Όσοι αμφισβητούν την προπαγάνδα μας είναι προδότες

 Η ιστορικός Anne Morelli συνοψίζει το κλασικό βιβλίο του ArthurPonsonby,Ψεύδος σε καιρό πολέμου, Falsehoodin War-Time,ως εξής :


1. Εμείς δεν θέλουμε πόλεμο. Μόνο οι αντίπαλοί μας ευθύνονται

2. Ο εχθρός είναι από τη φύση του κακός και μοιάζει με τον διάβολο.

3. Υπερασπιζόμαστε έναν ευγενή σκοπό, όχι τα δικά μας συμφέροντα.

4. Ο εχθρός διαπράττει θηριωδίες συνειδητά. Εμείς άθελά μας.

5. Ο εχθρός χρησιμοποιεί απαγορευμένα όπλα.

6. Έχουμε μικρές απώλειες, οι απώλειες του εχθρού είναι τεράστιες.

7. Αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι υποστηρίζουν τον σκοπό μας.

8. Η υπόθεση μας είναι ιερή.

9. Όσοι αμφισβητούν την προπαγάνδα μας είναι προδότες



Παράδειγμα , η χθεσινή ομιλία του Καγκελάριου της ΟμοσπονδιακήςΔημοκρατίας της Γερμανίας, Όλαφ Σολτς.

Τα παραπάνω είναι όσα ακούτε και βλέπετε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων των χωρών της Δύσης. Που στην πραγματικότητα δεν ισχύουν.

Οι ΗΠΑ και οι πληρεξούσιοί τους στην ΕΕ και αλλού έχουν επιβάλει πολύ σκληρές κυρώσεις στη Ρωσία για να βλάψουν την οικονομία της.

Η τελική πρόθεση αυτού του οικονομικού πολέμου είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία.

Πιθανή συνέπεια, η αλλαγή καθεστώτος σε πολλές άλλες χώρες.

Αυτός ο πόλεμος διεξάγεται σε άνευ προηγουμένου οικονομικά μεγέθη. Οι συνέπειες σε όλες τις αγορές θα είναι πολύ σημαντικές έως ακραίες. Όμως η εμπειρία από το Ιράν δείχνει ότι τέτοιοι οικονομικοί πόλεμοι έχουν τα όριά τους καθώς η χώρα που γίνεται στόχος μαθαίνει να επιβιώνει. Επιπλέον, η Ρωσία βρίσκεται σε πολύ ισχυρότερη θέση από ό,τι ήταν ποτέ το Ιράν και είναι καλύτερα προετοιμασμένη για τις συνέπειες.

Το ρούβλι σημείωσε πτώση κατά 30% περίπου σήμερα, αλλά η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας υπερδιπλασίασε αμέσως το επιτόκιο στο 20%. Είναι διατεθειμένη να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό προτού μπλέξει πραγματικά.

Πόσο οι επενδύσεις και η κατανάλωση της Ρωσίας εξαρτώνται από τις εισαγωγές από τη «δύση» ; Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος τους να αντικατασταθεί με εισαγωγές από την Κίνα;

Τώρα,το κόστος της ενέργειας στις Η.Π.Α. και την ΕΕ θα εκτιναχθεί στα ύψη. Αυτό θα οδηγήσει την ΕΕ και τις ΗΠΑ σε ύφεση. Καθώς η Ρωσία θα αυξήσει τις τιμές για τις εξαγωγές αγαθών στα οποία υπερισχύει στην αγορά - φυσικό αέριο, πετρέλαιο, σιτάρι, κάλιο, τιτάνιο, αλουμίνιο, παλλάδιο, νέον κ.λπ. - ο πληθωρισμός σε όλο τον κόσμο θα αυξηθεί πολύ.

Οι «δυτικές» κεντρικές τράπεζες εξακολουθούν να έχουν πρακτικά επιτόκια 0% και θα είναι απρόθυμες να τα αυξήσουν καθώς αυτό θα βαθύνει την ύφεση. Αυτό είναι πιθανό να αυξήσει τον πληθωρισμό στον «δυτικό» κόσμο με υψηλότερο ρυθμό από αυτόν της Ρωσίας.

Η τρελή κίνηση της Γερμανίας να προσθέσει 120 δισεκατομμύρια δολάρια στις αμυντικές της δαπάνες (από περίπου 40 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως) θα δημιουργήσει μέσα σε λίγα χρόνια μια ισχυρή στρατιωτική ανισορροπία στην Ευρώπη, καθώς η Γερμανία θα κυριαρχήσει σε όλους τους γείτονές της.

 Αυτό είναι περιττό και ιστορικά πολύ επικίνδυνο. Η αποφυγή των οικονομικών σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα σημαίνει ότι η Γερμανία και ο νέος καγκελάριος της Όλαφ Σολτς ακολουθούν το σχέδιο των ΗΠΑ για τη δημιουργία ενός νέου Ψυχρού Πολέμου και η οικονομία της Γερμανίας θα είναι τώρα ένα από τα θύματά της.

Στις 4 Φεβρουαρίου η Ρωσία και η Κίνα ανακήρυξαν έναν πολυπολικό κόσμο στον οποίο είναι δύο συνεργαζόμενοι πόλοι που θα αντιμετωπίσουν τον αμερικανικό. Η κίνηση της Ρωσίας στην Ουκρανία αυτό δείχνει.

Δείχνει επίσης ότι οι ΗΠΑ δεν θα θελήσουν να εγκαταλείψουν τους αλαζονικούς στόχους τους χωρίς να δώσουν μεγάλη μάχη.

ΠΗΓΗ moonofalabama,Disarming Ukraine - Day 5 | Money War On Russia - Day 1

Πρόκειται για το τέλος της δημοκρατίας. Αν υπήρξε ποτέ

 


Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έγινε «Πούτλερ», κάτι μεταξύ Πούτιν και Χίτλερ. Για τους λιγότερο επιθετικούς, ο Ρώσος πρόεδρος είναι ο Βλαντ ο τρελός. «Δεν υπήρξε ποτέ γενοκτονία κατά των φιλορωσικών πληθυσμών στο Ντονμπάς. Ναζιστικοί σχηματισμοί δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ στην Ουκρανία και δεν έγινε σφαγή στην Οδησσό. Ο Πούτιν απειλεί τον κόσμο και πρέπει να σταματήσει».




Τα δυτικά ΜΜΕ αντιμετωπίζουν την ουκρανική κρίση σαν να πουλάνε πλάκες σαπουνιού με τηλεοπτικές διαφημίσεις. Ο δυτικός κόσμος των μέσων ενημέρωσης διεξάγει έναν πόλεμο ενάντια στην αλήθεια. Υπάρχει επίσημο δόγμα και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι αιρετικός και πρέπει να απομονωθεί. Οποιαδήποτε αξιολόγηση, οποιαδήποτε πληροφορία έρχεται σε σύγκρουση με τη γραμμή της Ουάσιγκτον χαρακτηρίζεται fake news.

Ο κόσμος των δυτικών μέσων πληροφόρησης αυτές τις ώρες δείχνει τον χειρότερο εαυτό του. Έχει ήδη συμβεί με τον εμφύλιο στη Συρία, με την εισβολή στη Λιβύη και την ανατροπή του Καντάφι. Αλλά αυτή τη φορά γίνονται ακόμη χειρότερα.

Το δυτικό εργοστάσιο πληροφοριών δεν κρύβει απλώς την αλήθεια και προσανατολίζει την κοινή γνώμη. Τα κυρίαρχα  μμε της Δύσης κατασκευάζουν ένα ακριβές και επιμελημένο αφήγημα. Χρησιμοποιώντας παλιές ταινίες και παλιές φωτογραφίες και προσποιούμενοι ότι είναι αληθινά πλάνα τραβηγμένα από πολεμικά βιντεοπαιχνίδια. Φαίνεται αδύνατο αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Για παράδειγμα το δελτίο ειδήσεων Tg2 της ιταλικής κρατικής τηλεόρασης Rai, μετέδωσε ένα βίντεο από τα βιντεοπαιχνίδια War Thunder, ως δήθεν επίθεση με πυραύλους του ρωσικού στρατού εναντίον του Κιέβου.

Σε όλο το δυτικό τόξο, τα μέσα ενημέρωσης διέδιδαν ψευδείς ειδήσεις προς υπεράσπιση του αντιρωσικού δόγματος. Κανείς δεν αναρωτιέται για τους λόγους που ώθησαν τη ρωσική προεδρία να ξεκινήσει την ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία.

Κανείς δεν θέτει ερωτήματα σχετικά με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, το οποίο, στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, είχε καταλήξει σε συμφωνία με τη Ρωσική Ομοσπονδία, που εγγυόταν ότι δεν θα προχωρούσε ούτε εκατοστό προς τα ρωσικά σύνορα. Κανείς δεν θυμάται την πλατεία Μαϊντάν, την παρέμβαση δυτικών ΜΚΟ και του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για την ανατροπή της τότε φιλορωσικής κυβέρνησης του Κιέβου. Για να ολοκληρωθεί η καταθλιπτική εικόνα του τέλους της Αυτοκρατορίας έρχεται η απαγόρευση του RT και του Sputnik. Πρόκειται για το τέλος της δημοκρατίας. Αν υπήρξε ποτέ.

[---->]




ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

 Η πορεία τη χώρας αυτής σ’ ένα κατήφορο, σα λεωφορείο δίχως φρένα, ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν. Ίσως κι από το 2ο Παγκόσμιο, όταν ο Χίτλερ δήλωνε στο Ράιχσταγ το 1942, «Έχουμε χώρες- Εσθονία, Λιθουανία, Ουκρανία - που πολεμούν μαζί μας, ώμο με ώμο».

Τα ναζιστικά σώματα της Ουκρανίας, δολοφόνησαν χιλιάδες αντιναζί, έκαψαν δεκάδες χωριά μαζί με τους κατοίκους τους, όπως το Liaki, Tsabti, Tsair και έσφαξαν 1500 από τους 3000 αιχμαλώτους πολέμου στην πορεία τους προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Αυτό το συνάφι των εγκληματιών πολέμου συνέχισε υπόγεια τα επόμενα χρόνια, με την Ουκρανία να αποτελεί  μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, να εκπαιδεύει και να εξοπλίζει παραστρατιωτικά σώματα, με τη χορηγία των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Απότοκά τους, το φασιστικό κόμμα, Σβόμποντα, η ναζιστική παραστρατιωτική οργάνωση, Δεξιός Τομέας και εκατοντάδες ΜΚΟ ‘χριστιανικής’ κατεύθυνσης, όλους ταϊσμένους από το Θείο Σαμ.

