του Fabio Pavesi
Οι λογαριασμοί που
πρέπει να πληρώσει η Λευκωσία είναι τουλάχιστον δύο. Είναι αυτός που πρέπει να τον
πληρώσουν αμέσως – με τον πήχη της θυσίας πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ – κάποιοι πλούσιοι
Ρώσοι ολιγάρχες και κάποιοι πλούσιοι ντόπιοι επιχειρηματίες. Και ένας κρυφός
λογαριασμός πολύ πιο αλμυρός και επαχθής που ίσως προκαλέσει μεγαλύτερη αναστάτωση.
Είναι και ο λογαριασμός της εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη που στο εξής θα πάψει να υπάρχει λόγω τρόικας, η οποία, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, ρίχνει τα βάρη της υποτιθεμένης διάσωσης στους ιδιώτες πιστωτές . Αν αγγίξουν τους τρεχούμενους λογαριασμούς των τραπεζών και αυτό γίνει ένας από τους τρόπους της μελλοντικής διάσωσης των χωρών, τότε θα έχουμε τεράστιες παρενέργειες. Τη φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες των χωρών υψηλού κινδύνου. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό για μια τράπεζα να βλέπει να μειώνεται η βάση της διαθέσιμης χρηματοδότησης.
Πρόκειται,βασικά, για ένα σενάριο τρόμου που το έχουμε ξαναδεί και δυστυχώς δεν δίδαξε τίποτα στις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Πώς να ξεχάσουμε ότι από τις ελληνικές τράπεζες όσο εξελισσόταν η κρίση έφυγαν κεφάλαια τουλάχιστον 70 δισ. ευρώ. Πώς να ξεχάσουμε την αιμορραγία των τρεχούμενων λογαριασμών των τραπεζών της Μαδρίτης που είδαν να φεύγουν πάνω από 60 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε λίγους μήνες. Και πώς να ξεχάσουμε ότι και από την Ιταλία εν μέσω κρίσης μεταξύ 2011 και καλοκαίρι του 2012 δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ξένες καταθέσεις επέστρεψαν στο σπίτι τους. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα χρήματα από τη στιγμή που θα φύγουν από το τραπεζικό σύστημα μιας χώρας σε κρίση δεν θα επιστρέψουν ξανά. Θέλετε μια απόδειξη;
Είναι και ο λογαριασμός της εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη που στο εξής θα πάψει να υπάρχει λόγω τρόικας, η οποία, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, ρίχνει τα βάρη της υποτιθεμένης διάσωσης στους ιδιώτες πιστωτές . Αν αγγίξουν τους τρεχούμενους λογαριασμούς των τραπεζών και αυτό γίνει ένας από τους τρόπους της μελλοντικής διάσωσης των χωρών, τότε θα έχουμε τεράστιες παρενέργειες. Τη φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες των χωρών υψηλού κινδύνου. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό για μια τράπεζα να βλέπει να μειώνεται η βάση της διαθέσιμης χρηματοδότησης.
Πρόκειται,βασικά, για ένα σενάριο τρόμου που το έχουμε ξαναδεί και δυστυχώς δεν δίδαξε τίποτα στις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Πώς να ξεχάσουμε ότι από τις ελληνικές τράπεζες όσο εξελισσόταν η κρίση έφυγαν κεφάλαια τουλάχιστον 70 δισ. ευρώ. Πώς να ξεχάσουμε την αιμορραγία των τρεχούμενων λογαριασμών των τραπεζών της Μαδρίτης που είδαν να φεύγουν πάνω από 60 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε λίγους μήνες. Και πώς να ξεχάσουμε ότι και από την Ιταλία εν μέσω κρίσης μεταξύ 2011 και καλοκαίρι του 2012 δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ξένες καταθέσεις επέστρεψαν στο σπίτι τους. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα χρήματα από τη στιγμή που θα φύγουν από το τραπεζικό σύστημα μιας χώρας σε κρίση δεν θα επιστρέψουν ξανά. Θέλετε μια απόδειξη;
Αυτή τη στιγμή σύμφωνα με την ABI (Ένωση Ιταλικών
Τραπεζών), από τα ταμεία των ιταλικών τραπεζών λείπουν τουλάχιστον 40
δισεκατομμύρια ξένες καταθεσεις. Ευτυχώς, για τις τράπεζες μας, που τις εμπιστεύονται
οι Ιταλοί αποταμιευτές οι οποίοι έχουν αντισταθμίσει και με το παραπάνω τη φυγή
των ξένων πελατών.
Αυτό με απλά λόγια οι ειδικοί το ονομάζουν βαλκανοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ένα επικίνδυνο κατακερματισμό που κάνει τις τράπεζες της νότιας Ευρώπης να βλέπουν τα ταμεία τους να φτωχαίνουν υπέρ των τραπεζών της Βόρειας Ευρώπης, με επικεφαλής τη Γερμανία. Αφού αυτά τα κεφάλαια εγκαταλείπουν τα ιδρύματα των χωρών που κινδυνεύουν και φουσκώνουν τα στοιχεία του ενεργητικού των τραπεζών του Βορρά.Το γιγαντιαίο φαινόμενο, το οποίο όπως απέδειξε το ΔΝΤ, σήκωσε από την Ιταλία και την Ισπανία στη κορύφωση της κρίσης, σχεδόν 500 δισεκατομμύρια ευρώ, και τώρα έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Αλλά ανκαι η αιμορραγία αυτη τη στιγμή έχει σταματήσει, το τραγικό είναι, ότι το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου έγινε δυστυχώς ένα φαινόμενο δομικό. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις καθαρές θέσεις πιστωτών και οφειλετών στη ζώνη του ευρώ και την περιφέρεια της ευρωζώνης να χρωστάει 820 δισ. ευρώ ενώ η Γερμανία να εμφανίζει πλεόνασμα 620 δισεκατομμυρίων.
