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή και τις επιταγές ενός "Ύπατου Εκπροσώπου" που τυχαίνει να είναι Γερμανός ενώ από τη μετανάστευση έχει χάσει περίπου τον μισό πληθυσμό της.
Μόνο η Σερβία δείχνει σημάδια ανεξαρτησίας, αρνούμενη να συμμετάσχει στις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, παρά τις έντονες πιέσεις. Για τους στρατηγιστές της Ουάσιγκτον η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια άσκηση στη χρήση των εθνοτικών διαφορών για τη διάσπαση μεγαλύτερων οντοτήτων, της ΕΣΣΔ και στη συνέχεια της Ρωσίας.
Ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί
Οι δυτικοί πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης έπεισαν το κοινό ότι ο βομβαρδισμός της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999 ήταν ένας "ανθρωπιστικός" πόλεμος, που διεξάχθηκε αφιλοκερδώς για την "προστασία και μόνο των Κοσοβάρων" (αφού οι πολλαπλές δολοφονίες από ένοπλους αποσχιστές οδήγησαν τις σερβικές αρχές αναπόφευκτα στην καταστολή που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για τους βομβαρδισμούς).
Αλλά το πραγματικό νόημα του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο ήταν ότι μετέτρεψε το ΝΑΤΟ από αμυντική σε επιθετική συμμαχία, έτοιμη να διεξάγει πόλεμο οπουδήποτε, χωρίς εντολή του ΟΗΕ, με οποιοδήποτε πρόσχημα.
Το μάθημα αυτό το είχαν εμπεδώσει οι Ρώσοι. Μετά τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου, το ΝΑΤΟ δεν μπορούσε πλέον να ισχυριστεί αξιόπιστα ότι ήταν μια καθαρά "αμυντική" συμμαχία.
Μόλις ο πρόεδρος της Σερβίας Μιλόσεβιτς, συμφώνησε να επιτρέψει στα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να εισέλθουν στο Κοσσυφοπέδιο, για να σώσει τις υποδομές της χώρας του από τις καταστροφές των επιδρομών του ΝΑΤΟ,οι ΗΠΑ με συνοπτικές διαδικασίες άρπαξαν μια τεράστια εδαφική έκταση και έστησαν την πρώτη μεγάλη αμερικανική στρατιωτική βάση στα Βαλκάνια. Τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ βρίσκονται ακόμη εκεί.
Ετσι καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες έσπευσαν να στήσουν αυτή τη βάση στο Κοσσυφοπέδιο, έγινε σαφές τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από τις ΗΠΑ αφού κατάφεραν το 2014 να εγκαταστήσουν στο Κίεβο μια κυβέρνηση πρόθυμη να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αυτό θα έδινε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να καταλάβουν τη ρωσική ναυτική βάση στην Κριμαία. Δεδομένου ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού της Κριμαίας, ως γνωστό ήθελε να επιστρέψει στη Ρωσία (όπως ήταν από το 1783 μέχρι το 1954), ο Πούτιν πρόλαβε αυτή την απειλή με τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος που επικύρωνε την επιστροφή της.
Η Ε.Ε. αιχμάλωτη του ανατολικοευρωπαϊκού ρεβανσισμού
Η έκκληση του Γερμανού καγκελάριου Σολτς περί διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης με εννέα επιπλέον μέλη θυμίζει τις διευρύνσεις του 2004 και του 2007 που έφεραν δώδεκα νέα μέλη, εννέα από τα οποία από το πρώην σοβιετικό μπλοκ, συμπεριλαμβανομένων των τριών βαλτικών κρατών που κάποτε συμμετείχαν στη Σοβιετική Ένωση.
Η διεύρυνση αυτή είχε ήδη μετατοπίσει τις ισορροπίες προς τα ανατολικά και ενίσχυσε τη γερμανική επιρροή. Ειδικότερα, οι πολιτικές ελίτ της Πολωνίας και ειδικά των τριών βαλτικών κρατών βρίσκονταν σε μεγάλο βαθμό υπό την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, όπου πολλοί είχαν ζήσει εξόριστοι κατά την σοβιετική κυριαρχία.Αυτοί έφεραν στα θεσμικά όργανα της ΕΕ ένα νέο κύμα φανατικού αντικομμουνισμού, που δεν ήταν πάντα διακριτός από τη ρωσοφοβία.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που είχε εμμονή με την επίδειξη αρετής όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, ήταν ιδιαίτερα δεκτικό στον ένθερμο αντι-ολοκληρωτισμό των νέων ανατολικοευρωπαϊκών μελών του.