Με αυτά τα «εργαλεία» έκαναν, το 2013, το πραξικόπημα του  Μαϊντάν κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης Γιανούκοβιτς, που αρνήθηκε να υπογράψει την ένταξη της χώρας του στην Ε.Ε. Μια βδομάδα πριν το πραξικόπημα, η Άγκελα Μέρκελ σε συνάντησή της με το Γιαννούκοβιτς και on line μετάδοση, του είπε κυνικά, «Περιμέναμε περισσότερα και όχι μια άρνηση από σένα. Τώρα αυτό θα έχει συνέπειες».

Η αναγνώριση και «νομιμοποίηση» του πραξικοπήματος έγινε με συνωστισμό επισκέψεων υπουργών και πρωθυπουργών του Far West, ανάμεσα στους οποίους και ο Ευάγγελος Βενιζέλος που εξίσου κυνικά δήλωσε τότε, « Οι Αμερικανοί κέρδισαν και είναι έξυπνη πολιτική επιλογή να είσαι μαζί τους σε αυτή τη νίκη».

Από το Ευρωμαϊντάν, όπως ονομάστηκε το αμερικάνικης έμπνευσης και αμερικανοευρωπαϊκής υλοποίησης πραξικόπημα μέχρι σήμερα, η Ουκρανία ζει σε καθεστώς  φασισμού και μαφίας. Οι νεοναζιστικές συμμορίες, όπως το  "Τάγμα Αζόφ" και οι άνθρωποι της νύχτας συναποτελούν τον κρατικό μηχανισμό, επιτίθενται φονικά σε καταυλισμούς τσιγγάνων, δολοφονούν συνδικαλιστές και μέλη αριστερών οργανώσεων, με αποκορύφωμα την άγρια, μαζική δολοφονία 48 ανθρώπων στο «Σπίτι των συνδικάτων». στην Οδησσό.  Για το τελευταίο μαζικό φονικό, το «επίσημο» καθεστώς αποφάνθηκε πρόσφατα πως κάηκαν μόνοι τους.

Χρόνια τώρα ο Ουκρανικός στρατός βομβαρδίζει τις ανατολικές περιοχές, στις οποίες οι κάτοικοι είχαν πολεμήσει το ναζισμό στο 2ο Π.Π και κήρυξαν την αυτονομία τους απ’ το μαφιόζικο πραξικόπημα του Μεϊντάν. Τα παγκόσμια και ελληνικά ΜΜΕ βέβαια ούτε είδαν ούτε ξέρουν.

Η σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία βρήκε, όπως ήταν φυσικό, όλη τη «Συμμαχία των Προθύμων» συνασπισμένη, όπως έγινε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, της Λιβύης και στα πολλαπλά  αιματοκυλίσματα της Μέσης Ανατολής.

Για μας, το μόνο σίγουρο είναι, πως η μετατροπή όλης της Ελλάδας σε αμερικάνικη βάση, από την Αλεξανδρούπολη ως τη Σούδα, μας βάζει στο μάτι του κυκλώνα, ενώ η ήδη μεγάλη ενεργειακή κρίση θα εκτοξευτεί στον ουρανό.

https://www.youtube.com/watch?v=WBp-enlsV_k

Αυτό, μετά τη δήλωση του Κουστουρίτσα για εδώ και χρόνια επανάληψη του σεναρίου "Γιουγκοσλαβία" στην Ουκρανία.




Το Ντονμπας "δεν είχε παιδιά" για την Δύση...

 

Γράφει η  Olia Klioueva , Ρωσίδα της Μαριούπολης : 

"Απευθύνομαι στους "ειρηνιστες"  και πονόψυχους που έχουν κατακλύσει το FB τελευταία . Επειδή μάλλον οι περισσότεροι έχουν παρωπιδες στα μάτια η κατέχουν πολύ επιλεκτική μνήμη, θα σας υπενθυμίσω. Ξέρετε, αγαπητοί, ο πόλεμος δεν ξεκίνησε χθές, ο πόλεμος κρατάει 8 χρόνια τώρα, πέρα το ότι μέχρι τώρα  δεν σας ενδιέφερε καθόλου. Που είσασταν όλοι εσείς όταν ο ουκρανικός στρατός χτυπούσε πόλεις και χωριά;; 152 παιδιά σκοτώθηκαν και πόσα έμειναν ανάπηρα! Όταν εμείς φωνάζαμε "Save Donbass people" εσείς ενοχλημένοι πως σας χαλάμε τη διάθεση από τις εικόνες με σκοτωμένους ανθρώπους, κανατε στραβά μάτια και κουφά αφτιά. Όταν το 2 Μαϊου το 2014 διαπράχθηκε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, όταν μετά από μια ειρηνική διαδήλωση Ουκρανοί ναζί έκλεισαν τους ανθρώπους σε ένα κτίριο και τους έκαψαν ζωντανούς και αυτούς που προσπαθουσαν να ξεφύγουν από τις φωτιές και έπεφταν από τα παράθυρα, τους χτύπαγαν με ρόπαλα μέχρι θανάτου,  αυτό δεν ακούστηκε πουθενά και δεν ευαισθητοποίσε κανένα ευρωπαίο ανθρωπιστή προοδευτικό. Όταν τον στόχο των βομβαρδισμών έπεφτε ένα γεροκομειο, και έβλεπες τους σκοτωμένους παππούδες στα αναπηρικά αμαξακια και λουτρά αίματος από κάτω να τρέχουν..

Μου φέρνετε αναγουλα από την υποκρισία και τον κυνισμό σας, ψεύτικες ευαισθητοποίησες και φιλοσοφικές συζητήσεις περί του "κακού του πολέμου". "Αχ, δεν θέλουμε πόλεμο". Και ποιος το θέλει;;;

Βλέπω φτηνά εικονίδια με παιδάκια και κιτρινογαλανες σημαίες και συνθήματα "δεν θέλουμε πόλεμο ", "φοβόμαστε τον κακό θείο Πούτιν " και άλλες μπούρδες. Θέλετε να σας ποσταρω αληθινές φωτογραφίες με παιδιά -θυματα των βομβαρδισμών του '14  και '15 να σας κοπεί ο ύπνος για μια εβδομάδα όπως μου κόπηκε τότε;

Η μέρα έφτασε.

Αλλά είμαι τόσο...μα τόσο σίγουρη... αλλιώς δεν θα άνοιγα το στόμα μου να μιλήσω καθόλου, πως ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΘΎΜΑΤΑ  μεταξύ του άοπλου πληθυσμού. Εξάλλου έχω τους δικούς μου ανθρώπους εκεί και ξέρω πως δεν κινδυνεύουν.  Η αιτία που προχωράει αρκετά αργά ο ρωσικός στρατός είναι πως οι Ουκρανοί στρατιώτες κρύβονται μέσα στις πόλεις στα σπίτια που δεν μπορούν βεβαίως να χτυπηθούν από τους Ρώσους. Αντίστροφα οι Ουκρανοί συνεχίζουν να βαράνε τις πόλεις των Δημοκρατιών και εικόνες καταστραμμένων σπιτιών από κει είναι. Η Ρωσία δεν είναι η Αμερική που τα εξαφανίζει όλα στο πέρασμα της μόνο και μονο να φτάσει στον στόχο της.

Το λοιπόν, ελπίζω να έγινα σαφής, καλή χώνεψη.

* Δεν έχω αναφέρει το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, το Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία, αλλιώς θα γράφω μέχρι αύριο"....

Η φωτογραφία δείχνει ένα μνημείο δολοφονημένων ΠΑΙΔΙΩΝ , από τους τυφλούς βομβαρδισμούς του νατοϊκού ουκρανικού στρατού, που γινόταν από το 2014 και συνεχίζονται... Και φυσικά κανένα δάκρυ από καμιά δυτική ή ελληνόφωνη δημιοσιογραφική ή πολιτική πόρνη, δεν κύλησε.... Το Ντονμπας "δεν είχε παιδιά" για την Δύση...



Η κρίση στην Ουκρανία και η τάση για πόλεμο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ

 από τον Domenico Moro

Η κρίση που εξελίσσεται στην Ουκρανία δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά θα πρέπει να εξεταστεί σε παγκόσμιο πλαίσιο. Στην πραγματικότητα, είναι μόνο μια πτυχή της τάσης προς τον πόλεμο που χαρακτηρίζει αυτή την ιστορική φάση. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο να διευκρινιστούν ορισμένα σημεία, και επειδή είναι απαραίτητο να διευκρινιστούν τα διακυβευόμενα συμφέροντα και οι ευθύνες των επιμέρους κρατών.

 

Το βασικό πρόβλημα είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Αυτό χαρακτηρίζεται από την επιδίωξη του υψηλότερου δυνατού κέρδους. Για το λόγο αυτό, το κάθε εθνικό κομμάτι του παγκόσμιου κεφαλαίου χαρακτηρίζεται από μια συνεχή τάση επέκτασης, επιδιώκοντας την επέκταση των αγορών διεξόδου των αγαθών και του πλεονάζοντος κεφάλαιο και τον έλεγχο των περιοχών προέλευσης των πρώτων υλών. Αυτό προκαλεί ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών που γίνονται φορείς των ειδικών συμφερόντων του κεφαλαίου τους. Ένα από τα εργαλεία αυτού του ανταγωνισμού είναι το στρατιωτικό.

Ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι η άνιση ανάπτυξη των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών και οικονομιών. Οι χώρες που βρίσκονται κατά καιρούς στην κορυφή του παγκόσμιου συστήματος και είναι πιο προηγμένες τείνουν να επιβραδύνουν την ανάπτυξή τους. Αντίθετα, άλλα κράτη, πιο καθυστερημένα, τείνουν να αυξάνουν την ανάπτυξή τους. Ετσι, το σύστημα είναι πάντα ασταθές, γιατί χαρακτηρίζεται από μεταβαλλόμενες σχέσεις οικονομικής ισχύος μεταξύ κρατών και τμημάτων του κεφαλαίου.

