της Νάντιας Βαλαβάνη
Δυο χρόνια από το δημοψήφισμα, το μεγάλο «Οχι» της 5ης
Ιουλίου 2015 παραμένει η σημαντικότερη αγωνιστική παρακαταθήκη της
μεταπολίτευσης: η στιγμή που μια εκπληκτικά μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σε
συνθήκες πρωτοφανείς στην παγκόσμια ιστορία -εκλογική διαδικασία με κλειστές
τράπεζες- εγκαταλείποντας στάσεις ανάθεσης ετοιμάζεται να πάρει την τύχη της
στα δικά της χέρια.
Το γεγονός ότι μία βδομάδα αργότερα η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., με τη στήριξη της συντριπτικά ηττημένης μνημονιακής
«αντιπολίτευσης», εξαέρωνε τη σημαντικότερη λαϊκή στήριξη που προσφέρθηκε ποτέ
σε κυβέρνηση στην πιο κρίσιμη μεταπολεμικά μάχη αντίστασης και χειραφέτησης,
δεν μειώνει σε τίποτα τη σημασία της λαϊκής νίκης.
Κάνει, ωστόσο, πολιτικά αποκρουστικότερη τη μεταστροφή
που ακολούθησε την άνευ όρων συνθηκολόγηση μιας κυβέρνησης που είχε εκλεγεί με
ηχηρή απελευθερωτική εντολή.
Και όχι μόνο πολιτικά αποκρουστική: Η λαϊκή απόφαση να
μην υπογραφεί ένα καινούργιο -τρίτο- Μνημόνιο ήταν συντριπτική και ως προς την
έκταση της λαϊκής συμμετοχής.
Ξεπερνώντας με άνεση το συνταγματικό όριο γνωμοδοτικής
απόφασης σε δημοψήφισμα, κατέστησε τη λαϊκή βούληση απελευθέρωσης από την
τροϊκανική τυραννία και τη μνημονιακή δουλεία ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ και ΑΝΕΚΛΗΤΗ.
Ο παραμερισμός μιας δεσμευτικά εκφρασμένης λαϊκής
βούλησης, χωρίς οποιαδήποτε συνέπεια -η πιο τρανταχτή απ’ όλες τις περιπτώσεις
παραβίασης της τυπικής και ουσιαστικής λειτουργίας της πολιτικής δημοκρατίας
και νομιμότητας-, άνοιξε έναν μεγάλο λογαριασμό· μέχρι σήμερα επίσης
συνταγματικά ανεξόφλητο.
Δύο χρόνια αργότερα, όντως «οι μάσκες έχουν πέσει»: η
πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα την ερημοποίηση της χώρας και το ρήμαγμα της
ζωής της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών, συνεχίζεται για όγδοη χρονιά.
Μετά τη δημοσιοποίηση, μέσα στο τελευταίο δίμηνο, των
τριών επίσημων σεναρίων ως προς την προοπτική και βιωσιμότητα του χρέους (ESM /
γερμανικού ΥπΟικ, ΔΝΤ και, πιο πρόσφατα, Ε.Ε.) οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη
κριτική ικανότητα κατανοεί τον κοινό τόπο όλων των «υπολογισμών» των δανειστών:
η πολυδιαφημιζόμενη από την κυβέρνηση προοπτική «εξόδου από τα μνημόνια και
την επιτροπεία το 2018» -στρωμένη ήδη με προνομοθετημένα μέτρα για πρωτογενές
πλεόνασμα «αίματος» 3,5%, οριστικής μετατροπής των συντάξεων σε επιδόματα και
ολοκλήρωσης του φορολογικού τσακίσματος των εισοδηματικά ασθενέστερων, που
συνιστούν μια πρώτη δέσμη «μέτρων» ενός τέταρτου Μνημονίου- οδηγεί σε μια
μνημονιακή «μεταμνημονιακή» εποχή πολύ πέραν του 2022.
Κατά κοινή ομολογία όλων των δανειστών, διάρκειας
τουλάχιστον μισού αιώνα.
Αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα σε οποιονδήποτε άνθρωπο
καλής θέλησης ό,τι ξέραμε ήδη τότε όλοι όσοι αντιταχθήκαμε και αντιπαλέψαμε την
παραβίαση της λαϊκής εντολής της 5ης Ιουλίου 2015 ότι το τίμημα απεμπόλησης της
λαϊκής εντολής για ανάκτηση κυριαρχίας -η συνομολόγηση ενός τρίτου Μνημονίου-
κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση οποιασδήποτε εκδοχής απαλλαγής από τις
μνημονιακές πολιτικές που καταστρέφουν συστηματικά ό,τι απέμεινε από τη χώρα
και τον παραγωγικό της ιστό.