Ο ρεβανσισμός και το όπλο της μνήμης
Mια πλευρά της αντικομουνιστικής εξάγνισης, ή των εκκαθαρίσεων, ήταν ότι τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης χρηματοδοτούσαν "Ινστιτούτα Μνήμης" αφιερωμένα στην καταγγελία των εγκλημάτων του κομμουνισμού. Φυσικά, τέτοιες εκστρατείες χρησιμοποιήθηκαν από ακροδεξιούς πολιτικούς για να σπείρουν την καχυποψία στην αριστερά γενικά. Όπως εξηγεί ο Ευρωπαίος μελετητής Zoltan Dujisin, οι "αντικομμουνιστές έμποροι μνήμης" , επικεφαλής αυτών των ινστιτούτων πέτυχαν να εξυψώσουν την ενημέρωση από το εθνικό, στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρησιμοποιώντας τις δυτικές απαγορεύσεις στους αρνητές του Ολοκαυτώματος για να διαμαρτυρηθούν, ότι ενώ τα ναζιστικά εγκλήματα είχαν καταδικαστεί και τιμωρηθεί στη Νυρεμβέργη, τα εγκλήματα των κομμουνιστών έμεναν ατιμώρητα.
Η τακτική των εμπόρων του αντικομμουνισμού είναι να απαιτούν οι αναφορές στο Ολοκαύτωμα να συνοδεύονται από καταγγελίες για τα σοβιετικά Γκούλαγκ. Η εκστρατεία αυτή όμως έχει να αντιμετωπίσει μια λεπτή αντίφαση, καθώς τείνει να αμφισβητεί τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος, ένα δόγμα απαραίτητο για να πάρουν οικονομική και πολιτική υποστήριξη από τα δυτικοευρωπαϊκά ινστιτούτα μνήμης.
Το 2008, το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα που καθιέρωνε την 23η Αυγούστου ως "Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του σταλινισμού και του ναζισμού" - υιοθετώντας για πρώτη φορά μια αρκετά απομονωμένη εξίσωση της ακροδεξιάς με τον κομουνισμό. Σε ψήφισμά του Ευρωκοινοβουλίου το 2009 με θέμα "Ευρωπαϊκή συνείδηση και ολοκληρωτισμός" ζητούσε την υποστήριξη των εθνικών ινστιτούτων που ειδικεύονται στην ιστορία του Ολοκληρωτισμού.
Ο Dujisin εξηγεί: "Η Ευρώπη στοιχειώνεται τώρα από το φάντασμα μιας νέας μνήμης. Η μοναδική θέση του Ολοκαυτώματος ως αρνητική ιδρυτική φόρμουλα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το αποκορύφωμα μακροχρόνιων προσπαθειών από επιφανείς δυτικούς ηγέτες ... αμφισβητείται όλο και περισσότερο από μια μνήμη του κομμουνισμού, η οποία αμφισβητεί τη μοναδικότητά του".
Τα ανατολικοευρωπαϊκά ινστιτούτα μνήμης σχημάτισαν από κοινού την "Πλατφόρμα Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης", η οποία μεταξύ 2012 και 2016 διοργάνωσε μια σειρά εκθέσεων με θέμα "Ο ολοκληρωτισμός στην Ευρώπη: Φασισμός-Ναζισμός-Κομμουνισμός", που ταξίδεψαν σε μουσεία, μνημεία, ιδρύματα, δημαρχεία, κοινοβούλια, πολιτιστικά κέντρα και πανεπιστήμια 15 ευρωπαϊκών χωρών, υποτίθεται για να "βελτιώσουν την ευαισθητοποίηση και την εκπαίδευση του κοινού σχετικά με τα σοβαρότερα εγκλήματα που διέπραξαν οι ολοκληρωτικές δικτατορίες".
Υπό αυτή την επιρροή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 19 Σεπτεμβρίου 2019 ενέκρινε ένα ψήφισμα "σχετικά με τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης", το οποίο ξεπερνούσε κατά πολύ την εξίσωση των πολιτικών εγκλημάτων, διακηρύσσοντας μια σαφώς πολωνική ερμηνεία της ιστορίας ως πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να διακηρύσσει ότι το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ ευθύνεται για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - και συνεπώς η Σοβιετική Ρωσία είναι εξίσου ένοχη για τον πόλεμο με τη ναζιστική Γερμανία.