Ο πόλεμος είναι επομένως εγγενές στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος όχι μόνο επειδή είναι το φυσικό αποτέλεσμα του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών, αλλά και επειδή ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής κυκλικά περνά βαθιές οικονομικές κρίσεις και οι στρατιωτικές δαπάνες δίνουν μια ανάσα στα εταιρικά κέρδη. ενώ, από την άλλη, οι καταστροφές που προκαλεί ο πόλεμος επιτρέπουν την ανοικοδόμηση, προσφέροντας έτσι άλλες ευκαιρίες για κέρδοι. Οι ΗΠΑ βγήκαν από την κρίση του '29 χάρη στις τεράστιες δαπάνες για εξοπλισμούς με αφορμή το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Σήμερα, αυτό που συμβαίνει είναι η αλλαγή στην οικονομική ισορροπία δυνάμεων μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ και Κίνας. Ειδικότερα, η παγκόσμια ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών αμφισβητείται σοβαρά λόγω της εκρηκτικής ανάπτυξης της Κίνας. Οι ΗΠΑ είναι η κύρια απειλή για την ειρήνη, γιατί βρίσκονται σε παρακμή και προσπαθούν να αναπληρώσουν την απώλεια της οικονομικής ηγεμονίας αξιοποιώντας τα στρατιωτικά μέσα. Οι ΗΠΑ είναι μια αναγκαστικά ιμπεριαλιστική χώρα γιατί στηρίζονται στην κυριαρχία του δολαρίου, το οποίο, ως αποθεματικό νόμισμα και νόμισμα διεθνούς συναλλαγής, επιτρέπει στις ΗΠΑ να χρηματοδοτήσουν το τεράστιο διπλό έλλειμμά τους, του αμερικανικού δημοσίου και αυτό του εξωτερικού εμπορίου, απλά με την εκτύπωση δολαρίων. Στην πράξη, οι ΗΠΑ είναι ένα παρασιτικό έθνος σε σχέση με την παγκόσμια οικονομία.

Η ηγεμονία του δολαρίου δεν βασίζεται πλέον στην οικονομική ηγεμονία αλλά όλο και περισσότερο στην τεράστια στρατιωτική ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών. Εξ ου και η τάση για πόλεμο που είναι χαρακτηριστική των Ηνωμένων Πολιτειών, των οποίων η οικονομία εξαρτάται, πολύ περισσότερο από τις άλλες, από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και των οποίων οι ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες είναι άνευ συγκρίσεως σε παγκόσμιο επίπεδο, ίσες με 778 δισεκατομμύρια δολάρια (το 2020) , ένας αριθμός υψηλότερος από τις συνολικές δαπάνες των δέκα Κρατών που ακολουθούν τις ΗΠΑ στην παγκόσμια κατάταξη στρατιωτικών δαπανών. Οι τελευταίες δεκαετίες χαρακτηρίστηκαν από μια σχεδόν αδιάκοπη σειρά αμερικανικών πολέμων: Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κ.λπ.

Την εποχή της διάλυσης της ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν στη Ρωσία ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτείνει τα σύνορά του, ενσωματώνοντας τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Πράγματι, όχι μόνο το ΝΑΤΟ, που προέκυψε σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ, συνέχισε να υπάρχει μετά τη διάλυση του εχθρού του, αλλά το ακριβώς αντίθετο συνέβη με την επέκταση των συνόρων  του μέχρι τη Ρωσία, που βρίσκει τις βάσεις του ΝΑΤΟ και Αμερικανούς στρατιώτες μπροστά στην πόρτα της. Η σημερινή ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίαςπροκύπτει από το ενδεχόμενο ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Θυμόμαστε τι συνέβη όταν η ΕΣΣΔ προσπάθησε να στείλει πυραύλους στην Κούβα, λίγα χιλιόμετρα από τις αμερικανικές ακτές, και οι ΗΠΑ απείλησαν με παγκόσμιο πόλεμο.

Το ΝΑΤΟ είναι ένας τρόπος ελέγχου της Δυτικής Ευρώπης, συμπιέζοντάς την στις ΗΠΑ με έναν αντιρωσικό ρόλο. Ουσιαστικά, το ΝΑΤΟ χρησιμεύει για να εμποδίσει κάθε προσπάθεια της Ευρώπης να έχει μια αυτόνομη άμυνα και να συνάψει συμφωνίες με τη Ρωσία, όπως αυτή του αγωγού φυσικού αερίου Nord stream 2, που θα εξασφάλιζε άφθονη παροχή ενεργειακών πρώτων υλών στη Δυτική Ευρώπη. Η Ρωσία δεν αποτελεί άμεση απειλή για τις ΗΠΑ, καθώς η οικονομία της είναι πολύ μικρή και καθυστερημένη (με βάση τις εξαγωγές ενεργειακών πρώτων υλών), αλλά είναι ένας «χρήσιμος» εχθρός για τη διατήρηση της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην υπόλοιπη Δύση.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, είναι «αποικίες» των ΗΠΑ και ειρηνικές χώρες. Αντίθετα, είναι ιμπεριαλιστικές χώρες, που βρίσκονται στο κυρίαρχο κέντρο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και ανταγωνιστές των ΗΠΑ και ως προς το νόμισμα, δεδομένου ότι το ευρώ έχει κατακτήσει το ρόλο του δεύτερου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Επιπλέον, βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία επανεξοπλισμού και κατασκευής μιας αυτόνομης ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης στην οποία εμπλέκεται κυρίως η Γαλλία, η οποία, για παράδειγμα, στην Αφρική προωθεί ευρωπαϊκές στρατιωτικές αποστολές με στόχο τη διατήρηση της γαλλικής και ευρωπαϊκής επιρροής στις πρώην αποικίες. Μένει να δούμε αν η προσπάθεια της Γαλλίας να οικοδομήσει μια ενωμένη Ευρώπη σε στρατιωτικό επίπεδο θα είναι επιτυχής. Σε κάθε περίπτωση, η τάση επανεξοπλισμού της Ευρώπης είναι ανησυχητική και πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Εάν η Ρωσία είναι ένας «χρήσιμος» αλλά στην πραγματικότητα όχι αποφασιστικός εχθρός, η Κίνα είναι ο πραγματικός εχθρός των ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, η Κίνα είναι η μόνη χώρα που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ ως παγκόσμιος ηγεμόνας σε οικονομικό, άρα και πολιτικό επίπεδο. Αποφάσεις όπως αυτή που έλαβαν πρόσφατα ο Πούτιν και ο Σι Τζινπίνγκ για την εμπορία του ρωσικού φυσικού αερίου στην Κίνα σε ευρώ και όχι σε δολάρια αποτελούν απειλή για την παγκόσμια ηγεμονία του δολαρίου και συνεπώς για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους λόγους για την εισβολή στο Ιράκ ήταν η απόφαση του Σαντάμ Χουσεΐν να πουλήσει το πετρέλαιο του σε ευρώ. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει μια πολιτική περιορισμού της Κίνας περιβάλλοντάς την με στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικές συμμαχίες, η τελευταία από τις οποίες είναι το Aukus, μεταξύ ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασιλείου και Αυστραλίας, που στοχεύει στον έλεγχο της περιοχής της Ινδίας - Ειρηνικού.

Εν κατακλείδι, στο πλαίσιο της γενικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, πρέπει να αναγνωρίσουμε τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι ΗΠΑ ως καθοριστικός παράγοντας αποσταθεροποίησης και τάσης για πόλεμο σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό είναι σημαντικό να διευκρινιστεί, γιατί η Ιταλία είναι στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Σήμερα, για εμάς, η κύρια απειλή για την ειρήνη έρχεται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αφενός, και, αφετέρου, από τον επανεξοπλισμό και την τάση προς μια ευρωπαϊκή αμυντική ένωση.

ΠΗΓΗ : La crisi in Ucraina e la tendenza alla guerra degli Stati Uniti e della NATO, Sinistra in rete (Η αριστερά στο διαδίκτυο)


Μνήμη

 













Αν η Ουκρανία είναι «η καρδιά της Ευρώπης», σε ποια πλευρά βρισκόταν αυτή η καρδιά στις 2 Μαΐου 2014, όταν δεκάδες αντιφασίστες καιγόντουσαν ζωντανοί στο Σπίτι των Συνδικάτων της Οδησσού ή τους σκότωναν οι φασίστες με σιδερολοστούς σε περίπτωση που κατάφερναν να ξεφύγουν από τη  φωτιά που άναψαν οι Ναζί;

https://pergadi.blogspot.com/search?q=Σπίτι+Συνδικάτων  

https://pergadi.blogspot.com/2014/05/39.html 

https://pergadi.blogspot.com/2014/06/blog-post_5047.html

Επειδή δεν πάσχουμε από Αλτσχάιμερ (ακόμα)

 


Δεν είναι η Ουκρανία, είναι εικόνες από το βομβαρδισμό του Βελιγραδίου το 1999. Στην καρδιά της Ευρώπης. Πολλοί ήταν οι πολίτες που έπεσαν κάτω από τις βόμβες των πολεμοκάπηλων του ΝΑΤΟ.


Η ιστορία της ηπείρου μας και οι κανόνες του παιχνιδιού δεν άλλαξαν από τη Ρωσία στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Αλλά πολύ νωρίτερα, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, από τις δυτικές χώρες

ΤΟ ΝΑΤΟ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΚΑΙ THΣ ΛΥΣΗΣ ΤΗΣ

  

https://www.facebook.com/PinoArlacchi

 Του PINO ARLACCHI [* ]

Ο μόνος δρόμος είναι μια συμφωνία που θα δίνειι στη Ρωσία τις εγγυήσεις ασφαλείας που ζητούσε ανεπιτυχώς εδώ και τριάντα χρόνια, με αντάλλαγμα τον τερματισμό της επίθεσης και μια μακροπρόθεσμη δέσμευσή της για σεβασμό της κυριαρχίας της Ουκρανίας


Η Ευρώπη είναι αυτή που έχει τα κλειδιά για να σταματήσει τη στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, αν θέλει βέβαια να δράσει αντί να παραπαίει μεταξύ Ουάσιγκτον και Κρεμλίνου όπως έκανε μέχρι τώρα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δήλωσαν, σε συμφωνία με τον Μπάιντεν, ότι δεν θα στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία. Αυτό ισοδυναμεί με το ότι το ΝΑΤΟ δεν θα κάνει δεχτεί την Ουκρανία όσο η Ρωσία το θεωρεί casus belli.

