του PEPE ESCOBAR
Ο παγκόσμιος Νότος περίμενε να ανατείλει μια νέα αραβική
πραγματικότητα.
Άλλωστε, ο αραβικός Δρόμος - ακόμη και αν καταπιέζεται στις
πατρίδες του - σφύζει από διαμαρτυρίες που εκφράζουν άγρια οργή κατά της
μαζικής σφαγής των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ.
Οι Άραβες ηγέτες αναγκάστηκαν να αναλάβουν κάποιου είδους
δράση, πέρα από την αναστολή των διπλωματικών σχέσεων ορισμένων πρεσβειών με το
Ισραήλ, και κάλεσαν σε ειδική σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Ισλαμικής
Συνεργασίας (OIC) για να συζητηθεί ο συνεχιζόμενος ισραηλινός πόλεμος ενάντια
στα παιδιά της Παλαιστίνης.
Οι εκπρόσωποι 57 μουσουλμανικών κρατών στις 11 Νοεμβρίου
συνήλθαν στο Ριάντ για να δώσουν ένα
σοβαρό, πρακτικό χτύπημα στους εκτελεστές και τους υποστηρικτές της
γενοκτονίας. Αλλά στο τέλος, δεν πρόσφεραν τίποτα, ούτε καν παρηγοριά.
Η τελική δήλωση του OIC θα μείνει για πάντα στο χρυσοποίκιλτο
παλάτι της δειλίας. Κορυφαία σημεία του κακόγουστου ρητορικού σόου: είμαστε
αντίθετοι στην "αυτοάμυνα" του Ισραήλ, καταδικάζουμε την επίθεση στη
Γάζα, ζητάμε (από ποιους;) να μην πωλούν όπλα στο Ισραήλ, ζητάμε από το Διεθνές
Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) να "ερευνήσει" τα εγκλήματα πολέμου, ζητάμε
ψήφισμα του ΟΗΕ που να καταδικάζει το Ισραήλ.
Για την ιστορία, αυτό είναι το καλύτερο που κατάφεραν να
κάνουν 57 χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία ως απάντηση σε αυτή τη γενοκτονία
του 21ου αιώνα.
Η ιστορία, ακόμη και αν γράφεται από νικητές, τείνει να μη
συγχωρεί τους δειλούς.
Οι τέσσερις πιο δειλοί, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η
Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και το Μαρόκο - οι
τρεις τελευταίες έχουν εξομαλύνει τις σχέσεις τους με το Ισραήλ υπό το βαρύ
χέρι των ΗΠΑ το 2020. Αυτοί ήταν που μπλόκαραν συστηματικά την υιοθέτηση
σοβαρών μέτρων στη σύνοδο κορυφής του OIC , όπως το σχέδιο πρότασης της
Αλγερίας για απαγόρευση πώλησης του πετρελαίου στο Ισραήλ, καθώς και την
απαγόρευση της χρήσης του αραβικού εναέριου χώρου για την παράδοση όπλων στο
κράτος κατοχής.
Η Αίγυπτος και η Ιορδανία - μακροχρόνια αραβικά υποζύγια – δεν
δεσμευόντουσαν, όπως και το Σουδάν, το οποίο βρίσκεται στη μέση ενός εμφυλίου
πολέμου. Η Τουρκία, υπό τον σουλτάνο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έδειξε για άλλη μια
φορά ότι είναι μόνο λόγια και καμία δράση- μια νεο-οθωμανική παρωδία του
τεξανικού "all hat, no cattle" ( μόνο λόγια και καθόλου πράξεις).
Οι τέσσερις κορυφαίοι δειλοί αξίζουν κάποιας μεγαλύτερης
προσοχής. Το Μπαχρέιν είναι ένας ταπεινός υποτελής που φιλοξενεί έναν κλάδο
κλειδί των βάσεων της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ. Το Μαρόκο έχει στενές σχέσεις με
το Τελ Αβίβ - ξεπουλήθηκε γρήγορα μετά από μια ισραηλινή υπόσχεση να
αναγνωρίσει τη διεκδίκηση του Ραμπάτ στη Δυτική Σαχάρα. Επιπλέον, το Μαρόκο
εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό, κυρίως από τη συλλογική Δύση.