Το ψήφισμα
"[το ψήφισμα]Τονίζει ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της Ευρώπης, ξεκίνησε ως άμεσο αποτέλεσμα της διαβόητης ναζιστικο-σοβιετικής συνθήκης μη επίθεσης της 23ης Αυγούστου 1939, γνωστής και ως Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, και των μυστικών πρωτοκόλλων της, με την οποία δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα που είχαν κοινό στόχο την παγκόσμια κατάκτηση χώρισαν την Ευρώπη σε δύο ζώνες επιρροής".
Και παρακάτω:
"Υπενθυμίζει ότι τα ναζιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα πραγματοποίησαν μαζικές δολοφονίες, γενοκτονίες και εκτοπίσεις και προκάλεσαν απώλειες ζωής και ελευθερίας τον 20ο αιώνα σε κλίμακα πρωτοφανέρωτη στην ανθρώπινη ιστορία, και υπενθυμίζει το φρικτό έγκλημα του Ολοκαυτώματος που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς- καταδικάζει με τον πιο έντονο τρόπο τις πράξεις επιθετικότητας, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από τα ναζιστικά, κομμουνιστικά και άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα"
Αυτό βέβαια όχι μόνο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον ρωσικό εορτασμό του "Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου" για την απόκρουση της ναζιστικής εισβολής, αλλά και με τις πρόσφατες προσπάθειες του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν να εντάξει τη συμφωνία Μολότοφ-Ρίμπεντροπ στο πλαίσιο προηγούμενων αρνήσεων κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, και ειδικότερα της Πολωνίας, να συμμαχήσουν με τη Μόσχα κατά του Χίτλερ.
Αλλά το ψήφισμα του ΕΚ:
"Ανησυχεί βαθύτατα για τις προσπάθειες της σημερινής ρωσικής ηγεσίας να διαστρεβλώσει τα ιστορικά γεγονότα και να ξεπλύνει τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το σοβιετικό ολοκληρωτικό καθεστώς και τις θεωρεί επικίνδυνη συνιστώσα του πληροφοριακού πολέμου που διεξάγεται κατά της δημοκρατικής Ευρώπης και αποσκοπεί στη διάσπαση της Ευρώπης, και ως εκ τούτου καλεί την Επιτροπή να αντιμετωπίσει αποφασιστικά αυτές τις προσπάθειες;"
Έτσι, η σημασία της Μνήμης για το μέλλον, αποδεικνύεται μια ιδεολογική κήρυξη πολέμου κατά της Ρωσίας που βασίζεται σε ερμηνείες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ειδικά από τη στιγμή που οι έμποροι της μνήμης υπονοούν εμμέσως ότι τα εγκλήματα του του κομμουνισμού αξίζουν τιμωρία - όπως και τα εγκλήματα του ναζισμού. Δεν αποκλείεται αυτή η γραμμή σκέψης να προκαλεί κάποια σιωπηρή ικανοποίηση σε ορισμένα άτομα στη Γερμανία.
Όταν οι δυτικοί ηγέτες μιλούν για "οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας" ή για "καταστροφή της Ρωσίας" με τον εξοπλισμό και την υποστήριξη της Ουκρανίας, αναρωτιέται κανείς αν συνειδητά προετοιμάζουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο ή αν προσπαθούν να δώσουν ένα νέο τέλος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ή μήπως αυτά τα δύο θα γίνουν ένα;
Όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, με το ΝΑΤΟ να προσπαθεί ανοιχτά να "επεκταθεί" και έτσι να νικήσει τη Ρωσία με έναν πόλεμο φθοράς στην Ουκρανία, είναι σαν η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, περίπου 80 χρόνια αργότερα, να άλλαξαν στρατόπεδο και προσχώρησαν στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη για να διεξάγουν πόλεμο κατά της Ρωσίας, μαζί με τους κληρονόμους του ανατολικοευρωπαϊκού αντικομμουνισμού, ορισμένοι από τους οποίους υπήρξαν σύμμαχοι της ναζιστικής Γερμανίας.
Η ιστορία μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση των γεγονότων, αλλά η λατρεία της μνήμης γίνεται εύκολα λατρεία της ρεβάνς. Η ρεβάνς είναι ένας κύκλος χωρίς τέλος. Χρησιμοποιεί το παρελθόν για να σκοτώσει το μέλλον. Η Ευρώπη χρειάζεται καθαρά μυαλά που να κοιτάζουν στο μέλλον και να μπορούν να κατανοήσουν το παρόν.
https://consortiumnews.com/2022/09/12/diana-johnstone-the-specter-of-germany-is-rising/?fbclid=IwAR1xPBH5WjlyKd45h0JisvJWMI6ciyFZaxac4r9GFJovtaWLvmTBt13Qf5s