Και η Ρωσία μόλις το απέδειξε, σηματοδοτώντας ότι η εποχή των παιχνιδιών έχει τελειώσει και ότι πρέπει να τεθούν στο τραπέζι ακριβείς εγγυήσεις ασφάλειας. Με την επίθεση στην Ουκρανία, η Ρωσία έκλεισε με μιας τον χώρο του διπλωματικού και πολιτικού παιχνιδιού εντός του οποίου ο Μακρόν και ο Σολτς κινούνταν με μεγάλη ευκολία.

Στις συνομιλίες με τον Πούτιν τις τελευταίες εβδομάδες, οι δυο τους είχαν υπογραμμίσει χαμηλόφωνα, για να μην εκνευρίσουν τους Αμερικανούς, ότι δεν σκόπευαν να φέρουν το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Αλλά για να μειώσουν το τίμημα της επιλογής είχαν σκαλέσει τον Ζελένσκι να κάνει το πρώτο βήμα, δηλώνοντας ότι είχε παραιτηθεί από το αίτημα ένταξης της χώρας του στην Ατλαντική Συμμαχία. Το Κίεβο είχε αρχικά συμφωνήσει και είχε φτάσει στο σημείο να πει ο πρεσβευτής του στο Λονδίνο ότι η ιδέα της ουδετερότητας της Ουκρανίας θα μπορούσε ακόμη και να γίνει αποδεκτή.

Αλλά όταν η Ρωσία ζήτησε αυτό να γίνει επίσημα και να γραφτεί ολόκληρη η ομιλία, τότε αυτοί έκαναν πίσω. Και οι Ευρωπαίοι και ο Μπάιντεν είπαν όχι, νομίζοντας ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν μια πυρηνική δύναμη του διαμετρήματος της Ρωσίας που ξεκίνησε πριν από τριάντα χρόνια, με τον Μπόρις Γέλτσιν, και συνεχίστηκε μέχρι πριν από τρεις ημέρες.

Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι το πραγματικό ζήτημα για τον Πούτιν δεν είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ αλλά η καθαρή και απλή ανασύσταση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Κρίμα που δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτό το ψέμα.

Με την πτώση της ΕΣΣΔ και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (το ΝΑΤΟ της άλλης πλευράς), οι δυτικές δυνάμεις πρόσφεραν εκτεταμένες διαβεβαιώσεις στους Ρώσους ηγέτες ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς τα ανατολικά μετά την ενοποίηση της Γερμανίας.

Αλλά τίποτα δεν τέθηκε γραπτώς. Δεν υπογράφτηκε καμιά συνθήκη, γιατί οι δύο πλευρές δεν το έκριναν απαραίτητο, δεδομένων των σχέσεων συνεργασίας και φιλίας που είχαν δημιουργηθεί μεταξύ των δύο πρώην εχθρών. Και για κάποιο διάστημα μετά το 1989, το ίδιο το ΝΑΤΟ φαινόταν να είχε μετρημένες τις μέρες.

Οι Ρώσοι φοβόντουσαν πάντα τις εισβολές από τη Δύση, είτε ήταν ο Ναπολέοντας, ο Χίτλερ ή το ΝΑΤΟ. Οι κορυφαίοι Αμερικανοί εμπειρογνώμονες στη Ρωσία, από τον θρυλικό Τζορτζ Κέναν μέχρι τον πρεσβευτή στη Μόσχα Τζακ Μάτλοκ, μέχρι τον υπουργό Άμυνας της Κλίντον, Γουίλιαμ Πέρι, συμφωνούσαν απόλυτα ότι οι φόβοι των Ρώσων ήταν βάσιμοι και ότι το αίτημά τους για εγγυήσεις ασφαλείας ήταν θεμιτό.  Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς ήταν επομένως μια περιττή, απερίσκεπτη και προκλητική ιδέα γι' αυτούς.

Η μουσική άλλαξε στις αρχές του αιώνα. Με την Κλιντονιανή Μπελ Επόκ να τελειώνει, ο Τζορτζ Μπους και σια, άρχισαν να χρησιμοποιούν σαθρά επιχειρήματα για να υποστηρίξουν ότι είχαν μεν συμφωνήσει για το ΝΑΤΟ, αλλά ότι αυτές οι συμφωνίες δεν ήταν δεσμευτικές. Ετσι όλες οι χώρες ανατολικά της Γερμανίας συνέχισαν να γίνονται δεκτές στη Συμμαχία, η μία μετά την άλλη. Μέχρι το ΝΑΤΟ να φτάσει, με τις δημοκρατίες της Βαλτικής, στα σύνορα της Ρωσίας.

Η Ρωσία ένιωσε ότι απειλείται και όταν ένιωσε ότι ξένες δυνάμεις σκόπευαν να μετατρέψουν ένα από τα τρία ιδρυτικά έθνη της πολιτιστικής-θρησκευτικής και πολιτικής ταυτότητας του ρωσικού λαού -το άλλο ήταν η Λευκορωσία- σε μια μαχητική αντιρωσική οντότητα, παρέμβηκε με τη βία. .

Η λύση?

Δεδομένου ότι κανείς δεν σκοπεύει να σπεύσει για τη στρατιωτική διάσωση της Ουκρανίας και δεδομένου ότι ο Πούτιν μέχρι στιγμής δεν σκοπεύει να καταλάβει τη χώρα, ο μόνος δρόμος είναι μια συμφωνία που να παρέχει στη Ρωσία τις εγγυήσεις ασφαλείας που ζητούσε ανεπιτυχώς εδώ και τριάντα χρόνια με αντάλλαγμα για τερματισμό της επίθεσης και μακροπρόθεσμη δέσμευση για σεβασμό της κυριαρχίας της Ουκρανίας.

Αυτό μπορεί να γίνει με ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, μπορεί να περιλαμβάνει την επανέναρξη των συμφωνιών του Μινσκ, ακόμη και τη δημιουργία καθεστώτος ουδετερότητας για την Ουκρανία. Δεν είναι πλέον ώρα για παιχνίδια.

Η Ουκρανία έχει δικαίωμα στην κυριαρχία της. Η Ρωσία δεν πρέπει πλέον να αισθάνεται ότι κινδυνεύει. Και η Ευρώπη θα πρέπει να σταματήσει να παίζει με τη φωτιά μόνο και μόνο για να ευχαριστήσει το πέραν ​​του Ατλαντικού αφεντικό της.

 

https://www.facebook.com/PinoArlacchi

  

[ * ] Ο Pino Arlacchi την 1η Σεπτεμβρίου 1997 διορίστηκε Γενικός Διευθυντής του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών στη Βιέννη και Εκτελεστικός Διευθυντής του Προγράμματος Ελέγχου Ναρκωτικών των Ηνωμένων Εθνών (από τότε που συγχωνεύτηκε στο Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα), με τον βαθμό του Αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα . Επί του παρόντος, είναι τακτικός καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Sassari

Η Ρωσία στην ευρωπαϊκή σκακιέρα

 

Η Μόσχα, με την αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στα όρια που περιλαμβάνουν ολόκληρη τη λεκάνη του Ντονέτσκ (Ντονμπάς) εμφανίζεται αποφασισμένη να επιβάλει τη ρωσική συμμετοχή σε μια νέα «αρχιτεκτονική ασφάλειας» στην Ευρώπη.

 

Αυτό που απαιτεί η Ρωσία, με απλούστερα λόγια, είναι να έχει λόγο και να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντά της σε κάθε μείζονα απόφαση που μπορεί να διαταράξει ή να αναδιαμορφώσει τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή.

 

Ας αφήσουμε κατά μέρος και στη σφαίρα της φιλοσοφίας τη διερεύνηση του «δικαίου» ή «αδίκου» των ρωσικών απαιτήσεων. Στις διεθνείς σχέσεις (όπως, δυστυχώς, και στη ζωή των ανθρώπων) «δίκαιο» είναι αυτό που κάποιος έχει το σθένος και τα μέσα για να το επιβάλει. Και η σημερινή Ρωσία του Πούτιν φαίνεται ότι είναι διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει προκειμένου να υποστηρίξει τα δικαιώματα / συμφέροντά της.

 

Αυτό που αμφισβητεί έμπρακτα η Μόσχα με τις κινήσεις της στο Ντονμπάς είναι η τρέχουσα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας, η οποία διαμορφώθηκε όχι μόνο ερήμην της, αλλά και με παραβίαση των συμφωνηθέντων μεταξύ της ευρωατλαντικής συμμαχίας και της παραπαίουσας το 1990 Σοβιετικής Ένωσης.

 

Δεσμεύσεις ΗΠΑ – Ε.Ε. στη Ρωσία

Κομβικό σημείο για τη δημιουργία της μετα-ψυχροπολεμικής τρέχουσας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας ήταν η επανένωση της Γερμανίας (1990). Στις συνομιλίες για την ένωση της Δυτικής Γερμανίας με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Ανατολικής Γερμανίας πήραν μέρος οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Σοβιετική Ένωση) καθώς αυτές οι δυνάμεις είχαν διαμορφώσει το μεταπολεμικό παγκόσμιο (και ευρωπαϊκό) σύστημα ασφάλειας.

 

Όπως αποδεικνύεται από αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα των συνομιλιών για τη γερμανική επανένωση μεταξύ των νικητών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (άρθρο του Ιωάννη Μπαλτζώη 7.1.2022 στοslpress.gr), η ηγεσία της καταρρέουσας τότε Σοβιετικής Ένωσης συναίνεσε στην επανεμφάνιση της ενιαίας Γερμανίας στο διεθνές σύστημα έχοντας λάβει σαφείς και ρητές διαβεβαιώσεις ότι «ούτε μια ίντσα της σημερινής στρατιωτικής δικαιοδοσίας του ΝΑΤΟ δεν θα εξαπλωθεί προς την ανατολική κατεύθυνση» (τον Φεβρουάριο του 1990 ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Τζέημς Μπέικερ προς τον Γκορμπατσόφ).

 

Τον ίδιο μήνα επίσης ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χανς Ντίτριχ Γκένσερ, σε συνάντησή του με τον Βρετανό ομόλογό του, είπε: «Οι Ρώσοι πρέπει να έχουν κάποια διαβεβαίωση ότι, εάν, για παράδειγμα, η πολωνική κυβέρνηση εγκαταλείψει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας μια μέρα, δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ την επόμενη».