Μετά έχουμε τα μεγάλα σκυλιά, τη Σαουδική Αραβία και τα
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Και οι δύο είναι μέχρι τα μπούνια με αμερικανικό
οπλισμό και, όπως και το Μπαχρέιν, φιλοξενούν κι αυτές αμερικανικές
στρατιωτικές βάσεις. Ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν
Σαλμάν (MbS) και ο παλιός μέντοράς του, ο κυβερνήτης των Εμιράτων Μοχάμεντ μπιν
Ζαγιέντ (MbZ), υπολογίζουν την απειλή των πορτοκαλί επαναστάσεων που θα
διαλύσουν τις βασιλικές τους επικράτειες, αν παρεκκλίνουν πολύ από το αποδεκτό
αυτοκρατορικό σενάριο.
Αλλά σε λίγες εβδομάδες, από την 1η Ιανουαρίου 2024, υπό
ρωσική προεδρία, τόσο το Ριάντ όσο και το Άμπου Ντάμπι θα διευρύνουν τους
ορίζοντές τους σε μεγάλο βαθμό, καθώς θα γίνουν επίσημα μέλη των 11 BRICS.
Η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έγιναν δεκτά
στα διευρυμένα BRICS μόνο λόγω προσεκτικών γεωπολιτικών και γεωοικονομικών
υπολογισμών της στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Κίνας.
Μαζί με το Ιράν - το οποίο τυχαίνει να έχει τη δική του
στρατηγική εταιρική σχέση τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Κίνα - το Ριάντ και
το Άμπου Ντάμπι υποτίθεται ότι θα ενισχύσουν την ενεργειακή επιρροή της σφαίρας
των BRICS και θα αποτελέσουν βασικούς παίκτες, στην προσπάθεια
αποδολαριοποίησης, απώτερος στόχος της οποίας είναι η παράκαμψη του
πετροδολαρίου.
Όμως, την ίδια στιγμή, το Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι θα
ωφεληθούν και αυτές πάρα πολύ από το όχι και τόσο μυστικό σχέδιο του 1963 για
την κατασκευή της διώρυγας Μπεν Γκουριόν, από τον Κόλπο της Άκαμπα προς την
Ανατολική Μεσόγειο, που φτάνει - τι σύμπτωση - πολύ κοντά στην κατεστραμμένη
σήμερα βόρεια Γάζα.
Η διώρυγα θα επιτρέπει στο Ισραήλ να γίνει ένας βασικός κόμβος
διαμετακόμισης ενέργειας, εκτοπίζοντας τη διώρυγα του Σουέζ της Αιγύπτου, και
αυτό τυχαίνει να συνδυάζεται όμορφα με τον ρόλο του Ισραήλ ως de facto βασικού
κόμβου στο τελευταίο κεφάλαιο του πολέμου των οικονομικών διαδρόμων: τον
διάδρομο Ινδίας-Μέσης Ανατολής (IMEC) που επινόησαν οι ΗΠΑ.
Το IMEC είναι ένα αρκετά διεστραμμένο ακρωνύμιο, όπως και η
όλη λογική πίσω από αυτόν τον φανταστικό διάδρομο, που είναι να γίνει το Ισραήλ
που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο , κρίσιμος εμπορικός κόμβος ακόμη και πάροχος
ενέργειας μεταξύ Ευρώπης, μέρους του αραβικού κόσμου και της Ινδίας.
Αυτή ήταν επίσης η λογική πίσω από την παρωδία του Ισραηλινού
πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου στα Ηνωμένα Έθνη τον Σεπτέμβριο, όπου έδειξε
σε όλη τη "διεθνή κοινότητα" έναν χάρτη της "Νέας Μέσης
Ανατολής" στον οποίο η Παλαιστίνη δεν υπήρχε καν.
Όλα τα παραπάνω,όμως, προϋποθέτουν ότι το IMEC και η διώρυγα
Μπεν Γκουριόν θα κατασκευαστούν - κάτι που δεν είναι δεδομένο με κάποιο
ρεαλιστικό κριτήριο.
