Μπορεί
ο τίτλος του άρθρου να περιέχει ένα λογοπαίγνιο, αλλά η πραγματικότητα στις
Σκουριές της ΒΑ Χαλκιδικής είναι πολύ πιο θλιβερή. Το κίνημα των κατοίκων της
περιοχής, το ισχυρότερο περιβαλλοντικό κίνημα της Ελλάδας των τελευταίων πολλών
χρόνων, φαίνεται να έχει θέση μόνο λογοπαιγνίου στα χείλη των στελεχών της
παρούσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Γιατί
πως αλλιώς μπορεί να ειδωθεί ένα κίνημα που τα αιτήματά του υιοθετήθηκαν από το
ΣΥΡΙΖΑ και αποτέλεσαν, προεκλογικά, στοιχείο της πολιτικής του πρότασης και
σήμερα, το ίδιο κόμμα ως κυβέρνηση τίθεται ξεκάθαρα ενάντια στις επιδιώξεις του
εκεί κόσμου;
Και να μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το κίνημα SOS Halkikidi που η
εμβέλεια του ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου με παρόμοια προβλήματα και
φαραωνικά έργα «ανάπτυξης» ˙από την Ιταλία και το ΝΟ-ΤΑV, τη Ρουμανία και το
SAVE Rosia Montana μέχρι τον Καναδά, τις Η.Π.Α. και τη Λατινική Αμερική με τα
πολλαπλά κινήματα ενάντια στις εξορυκτικές δραστηριότητες των -διαχρονικά
ίδιων- μεγάλων πολυεθνικών. Ένα κίνημα που δημιουργήθηκε από την ανάγκη των
κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής να υπερασπιστούν τον τόπο τους, τις ζωτικές τους
ανάγκες για νερό και οξυγόνο, τη θάλασσα και τα δάση τους, την ποιότητα ζωής
τους.
Ένα κίνημα που ξεπέρασε τα εμπόδια της «τοπικότητας» του δικτυώθηκε με
άλλες κοινωνικές κινήσεις, εμπλούτισε (και εμπλουτίστηκε από) τους καθημερινούς
αγώνες και την αλληλεγγύη μεταξύ των «από τα κάτω». Που ταξίδεψε τόσες φορές
στην Αθήνα για να διεκδικήσει τα αιτήματα του και δεν ξέχασε να επισκεφτεί το
κοινωνικό ιατρείο Ελληνικού, προσφέροντας την υλική του βοήθεια και αλληλεγγύη.
Αυτό
το πολύμορφο κίνημα ο ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνηση όχι μόνο αγνοεί αλλά με τις πρακτικές
και τις πολιτικές του το θέτει –ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των πρότερων
κυβερνήσεων- ως μια εχθρική κοινωνική κίνηση ενάντια στην «ανάπτυξη» και τις επενδύσεις.
Η ιστορία και οι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική του εποχή είναι λίγο
πολύ γνωστές. Από εκεί που έθετε επιτακτικά την ανάγκη να σταματήσει το έργο,
πέρασε στην όχθη της «νομιμότητας των εργασιών» και με έναν έμμεσο αλλά συνεχή
τρόπο τέθηκε στο πλευρό της εταιρείας εξόρυξης ενάντια στη θέληση της
πλειοψηφίας των ντόπιων.
Διάλεξε και διαλέγει τις νέες του λέξεις που είναι
πλέον η «οικονομική ανάπτυξη», η «προστασία των επενδυτών», το «υγιές
οικονομικό κλίμα» και ξέχασε συνειδητά εκείνες τις λέξεις που τον έφεραν στην
εξουσία «τα κοινωνικά κινήματα», την «προστασία της ποιότητας ζωής και του
περιβάλλοντος», την «έμπρακτη αλληλεγγύη», τον «αγώνα και την αντίσταση ενάντια
σε όσους καταπατούν τα δικαιώματά μας». Στο επικοινωνιακό πεδίο κυριαρχεί η
τοποθέτηση «πως προσπαθούμε» να επαναφέρουμε «την νομιμότητα», αλλά η καρδιά
του προβλήματος παραμένει ανέπαφη.
