Παραλογισμό, ανηθικότητα και ασχήμια -αυτές τις τρομερές
καθιζήσεις των τριών πυλώνων του Δυτικού Πολιτισμού ή Λευκής Ιδεολογίας κατ’
άλλους- παράγουν συστηματικά όλες οι κυβερνήσεις. Και είναι φυσικό, αφού κάθε
κυβέρνηση, η οποία θέτει σε λειτουργία τον εκάστοτε κρατικό μηχανισμό, πολύ απέχει από τον ρόλο, που της απέδωσε ο
κλασικός αγγλοσαξονικός φιλελευθερισμός, την αποφυγή του κοινωνικού πολέμου
όλων έναντι όλων δηλαδή.
Όλες οι κυβερνήσεις -όπως και όλα τα κράτη- υποφέρουν
από άλυτες αντιφάσεις, δεδομένου ότι οι κοινωνίες υποφέρουν από συγκρούσεις
λιγότερο ή περισσότερο έντονων ταξικών συμφερόντων. Θέλουμε να ονομάσουμε αυτά
τα «ταξικά» συμφέροντα «κλαδικά», «συντεχνιακά», «στρωματικά» ή όπως αλλιώς
επιχειρεί η κοινωνιολογία να εξορκίσει τον μαρξιστικό όρο «ταξικός»;
Πάλι το
ίδιο θα λέγαμε -ιδίως στον καπιταλισμό, ο οποίος παρά τις περιστασιακές
προσπάθειές του να «απαλύνει» τον προφανή χαρακτήρα του, δεν μπορεί να μην
πολώσει στο τέλος την κοινωνία σε φτωχούς και πλουσίους. Τα υπόλοιπα μοιάζουν
με προπέτασμα καπνού, προκειμένου να κρυφτεί η πραγματικότητα από τους ίδιους
τους διαμορφωτές της ή και να απωθηθεί, με την ψυχολογική έννοια, η μοιραία
αλήθεια από τους ίδιους τους κήρυκες της κοινωνικής ομόνοιας, ενότητας,
ομοψυχίας…
Πάντα υπάρχουν σε κάθε κοινωνία ορισμένες εικόνες, σύμβολα,
σημασίες, τα οποία συμμερίζεται λίγο ως πολύ η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών
(γλώσσα, θρησκεία, εθνικότητα, πατριωτισμός…) αλλά δεν αρκούν για να
αντιμετωπιστούν στην βάση τους τα πολλά και πολύ διαφορετικά προβλήματα του κοινωνικού
βίου. Η αντιφατική «φύση» των κυβερνήσεων δεν τους επιτρέπει να αρθρώσουν
συνεκτική λογική, ηθική και αισθητική. Συνήθως δημιουργούν περιστασιακές βάσεις
δεδομένων, αποτελούμενες από ψευδο-επιχειρήματα, σοφιστική ηθική και
συμπιληματική αισθητική, με έναν μόνο σκοπό: την διατήρησή τους στην εξουσία.
Παραλογισμός, ανηθικότητα και ασχήμια, λοιπόν. Παντού στον
κόσμο. Όμως εδώ, στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις (με αποκορύφωση την σημερινή)
σπάζουν ανέκαθεν κάθε ρεκόρ. Αυτό οφείλεται σε ορισμένους δεσπόζοντες
παράγοντες:
1. Το πολιτικό προσωπικό χαρακτηρίζεται από απειρία, αδυναμία
κατανόησης του πολιτικού ρόλου, της διάκρισης των εξουσιών, του ιδιωτικού και
δημόσιου χώρου και της έννοιας του Συντάγματος, υπηρετική νοοτροπία,
τυχοδιωκτισμό και καισαρικές φιλοδοξίες.
2. Οι τυπικές εξουσίες από τρεις έχουν μειωθεί σε δύο, αφού η
εκτελεστική εξουσία, η κυβέρνηση δηλαδή, είναι και νομοθετική. Δίπλα σε αυτές
τις δύο εξουσίες, διατηρούν την ισχύ τους και δύο άτυπες: ο Στρατός και η
Εκκλησία. Αν και όχι με το απροκάλυπτο θράσος του παρελθόντος, συνεχίζουν να
παρεμβαίνουν με όποιον πλάγιο τρόπο μπορούν στις κυβερνητικές επιλογές.
3. Η ολιγαρχία είναι αντιπαραγωγική, σχεδόν παρασιτική, αφού
περιορίζεται κυρίως στην εκμετάλλευση ακινήτων και την χρηματοοικονομική δραστηριότητα,
αφήνοντας τις παραγωγικές επενδύσεις σε αμφίβολης εντιμότητας ξένες
επιχειρήσεις.