Επιστρέφοντας στην ψηφοφορία στην OIC , τα τσιράκια των ΗΠΑ, η
Αίγυπτος και η Ιορδανία - δύο χώρες στα δυτικά και ανατολικά σύνορα του Ισραήλ,
αντίστοιχα - βρίσκονταν στην πιο δύσκολη θέση από όλες. Το κράτος κατοχής
επιθυμούσε να σπρώξει οριστικά στα σύνορά τους περίπου 4,5 εκατομμύρια
Παλαιστίνιους. Όμως το Κάιρο και το Αμμάν, που επίσης έχουν κατακλυστεί από
αμερικανικά όπλα και έχουν χρεοκοπήσει οικονομικά όσο δεν πάει, δεν θα
μπορούσαν ποτέ να επιβιώσουν από τις αμερικανικές κυρώσεις αν έγερναν πέραν του
δέοντος προς την Παλαιστίνη.
Οπότε , πολλά μουσουλμανικά κράτη που επέλεξαν την ταπείνωση
έναντι της δικαιοσύνης αποφάσισαν με πολύ στενούς, πραγματιστικούς όρους
εθνικού συμφέροντος. Η γεωπολιτική είναι ανελέητη. Όλα έχουν να κάνουν με τους
φυσικούς πόρους και τις αγορές. Αν δεν έχεις το ένα, χρειάζεσαι το άλλο, και αν
δεν έχεις κανένα, τότε, κάποιος Ηγεμόνας
σου υπαγορεύει τι επιτρέπεται να έχεις.
Ο αραβικός και μουσουλμανικός Δρόμος - και η Παγκόσμια
Πλειοψηφία - μπορεί δικαίως να αισθανθεί απογοήτευση όταν δει πως αυτοί οι
"ηγέτες" δεν είναι έτοιμοι να μετατρέψουν τον ισλαμικό κόσμο σε
πραγματικό πόλο ισχύος στο πλαίσιο της αναδυόμενης πολυπολικότητας.
Αυτό δεν θα συνέβαινε με κανέναν άλλο τρόπο. Πολλά βασικά
αραβικά κράτη δεν είναι κυρίαρχες οντότητες. Είναι όλα εγκλωβισμένα, θύματα
μιας νοοτροπίας υποτελούς. Δεν είναι έτοιμα -ακόμη- για ένα κοντινό πλάνο με
την Ιστορία. Και δυστυχώς, παραμένουν ακόμα όμηροι του δικού τους "αιώνα
της ταπείνωσης".
Την ταπεινωτική χαριστική βολή δεν την έριξε άλλος από τον
ίδιο τον μανιακό γενοκτόνο του Τελ Αβίβ ο οποίος απείλησε τους πάντες στον
αραβικό κόσμο να το βουλώσουν - πράγμα που ήδη έχουν κάνει.
Φυσικά, υπάρχουν πολύ σημαντικές αραβικές και μουσουλμανικές
γενναίες καρδιές στο Ιράν, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, τον Λίβανο και
την Υεμένη. Αν και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση την πλειοψηφία, αυτοί οι
παράγοντες της Αντίστασης αντικατοπτρίζουν το συναίσθημα του Δρόμου όσο κανένας
άλλος. Και με τον πόλεμο του Ισραήλ να επεκτείνεται κάθε μέρα , η περιφερειακή
και παγκόσμια επιρροή τους θα αυξηθεί ανυπολόγιστα, όπως και σε όλους τους
άλλους περιφερειακούς πολέμους του Ηγεμόνα.
Η καταστροφική αποτυχία του σχεδίου Ουκρανία και η αναζωπύρωση
ενός δυσεπίλυτου πολέμου στη Δυτική Ασία είναι βαθιά συνυφασμένες.
Πέρα από την νεφελώδη
"ανησυχία" της Ουάσινγκτον για το γενοκτονικό αμόκ του Τελ
Αβίβ, το κρίσιμο γεγονός είναι ότι βρισκόμαστε ακριβώς στο μέσον ενός πολέμου
εναντίον των BRICS 11.