 

Γιατί δεν τηρήθηκαν;

Μια ματιά στον χάρτη με τις αμερικανοΝΑΤΟϊκές εγκαταστάσεις στις χώρες – πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας της ανατολικής Ευρώπης αποκαλύπτει αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Ότι η ευρωατλαντική συμμαχία δεν τήρησε καμία από τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει, καθώς αμέσως μετά τη γερμανική επανένωση επέλασε προς Ανατολάς.

 

Σε πρώτη φάση οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης (εκτός Λευκορωσίας και Ουκρανίας) ενσωματώθηκαν οικονομικά με την ένταξή τους στην Ε.Ε. Σε δεύτερο στάδιο οι εν λόγω χώρες μετατράπηκαν σε κρίσιμα στρατιωτικά προγεφυρώματα με την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, όπως για παράδειγμα η Ρουμανία και η Βουλγαρία, οι οποίες παίζουν αποφασιστικό ρόλο στον αμερικανοΝΑΤΟϊκό αντιπυραυλικό (αποκαλούμενο) αμυντικό σχεδιασμό και την αμερικανική παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα, δηλαδή τις ρωσικές ακτές.

 Με οικονομικό όχημα τη Γερμανία και στρατιωτικό το ΝΑΤΟ η Δύση απέσπασε «ζωτικό χώρο» από τη Μόσχα

 Με απλούστερα λόγια, με οικονομικό όχημα τη Γερμανία και στρατιωτικό το ΝΑΤΟ, η ευρωατλαντική συμμαχία όχι μόνο απέσπασε «ζωτικό χώρο» από τη Ρωσία αλλά εξασφάλισε μέγιστα στρατηγικά / στρατιωτικά πλεονεκτήματα έναντι της Ρωσίας με την εγκατάσταση δυνάμεων και εξελιγμένων οπλικών συστημάτων τα οποία σαφέστατα στρέφονται κατά της Μόσχας.

 

Πότε είναι «καλή» η αυτοδιάθεση;

Σήμερα οι ευρωατλαντικοί σύμμαχοι κατηγορούν τη Ρωσία του Πούτιν ότι υποθάλπει αλυτρωτισμούς και αποσχίσεις οδηγώντας στον ακρωτηριασμό την Ουκρανία. Οι εν λόγω, αναντίρρητα ακριβείς, δυτικές αιτιάσεις ωστόσο δεν έχουν καμία σχέση με την προσήλωση σε γενικές και παγκοίνως αποδεκτές αρχές του Διεθνούς Δικαίου.

 

Η αντεπίθεση του Πούτιν και η αδυναμία των Βρυξελλών

Απλώς περιγράφουν την αδυναμία της ευρωατλαντικής συμμαχίας να συγκρατήσει την «ιμπεριαλιστική» ανάκαμψη της Ρωσίας, η οποία έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

 

Άλλωστε ήταν η ίδια η ευρωατλαντική συμμαχία που πρώτη χάραξε τον δρόμο που σήμερα ακολουθεί ο Πούτιν, όταν, στον κολοφώνα της ισχύος της και με τη διάδοχο της Σοβιετικής Ένωσης Ρωσία στην έσχατη αδυναμία, προχώρησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (1991) και στον βομβαρδισμό της Σερβίας (1999) στηρίζοντας με τα όπλα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Κοσόβου.

 

Είναι, έχουμε την εντύπωση, μια ακόμη απόδειξη της γενικής αρχής που χαρακτηρίζει την πραγματικότητα των διεθνών σχέσεων: Δίκαιο είναι αυτό που μπορεί κάποια δύναμη να υποστηρίξει και να επιβάλει.

 

● Τότε, τη δεκαετία του 1990, η ευρωατλαντική συμμαχία είχε τη δύναμη να επιβάλει το δίκαιό της μεταφέροντας το ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα και διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία δημιουργώντας κράτη – εξαπτέρυγα του δυτικού συστήματος συμφερόντων.

 

● Σήμερα στην ανατολική Ουκρανία, απ’ ό,τι φαίνεται αυτό το δίκαιο βρίσκεται στην πλευρά της Ρωσίας του Πούτιν.

 

Γιατί είναι σημαντική η Ουκρανία;

Μια ματιά στον χάρτη αρκεί για να καταλάβει κανείς τη σημασία της Ουκρανίας στην ευρασιατική σκακιέρα και γιατί η Ρωσία δεν πρόκειται να αποδεχτεί τη μετατροπή και αυτής της χώρας σε ΝΑΤΟϊκό προγεφύρωμα. Όπως το έχει συνοψίσει ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία είναι απλώς μια χώρα, με την Ουκρανία είναι αυτοκρατορία.

 

Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν στόχος του Πούτιν είναι η ρωσική αυτοκρατορική παλινόρθωση με την ανακατάληψη των εδαφών που επί αιώνες διαμόρφωναν την άμεση σφαίρα επιρροής της τσαρικής και στη συνέχεια σοβιετικής Ρωσίας. Το βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι η σημερινή ρωσική ισχύς επιτρέπει στον Πούτιν να κατοχυρώσει τα εδάφη του Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία, στα οποία άλλωστε κατοικούν συμπαγείς ρωσόφωνοι / ρωσόφιλοι πληθυσμοί.

 

Η Ουκρανία, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στο σύστημα των αγωγών μεταφοράς του ρωσικού φυσικού αερίου προς τις ευρωπαϊκές αγορές, υπήρξε το τελευταίο έπαθλο που διεκδίκησε η ευρωατλαντική συμμαχία από τον πρώην σοβιετικό ζωτικό χώρο. Στην Ουκρανία ωστόσο ξεκίνησε και η ρωσική αντεπίθεση.

 

Η άγρια σύγκρουση της Δύσης με τη Ρωσία μετέτρεψε την Ουκρανία σε πεδίο μάχης και οδήγησε τη χώρα σε μια κατάσταση εμφυλίου, ο οποίος κρατά από το 2014 μέχρι και σήμερα.

 

● Η πρώτη απάντηση του Πούτιν στις προσπάθειες των δυτικών να ρυμουλκήσουν την Ουκρανία σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας (2014).

 

● Η επόμενη καθοριστική ρωσική απάντηση δόθηκε αυτές τις μέρες με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών στο Ντονμπάς, γεγονός που στην πράξη σημαίνει τη μετακίνηση ρωσικών δυνάμεων δυτικότερα, καθώς ούτε ο ουκρανικός στρατός έχει τη δύναμη ούτε το ΝΑΤΟ έχει τη διάθεση να αναλάβει το ρίσκο να αποτρέψει αυτήν τη ρωσική κίνηση.

 

Πόσο αρραγές είναι το ευρωατλαντικό μέτωπο;

Με τους «απεριόριστους» ενεργειακούς πόρους της η Ρωσία είναι εκ των πραγμάτων τροφοδότης της ευρωπαϊκής οικονομικής ανάπτυξης, ιδιαίτερα της γερμανικής «ατμομηχανής» της Ε.Ε.

 

Παρά τις επίμονες αμερικανικές προσπάθειες προκειμένου η Ευρώπη να διαφοροποιήσει τις πηγές ενεργειακού εφοδιασμού της για να αποφευχθεί η μεγιστοποίηση της ρωσικής επιρροής, η πραγματικότητα επέβαλε στη Γερμανία να διασυνδεθεί (σε βαθμό εξάρτησης) με τις ρωσικές ενεργειακές πηγές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ολόκληρος πρώην καγκελάριος (Σρέντερ), με την αποχώρησή του από την πολιτική, εξασφάλισε ηγετική θέση στην κρατικά ελεγχόμενη ρωσική εταιρεία φυσικού αερίου.

 

Η εμβάθυνση των σχέσεων του γερμανικού οικονομικού κατεστημένου με τα ρωσικά οικονομικά συμφέροντα παρά τις αμερικανικές αντιρρήσεις προχώρησαν σε ευρύτερα πεδία συνεργασίας, ενώ στον τομέα της ενέργειας, με τη δημιουργία δύο αγωγών φυσικού αερίου (για τον δεύτερο ο καγκελάριος Σολτς υποχρεώθηκε μετά τις τελευταίες εξελίξεις να σταματήσει την πιστοποίηση που απαιτείται ώστε ο NordStream 2 να τεθεί σε λειτουργία), η Γερμανία εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τις ρωσικές προμήθειες.

 

Η Ρωσία, σύμφωνα με τη Moody’s, είναι μακράν ο μεγαλύτερος προμηθευτής ενέργειας της Γερμανίας: το 2020 προερχόταν από τη Ρωσία περίπου το 65% του φυσικού αερίου και περίπου το 30% της συνολικής προσφοράς πετρελαίου. Ανάλογη με τη Γερμανία τεράστια εξάρτηση από τις ρωσικές ενεργειακές πηγές έχουν η Ελλάδα, η Αυστρία και η Ιταλία. Παρ’ όλα αυτά, με όχημα το ΝΑΤΟ, η Ουάσιγκτον έχει δέσει τις ευρωπαϊκές χώρες στο άρμα της εξωτερικής της πολιτικής. Μάλιστα, ειδικότερα η Γερμανία δεν είναι σε θέση να «ξεχάσει» ότι αμερικανική δύναμη τουλάχιστον 40.000 ανδρών εξακολουθεί να παραμένει στο έδαφός της…

 

Τι θα πληρώσει η Ελλάδα;

Η Ελλάδα καταβάλλει ήδη υψηλό κόστος των επιλογών των κυβερνήσεών της να αποδεχτεί αυξημένο ρόλο στο πλαίσιο της ελληνοαμερικανικής στρατηγικής συνεργασίας. Η Ελλάδα, στο πλαίσιο της τελευταίας ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για τις βάσεις (που διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και υπέγραψε η Ν.Δ.), προσφέρει στην Ουάσιγκτον κρίσιμες στρατιωτικές υποδομές (Σούδα, Αλεξανδρούπολη κ.λπ.), οι οποίες χρησιμοποιούνται από τους Αμερικανούς εναντίον της Ρωσίας.

 

Επίσης η διευθέτηση του προβλήματος της ονομασίας της τέως ΠΓΔΜ (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) οδήγησε στην ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ προσφέροντας μέγιστη υπηρεσία στις ΗΠΑ και τραυματίζοντας βαριά τις ελληνορωσικές σχέσεις.