Οτι το τρίτο Μνημόνιο δεν αποτελεί παρά τον τρίτο
«σταθμό» στην προαλειφόμενη μακριά διαδρομή της λεγόμενης «εντατικής
επιτήρησης» (intensive surveillance, Ευρωπαϊκός Κανονισμός 472/2013 για τις
χώρες που είχαν μνημόνια) - δηλαδή της διαδικασίας υποβίβασης ενός κυρίαρχου
κράτους σε προτεκτοράτο μέσω μονιμοποίησης της μετατροπής του σε «αποικία
χρέους».
Στις 15 Ιουλίου 2015 η απεμπόληση μιας συντριπτικής
λαϊκής εντολής απελευθέρωσης οδήγησε στο βάθεμα της επιβολής καθεστώτος
πλιάτσικου εκ μέρους των δανειστών με τη συναίνεση μιας μνημονιακής, πλέον, από
τις 15 Ιουλίου 2015, κυβέρνησης και της, παλαιόθεν μνημονιακής, «αντιπολίτευσης»:
Με «αρπαγή της Ελλάδας», καθώς η δημόσια περιουσία οδηγείται για «ρευστοποίηση»
επί 99 χρόνια στο «Υπερταμείο» και η ιδιωτική θα «απαλλοτριώνεται» από τράπεζες
και funds μέσω ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.
Με «απαγωγή των δημοσίων εσόδων» μέσω της απόσπασης
της ΓΓΔΕ/ΑΑΔΕ από το υπουργείο Οικονομικών οποιασδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένης
κυβέρνησης και τη «μεταφορά» της υπό τον έλεγχο των δανειστών -μοναδικά σε
σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα-, και μάλιστα μια χρονιά που μισθωτοί,
επαγγελματίες και αγρότες θα πληρώσουν για ίδια με τα περσινά εισοδήματα έως
και 40% μεγαλύτερο φόρο.
Με τη μετανάστευση των νέων -που η ψήφος τους καθόρισε
τη συντριπτική έκταση της νίκης τού «Οχι» δύο χρόνια πριν- να προσλαμβάνει τα
χαρακτηριστικά της μεγαλύτερης από τις τρεις μέχρι τώρα ελληνικές
μεταναστεύσεις.
Σε αυτή τη δεύτερη επέτειο, γίνεται πολύ περισσότερο
ξεκάθαρος ο δρόμος μπροστά στον λαό: να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Πριν
παγιωθεί η ερημοποίηση της χώρας.
Πριν η προαλειφόμενη «συνταγματοποίηση του μνημονιακού
καθεστώτος» μετατρέψει το Σύνταγμα των Ελλήνων σε συνθήκη θεσμοποίησης μόνιμων
δεσμών οικονομικού και πολιτικού καταναγκασμού σε βάρος του λαού και επιβολής
σταθερού καθεστώτος υποτέλειας στη χώρα.
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι ένα ανοιχτό
απελευθερωτικό κίνημα που, στην εξέλιξη της δυναμικής του, θα κατορθώσει να
εκφράσει το «όλον» ΟΧΙ: όλους τους Ελληνες πολίτες, λαϊκούς ανθρώπους και
μεσαία στρώματα, νεαρότερους και ηλικιακά μεγαλύτερους, άντρες και γυναίκες,
που αψηφώντας το κλίμα φόβου και τερατολογίας σε συνθήκες «προπαγάνδας της
πράξης» των κλειστών τραπεζών, όρθωσαν το ανάστημά τους παρά και ενάντια σε
όλους τους φόβους και τις αμφιβολίες τους.
Αυτή την κατεύθυνση, για την ανάκτηση ολόπλευρα της
κυριαρχίας της χώρας -κρατικής, οικονομικής, φορολογικής, νομισματικής-
προκειμένου να ξανασταθεί στα πόδια της και βέβαια για την κατάκτηση της
ελευθερίας και της λαϊκής κυριαρχίας, θα ενισχύσει καταλυτικά η ευρύτερη δυνατή
δημοκρατική, πατριωτική, προοδευτική, ριζοσπαστική, αντιμνημονιακή συμπαράταξη
όλων των δυνάμεων και μεμονωμένων ανθρώπων που είναι ήδη σήμερα αποφασισμένοι:
Η παρακμή της χώρας, η μετανάστευση των νέων και η αποσάθρωση της ζωής της
μεγάλης πλειονότητας της κοινωνίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί.
