περγάδι (το): 02/06/15

Παγκόσμιο κάλεσμα υπέρ της χώρας από 300 διανοούμενους

Την επιστολή υπέρ της Ελλάδας και της Ευρώπης συνυπογράφουν 300 διανοούμενοι από όλες τις χώρες του κόσμου.

Με την επιστολή, που δημοσιεύει ο ιστότοπος Mediapart, ιδρυτής του οποίου είναι ο πρώην διευθυντής της Le Monde, Edwy Plenel, καλούνται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ «να σεβασθούν την απόφαση του ελληνικού λαού και να ξεκινήσουν με καλή πίστη τις διαπραγματεύσεις με τη νέα ελληνική κυβέρνηση για την επίλυση του θέματος του χρέους».

Με υπέρτιτλο στον πρόλογο της ιστοσελίδας: «Και ζήτω η Ελλάδα...Είμαστε όλοι μαζί με την Ελλάδα και την Ευρώπη» υπογραμμίζεται ότι οι υπογράφοντες είναι οικονομολόγοι και πανεπιστημιακοί από όλον τον κόσμο, ονόματα διάσημα όπως οι: Τζέιμις Γκαλμπρέιθ, Στέφανι Γκρίφιθ Τζόουνς, Ζακ Σαπίρ, Ντομινίκ Μεντά κ.α.

Στην επιστολή υπογραμμίζεται, μεταξύ άλλων, ότι:
«Δικαίως η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι είναι αναγκαίος ένας εκ βάθρων επαναπροσανατολισμός, διότι οι πολιτικές που εφαρμόσθηκαν έως τα τώρα αποδείχθηκαν ένα απόλυτο φιάσκο. Δεν προσέφεραν ούτε την οικονομική ανάκαμψη, ούτε τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, ούτε την απασχόληση, αλλά ούτε καν τις εξωτερικές επενδύσεις. Αντίθετα αποδείχθηκαν επιζήμιες για την ελληνική κοινωνία και αποδυνάμωσαν τους θεσμούς. Η προσέγγιση που ακολουθήθηκε αποδείχθηκε ξεκάθαρα καταστροφική και δεν επέτρεψε καμία πρόοδο, για την οποία προοριζόταν.
Ζητούμε από τους ευρωπαϊκούς εταίρους να λάβουν υπ' όψιν τους αυτήν την πραγματικότητα, στην οποία άλλωστε οφείλεται και η εκλογή της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από άμεσα ανθρωπιστικά μέτρα, έναν μεγαλύτερο κατώτατο μισθό, τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, επενδύσεων και μέτρων για τη διόρθωση και καλυτέρευση των βασικών υπηρεσιών όπως αυτών της υγείας και της παιδείας. Δικαίως η ελληνική κυβέρνηση ζητά μια διαγραφή χρέους, διότι δεν είναι βιώσιμο και όπως και να έλθουν τα πράγματα δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρωθεί. Επομένως δεν υπάρχει οικονομική απώλεια για τις άλλες χώρες και τους φορολογούμενούς τους».

Δείτε εδώ όλα τα ονόματα που υπογράφουν την επιστολή

Πηγή: www.reporter.gr

Premiers signataires

Elmar Altvater (FU, AUemagne)

Philippe Askenazy (CNRS, France),

Clair Brown (University of California, Berkley, Etats-Unis)

Dorothee Bohle (Central European University, Hongrie)

Giovanni Dosi, (Pisa Institute of Economics, Italie)

Cedric Durand (Universite Paris 13, France)

Gerald Epstein (UMASS, Etats-Unis)

Trevor Evans (Berlin School of Economics and Law, AUemagne)

James Galbraith (University of Texas at Austin, Etats-Unis)

Gael Giraud (CNRS, France)

Stephany Griffith-Jones (Columbia University, Etats-Unis)

Laura Horn (Roskilde University, Danemark)

Robert Jessop (University of Lancaster, Royaume-Uni)

Steve Keen (Kingston University, Royaume-Uni)

Marc Lavoie (Ottawa University, Canada)

Tony Lawson (Cambridge, Royaume-Uni)

Dimitris Milonakis (University of Crete, Grece)

