Ούτε η χούντα του Βιντέλα δεν το τόλμησε.Αργεντινή : Ένταλμα σύλληψης κατά της Hebe de Bonafini από την κυβέρνηση Macri




hebe-de-bonafini

Κάποιοι, θεωρούσαν «υπερβολική» την άποψη όσων, όπως εμείς, έβλεπαν την εκλογική νίκη του  Macri, στην Αργεντινή, ως μια επιστροφή στη δικτατορία.


Η γεωγραφική και ιστορική απόσταση έκανε πολλούς  να μη δουν τη στενή πολιτική σχέση μεταξύ της «αποκαθαρμένης» δεξιάς της Αργεντινής και τη χούντα του Βιντέλα.


Τώρα όμως έχουμε μια άμεση πολιτική απόδειξη, με το ένταλμα σύλληψης κατά της  Hebe de Bonafini, την ιστορική ηγέτιδα των «τρελών της Plaza de Mayo» - όπως πολύ κομψά τις αποκαλούσαν οι στρατιωτικοί πραξικοπηματίες - Δηλαδή, οι μητέρες και οι γιαγιάδες των 30.000 desaparecidos (εξαφανισμένων) κατά τη διάρκεια και μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1976.


Φυσικά και υπάρχουν διαφορές. Το σημερινό καθεστώς προτιμά να χρησιμοποιεί προσχηματικές και ψευδείς αιτιάσεις, αλλά πολιτικά «απρόσωπες» - υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος μέσω των κοινωνικών προγραμμάτων, σχετικά με τα κονδύλια που διέθεσαν οι κυβερνήσεις Kirchner για να διευκολυνθεί η παραγωγική αυτοδιαχείριση των εργοστασίων και οι οικονομικές πρωτοβουλίες βάσης  ( πρακτικά,δηλαδή, θεωρούν «παράνομες» τις αποφάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων) - για να φυλακίσει την πιο διάσημη φωνή των διαφωνούντων της Αργεντινής εδώ και 40 χρόνια κάτι που δεν είχε τολμήσει ούτε ο αιματοβαμμένος δικτάτορας Βιντέλα.


*****

ένταλμα σύλληψης κατά της Hebe de Bonafini,της Μητέρας της Plaza de Mayo.Οι πολιτικές διώξεις από τον Macri συνεχίζονται

Tiziana Barilla

«Αν θέλουν ,ας έλθουν να με συλλάβουν». Αλλά όταν η Ομοσπονδιακή Αστυνομία της Αργεντινής πήγε στην Plaza de Mayo για να συλλάβει την Hebe de Bonafini, ένας ανθρώπινος κλοιός την εμπόδισε. Την Πέμπτη 4 Αυγούστου –κάθε  Πέμπτη, οι Μητέρες των εξαφανισμένων μαζεύονται στην
Plaza de Mayo από την εποχή της δικτατορίας – οι δικαστικές αρχές της Αργεντινής εξέδωσαν ένταλμα σύλληψης κατά της Hebe de Bonafini..Την κατηγορούν για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος μέσω των κοινωνικών προγραμμάτων.
Η εντολή σύλληψης δόθηκε από τον Ομοσπονδιακό δικαστή Marcelo Martínez de Giorgi μετά την άρνηση της  Bonafini να εμφανιστεί σε δύο ακροάσεις προκειμένου να απολογηθεί για την υπόθεση υπεξαίρεσης δημοσίου χρήματος μέσω των κοινωνικών προγραμμάτων κατασκευής εργατικών κατοικιών, Sueños Compartidos. «Τα έφαγα τα ψωμιά μου, είμαι 90 χρονών.
Δεν φοβάμαι τις συνέπειες, κανένα φόβο για τις συνέπειες. Για μένα το πιο σημαντικό είναι η ζωή και η τιμή των παιδιών μου και των 30000 (αναφερόταν στους εξαφανισμένους στο διάστημα της δικτατορίας της Αργεντινής)».

