Πρώτα απ’ όλα ο Κουφοντίνας είναι στη φυλακή γιατί ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη δράση της «17 Νοέμβρη» και παρέδωσε εκούσια τον εαυτό του στην κρίση της δικαστικής εξουσίας. Κρίθηκε και καταδικάστηκε στην ανώτερη ποινή που του αναλογούσε με τους νόμους, σαν συνέπεια των πράξεών του.
Έχω την αίσθηση πως η σημερινή κυβέρνηση δεν ικανοποιήθηκε με
την ποινή. Θα προτιμούσε ίσως θανατική καταδίκη. Ακόμα, έχω την αίσθηση, ο
Κουφοντίνας δεν θα ταραζόταν με την ποινή θανάτου αν του επιβαλλόταν. Η
κυβέρνηση δράττεται της ευκαιρίας, σαν εκτελεστική κρατική εξουσία, με πρόφαση
τους νόμους, γιατί άλλοτε τους επικαλείται κι άλλοτε τους παρακάμπτει, ακόμα
και τους δικούς της, άθλιους νόμους, για να γίνει η επιθυμία της
πραγματικότητα: ο θάνατος του Κουφοντίνα. Είναι ένα είδος ξεκαθαρίσματος,
δηλαδή. Μια επίδειξη ισχύος της κρατικής εξουσίας.
Εδώ όμως, συμβαίνει το εξής: Καταδικάζεται η τρομοκρατία, απ’
την άλλη όμως συντηρείται και νομιμοποιείται η κρατική τρομοκρατία. Όχι
απέναντι στον Κουφοντίνα αλλά απέναντι σε κάθε κρατούμενο. Η τρομοκρατία και
στην παιδεία, και στην υγεία, στις ατομικές ελευθερίες, στα δικαιώματα ζωής του
λαού. Για την τρομοκρατία αυτή του κράτους πώς θα αποδώσουμε δικαιοσύνη;
Ήδη παραβιάζουν τα δικαιώματα στην καθημερινότητα. Δεν
μπορούμε να μιλάμε τώρα για κράτος δικαίου. Το δίκαιο προέρχεται από την
κοινωνία. Δεν είναι απλά η περίπτωση ενός κρατουμένου που κάνει απεργία πείνας.
Αύριο θα περάσουν έναν άλλο νόμο που θα καταργεί κάτι άλλο.
Σάββας Κωφίδης