Η Αυτοκρατορία δεν κάνει στρατηγική- στην καλύτερη περίπτωση,
κάνει τακτικά επιχειρηματικά σχέδια εν κινήσει. Υπάρχουν δύο άμεσες τακτικές
στο παιχνίδι: μια αμερικανική αρμάδα που αναπτύσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο -
σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να φοβηθούν τα μεγαθήρια του Άξονα Αντίστασης, το
Ιράν και η Χεζμπολάχ - και μια πιθανή εκλογή του Μίλεϊ στην Αργεντινή που
συνδέεται με τη δεδηλωμένη υπόσχεσή του να διακόψει τις σχέσεις
Βραζιλίας-Αργεντινής.
Πρόκειται λοιπόν για μια ταυτόχρονη επίθεση κατά των BRICS 11
σε δύο μέτωπα: Δυτική Ασία και Νότια Αμερική. Δεν θα λείψουν και οι
αμερικανικές προσπάθειες να αποτραπεί η προσέγγιση των BRICS 11 με τον ΟΠΕΚ+.
Ένας βασικός στόχος είναι να ενσταλάξουν φόβο στο Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι -
όπως επιβεβαιώνεται από επιχειρηματικές πηγές του Περσικού Κόλπου.
Ακόμη και οι υποτελείς ηγέτες του ΟΙC θα είχαν επίγνωση ότι
βρισκόμαστε πλέον βαθιά μέσα στην ‘’ The Empire Strikes Back ‘’ , Η
Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τη δειλία τους.
Oλοι αυτοί γνωρίζουν ότι για τον Ηγεμόνα, η πολυπολικότητα
ισοδυναμεί με το "χάος", η μονοπολικότητα με "τάξη" και οι
κακόβουλοι παίκτες με "τυράννους" - όπως ο νέος Ρωσο-κινεζο-ιρανικός
"Άξονας του Κακού" και οποιοσδήποτε, ιδίως οι υποτελείς, αντιτίθεται
στη "διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες".
Και αυτό μας οδηγεί σε μια ιστορία δύο καταπαύσεων του πυρός.
Δεκάδες εκατομμύρια σε όλη την Παγκόσμια Πλειοψηφία αναρωτιούνται γιατί ο
Ηγεμόνας επιθυμεί απεγνωσμένα μια κατάπαυση πυρός στην Ουκρανία , ενώ αρνείται
κατηγορηματικά την κατάπαυση του πυρός στην Παλαιστίνη.
Το πάγωμα του Σχεδίου Ουκρανία διατηρεί ζωντανό το φάντασμα
της Ηγεμονίας για λίγο ακόμα. Ας υποθέσουμε ότι η Μόσχα θα τσιμπήσει το δόλωμα
(δεν θα τσιμπήσει). Αλλά για να παγώσει το Σχέδιο Ουκρανία στην Ευρώπη, ο
Ηγεμόνας θα χρειαστεί μια ισραηλινή νίκη στη Γάζα - ίσως με κάθε κόστος - για
να διατηρήσει έστω και ένα ίχνος από την προηγούμενη δόξα του.
Αλλά το Ισραήλ έχει περισσότερες πιθανότητες να νικήσει από ό,τι η Ουκρανία; Το Τελ Αβίβ μπορεί να
έχει ήδη χάσει τον πόλεμο της 7ης Οκτωβρίου, καθώς δεν θα μπορέσει ποτέ να
ανακτήσει το προσωπείο του αήττητου. Και αν αυτό μετατραπεί σε περιφερειακό
πόλεμο που θα χάσει το Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα χάσουν εν μία νυκτί τους Άραβες
υποτελείς τους, οι οποίοι σήμερα έχουν την κινεζική και ρωσική επιλογή που
περιμένει στα παρασκήνια.
Ο βρυχηθμός του Δρόμου γίνεται όλο και πιο δυνατός -
απαιτώντας από την κυβέρνηση Μπάιντεν, που τώρα θεωρείται συνένοχη με το Τελ
Αβίβ, να σταματήσει την ισραηλινή γενοκτονία που μπορεί να οδηγήσει σε
Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θα συμμορφωθεί. Οι πόλεμοι στην Ευρώπη
και τη Δυτική Ασία μπορεί να είναι η τελευταία της ευκαιρία (θα τους χάσει) να
ανατρέψει την ανάδυση ενός ευημερούντος, ομοιογενούς, ειρηνικού αιώνα της
Ευρασίας.