 

Το κόστος που καταβάλλει η χώρα στην προσπάθειά της να κερδίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία είναι ευρύτερο και πέρα από τα προβλήματα που ενδεχομένως προκύψουν στον ενεργειακό της εφοδιασμό σε υψηλότερες τιμές από άλλους προμηθευτές.

 

Η κακή ποιότητα των ελληνορωσικών σχέσεων αποτυπώνεται στη μείωση κατά 83% φέτος του τουριστικού ρεύματος από τη Ρωσία σε σχέση με την καλοκαιρινή σεζόν του 2019. Η πανδημία είναι ένας από τους λόγους αυτής της μείωσης. Ωστόσο, σύμφωνα με τα στοιχεία, οι Ρώσοι τουρίστες φέτος δεν ξεπέρασαν τους 100.000, έναντι περίπου 610.000 το 2019, ενώ το 2013-2014, πριν δηλαδή από τη Συμφωνία των Πρεσπών, οι Ρώσοι τουρίστες στη χώρα μας έφταναν το 1,5 εκατομμύριο!

 

Στην τρέχουσα φάση και εφόσον δεν εξευρεθεί σύντομα ειρηνική διέξοδος στην Ουκρανία, βαρύ θα είναι το κόστος και για τις ελληνικές εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, καθώς Ρωσία και Ουκρανία απορροφούν το 18% των συνολικών εξαγωγών οπωροκηπευτικών, το 50% των εξαγωγών φράουλας και σχεδόν το 25% των εξαγωγών ροδάκινου.

 

Συμπέρασμα: Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε σε μια φάση κατά την οποία επαναδιαμορφώνεται η ισορροπία στο διεθνές σύστημα. Το αμερικανικό ενδιαφέρον προς Ανατολάς (στρατηγική συμμαχία ΗΠΑ, Βρετανίας, Αυστραλίας) για τον έλεγχο της Κίνας δοκιμάζει τα όρια αντοχών και δυνάμεων της αμερικανικής υπερδύναμης δημιουργώντας «ευκαιρίες» που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν άλλοι μεγάλοι ή περιφερειακοί παίκτες, όπως η Ρωσία σήμερα στην Ουκρανία ή η «αναθεωρητική» Τουρκία στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο…

[---->]

Την δολοφονούν εταιρίες.

 

Αυτό που γίνεται 2 μέρες αλλά και τώρα στη Κέρκυρα είναι τραγικό  και αναμενόμενο.

Τα κανάλια τώρα κουβέντα για να καλύψουν τη σιωπή της κυβέρνησης και τις εταιρίες εξόρυξης υδρογοναθράκων που τσακίζουν τη θάλασσα μας.

Ο ζιφιός  στη Βουλιαγμένη όπως είχαμε πει κάποιοι άνθρωποι ήταν απλώς η αρχή.

Εδώ και 3 μέρες ξεβράζονται θαλάσσια θηλαστικά στις ακτές της Κέρκυρας 3 ζιφιοί και ένα δελφίνι.

Εταιρίες εξόρυξης υδρογοναναθράκων κάνουν έρευνες με ελεγχόμενες σεισμικές δονήσεις και χρήση εκρηκτικών.

Η κυβέρνηση τους κλείνει το μάτι, ενώ όλα αυτά γίνονται  στην Ελληνική Τάφρος (περιοχή που εκτείνεται από τα Ιόνια νησιά μέχρι τα νότια της Κρήτης και τη Ρόδο). Η ταύρος αυτή είναι το σπίτι για τα κητώδη και όχι μόνο όπως είναι φάλαινες φυσητήρες, οι πτεροφάλαινες, τα μαυροδέλφινα, τα ζωνοδέλφινα, τα ρινοδέλφινα κ.α.

Ήδη ο ένας ζιφιός που κάτοικοι τον σπρώξαν προς τα μέσα ( λάθος) ξαναβγήκε σε παραλία για να πεθάνει.

Ξέρουμε πολύ καλά ποια θα είναι η μοίρα αυτών των ζώων αλλά και της θάλασσας μας.

Μια θάλασσα έρμαιο εταιριών δολοφόνων, πολιτικών μαριονέτες και ενός λαού που δεν ξέρει πόσο σημαντικός και μοναδικός είναι ο τόπος του.

Η Ελληνική τάφρος θα έπρεπε να φυλάσσετε σαν κόρη οφθαλμού και όχι να την δολοφονούν εταιρίες.

 





[----->]


Ταξική πάλη και ελευθερία μετά τη λαίλαπα

 

Συνδημία

Καθώς μπαίνει το 2022, και παρ’ όλη την τρομολαγνεία που καλλιεργούν κράτος και μίντια, όλες οι ειδήσεις από το μέτωπο του κόβιντ είναι ευοίωνες. Η παραλλαγή Ο εξαλείφει την πολύ πιο επικίνδυνη Δ καθώς προσφέρει ανοσία απέναντι της, και αν δεν εμφανιστούν πιο επικίνδυνες παραλλαγές πιθανότατα θα σημάνει απρόσμενα την πολυπόθητη λήξη της συνδημίας.

Γιατί οι (ενήμεροι) αριστεροί επιδημιολόγοι επιμένουν ότι ο κόβιντ δεν είναι απλή επιδημία ή πανδημία αλλά συνδημία; Η έννοια της συνδημίας αναδεικνύει την ταξική φύση της αρρώστιας καθώς σημαίνει, στο πιο απλό επίπεδο, δύο ή περισσότερες επιδημίες που δρουν ταυτόχρονα και αλληλεπιδρούν μέσα στ’ ανθρώπινα σώματα καθώς εξαπλώνονται, επιβαρύνοντας έτσι την ασθένεια. Έχοντας αναπτυχθεί τη δεκαετία του 1990 με σκοπό ν’ αναδείξει βιολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες σημαντικούς για την πρόγνωση και τη θεραπεία της αρρώστιας, η έννοια της συνδημίας αμφισβητεί την υγειονομική πολιτική στις καπιταλιστικές χώρες η οποία διαμορφώνεται κρύβοντας τον ταξικό παράγοντα.

 

Στην περίπτωση του Cov19, δύο διαφορετικών ειδών αρρώστιες αλληλεπιδρούν στους πληθυσμούς ανάλογα με την κοινωνική θέση τους. Από τη μια μεριά η μόλυνση με τον ιό SARS-CoV-2 και από την άλλη μεριά αρκετές μη μεταδοτικές ασθένειες οι οποίες πλήττουν τις διαφορές ομάδες άνισα, αποτυπώνοντας δηλαδή τις βαθιές ανισότητες που χαρακτηρίζουν τις καπιταλιστικές κοινωνίες και κατά κανόνα επιτείνοντας τ’ αποτελέσματά τους. Ο ιός συνήθως δεν σκοτώνει από μόνος του, αλλά δίνει τη χαριστική βολή σε ανθρώπους που έχουν υποκείμενα νοσήματα ή είναι γι’ άλλους λόγους ευπαθείς. Περισσότερο τρωτοί είναι εργάτες, ηλικιωμένοι και φτωχοί, δηλαδή ομάδες που, ακόμη και στις πλουσιότερες χώρες, έχουν ανέκαθεν ελλιπή πρόσβαση στο υγειονομικό σύστημα ενώ αντιμετωπίζουν τα βαρύτερα προβλήματα υγείας, για λόγους όπως κακή διατροφή και περιβάλλον ή ανθυγιεινές εργασιακές συνθήκες.

Με δύο λόγια, ο Cov19 σύντομα απέκτησε σαφή ταξική διάσταση, που αντανακλά τις οικονομικές ανισότητες του καπιταλισμού και τις κάθε λογής ρατσιστικές και έμφυλες διακρίσεις. Θυμόμαστε ότι στην Ελλάδα πρώτα έπληξε εύπορους που είχαν επισκεφτεί εκθέσεις μόδας στη βόρεια Ιταλία, καθώς και τους καλεσμένους ενός πρύτανη, γιατρού μάλιστα, που τότε πήρε αψήφιστα τις προειδοποιήσεις και έθαψε αρκετούς συνδαιτημόνες του. Σύντομα όμως πέθαινε κόσμος που έπαιρνε λεωφορείο για τη δουλειά και δεν είχε διασυνδέσεις για να εξασφαλίσει ΜΕΘ ή μονοκλωνικά, ούτε οικονομική άνεση ή γνώση για να ενισχύσει το ανοσοποιητικό του σύστημα.

 

Η συνδημία συνδέεται λοιπόν με περιβαλλοντικούς και ιατρικούς παράγοντες όπως μόλυνση του περιβάλλοντος, παχυσαρκία και έλλειψη βιταμίνης D, ενώ απαιτεί αντιμετώπιση όχι μόνον του ιού SARS-CoV-2 αλλά και χρόνιων νοσημάτων όπως υπέρταση, διαβήτης, καρδιοαγγειακές και αναπνευστικές παθήσεις, καθώς και καρκίνος. Όπως και οι άλλες συνδημίες αποτυπώνει, εκτός από την ταξική σύγκρουση, τις σχέσεις μεταξύ κράτους και κοινωνίας, που είναι πολύ διαφορετικές στα διάφορα κράτη του κόσμου.

Ο Cov19 βρήκε τη Δύση απροετοίμαστη. Απέδειξε πως ακόμη και τα ισχυρότερα κράτη της δεν είχαν θεσμούς ούτε προσωπικό, ούτε καν διάθεση, να προστατέψουν τους λαούς, μολονότι προηγούμενες επιδημίες τα είχαν προειδοποιήσει. Σήμερα δεν είναι καλύτερα προετοιμασμένα ν’ αντιμετωπίσουν νέες πανδημίες (Jessica A. Bell, Jennifer B. Nuzzo, Global Health Security Index: Advancing Collective Action and Accountability Amid Global Crisis, December 2021, στο www.GHSIndex.org). Στο μεταξύ η γενική θνητότητα τινάχθηκε στα ύψη καθώς τα συστήματα υγείας φράκαραν από την πανδημία και ο λαός ουσιαστικά αποκλείστηκε από τη δημόσια περίθαλψη. Οι εκατόμβες φτωχών οφείλονται στην κρατική πολιτική μάλλον παρά στον ιό, όπως αποδεικνύει η Ελλάδα που με πληθυσμό 140 φορές μικρότερο από την Κίνα καταγράφει τετραπλάσιους νεκρούς από τον Cov19.

