Μια προσωπική μαρτυρία

 

Ίσως να δυσαρεστήσω κάποιες φίλες και φίλους εδώ μέσα αλλά φοβάμαι ότι γράφονται ορισμένες ανακρίβειες σχετικά με τους «φιλειρηνιστές Ισραηλινούς». Δεν υπάρχει κάποιο μαζικό φιλειρηνικό κίνημα στο Ισραήλ· θα έλεγα μάλιστα ότι δεν υπάρχει καν κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί «φιλειρηνικό κίνημα» εντός του Ισραήλ. 

Αυτό που υπάρχει είναι λίγες ισραηλινές οργανώσεις που πραγματοποιούν διάφορες διαδηλώσεις και δράσεις ενάντια στην Κατοχή και το καθεστώς του Απαρτχάιντ. Οι οργανώσεις και κινήσεις όμως αυτές δεν συγκεντρώνουν περισσότερες από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, ενώ πολλοί από τους συμμετέχοντες σε αυτές είναι Παλαιστίνιοι που ζουν εντός του Ισραήλ. Αυτή η πρόσφατη φωτογραφία απεικονίζει μια τυπική διαδήλωση στο Ισραήλ ενάντια στον μιλιταριστικό σιωνισμό. Κοντολογίς, πρόκειται για έναν πραγματικά πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων.

Μια προσωπική μαρτυρία: Το 2006-7 ζούσα στην Ιερουσαλήμ, εργαζόμουν στα παλαιστινιακά εδάφη, και παράλληλα είχα επαφές με τέτοιες ισραηλινές οργανώσεις τόσο στην Ιερουσαλήμ όσο και στο Τελ Αβίβ. 

Το καλοκαίρι του 2006 το Ισραήλ ξεκίνησε μια πολεμική επίθεση στη Γάζα, ανάλογη με την τωρινή, βομβαρδίζοντας ανηλεώς και ισοπεδώνοντας την περιοχή για πολλές εβδομάδες. 

Τις μέρες εκείνες οργανώθηκε μια –μεγάλη για τα τοπικά δεδομένα– διαδήλωση και πορεία στο Τελ Αβίβ ενάντια σε αυτή την πολεμική επίθεση. Συγκεντρώθηκαν 2.500 άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον οι 1500 ήταν Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ. Ας σημειωθεί ότι στη διάρκεια της πορείας ο κόσμος μας πετούσε νερά και αυγά, ενώ άλλοι έβγαιναν στα μπαλκόνια με όπλα, παριστάνοντας ότι μας πυροβολούν.

Συνεπώς, οι εβραίοι Ισραηλινοί που πραγματικά αντιστέκονται σε όλα αυτά δεν υπερβαίνουν τα 1000-2000 άτομα (στην καλύτερη περίπτωση), και αδυνατούν να έχουν οποιαδήποτε επιρροή στην ισραηλινή κοινωνία των τόσων εκατομμυρίων. Αυτό είναι κάτι που το ομολογούν οι ίδιοι (από τον πρώτο ως τον τελευταίο). Πρόκειται για ανθρώπους με μεγάλο σθένος, που μάλιστα πληρώνουν και ένα τίμημα για τη στάση τους αυτή σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν απέναντί τους ένα τείχος που δεν μπορούν να το σπάσουν.

Εξάλλου, εδώ και πολλά χρόνια (ουσιαστικά από τη δεύτερη Ιντιφάντα του 2000-5 και μετά) ο στόχος τέτοιων οργανώσεων έχει μετατοπιστεί πρωτίστως προς το εξωτερικό: δεν επιδιώκουν, ούτε ελπίζουν, πλέον να επηρεάσουν την ισραηλινή κοινωνία αλλά να κινητοποιήσουν, μέσω της συγκέντρωσης στοιχείων και της δημοσιοποίησης τους σχετικά με το τι πραγματικά συμβαίνει στην Παλαιστίνη, τους ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό και, όσο είναι αυτό δυνατό, τους υπερεθνικούς θεσμούς και τις δυτικές κυβερνήσεις. 

Ως εκ τούτου, ορισμένες από τις οργανώσεις αυτές συνεργάζονται με ξένες ΜΚΟ που δρουν στα παλαιστινιακά εδάφη, ιδίως με ξένες ΜΚΟ που επικεντρώνονται σε ζητήματα συνηγορίας (advocacy) υπέρ των Παλαιστινίων. Τους ανθρώπους αυτούς που τηρούν μια τέτοια πολιτική στάση οι υπόλοιποι Ισραηλινοί τους αντιμετωπίζουν ως «εθνοπροδότες» και τους περιγράφουν με τον όρο «self-hating Jews». Όταν ζούσα εκεί είχε προχωρήσει μάλιστα το πράγμα και προωθούνταν το «χαριτωμένο» λογοπαίγνιο SHIT Jews (Self-Hating Israel-Threatening Jews). Σας θυμίζουν μήπως όλα αυτά κάτι σε σχέση με τις εδώ καταστάσεις, και τον «ανθελληνικό κίνδυνο» που εκπροσωπούν όσοι λένε απλώς τα αυτονόητα και υπερασπίζονται βασικές οικουμενικές αξίες;

Στους παραπάνω ανθρώπους θα πρέπει να συμπεριλάβει κανείς και ορισμένους εβραίους Ισραηλινούς κυρίως στον χώρο των πανεπιστημίων και των τεχνών, οι οποίοι όμως (όπως συμβαίνει άλλωστε και στις περισσότερες κοινωνίες) δεν ασκούν κάποια ευρύτερη επιρροή. 