Πριν από την Hebe de Bonafini ήταν η σειρά της Milagro Sala,της ιθαγενούς ηγέτιδας του Tupac Amaru, της οργάνωσης με 70.000 μέλη, ως επί το πλείστον ιθαγενείς, που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει την κρίση του 2000 και, με συνεταιριστική εργασία – επί κυβερνήσεων Kirchner -κατασκεύασε πάνω από 4.000 εργατικές κατοικίες με την εργασία 150 συνεταιρισμών. Αρχικά κατηγορήθηκε για υποκίνηση σε εγκληματική δράση και ανατρεπτικές δραστηριότητες και, στη συνέχεια, για εξαπάτηση της δημόσιας διοίκησης και κατάχρηση δημοσίου χρήματος (για τους αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς).  
Η Σ Milagro συνελήφθη στις 16 Ιανουαρίου, λίγες μέρες μετά την εκλογή της κυβέρνησης Macri, και εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή. Χωρίς να υπολογίζουμε τις χιλιάδες απολύσεις από τον Πρόεδρο και περισσότερο, αυτή του Ουρουγουανού δημοσιογράφου Victor Hugo Morales, από ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό της Αργεντινής μετά από 30 χρόνια, επειδή κατήγγειλε ότι «οι λόγοι της φυλάκισης της Milagro είναι πολιτικοί».

Η καταστολή με υπογραφή Mauricio Macri συνεχίζεται, ενώ τρομάζει όλο και πιο πολύ μια επάνοδος σε καθεστώς πολιτικών διώξεων στη χώρα, στην Αργεντινή, όπου είναι ακόμα νωπά τα σημάδια της δικτατορίας Βιντέλα.
[--->]


Το οδόφραγμα της οδού Saint-Maur-Popincourt




 



Thibault (δραστηριοποιείται στο Παρίσι γύρω στο 1848)
Το οδόφραγμα της οδού Saint-Maur-Popincourt μετά την επίθεση των στρατευμάτων του στρατηγού Lamoricière, τη Δευτέρα 26 Ιουνίου του 1848
26 Ιουνίου του 1848
Δαγκεροτυπία
12,7 x 10,4 εκ.
Παρίσι, Μουσείο d'Orsay
© RMN-Grand Palais (Musée d'Orsay) / Hervé Lewandowski


Η φωτογραφία αυτή από την Επανάσταση του 1848,έχει ένα τεράστιο πολιτιστικό ενδιαφέρον και τραβήχτηκε σε μια από τις τέσσερις ημέρες του Ιουνίου που άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς στο Παρίσι μεταξύ επαναστατών και κυβερνητικών δυνάμεων.

Την ακριβή χρονολόγηση και το όνομα του φωτογράφου (ερασιτέχνης φωτογράφος, κάτοικος της συνοικίας Popincourt;) τα γνωρίζουμε από την αναπαραγωγή της, με τη μορφή ξυλογραφίας, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό L'Illustration,στο τεύχος 1 έως 8 Ιούλιου του 1848 και σε ειδικό τεύχος του περιοδικού Journées illustrées de la révolution de 1848, που δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο του 1848.

Την ακριβή χρονολόγησή της και το όνομα του φωτογράφου (ερασιτέχνης φωτογράφος, κάτοικος της συνοικίας Popincourt;) τα γνωρίζουμε από την αναπαραγωγή της, με τη μορφή ξυλογραφίας, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό L'Illustration,στο τεύχος 1 έως 8 Ιούλιου του 1848 και σε ειδικό τεύχος του περιοδικού Journées illustrées de la révolution de 1848, που δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο του 1848.

Μια άλλη φωτογραφία του ίδιου φωτογράφου, με ημερομηνία 25η Ιουνίου, 1848, θεωρείται η πρώτη φωτογραφική απεικόνιση ενός ρεπορτάζ σε περιοδικό.
Στην φωτογραφία, οι άνθρωποι που φαίνονται από μακρινή απόσταση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μικρές σκοτεινές κουκίδες, όπως συνέβαινε συχνά στις φωτογραφίες εκείνης της εποχής.

Η απεικόνιση αυτή επηρέασε ασφαλώς, άθελά της, το όραμα των ζωγράφων στα μέσα της δεκαετίας του 1860, έστω και αν δεν αποτελούσαν κομμάτι της πρωτοπορίας.


Αυτό είναι και το  βασικό ίσως χρέος της ζωγραφικής απέναντι στη φωτογραφία του δέκατου ένατου αιώνα κάτι που, όμως , είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, επειδή οι καλλιτέχνες που γεννήθηκαν την περίοδο της πρωτοποριακής εφεύρεσης της φωτογραφίας, ήταν αδύνατο να θυμόνται τις τόσες πολλές εικόνες που έβλεπαν στην παιδική τους ηλικία και την εφηβεία τους, αποσιωπούν το γεγονός και περιφρονούν ειλικρινά τη φωτογραφία.