 

Ελευθερία

Κεντρικός άξονας της ολιγαρχικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στη διάρκεια της συνδημίας είναι το “κάνουμε την κρίση ευκαιρία”, σαρώνουμε δηλαδή μικρομεσαίους και λαό προωθώντας αναδιανομή υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Επιμέρους πλευρές της είναι, μεταξύ άλλων, διαλύουμε ΕΣΥ και δημόσια εκπαίδευση, ανομολόγητα προωθούμε ανοσία αγέλης αναγκάζοντας τους σκλάβους να κολλάν ο ένας στον άλλο σε λεωφορεία, χώρους εργασίας και εστίασης ή πανεπιστήμια, τους χωρίζουμε μάλιστα σ’ εμβολιασμένα ή ανεμβολίαστα πρόβατα και ερίφια και τους βάζουμε να πλακώνονται μεταξύ τους γελώντας με την αριστερά που χαζοχαρούμενα χειροκροτεί ή περί άλλα τυρβάζει, αφήνουμε στο έλεος του θεού τους συνταξιούχους που δεν παράγουν πλέον αλλ’ απλώς επιβαρύνουν ασφαλιστικά ταμεία, και άλλα παρόμοια. Όλα αυτά τα κάνουμε με προκάλυμμα τον μαζικό εμβολιασμό και ρίχνοντας στους ανεμβολίαστους την ευθύνη της προδιαγεγραμμένης υγειονομικής αποτυχίας. Αν για να πείσουμε χρειαστεί να εμβολιάσουμε και το χρυσόψαρό μας, το κάνουμε.

 

Η αριστερά δυστυχώς δεν κατάγγειλε αυτή την πολιτική συνολικά. Περιορίστηκε κυρίως σ’ αιτήματα ενίσχυσης του ΕΣΥ, η οποία είναι βεβαίως σωστή και απαραίτητη, αλλ’ ανεπαρκής όσο η υγειονομική πολιτική δεν αλλάζει εκ βάθρων. Από την αρχή της συνδημίας αριστεροί υγειονομικοί με ηρωική αυτοθυσία, όπως και οι περισσότεροι υγειονομικοί του δημοσίου, πολεμούν στην πρώτη γραμμή για να σώσουν ζωές. Ορθά επιμένουν ν’ αποσυμφορηθούν το ταχύτερο δυνατό οι ΜΕΘ που άφησαν ανοιχτές οι κυβερνώντες, ελάχιστες για τις ανάγκες της χώρας, και κανείς δεν μπορεί να τους καταδικάσει επειδή υποκύπτουν στον κυνικό κυβερνητικό εκβιασμό. Ωστόσο σπάνια ασκούν συνολική κριτική στην κυβερνητική πολιτική.

Η πολιτική που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις σε ΗΠΑ και ΕΕ συγκρούεται με τη βασική αρχή της επιδημιολογίας, ότι πάντοτε αντιμετωπίζεις τις επιδημίες δρώντας σύντονα σε τέσσερεις πυλώνες. Περιορισμός της δυνατότητας εξάπλωσης και συστηματική ανίχνευση του ιού (ποτέ δεν έγιναν στην Ελλάδα, παρά τ’ αλλεπάλληλα λοκντάουν και τη διασπάθιση δισεκατομμυρίων σε αναξιόπιστα τεστ), ενίσχυση του εθνικού συστήματος υγείας (η κυβέρνηση αντίθετα έκοψε τους πόρους του ΕΣΥ και εγκληματικά απέλυσε εφτά χιλιάδες υγειονομικούς με το πρόσχημα ότι έμειναν ανεμβολίαστοι, χωρίς δυστυχώς η αριστερά να τους στηρίξει όπως έπρεπε), άμεση ενίσχυση της υγείας όλου του πληθυσμού με φαρμακολογικά μέτρα (εδώ κρύβουν συστηματικά την επιτυχία φτωχότερων χωρών, όπως Κούβα και Νικαράγουα αλλ’ ακόμη και άγρια καπιταλιστικών όπως Ινδία και Ινδονησία, που μοίρασαν μαζικά βιταμίνη D και C, υδροξυχλωροκίνη, ιβερμεκτίνη και άλλα φθηνά φάρμακα τα οποία οι φαρμακευτικές συκοφαντούν επειδή δεν τους φέρνουν κέρδος), και τέλος εμβολιασμός ευπαθών ομάδων αν πράγματι αυτός είναι εφικτός, με εμπεριστατωμένη ιατρική απόφαση για κάθε συγκεκριμένο πρόσωπο και όχι μαζικά και καταναγκαστικά.

 

Το φιάσκο λοιπόν των Δυτικών χωρών ήταν αναμενόμενο. Όταν εφαρμόζεις πολιτική αντίθετη στις βασικές επιστημονικές αρχές, τι άλλο περιμένεις; Έλπιζαν να το συγκαλύψουν με επικοινωνιακή διαχείριση. Απέτυχαν. Αποτέλεσμα, από τη μια μεριά να τους λοιδορούν συστημικοί γιατροί λέγοντας αυτά που αποφεύγει να πει η αριστερά (https://swprs.org/professor-ehud-qimron-ministry-of-health-its-time-to-admit-failure/)και από την άλλη οι θεματοφύλακες του συστήματος ν’ ανησυχούν για την κατάρρευση της αξιοπιστίας τους. Όχι τυχαία ο Μπιλ Γκέιτς θεωρεί πως ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του 2022 είναι “η δυσπιστία προς τους θεσμούς” (https://www.gatesnotes.com/About-Bill-Gates/Year-in-Review-2021).

Ειδικοί και πολιτικοί από πέρυσι ξέχασαν και μια άλλη βασική γνώση της επιδημιολογίας. Ενόσω ο ιός κυκλοφορεί στην κοινότητα, ο μαζικός εμβολιασμός με “διάτρητα” εμβόλια (τα οποία δηλαδή δεν εμποδίζουν τη μετάδοση, δεν είναι αποστειρωτικά, αλλ’ απλώς περιορίζουν τα συμπτώματα) είναι επικίνδυνος επειδή πρακτικά καταργεί το εξελικτικό πλεονέκτημα των ελαφρότερων μεταλλάξεων και βοηθά να εξαπλωθούν πιο επικίνδυνα στελέχη. Λόγου χάρη η Κίνα πέτυχε να σβήσει τον ιό ήδη από τον Μάρτη του 2020 χωρίς να χρησιμοποιήσει εμβόλια, και μόνον το 2021, ενώ ιός δεν υπήρχε στην κοινότητα, χρησιμοποίησε μαζικά εμβόλια παραδοσιακής πρωτεϊνικής τεχνολογίας και όχι πειραματικά όπως είναι όλα όσα βάζουμε εμείς εδώ. Στην Κούβα επίσης χρησιμοποίησαν μαζικά πρωτεϊνικά εμβόλια το περασμένο καλοκαίρι, ενώ ο ιός δεν κυκλοφορούσε, και επίσης χλωροκίνη και άλλα φάρμακα. Χωρίς μαζικό κίνημα εστιασμένο σε ζητήματα υγείας οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις αδιαφορούν στις σχετικές αγωνιώδεις προειδοποιήσεις ειδικών (https://www.voiceforscienceandsolidarity.org/videos-and-interviews/second-call-to-who-please-dont-vaccinate-against-omicron).

 

Για να πειθαναγκάσουν το λαό να εμβολιαστεί, αρκετές κυβερνήσεις, μεταξύ τους και η ελληνική, επέβαλαν απαρτχάιντ σε βάρος μεγάλου μέρους του πληθυσμού που χαρακτηρίζεται ανεμβολίαστος ακόμη και αν έχει διπλοεμβολιαστεί. Έτσι ακυρώνουν δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα, με την αριστερά ν’ αυτοακυρώνεται όσο σιωπά γι’ αυτό. Η αριστερά επίσης σιώπησε δυστυχώς για την πρόληψη της νόσησης και την πρώιμη επιθετική θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή ιβερμεκτίνης, χλωροκίνης και άλλων φαρμάκων, καθώς και την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος με βιταμίνες D και C και ψευδάργυρο, που χρησιμοποιήθηκαν μαζικά το 2021 σε πολλές χώρες με μεγάλη επιτυχία. Αποφεύγει δυστυχώς να θέσει το κρίσιμο ερώτημα, πώς κατόρθωσαν φτωχές χώρες της Αφρικής, της λατινικής Αμερικής και της Ασίας ν’ αντιμετωπίσουν τον covid 19 με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις; Τι έκαναν και έχουν εντυπωσιακά λιγότερες νοσηλείες, διασωληνώσεις και θανάτους; Όσο δεν θέτουμε αυτό το ερώτημα, δεχόμαστε τη βάση μιας υγειονομικής πολιτικής που αποδείχθηκε καταστροφική.

 

Επιχείρηση Ελευθερία

Ως το τέλος του 2021 για να “πουλήσει” τους εμβολιασμούς η ελληνική κυβέρνηση διαφήμισε την Επιχείρηση Ελευθερία. Σύμφωνα με την ακατάσχετη προπαγάνδα τα πρόβατα σπάνια αρρώσταιναν και δήθεν δεν μετέδιδαν τον ιό, επομένως ορθά κυκλοφορούσαν ελεύθερα ατεστάριστα και απροφύλακτα, ενώ εξίσου ορθά τα ερίφια απαγορεύτηκε ακόμη και κάλτσες ν’ αγοράσουν χωρίς να δείξουν κοστολογημένη σε ευρώ και προσωρινότατης ισχύος δήλωση μετάνοιας. Αποτέλεσμα, οι εμβολιασμένοι συνωστίζονται απροστάτευτοι σε χώρους εργασίας και ταβέρνες δίχως εξαερισμό όπου ελεύθερα κολλούν άλλους εμβολιασμένους, χωρίς αυτό να ενοχλεί κανάλια και κυβέρνηση που το εγκρίνουν, ζητώντας βασικά να γονατίσουν τα ερίφια.