Andreas Nolke (Goethe University Frankfurt/Main, AUemagne)

Dominique Meda (Paris Dauphine, France),

El Mouhoub Mouhoud (Paris Dauphine, France)

Andre Orlean (EHESS, France),

Henk Overbeek (VU University Amsterdam, Pays-Bas)

Mario Pianta (University of Urbino, Italie)

Alfonso Palacio Vera (Computense University of Madrid, Espagne)

Anwar Shaikh (New School for Social Research, Etats-Unis)

Jacques Sapir (EHESS, France)

Robert Wade (LSE, Royaume-Uni)

[--->]

Πλατείες και πάλι; (Πρώτες εικόνες και σκέψεις από την πλατεία Συντάγματος)

Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος / Κείμενο: Ιάκωβος Μαύρος - Kοινωνία + Κινήματα, Φωτο-Booth - 05/02/2015

Είναι μάλλον η μεγαλύτερη κινητοποίηση μετά τις εκλογές. Είχε προηγηθεί η αντιφασιστική διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου και τώρα ένα κάλεσμα από το facebook που από ότι φαίνεται δεν αποτέλεσε καν μία κάπως σοβαρά οργανωμένη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ.

Με λίγη αμηχανία, λίγο χιούμορ, αρκετά ήρεμη διάθεση και κάποια αίσθηση ευφορίας παρά τα τρομοκρατικά οικονομικά σενάρια πλασιώθηκε το σκηνικό της πλατείας της 5ης του Φλεβάρη του 2015. Αρκετά διαφορετικά από την ίδια πλατεία τον Φλεβάρη του 2012.

Με ελάχιστες σημαίες (οι περισσότερες ελληνικές, κάποιες των σχολικών φυλάκων και 1 – 2 του ΣΥΡΙΖΑ), κάποια πλακάτ που γράφανε «ΟΧΙ» ή «Οι άνθρωποι πάνω από τις αγορές – Αλλάζουμε την Ευρώπη» και με με περισσότερο σκωπτικά παρά κλασσικά πολιτικά συνθήματα (όπως το «Σε βλέπει η Μέρκελ και σπάει σαν κλαράκι/Γειά σου αλάνι Γιάνη Βαρουφάκη»), πάνω από 8 χιλιάδες άνθρωποι (μέχρι τις 20:00) συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη Βουλή, ανταποκρινόμενοι σε κάλεσμα από το facebook…

Το κάλεσμα είχε τίτλο «Δεν εκβιαζόμαστε- Δεν υποκύπτουμε -Δε φοβόμαστε- Δεν κάνουμε πίσω- Νικάμε». Και πάλι – για δεύτερη φορά μετά το Σάββατο- η παρουσία της αστυνομίας ήταν μηδαμινή. Οι συγκεντρωμένοι έφταναν μέχρι τα σκαλιά του κοινοβουλίου κοντά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όπου μάλιστα παραμέριζαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να γίνουν οι αλλαγές φρουράς από τους Εύζωνες.

Ήταν η απάντηση στην -αντικειμενικά σκληρή- από την πλευρά του Βερολίνου, χτεσινή ημέρα. Μια χτεσινή ημέρα που σηματοδοτήθηκε από τη διαρροή του εγγράφου των επιτελείων του Βερολίνου με την άρνηση των εξαγγελιών της κυβέρνησης και την απόφαση της ΕΚΤ για μη αποδοχή των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.

Αναλυτικά το κείμενο του καλέσματος:

«Το βράδυ της Τετάρτης 4/2 ο αρχιτραπεζίτης Ντράγκι επέλεξε να παίξει το παιχνίδι της Μέρκελ ξανά και να εκβιάσει τον ελληνικό λαό και τη νέα ελληνική κυβέρνηση.

Δεν πρόκειται να υποκύψουμε ξανά στον εκβιασμό.

Ούτε εμείς που τα τελευταία πέντε χρόνια ζούμε υπό το ζυγό των μνημονίων, ούτε η κυβέρνηση Τσίπρα που ανέλαβε πριν λίγες μέρες και τιμά την εντολή που της έδωσε ο ελληνικός λαός.

