Μακάρθι θα λέτε και θα κλαίτε

 "Η ηγεσία του διεθνούς φεστιβάλ Febiofest αποφάσισε να αφαιρέσει το αγαλματίδιο «Christian» από τον Kusturica, με το οποίο βραβεύτηκε το 2017 για την προσφορά του στον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Ο Εμίρ Κουστουρίτσα τιμωρήθηκε με την αφαίρεση του βραβείου "Christian" επειδή είναι επικεφαλής σκηνοθέτης του θεάτρου του ρωσικού στρατού. Ο ίδιος δηλώνει ότι έχει ξεκινήσει ένα «κυνήγι μαγισσών» στην Ευρώπη. Ως παράδειγμα, ανέφερε το περιστατικό με τον Valery Gergiev, του οποίου αφαιρέθηκε η θέση του αρχιμαέστρου της Ορχήστρας του Μονάχου επειδή αρνήθηκε να μιλήσει ενάντια για την ειδική επιχείρηση στην Ουκρανία.

Ο Κουστουρίτσα τόνισε ότι  « τώρα η ζωή στην Ευρώπη έχει περάσει σε μια δύσκολη φάση ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης»".

Ο Κουστουρίτσα ήταν ανεπιθύμητος στην Ουκρανία από το 2015 όταν πήρε θέση για την βαναυσότητα της ουκρανικής κυβέρνησης απέναντι στους Ρωσόφωνους και είχε συγκρίνει τα γεγονότα με τα όσα είχαν συμβεί στην Γιουγκοσλαβία των αρχών της δεκαετίας του 90 τονίζοντας πως «η Ρωσία οφείλει να προστατεύσει τους πολίτες Ρωσικής εθνικότητας που ζουν στην Ουκρανία και να σώσει την χώρα από την καταστροφή».

Ξέρετε κάτι; Δεν πεθαίνει μόνο η Ελλάδα έχοντας κάνει τον κύκλο της. Πεθαίνει ο Κόσμος αργά και "η αγωνία  κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο."(Κ. Γκαράνη)

----------------------------------------------------------------------

Ο φασισμός επεκτείνεται σε όλη την Ευρώπη! Τι θα ζήσουμε αν προλάβουμε...

''ΣΕ 10ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ''

 Όπως κι έγινε

Σε όλους εκείνους τους ανθρώπους της αριστεράς που με σφιγμένη τη γροθιά ξεσηκώνονται κατά των Ρώσων, θα ήθελα να επισημάνω ότι χθες στην ιταλική καπιταλιστική εφημερίδα Milano Finanza είχε μια συνέντευξη με τον Λαμπέρτο Ντίνι (Lamberto Dini) , τραπεζίτη του Νομισματικού Ταμείου, Πρωθυπουργό, Υπουργό Οικονομικών, αμερικανόφιλο, όπου υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ έκαναν πολύ μεγάλο λάθος ωθώντας την Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Οι αστοί, τα αφεντικά, δεν σφίγγουν τις γροθιές τους, αλλά γνωρίζουν την πραγματικότητα, απλά γιατί αν δεν την γνώριζαν δεν θα έκαναν μπίζνες. Σ’ εσάς δεν θα εμπιστευόμουν ούτε ένα ευρώ να το διαχειριστείτε οικονομικά.

[---->]

Μαρτυρία

 

Και σήμερα θέλω να σας πω λίγα λόγια για το Μάλι, αυτή την αρχαία χώρα της ερήμου που τις τελευταίες 2 εβδομάδες είναι το σπίτι μου. Το Μάλι είναι μια παράξενη χώρα που καλύπτεται από έρημο και μόνο γύρω από τη Μπαμακο, ο Νίγηρας ποταμός προσφέρει λίγη δροσιά και ίσκιο. Το Μάλι έχει πολιτισμό χιλιάδων χρόνων, πάμπλουτους βασιλιάδες καλυμμένους σε χρυσό, τεμένη από λάσπη και πόλεις σκαμμένες μέσα στην άμμο. 

