Ούτε μαστρωπός, ούτε βιαστής, ούτε νταβατζής.
Τώρα πια «διευκολυντής».
Όπως διευκολύνεις έναν γέρο ή ένα τυφλό, να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, τόσο εξυπηρετικά και ανθρώπινα, «διευκολύνεις ένα 12χρονο παιδί, συνοδεύοντάς το στα μπουρδέλα.
Η Νέα Ομιλία του Όργουελ θριαμβεύει, θρυμματίζοντας τη γλώσσα, πληγώνοντας το μυαλό, καθαρίζοντας τη βρωμιά, εξιδανικεύοντας την προστυχιά.
Η συνταγή, απλή. Λέξεις με θετικό νόημα και, όπου κρίνεται απαραίτητο, με το αρνητικό πρόσημο «μη».
Προστάτες του πολίτη, όχι μπάτσοι.
Ανάπτυξη, όχι ξεπούλημα.
Νόμος περί ευθύνης υπουργών, όχι ανευθυνότητας και αθώωσης κατά συρροή εγκλημάτων.
Στρατηγικός επενδυτής, όχι λαμόγιο.
Διακήρυξη, όχι εθνική μειοδοσία.
Μη κρατικά πανεπιστήμια, όχι ιδιωτικά παραμάγαζα.
Μη πλούσιος, όχι φτωχός.
Μη ειρήνη, όχι πόλεμος.
Το είπε, πριν χρόνια, ο Χρόνης Μίσσιος, η γλώσσα εκφυλίζεται σ’ ένα κώδικα διαχειριστικής συνεννόησης.
«Δημιουργούν, Γουάτσον, μια ομιλία που θα βγαίνει από το λαρύγγι χωρίς καμιά συμμετοχή του εγκεφάλου.» 1984
Μερικές έννοιες δεν χρειάζεται καν να διαφοροποιηθούν, καθώς έχουν ήδη εξευτελιστεί.
Δικαιοσύνη, αντί για κουκούλωμα, συνενοχή και βούρκος.