Οι άνθρωποι αυτοί συχνά συνεργάζονται με Παλαιστίνιους (συνήθως Παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλ). Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα είναι ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Eyal Sivan που είχε συνεργαστεί το 2003 με τον γνωστό Παλαιστίνιο σκηνοθέτη Michel Khleifi (που είναι ισραηλινός πολίτης) για να γυρίσουν το πεντάωρο ντοκιμαντέρ “ROUTE 181, Fragments of a Journey in Palestine-Israel” (πιθανότατα ό,τι καλύτερο έχει γυριστεί ποτέ σε ντοκιμαντέρ για το ζήτημα Ισραήλ/Παλαιστίνης).

Κάπου εκεί όμως τελειώνουν τα πράγματα σε ό,τι αφορά τις φιλειρηνικές κινήσεις στο Ισραήλ. Η εβραϊκή κοινωνία του Ισραήλ έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου σε τέτοιον απόλυτο –και πραγματικά τρομακτικό– βαθμό που δεν υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί κάτι καλύτερο από τα παραπάνω. Αντιθέτως, η κατάσταση γίνεται διαρκώς όλο και χειρότερη.

Έτσι, εξαιρουμένων των λίγων ανθρώπων στους οποίους αναφέρθηκα προηγουμένως, οι «σώφρονες και μετριοπαθείς εβραίοι» που αντιτίθενται στην εγκληματική και τρομοκρατική πολιτική του Ισραήλ δεν βρίσκονται εκεί αλλά ζουν εκτός Ισραήλ, σε δυτικές χώρες και ιδιαίτερα στην Αμερική – κάτι που έχει γίνει εμφανέστατο άλλωστε αυτές τις μέρες, από τις μεγάλες διαδηλώσεις που οργανώνονται εκεί.

 Για παράδειγμα, μια τέτοια στάση εκπροσωπεί εδώ μέσα στο FB η πολύ δημοφιλής Σελίδα “Jewish Voice for Peace”. Οι αριθμοί αυτών των ανθρώπων, που διαδηλώνουν μαζί με Παλαιστίνιους της Διασποράς και αντιδρούν με διάφορους τρόπους απέναντι στις απάνθρωπες πολιτικές του Ισραήλ, είναι πραγματικά μεγάλοι· και η όποια ελπίδα για μια μελλοντική αλλαγή της κατάστασης στην Παλαιστίνη μόνο από μια τέτοια εξωτερική πίεση μπορεί να προέλθει.

[---->]

Οικονομική κρίση και Εργασιακός Μεσαίωνας στο Φόντο των Γερμανικών Εκλογών

 

Νίκου Στραβελάκη

Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι οδυνηρή. Με βάση τα στοιχεία τόσο του οικονομικού επιτελείου όσο και της εαρινής έκθεσης της commission το έλλειμμα του προϋπολογισμού το 2021 θα φτάσει το 10% από το οποίο 7% είναι πρωτογενές έλλειμμα. Η πρόβλεψη του προϋπολογισμού ήταν για πρωτογενές έλλειμμα 3.2% και η απόκλιση των 6 δις καθιστά επιτακτική την αναθεώρησή του όπως επισημαίνει και η Ναυτεμπορική της 5ης Μαΐου 2021. Την ίδια ώρα το Ελληνικό δημόσιο έχει υποστεί και αναμένεται να υποστεί το αμέσως επόμενο διάστημα ζημίες της τάξης των 4 δις ευρώ από τη συμμετοχή του στις τράπεζες.

 Συγκεκριμένα, στις απώλειες της Τράπεζας Πειραιώς ήρθαν να προστεθούν και οι περιπέτειες της Τράπεζας Αττικής που εμφάνισε τεράστιες ζημίες για το μέγεθός της στις οικονομικές καταστάσεις της χρήσης 2020. Ζημιές που θα καλύψει το κράτος όπως κάνει τα τελευταία 10 χρόνια για όλες τις τράπεζες. Τέλος, τα νέα από τον τουρισμό δεν είναι ενθαρρυντικά αφού η χώρα μας παραμένει στους «πορτοκαλί» προορισμούς λόγω του χαμηλού ρυθμού εμβολιασμού του πληθυσμού και του υψηλού αριθμού κρουσμάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έκδοση ταξιδιωτικών οδηγιών αποφυγής από χώρες που προέλευσης μεγάλου μέρους των επισκεπτών (Αγγλία, ΗΠΑ κλπ.) ενώ αρκετοί μιλούν για άνοιγμα μόλις του 15% των τουριστικών καταλυμάτων φέτος.