Κατέχει το 4ο μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στην Αφρική, έχει ανεξερεύνητα κοιτάσματα ουρανίου, βωξίτη, και σπάνιες γαίες. 

Και όμως η γη του Μάλι είναι ποτισμένη με αίμα. Μια χώρα καταδικασμένη στη φτώχεια, όπου διαδοχικές κυβερνήσεις λήστευαν τον εθνικό πλούτο και διαφορετικά ισλαμικά γκρουπ μάχονται μεταξύ τους και όλα μαζί την κυβέρνηση.

Γάλλοι, Αμερικάνοι, η ΕΕ, η CIA, οι Ρώσοι, οι Τούρκοι, οι Κινέζοι, παραστρατιωτικές ομάδες και επίσημοι στρατοί διασχίζουν την έρημο και καθορίζουν την μοίρα της χώρας. Μετανάστευση, ναρκωτικά, τρομοκράτες, φτώχεια και ξένες δυνάμεις...Και έτσι σαν την άνυδρη σκληρή τους χώρα είναι και οι άνθρωποι. Περήφανοι, ανυπότακτοι και πάμφτωχοι.  Και όμως έτοιμοι να καλοδεχτουν τον ξένο αρκεί να τους φερθεί με σεβασμό.

Στο Μάλι δεν υπάρχει η επόμενη μέρα γιατί μπορεί να μην έρθει ποτέ. Επιθέσεις , απαγωγές, ανατινάξεις, φτώχεια και ασθένειες. Μεγάλη φτώχεια, από αυτή που σου τρυπάει την καρδιά. Άνθρωποι σακατεμενοι, παιδιά σε κάθε γωνιά του δρόμου που απλώνουν τα χέρια σε κάθε περαστικό. 

Και η Μπαμακο, η κάποτε ένδοξη πρωτεύουσα, μια πόλη που η ζωή κυλάει αργά, σα να φοβάται. Οι δρόμοι είναι σκονισμένοι, γεμάτοι λάσπη κ σκουπίδια. Μια καφετιά σκόνη που κολλάει στα ρούχα και στο δέρμα κ δεν βγαίνει όσο και αν πλυθείς. Τεμένη παντού και το κάλεσμα της προσευχής σε συντροφεύει. Και όμως σε αυτή την πάμφτωχη πρωτεύουσα των τριών εκ. ψυχών, είσαι πιο ασφαλής από ποτέ. Μπορείς να περπατήσεις, μόνη σου λευκή γυναίκα , στις πιο ταπεινές συνοικίες, να κρατάς τσάντες, τηλέφωνο, πορτοφόλι και κανείς ποτέ δεν θα προσπαθήσει να σου κάνει κακό. Σε αυτή τη γη των φτωχών, το έγκλημα είναι σπάνιο.

Η Μπαμακο είναι μια πόλη που προσπαθεί πολύ να ζήσει.  Δεν έχει μεγάλες αλυσίδες, δεν έχει εμπορικά και σουπερμάρκετ. Έχει όμως φεστιβάλ μουσικής, τζαζ, ρέγκε και κλασσικής, έχει φεστιβάλ κινηματογράφου, θέατρο και βιβλιοθήκες. Έχει μικρά μπαρ και εστιατόρια, καφέ και πάρκα. Μια χώρα  γεμάτη αντιθέσεις που προσπαθεί να ζήσει στον 21ο αιώνα αλλά που δεν την αφήνει η γεωγραφία της. Μια χώρα που καταδικάστηκε σε θάνατο από όλους, ίσως γιατί οι κάτοικοι δεν είναι λευκοί ξανθοί με μπλε μάτια αλλά φτωχοί μαύροι μουσουλμάνοι με δέρμα ακόμα πιο σκούρο από τον καυτό ήλιο.

Είθε ο κόσμος αυτός κάποτε να ζήσει με ειρήνη.

 

[---->]