Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (που από φέτος θα έχει 720 έδρες αντί των έως τώρα 705, ενώ τα εθνικά κοινοβούλια «πρέπει» να συρρικνωθούν) είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Δεν υπάρχει παγκοσμίως άλλο τέτοιο κατ’ όνομα νομοθετικό σώμα το οποίο να…μην νομοθετεί. Παλιότερα αυτό ονομαζόταν, ευσχήμως, «δημοκρατικό έλλειμμα», αφού τις αποφάσεις που σφραγίζουν τον βίο των Ευρωπαίων πολιτών (ορθότερα, υπηκόων) τις έπαιρναν αποκλειστικά διορισμένοι «θεσμοί».
Η ευρωβουλή περιοριζόταν σε φλυαρίες και ψηφίσματα χωρίς αντίκρισμα. Τα τελευταία χρόνια η ευρωκρατία παριστάνει πως το έλλειμμα αυτό καλύφθηκε:
α) Από τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που δίνει στην ευρωβουλή το δικαίωμα «συναπόφασης» με το Συμβούλιο (το οποίο έχει βέβαια τον τελευταίο λόγο) για ορισμένες από τις πολιτικές της Ε.Ε. Σε άλλες εξακολουθεί να ισχύει η διαδικασία της «διαβούλευσης». Δηλαδή με απλά λόγια η ευρωβουλή απλώς λέει τη γνώμη της.
β) Από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, που δίνει στην ευρωβουλή το «δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας»: αυτός ο παραπλανητικός όρος δεν σημαίνει ότι η ευρωβουλή μπορεί να νομοθετήσει, αλλά ότι δικαιούται(!) να καλεί την Επιτροπή να υποβάλει πρόταση για κάποιο ζήτημα.
γ) Από τη Συνθήκη του Άμστερνταμ, που δίνει στην ευρωβουλή το δικαίωμα να εγκρίνει όποιον/όποια πρόεδρο της Κομισιόν προταθεί(από το Συμβούλιο βέβαια).
Με άλλα λόγια, σχεδόν μισό αιώνα μετά τις πρώτες ευρωεκλογές, η ευρωβουλή θυμίζει ακόμα τη «Συμβουλευτική» της χούντας του Παπαδόπουλου – διότι η ευρωκρατία φοβάται ότι μπορεί κάποια στιγμή να χάσει τον ασφυκτικό έλεγχο που της ασκεί σήμερα μέσω των πειθήνιων ευρωομάδων. Οπότε εκλέγουμε ευρωβουλευτές που χρυσοπληρώνονται για να παριστάνουν τους… θαμώνες ελληνικού καφενείου («αν είχα εγώ εξουσία, να δεις τι θα έκανα!»). Για να κατανοηθεί το πρόβλημα, αρκεί η ανάγνωση προπέρσινου ψηφίσματος της ευρωβουλής, στο οποίο δηλώνεται πως «οι Συνθήκες θα πρέπει να αναθεωρηθούν ώστε το Κοινοβούλιο, ως το μόνο άμεσα εκλεγμένο θεσμικό όργανο της Ε.Ε., να αποκτήσει γενικό και άμεσο δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας»*.
Να και πόσο ωραία απάντησε η Κομισιόν: «Μια τέτοια ιδέα θα απαιτούσε πολύ διεξοδικό προβληματισμό σχετικά με τις αντίστοιχες αρμοδιότητες των θεσμικών οργάνων και την ισορροπία μεταξύ τους, καθώς και σχετικά με τις νομικές,διαδικαστικές και πρακτικές επιπτώσεις»! Κατόπιν τούτων, μόνο γέλωτα προκαλεί η επιτίμηση της δήθεν αδιαφορίας των πολιτών (βλ. αποχή, με τις κατηγορίες περί «καναπέ» να συγκαλύπτουν ότι σε μεγάλο βαθμό είναι πολιτική στάση). Και ποιοι κουνάνε το δάχτυλο; Αυτοί ακριβώς που καμώνονται ότι είναι φυσιολογικό να έχουμε ένα κοινοβούλιο-βιτρίνα. Γι’αυτό άλλωστε προτιμούν τις γενικολογίες και αποφεύγουν κάθε συζήτηση σχετικά με τον βαθιά αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της «ευρωπαϊκής οικογένειας», τον θεσμικά κατοχυρωμένο ακραίο νεοφιλελευθερισμό της, τον νέο ολοκληρωτισμό που προωθεί, και βέβαια το γεγονός ότι πλέον ντύνεται στο χακί.
* Ψήφισμα 242 της 9/6/2022(www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-9-2022-0242_EL.html).
Δρόμος της αριστεράς,1/6/2024