Το περίεργο είναι ότι ελάχιστοι συζητούν για όλα αυτά. Αντίθετα η κυβέρνηση επικεντρώνεται σε «ενέσεις αισιοδοξίας» γύρω από τα πολυαναμενόμενα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης. Έτσι από το βήμα του Νταβός από τα Lidl ή κατά κόσμο «Συνεδρίου των Δελφών» ο κ. Σταικούρας μας ενημέρωσε ότι αναμένεται να ανακοινωθεί εντός του Ιουνίου από πλευράς ΕΕ η προκαταβολή 4 δις έναντι των επιδοτήσεων του Ταμείου. Προσέξτε δεν είπε ότι θα εισπράξει είπε ότι θα «ανακοινωθεί ότι θα εισπράξει». 

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού το Ταμείο Ανάκαμψης είναι μέχρι στιγμής ένα άδειο ταμείο. Ο υπουργός δεν παρέλειψε βέβαια να επαναλάβει τις απογοητευτικές αναμενόμενες επιδόσεις του προγράμματος. Είναι απορία άξιο τουλάχιστον, μια επενδυτική δαπάνη 57 δις ευρώ να φέρει ένα συνολικό αποτέλεσμα 200.000 νέων θέσεων εργασίας. Δηλαδή, σύμφωνα πάντα με τη κυβέρνηση, για κάθε νέα θέση εργασίας απαιτούνται επενδύσεις της τάξης των 300.000 ευρώ.

Όμως δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά δεδομένων των εργασιακών σχέσεων που επιδιώκει να επιβάλλει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα το νομοσχέδιο επιβάλλει τη δεκάωρη εργασία μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής χρόνου χωρίς χρήμα ανάμεσα στην επιχείρηση και τον εργαζόμενο. 

Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν χωρίς υπερωριακή αμοιβή μέχρι 10 ώρες ημερησίως. Οι εργοδότες αφού δηλώσουν την υπερωριακή εργασία στην Εργάνη θα δεσμεύονται να «επιστρέψουν» τις ώρες στον εργαζόμενο εντός έξι μηνών. Δηλαδή π.χ. θα τον βάλουν να δουλέψει 6 ώρες κάποια άλλη ημέρα. Για την παρακολούθηση δε αυτού του δαιδαλώδους συστήματος ανταλλαγών θα θεσπιστεί η ηλεκτρονική κάρτα εργαζομένου που θα ενημερώνει απευθείας το σύστημα.

 Την ευθύνη της εφαρμογής βέβαια δεν θα την έχει η οργανωμένη πολιτεία αλλά μια ανεξάρτητη αρχή που θα φτιαχτεί για το σκοπό αυτό στη θέση της Επιθεώρησης Εργασίας. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση θα βγαίνει πάντα λάδι αφού η ευθύνη θα βρίσκεται στην ανεξάρτητη αρχή. Είναι η ίδια πρακτική που οδήγησε στην απώλεια δισεκατομμυρίων ευρώ των φορολογουμένων στις τράπεζες για την οποία δεν ευθύνονται υποτίθεται οι κυβερνήσεις αλλά το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Πάντως προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει πρεμούρα για την εφαρμογή του αντεργατικού νομοσχεδίου την ίδια ώρα που ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη χαλαρότητα. Άποψή μου είναι ότι αυτή η τακτική σχετίζεται με τις επικείμενες Γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2021. Οποιαδήποτε συζήτηση για το δημόσιο χρέος, το ταμείο ανάκαμψης τα δημοσιονομικά στην ΕΕ θα σημάνουν ακόμη μεγαλύτερη αποδυνάμωση τόσο των Χριστιανοδημοκρατών όσο και των Σοσιαλδημοκρατών. 

Οι Σοσιαλδημοκράτες εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι τρίτο κόμμα αφού οι Πράσινοι είναι σίγουρα δεύτεροι μπορεί και πρώτοι αν οι Χριστιανοδημοκράτες χάσουν σημαντικό μέρος της δύναμής τους προς την Γερμανική άκρα δεξιά. 

Αυτός είναι και ο λόγος που επιδιώκουν να περιορίσουν στο ελάχιστο τις όποιες εξελίξεις σε επίπεδο ΕΕ. Η αποκάλυψη της αποτυχίας της πολιτικής των μνημονίων είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς και γι’ αυτό οι Χριστιανοδημοκράτες ακολουθούν το δοκιμασμένο no news good news. 

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα πράγματα θα είναι τα ίδια και την επομένη των Γερμανικών εκλογών ιδιαίτερα αν οι Χριστιανοδημοκράτες είναι η ραχοκοκαλιά και της νέας κυβέρνησης. Είναι πολύ πιθανό ο εργασιακός μεσαίωνας να συμπληρωθεί και από νέα προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας. Σε αυτήν την προοπτική η κατάργηση του αντεργατικού νομοσχεδίου Χατζηδάκη εδώ και τώρα είναι η καλύτερη άμυνα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.