Μια ματιά στην
οικονομική συγκυρία ψυχρή, αλλά επιστημονική, από τον Joseph Halevi.
Η
δεύτερη παγκόσμια ύφεση
Ένα δεύτερο κύμα ύφεσης, είναι πλέον ορατό ακόμα και με γυμνό μάτι. Οι τιμές
των πρώτων υλών, συμπεριλαμβανομένου του αργού πετρελαίου, έχουν πάψει να
κυμαίνονται και υφίστανται μια δραστική μείωση παρασύροντας μαζί τους και τις
τιμές των μετοχών των εταιρειών εξόρυξης και τα νομίσματα των χωρών
παραγωγής σε μια διαδικασία υποτίμησης τους έναντι του δολαρίου. Τα εμπορεύματα
αποτελούν ένα καλό δείκτη της οικονομικής συγκυρίας. Το φθινόπωρο του 2008 ήταν
οι τιμές τους και οι συναλλαγματικές ισοτιμίες των αντίστοιχων νομισμάτων που
σηματοδότησαν το πέρασμα της κρίσης από χρηματοπιστωτική σε «πραγματική»,
όταν πολλοί ειδικοί εξακολουθούσαν ακόμα να αρνούνται την ύπαρξη της.
Στα πλαίσια αυτά,
η ευρωπαϊκή κρίση και η επιβράδυνση της οικονομίας στην Κίνα θα πρέπει να
συνυπολογιστούν. Η δυναμική του Πεκίνου, και λόγω της κατάστασης στην Ευρώπη
πέφτει κάτω από το 8% ανάπτυξης ετησίως το οποίο, με βάση τους ρυθμούς
της παραγωγικότητας, θεωρείται ως το ελάχιστο επίπεδο αποτροπής της αύξησης της
ανεργίας και επιδείνωσης των ήδη υψηλών κοινωνικών εντάσεων, καθιστώντας
ακόμα πιο προβληματική την πορεία της ήδη πολύπλοκης πολιτικής
μετάβασης. Αλλά το επίκεντρο του νέου κύματος της ύφεσης βρίσκεται ακόμη
στην Ευρώπη του ευρώ.
Από την υπογραφή του συμφώνου δημοσιονομικής
σταθερότητας, στις αρχές του οικονομικού έτους γινόμαστε μάρτυρες της
επιδείνωσης του ελληνικού χρέους, παρά τις δραστικές περικοπές των δημόσιων
δαπανών και τη βελτίωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της.
Το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο εκτιμά ότι το 2013 ο λόγος χρέους προς το ΑΕΠ θα φθάσει το
160%. Ακόμα και στην Ισπανία το ποσοστό του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ, που
εξακολουθεί να είναι χαμηλότερο από ό, τι στη Γερμανία, έχει αυξηθεί μετά τις
δραστικές περικοπές των δημόσιων δαπανών. Και είναι ακριβώς η Ισπανία αυτή που
αναδεικνύει την τοκογλυφική διάσταση του σημερινού ευρωπαϊκού μοντέλου.