Μια κατάσταση με σοβαρές παρενέργειες Τα κεφάλαια που εγκαταλείπουν τις τράπεζες των ευάλωτων χωρών κατευθύνονται προς στις Γερμανικές, Φινλανδικές, Ολλανδικές τράπεζες, οι οποίες μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους μια ισχυρή μόχλευση των δάνειων με πολύ χαμηλό επιτόκιο, μεταξύ άλλων. Αυτό χρηματοδοτεί την πραγματική οικονομία αυτών των χωρών. Αντίθετα, η έλλειψη ξένων καταθέσεων στις ιταλικές και ισπανικές τράπεζες τις υποχρεώνει να μειώνουν το δανεισμό προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά συρρικνώνοντας έτσι την ήδη εύθραυστη οικονομική κατάσταση στην περιφέρεια της ευρωζώνης.
Αυτό με απλά λόγια οι ειδικοί το ονομάζουν βαλκανοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ένα επικίνδυνο κατακερματισμό που κάνει τις τράπεζες της νότιας Ευρώπης να βλέπουν τα ταμεία τους να φτωχαίνουν υπέρ των τραπεζών της Βόρειας Ευρώπης, με επικεφαλής τη Γερμανία. Αφού αυτά τα κεφάλαια εγκαταλείπουν τα ιδρύματα των χωρών που κινδυνεύουν και φουσκώνουν τα στοιχεία του ενεργητικού των τραπεζών του Βορρά.Το γιγαντιαίο φαινόμενο, το οποίο όπως απέδειξε το ΔΝΤ, σήκωσε από την Ιταλία και την Ισπανία στη κορύφωση της κρίσης, σχεδόν 500 δισεκατομμύρια ευρώ, και τώρα έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Αλλά ανκαι η αιμορραγία αυτη τη στιγμή έχει σταματήσει, το τραγικό είναι, ότι το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου έγινε δυστυχώς ένα φαινόμενο δομικό. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις καθαρές θέσεις πιστωτών και οφειλετών στη ζώνη του ευρώ και την περιφέρεια της ευρωζώνης να χρωστάει 820 δισ. ευρώ ενώ η Γερμανία να εμφανίζει πλεόνασμα 620 δισεκατομμυρίων.
Μια κατάσταση με σοβαρές παρενέργειες Τα κεφάλαια που εγκαταλείπουν τις τράπεζες των ευάλωτων χωρών κατευθύνονται προς στις Γερμανικές, Φινλανδικές, Ολλανδικές τράπεζες, οι οποίες μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους μια ισχυρή μόχλευση των δάνειων με πολύ χαμηλό επιτόκιο, μεταξύ άλλων. Αυτό χρηματοδοτεί την πραγματική οικονομία αυτών των χωρών. Αντίθετα, η έλλειψη ξένων καταθέσεων στις ιταλικές και ισπανικές τράπεζες τις υποχρεώνει να μειώνουν το δανεισμό προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά συρρικνώνοντας έτσι την ήδη εύθραυστη οικονομική κατάσταση στην περιφέρεια της ευρωζώνης.
Τα στοιχεία για τα δάνεια μιλάνε από
μόνα τους. Στην Ιταλία, η μείωση μόνο το 2012, ήταν 3%, στην Ελλάδα 7%,στην Ισπανία 4%, ενώ στην Ολλανδία τα δάνεια
αυξήθηκαν κατά 6% και στη Γερμανία 3%. Και έτσι καταλήγουμε σε μια Ευρώπη των
τραπεζών κομμένη στα δύο. Ενισχυμένες, χάρη στη συμβολή των καταθετών που έφυγαν
πρώτα από την Ελλάδα και την Ισπανία και αύριο από την Κύπρο, προς τις χώρες
της Βόρειας Ευρώπης και πεθαμένες στις άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Αν δεν σταματήσει η βαλκανοποίηση του τραπεζικού συστήματος, το ευρώ κινδυνεύει και το φάρμακο που έδωσαν στη Κύπρο δεν είναι και το πιο ενδεδειγμένο, αλλά ,αντίθετα, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον παραπέρα κατακερματισμό των χρηματοπιστωτικών συστημάτων. Ιδού λοιπόν το αυτογκόλ της Ευρώπης στην Κύπρο.
από την εφημερίδα IlSole24Ore
Αν δεν σταματήσει η βαλκανοποίηση του τραπεζικού συστήματος, το ευρώ κινδυνεύει και το φάρμακο που έδωσαν στη Κύπρο δεν είναι και το πιο ενδεδειγμένο, αλλά ,αντίθετα, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον παραπέρα κατακερματισμό των χρηματοπιστωτικών συστημάτων. Ιδού λοιπόν το αυτογκόλ της Ευρώπης στην Κύπρο.
από την εφημερίδα IlSole24Ore
[*] Στμ. Η εφημερίδα IlSole24Ore
είναι η οικονομική εφημερίδα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στην Ιταλία και
θεωρείται ότι “απηχεί” τις απόψεις της ιταλικής Confindustria (ο ΣΕΒ της Ιταλίας)