Ακούμε
και βλέπουμε κινήσεις για πρόστιμα στην εταιρεία, διαιτητικά δικαστήρια,
περιβαλλοντικούς ελέγχους αλλά δεν αγγίζεται το ίδιο το καθεστώς ιδιοκτησίας
της εταιρείας, η σύμβαση παραχώρησης και η ξεκάθαρη παραβίαση κάθε έννοιας
τοπικού και δημόσιου συμφέροντος. Εξάλλου, το κράτος έχει προσφέρει
γενναιόδωρους όρους στην εταιρεία, κατά τη μεταβίβαση γης και ορυχείων: οι
επενδυτές απαλλαχτηκαν από κάθε ευθύνη που μπορεί να προκύψει από τις
μεταλλευτικές δραστηριότητες των προκατόχων τους, ενώ οι όροι της σύμβασης
αποτέλεσαν ουσιαστικά κρατική ενίσχυση υπέρ της εταιρίας ύψους δεκάδων
εκατομμυρίων ευρώ.
Πρώτη
και απαρέγκλιτη συνθήκη της όποιας δράσης του ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνηση στην περιοχή
έπρεπε να είναι η ακύρωση της λεγόμενης επένδυσης στις Σκουριές και ο
απαχαρακτηρισμός της περιοχής από μεταλλευτική, με απόδοση των μεταλλευτικών
εκτάσεων. Αυτό δεν έγινε και δεν φαίνεται καμία διάθεση από την κυβέρνηση να
προχωρήσει προς τα εκεί.
Γιατί
λοιπόν να μην θεωρούμε πω το κίνημα της ΒΑ Χαλκιδικής χρησιμοποιήθηκε στην
προεκλογική περίοδο ενώ σήμερα είναι καταδικασμένο να υποστεί τις
συνέπειες μιας μη αναστρέψιμης καταστροφικής δραστηριότητας; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε
και δεν μπόρεσε να τηρήσει τη δέσμευση τους για αντιστροφή ενός καταστροφικού
μοντέλου ανάπτυξης που συνεχίζει να εκποιεί τη δημόσια περιουσία από τις
Σκουριές μέχρι το Ελληνικό και το Καστέλλι της Κρήτης. Παράλληλα, δίνει το
στίγμα ότι οι ιδιωτικοί όμιλοι μπορούν να συνεχίζουν να λειτουργούν σε ένα
καθεστώς παρανομιών, θεσμικών διευκολύνσεων και ελεγκτικού κενού.
Το
κίνημα στις Σκουριές ήταν και είναι πολλά παραπάνω από ένα τυπικό οικολογικό
κίνημα. Ήταν και είναι πολλά παραπάνω από μια μάχη ενάντια στις καταστροφικές
συνέπειες μιας εξόρυξης που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην τοπική κοινωνία:
περιβαλλοντικά, οικονομικά, κοινωνικά.
Ήταν και είναι, πολλά παραπάνω και από
έναν αγώνα ενάντια στην αυθαιρεσία και τη βία του κράτους που φαίνεται να μην μπορεί
ή να μη θέλει να λάβει υπόψιν του τις αγωνίες και τα αιτήματα της τοπικής
κοινωνίας.
Ούτε εμείς, ούτε το τοπικό κίνημα είμαστε διατεθειμένοι να
εγκαταλείψουμε τον αγώνα. Η ΒΑ Χαλκιδική αξίζει ένα καλύτερο μέλλον, αυτό για
το οποίο αγωνίστηκε και αγωνίζεται ενάντια σε ένα μοντέλο κοινωνικής
οικονομικής βαρβαρότητας και περιβαλλοντικής καταστροφής. Και ενάντια σε αυτούς
και αυτές που το μοντέλο αυτό το υλοποιούν.
ΠΗΓΗ : http://kokkoi.gr/
