ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ

Φίλοι Δημοσιογράφοι,

    Κατ’ αρχήν θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε για την ανταπόκριση σας στο κάλεσμα μας.

    Ο λόγος που δίνουμε συνέντευξη σας είναι γνωστός.

   Αφορά το Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτουμενων δομημένων επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ) γνωστότερο ως χαράτσι.

  Στόχος της συνέντευξης είναι να αναδείξει δυο πράγματα.

   

ΟΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΙ ΣΩΘΗΚΑΝ, ΔΙΟΤΙ ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΑΝ!

Toυ ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΡΟΤΣΑ*

Παρατηρώ ανθρώπους που εκτονώνονται βρίζοντας για ασήμαντη αφορμή τον γείτονα, ή τον διπλανό οδηγό στα φανάρια. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δελτία ειδήσεων, που ισχυρίζονται διαρκώς πως «δεν γίνεται αλλιώς». Ξέρω όμως ότι κάθε κοινωνία που βιώνει τέτοια περιπέτεια χρειάζεται ελπίδα κι αυτή δεν τη βρίσκεις στη μοιρολατρία. Ούτε στην έχθρα προς το διπλανό.

Άκουσα το τελευταίο διάστημα, στην Ελλάδα, αναφορές στη μεγάλη κρίση που βασάνισε την Αργεντινή, πριν από μια δεκαετία. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες, αλλά και διαφορές.

Ο κόσμος στην Αργεντινή ακόμη αποφεύγει να προφέρει το όνομα του Μένεμ, που κυβέρνησε στη δεκαετία του ΄90. Ο Μένεμ υποσχέθηκε ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Η πολιτική του έκανε το αντίθετο, διαλύοντας και τη μεσαία τάξη, όπως και την οικονομία. Καταστροφικές αποδείχθηκαν οι συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις κι οι «συνταγές» του ΔΝΤ, τις οποίες εφήρμοζε πιστά ο Μένεμ. Καταστροφική αποδείχθηκε και η ισοτιμία «ένα προς ένα» του νομίσματος, του πέσο, με το δολάριο (1991).

Όλα αυτά οδήγησαν στη χρεοκοπία του κράτους, αλλά η κοινωνία είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα. Ο κόσμος εξεγέρθηκε το Δεκέμβριο του 2001 κι ανέτρεψε τέσσερις προέδρους σε 13 ημέρες! Μάλιστα ο ένας, ο Ντε Λα Ρούα, αυτός που έφυγε με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, δικάζεται το Νοέμβριο. Αυτό είναι μια δικαίωση για τον κόσμο.

ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ, ΔΙΑΛΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης στην Ισπανία τις τελευταίες εβδομάδες σηματοδότησε νέα φάση της ευρωπαϊκής αναταραχής. Είναι πια φανερό ότι δεν έχουμε τρεις, ή τέσσερις κρίσεις, μία σε κάθε χώρα, που απλώς έτυχε να συμπέσουν χρονικά, κάτι που θα ήταν ιστορικά πρωτοφανές. Η αναταραχή είναι ενιαία, πηγαζει από την παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2007 κι έχει να κάνει με τη νομισματική ένωση. Το κοινό νόμισμα έχει διαχωρίσει την ευρωζώνη σε κέντρο και περιφέρεια. Τα χρέη της περιφέρειας - δημόσια και ιδιωτικά - είναι σε ευρώ, το οποίο υποτίθεται ότι είναι το εθνικό νόμισμα της κάθε χώρας, αλλά στην πράξη είναι ένα ξένο νόμισμα που ελέγχεται κυρίως από το Βερολίνο δημιουργώντας ασφυξία στην περιφέρεια. Η αντιμετώπιση της κρίσης με τις μεθόδους της τρόικας μέσα στο πλαίσιο της νομισματικής ένωσης επιφέρει ύφεση, ανεργία, φτώχεια και κοινωνική διάλυση.

Η ισπανική οικονομία, όσο κι αν ξαφνιαστούν πολλοί στην Ελλάδα, είναι ίσως ασθενέστερη της ελληνικής, όπως τουλάχιστον αυτή ήταν πριν παρέμβει η τρόικα. Κατά τη δεκαετία του 2000, ο ρυθμός ανάπτυξης και η άνοδος της παραγωγικότητας ήταν χαμηλότεροι από τους ελληνικούς. Η ισπανική ανταγωνιστικότητα υποχώρησε συστηματικά ως προς τις χώρες του κέντρου, με αποτέλεσμα το 2008 η χώρα να έχει έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 10% του ΑΕΠ. Υπήρξε επίσης πιστωτικό όργιο στην αγορά ακινήτων, το οποίο τελικά οδήγησε το τραπεζικό σύστημα σε κατάσταση χρεοκοπίας. Στην ουσία η ένταξη της Ισπανίας στην ΟΝΕ ήταν αποτυχημένη.