Δεν μας φοβίζει κανένας. Η Δημοκρατία μίλησε και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μην την ακούσει.

Κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες της χώρας την Πέμπτη 5/2 στις 18.00 και όσες άλλες μέρες χρειαστεί, για να στείλουμε το μήνυμα σε όσους νομίζουν ότι μας έχουν στο χέρι, ότι κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά.

Η εποχή της γονατισμένης Ελλάδας και των υπάκουων κυβερνήσεων, τελείωσε.

Στηρίζουμε την αμετακίνητη στάση της κυβέρνησης μας.

Στέλνουμε την αλληλεγγύη μας σε όλους τους λαούς της Ευρώπης που περιμένουν από την Ελλάδα να στείλει το μήνυμα της αξιοπρέπειας και του τερματισμού της λιτότητας!»

Κάλεσμα υπήρξε επίσης για Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Χανιά, Καστοριά και άλλες πόλεις όπου πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις. Ενώ σίγουρα προγραμματίζονται συγκεντρώσεις και για τις 11 – 12 Φλεβάρη εν” όψει της συνεδρίασης του Eurogroup.

Το κάλεσμα που υπάρχει ήδη στο facebook για τις 11 του Φλεβάρη ΕΔΩ.

Η επόμενη μέρα.

Έχει κάποια σχέση όλη αυτή η διαδικασία που φαίνεται ότι ξεκινά με τις πλατείες του 2011;

Μπορεί να συμβάλλει στην τόνωση της αυτοπεποίθησης του κόσμου και στη συνειδητοποίηση της δικής του δύναμης;

Ή αποτελεί μία απλά φιλοκυβερνητική διαδικασία που εντάσσεται στα πλαίσια της διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης;

Παρά το γεγονός ότι αρκετοί από τους συγκεντρωμένους σίγουρα ένιωσαν ότι ξαναβρέθηκαν στα ίδια μέρη, σίγουρα είναι πολύ νωρίς για τόσο απόλυτα συμπεράσματα και απαντήσεις. Όπως είναι προφανές ότι η τωρινή συγκυρία είναι πολύ διαφορετική από αυτή του ’11.

Σίγουρα όμως επίσης για να διατηρηθεί -και πολύ περισσότερο να ανυψωθεί πραγματικά- η όποια ελπίδα, χρειάζεται η λεγόμενη λαϊκή κινητοποίηση. Κόσμος που συζητά, που συμμετέχει, που δημιουργεί συγκεντρώσεις και συνελεύσεις, που δεν παρακολουθεί με αμηχανία και απάθεια τις εξελίξεις των διαπραγματεύσεων και τα επικοινωνιακά στοιχεία. Από αυτή τη σκοπιά στο θέαμα χιλιάδων που σχεδόν αυθόρμητα και αρκετά ανοργάνωτα συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας μπορεί κανείς να νιώθει λίγη περισσότερη αισιοδοξία από αυτή που προσφέρουν οι συζητήσεις για το σχολιασμό των ενδυματικών επιλογών των στελεχών της κυβέρνησης.

Φυσικά σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις θα κρίνει η αποφασιστικότητα και όχι η αγανάκτηση.
Οι προοπτικές και η πολιτικοποίηση με την οποία θα χρωματιστεί μια τέτοια διαδικασία λαϊκών κινητοποιήσεων. Και αν αυτή τη φορά η οργή δεν φαίνεται να κατευθύνεται προς το κτήριο της Βουλής αλλά προς τα διευθυντήρια των Βρυξελλών και του Βερολίνου, ζητούμενο μάλλον είναι η οργή αυτή να γίνει απόφαση ρήξης και σύγκρουσης με αυτά τα κέντρα και τις πολιτικές που μέχρι και τώρα αταλάντευτα φαίνεται να επιβάλλουν.

Γιατί τις χούντες της αγοράς η ιστορία διδάσκει ότι δεν μπορείς ιδιαίτερα να τις βελτιώσεις, ή να τις διαπραγματεύτείς. Μπορείς όμως να τις ανατρέψεις!

Σε δρόμους, πεζοδρόμια, πλατείες.