Λειτουργώντας υπό την πίεση αυτών των παραγόντων, η σημερινή
κυβέρνηση, ενώ ισχυρίζεται πως θέλει να οργανώσει το κράτος σύμφωνα με τα
ευρωπαϊκά πρότυπα του φιλελευθερισμού, προσθέτοντας πως θα οργανώσει ΚΑΙ την
κοινωνία των πολιτών με τα ίδια πρότυπα -γεγονός που δείχνει αμάθεια, δεδομένου
ότι οι κοινωνίες δεν είναι ούτε επιχειρήσεις, ούτε δημόσιες υπηρεσίες-
παρουσιάζει αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, προσπαθώντας να κρατηθεί στην εξουσία με
την ικανοποίηση πολλών και πολύ διαφορετικών κοινωνικών παραγόντων.
Στελεχώνεται με άτομα, που προέρχονται μεν από διαφορετικά κόμματα, εκφράζουν
δε πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και κυρίως καθήλωση σε ιστορικές αντιπαραθέσεις,
που από την άποψη της μορφής τους έχουν χάσει κάθε σημασία. Στην σημερινή
κυβέρνηση χωρούν όλοι: Φασίστες, ακροδεξιοί εραστές της δικτατορίας του 1967,
μαινόμενοι αντικομουνιστές, θρησκόληπτοι, μιλιταριστές…
Κοινός στόχος τους, όπως ρητά δηλώνουν: η πάταξη της «Ηγεμονίας»
της Αριστεράς. Προφανώς, με τον όρο «Ηγεμονία», τον οποίο φαίνεται πως έχουν
αντλήσει από τα εκλαϊκευμένα βιβλία, που προσφέρουν οι εφημερίδες, δεν εννοούν
πολιτική εξουσία, αλλά δεσπόζουσα τάξη αξιών. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό
από την σταδιακή ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ της σκέψης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, που
διατρέχεται από αριστερές ιδέες; Απαγόρευση όχι ευθεία, απροκάλυπτη, νομικά
κατοχυρωμένη, αλλά -ακόμα χειρότερα- πλάγια, ύπουλη, νομικά απαράδεκτη, αλλά
ανεκτή από την δικαστική εξουσία. Στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσε να
αντιμετωπιστεί αναλόγως. Στην δεύτερη, δυστυχώς, δεν θα μπορούσε. Εδώ μιλάμε
για αποδομήσεις προσωπικοτήτων, διαπομπεύσεις με τον τρόπο που γνωρίζουν πολύ
καλά οι επαγγελματίες τυχοδιώκτες δημοσιογράφοι και εν τέλει κατάπτωση πολιτισμική.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως υπήρξε «Ηγεμονία» της Αριστεράς, με
τι θα αντικατασταθεί; Με τις κακές εκδόσεις Γεωργιάδη; Με τα βιβλία του πατέρα
Πλεύρη; Με τα κακογραμμένα, παρανοϊκά, λαϊκίστικα δοκίμια και ρομάντζα εκείνων
των συγγραφέων, που έσπευσαν να πλαισιώσουν την εκστρατεία «αποκαθήλωσης» της
«Ηγεμονίας» της Αριστεράς, η οποία ηγεμονία ανεχόταν την κακογραφία τους για
λόγους αυτονόητης αυτοδιάθεσης του στοχαστή και του δημιουργού; Ή θα
αντικατασταθεί με τις εν Επιδαύρω εθνικιστικές γελοιότητες;
Για να εξηγούμεθα. Οι κοινωνίες είναι πολύπρισματικές
οντότητες. Ακόμα και μπορούσε να υπάρξει πάνω σε αυτόν τον πλανήτη κυβέρνηση
ικανή να οργανώσει απόλυτα μια κοινωνία στην βάση των απόψεών της, χάος θα την
χώριζε από την σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Ακόμα και για την Ελλάδα, είναι
πολύ λίγη, αποτελείται από αμαθείς, ερασιτέχνες, τυχοδιώκτες.
Τα «ράμματα» για την «γούνα» της Αριστεράς είναι άλλα και
αφορούν σε άλλα ζητήματα υψηλότερου επιπέδου -όχι εκλαϊκευμένων εγχειριδίων-
και «χαμηλότερων» τόνων, συμβατών με την πηγή της: την κοινωνία των πολιτών,
μέχρι και τα χαμηλότερα στρώματα.
Οφείλει να τα λύσει, βέβαια, αυτά τα «ράμματα». Διότι την Αριστερά μόνο
η Αριστερά μπορεί να την αφανίσει.
«Ηγεμονία» της Αριστεράς δεν υπήρξε ποτέ. Το γεγονός πως δέσποζαν
οι στοχαστικές και καλλιτεχνικές τάσεις της, οφείλεται στην ποιότητά τους. Αυτή
η ποιότητα μπορεί να διαβληθεί -ιδίως σήμερα, μετά από την αποτυχημένη
περιπέτεια στην οποία την έβαλε η προηγούμενη κυβέρνηση- αλλά δεν μπορεί να
εξαφανιστεί.
Στο μεταξύ, ας υπομείνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας:
Παραλογισμός, Ανηθικότητα, Ασχήμια.
[---->]
