Oleg Yasinski
Η αναμενόμενη νίκη της ακροδεξιάς στην Ιταλία προκάλεσε
υποκριτική αγανάκτηση από ορισμένους και κοντόφθαλμη πανηγυρική ικανοποίηση από
άλλους.
Αυτή η νίκη είναι το άμεσο αποτέλεσμα της εγκατάλειψης του
ιστορικού ρόλου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της προδοσίας των συμφερόντων των
εργαζομένων. Και αυτό αφορά και την παγκοσμιοποιημένη, όπως ο πόλεμος, ντροπή
μας - όχι μόνο την ευρωπαϊκή. Η Αριστερά αρνήθηκε να πολεμήσει τον καπιταλισμό,
προτιμώντας την αίγλη του ουράνιου τόξου και τις διευθυντικές θέσεις των
επιχειρήσεων. Φοβόντουσαν τα άβολα θέματα, τις ακατάλληλες ατζέντες και τις μη
εκλεπτυσμένες τοποθετήσεις. Αποφεύγοντας την ουσιαστική συζήτηση, παρέδωσαν το
μικρόφωνο στη Δεξιά και μαζί με αυτό τους αιώνες ηρωικού αγώνα των προκατόχων
τους και τις διαψευσμένες ελπίδες των τελευταίων υποστηρικτών τους.
Σχετικά με τις ανησυχίες των ευρωπαϊκών αρχών για την
"αναζωπύρωση του νεοναζισμού" - αυτό είναι ανακόλουθο. Αυτοί που
υποστήριξαν τον καλό ουκρανικό ναζισμό με λόγια και λεφτά όλα αυτά τα χρόνια,
τώρα φοβούνται τον κακό ιταλικό ναζισμό. Η οπτική της ευρωπαϊκής
"αριστεράς" είναι τέτοια που ενώ ο ναζισμός σκοτώνει Ρώσους και
κομμουνιστές στην ανατολή, είναι εντελώς αόρατος από τη δύση.
Το κενό που προέκυψε στη θέση των αριστερών κινημάτων στην
Ευρώπη που πρώτα κοκκίνιζαν [από αιδώ] και μετά κιτρίνισαν συμπληρώνεται
ταχύτατα από τον δεξιό εθνικισμό, που έχει μάθει να μιλάει μια γλώσσα κατανοητή
από τους ανθρώπους. Μήπως αυτοί οι χαρακτήρες είναι πραγματικά κάτι χειρότερο
από τους μαχητές των δικαιωμάτων των επιχειρήσεων, τους εραστές του ΝΑΤΟ και
τους υπερασπιστές του ουκρανικού φασισμού; Τι είναι αλήθεια;
Ποιος ανέστησε τους ακροδεξιούς, γέμισε τα συνθήματά τους με
νέα νοήματα και τους έδωσε ιστορία; Οι μουσουλμάνοι μετανάστες; Ο Πούτιν; Οι
ήρωες του Τόλκιν; Ξωτικά και νάνοι;
Ποιος και πότε έμαθε στις ευρωπαϊκές ελίτ να χρησιμοποιούν
καθρέφτες; Και το πιο σημαντικό - τι θα επακολουθήσει;"