Η πολύτιμη αυτή ελευθερία των εμβολιασμένων δεν πρέπει βεβαίως να περιοριστεί, ώστε να μη δοθεί λάθος μήνυμα. Αν δεν έχουν προνόμια σε σχέση με τους ψεκασμένους ίσως μετανιώσουν που εμβολιάστηκαν. Ελεύθερα ατεστάριστα και απροφύλακτα λοιπόν συνεχίζουν να μεταδίδουν και τα κρούσματα πληθαίνουν, πάντοτε φυσικά με ευθύνη των εριφίων. Η αριστερά ωστόσο ξεχνά ότι, αν σήμερα οι αστοί γελούν με το διχασμό του λαού και τη δική της αυτοταπείνωση, αύριο θα μας φορτώσουν όσο μπορούν τις ευθύνες. Όταν πάψουν να φταιν οι ανεμβολίαστοι, θα φταίει η αριστερά. Οι συστημικοί ανεμπόδιστα ξαναγράφουν την ιστορία, και αύριο Άδωνις και Πλεύρης δεν θα δυσκολευτούν να πουν πως οι ίδιοι ήταν ανέκαθεν κατά των εμβολίων, αλλά τους εμβολιασμούς τους επέβαλε η αριστερά. Αν εμείς δεν χτυπήσουμε συνολικά την κυβερνητική πολιτική, και κατά μέτωπο την έμφασή της στους εμβολιασμούς, θα πληρώσουμε ακριβά τη σημερινή μας αφωνία.

 

Η συνδημία δεν έφερε μόνο κρατικά μέτρα που δεν έχουν προηγούμενο, από τον καταναγκαστικό εγκλεισμό ολόκληρων κοινωνιών ως τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς με σκευάσματα για τα οποία οι παραγωγοί τους δεν παίρνουν την ευθύνη. Επίσης σηματοδοτεί μια αλλαγή της πολιτικής και επιστημονικής κουλτούρας, καθώς τα κράτη επιβάλλουν μυστικότητα σε ζωτικά επιδημιολογικά δεδομένα, ενώ τα μίντια αποκλείουν ή και αφορίζουν τους επιστήμονες που διαφωνούν με την επίσημη άποψη, με χαρακτηριστικό παράδειγμα στη χώρα μας τον καθηγητή του Στάνφορντ Ιωαννίδη. Το αμερικανικό κράτος προσπάθησε να κρατήσει μυστικά ως το 2096 τα στοιχεία με βάση τα οποία αδειοδότησε το εμβόλιο της Pfizer, και επιμένει να μη δημοσιοποιεί τα στοιχεία για τις παρενέργειες των εμβολιασμών μολονότι τα παραχωρεί σε ιδιωτικές εταιρείες που τα χρησιμοποιούν για δικούς τους σκοπούς (https://trialsitenews.com/attorney-continues-fight-for-release-of-covid-19-vaccine-safety-data/).

 

Οι άρχουσες ολιγαρχίες των δυτικών χωρών αξιοποίησαν την υγειονομική κατάσταση ανάγκης για να προωθήσουν την περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών, καθώς και τον επόμενο γύρο απαλλοτριωτικής συσσώρευσης. Μ’ εξαίρεση τη Γαλλία και λίγες άλλες δυτικές χώρες, η αριστερά δυστυχώς δεν αντιστάθηκε. Χρειάστηκε φιλόσοφοι όπως ο Τζιόρτζιο Αγκάμπεν να μας θυμίσουν ότι η κατά παραχώρηση ελευθερία δεν είναι ελευθερία (https://bit.ly/3oJM4Nd). Είναι συντριπτική ήττα για την εργατική τάξη και το λαό, να προστεθεί ο διαχωρισμός μεταξύ υγειονομικά ορθοφρονούντων και διαφωνούντων στους παγιωμένους διαχωρισμούς που προωθεί ο καπιταλισμός ώστε ν’ αναπαράγει το ταξικό προνόμιο -έμφυλους, ρατσιστικούς, εθνικούς, θρησκευτικούς και τα παρόμοια.

 

Άλλη μεγάλη ήττα ήταν οι περιορισμοί της ελευθερίας που ήρθαν δήθεν προσωρινά και συνεχίζονται μολονότι δεν δικαιολογούνται πλέον από τα επιστημονικά δεδομένα. Τις ερχόμενες εβδομάδες η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει την υγειονομική κρίση, που μόνη της προκάλεσε διαλύοντας το σύστημα δημόσιας υγείας, για να τους παρατείνει. Χωρίς τον ξεσηκωμό της Νέας Σμύρνης θα είχε ήδη κλιμακώσει την αυταρχική και συχνά επιδεικτικά παράλογη πολιτική της. Ήδη μεγάλο μέρος του λαού αντιλαμβάνεται ότι τα δήθεν έκτακτα μέτρα δεν θα φύγουν χωρίς αγώνα. Αυτό τον αγώνα όμως κάποιος πρέπει να τον οργανώσει. Αν δεν το κάνει η αριστερά αφήνει την πρωτοβουλία στη λεγόμενη λαϊκή δεξιά, η οποία κυρίως ενδιαφέρεται να πείσει τους νοικοκυραίους ότι μπορεί να τους προστατέψει από την επέλαση του ολιγαρχικού κεφαλαίου. Χωρίς να μπορεί πράγματι να το κάνει εφόσον δεν αμφισβητεί την καπιταλιστική συσσώρευση που είναι η βαθύτερη αιτία της προϊούσας κοινωνικής πόλωσης και της καταστροφής των μικρομεσαίων.

 

Μετά τη λαίλαπα

Την απαλλοτριωτική συσσώρευση και την επακόλουθη κοινωνική πόλωση μόνον η αριστερά μπορεί να σταματήσει. Αριστερά σημαίνει κίνημα που αγωνίζεται να περάσουν πόροι και εξουσία από τους λίγους στους πολλούς, από τους ισχυρούς στους αδύναμους, από τους πλούσιους στους φτωχούς. Συλλογικά και δημοκρατικά οργανωμένο, λαϊκό και αντισυστημικό, με ηγεσία σφιχτοδεμένη αλλ’ ανοιχτή στο διάλογο και επιστημονικά ενήμερη. Με συνολικό όραμα κοινωνικής αλλαγής και μεταβατικό πρόγραμμα για το πώς θα περάσουμε από το καπιταλιστικό σήμερα στο ελεύθερο αύριο. Που έχει θέση για όσα απασχολούνε το λαό και του μιλά ειλικρινά και αδιαμεσολάβητα, στη γλώσσα του και με σεβασμό στις μέριμνές του, προσπαθώντας να τον ενώσει. Αν κρύβεται ή είναι αυτοαναφορική, ή και υποκλίνεται στους ολιγάρχες, απλώς δεν είναι αριστερά.

 

Η οργανωμένη αριστερά έχει σχεδόν δύο αιώνες ζωής, και ενάμιση αιώνα τα μαζικά της κόμματα σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτά τα κόμματα μπόρεσαν ν’ αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα μόνον όταν συνέδεσαν το σχέδιο συνολικής ανατροπής της καπιταλιστικής κοινωνίας, που κινητοποιούσε κυρίως ριζοσπάστες διανοούμενους και ακραία καταπιεσμένες ομάδες, με δημοκρατικά και οικονομικά αιτήματα τα οποία είχαν απήχηση σ’ ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Ακόμη και η μαζική αναρχική οργάνωση CNT στην Ισπανία κατέθεσε ένα μεταβατικό πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής. Σε μεγάλο μέρος του κόσμου οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης όμως οι γραφειοκρατίες που έλεγχαν τα περισσότερα μέχρι τότε αριστερά κόμματα εκσυγχρονίστηκαν, μεταλλάχθηκαν και επί της ουσίας προσχώρησαν στον φιλελευθερισμό. Μέριμνά τους έγινε η ομαλή αναπαραγωγή του συστήματος μάλλον παρά η ανατροπή του. Έκτοτε η ευρωπαϊκή αριστερά φυλλορρόησε.

 

Τις δεκαετίες της χρηματιστικοποίησης μετά το 1970 αποσαθρώθηκε επίσης η προλεταριακή κουλτούρα αυτενέργειας, συλλογικότητας και αλληλεγγύης, που σιγά σιγά είχε κερδίσει τα λαϊκά στρώματα χάρη στη συστηματική δράση και ζύμωση σοσιαλιστικών και αναρχικών οργανώσεων, χτίζοντας εντέλει έναν χωριστό και αυτόνομο τρόπο ζωής που έδινε ελπίδα και νόημα στην καθημερινότητα των ταπεινών και καταφρονεμένων. Ωστόσο η περίοδος των εξατομικευμένων θατσερικών προλετάριων, που απολάμβαναν την κατάσταση του υπερχρεωμένου δουλοπάροικου και για λίγα άλλα ενδιαφέρονταν όσο είχαν μπύρα, ρόδα και τσόντα, μοιάζει να έληξε. Ήδη στις ΗΠΑ συζητούν αν τα αυθόρμητα ξεσπάσματα και τα μαζικά κινήματα που απροσδόκητα επιστρέφουν στο πολιτικό προσκήνιο θα στραφούν προς το σοσιαλισμό ή το φασισμό (https://www.strategic-culture.org/news/2021/12/02/revival-class-politics-in-us-socialism-or-fascism/). Τα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης δεν έχουν μεγαλύτερη νομιμοποίηση και δεν μοιάζουν περισσότερο ανθεκτικά στην αμφισβήτηση από τα κάτω.

Συνήθως οι εξεγέρσεις έρχονται αφού πρώτα έχουν περάσει τα χειρότερα, και η λήξη της συνδημίας θα σημάνει μια περίοδο αποσυμπίεσης στην οποία θα γίνουν ακόμη πιο δυσβάστακτες οι οικονομικές της παρενέργειες. Η αριστερά πρέπει να κάνει κάθε προσπάθεια για να εκφράσει την οργή και να δώσει αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο στην αμφισβήτηση που εξαπλώνεται. Μόνον αν προσελκύσει το κομμάτι του λαού που αποξενώνεται από το σύστημα έχει ελπίδα να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο και να φράξει το δρόμο στ’ ακροδεξιά μαζικά κινήματα, με άλλα λόγια φασιστικά, που επίσης τροφοδοτούνται από την προϊούσα κρίση νομιμοποίησης. Προϋπόθεση για να τα πετύχει όλα αυτά η αριστερά είναι να μην αφήσει τη λαϊκή δεξιά, των νοικοκυραίων, να μονοπωλήσει την κριτική στην υγειονομική όσο και την οικονομική και την πολιτική διαχείριση της πανδημικής κρίσης από την κυβερνώσα φιλελεύθερη ακροδεξιά. Ελπίδες έχει μόνον αν ξαναγίνει δημοκρατική και λαϊκή, όπως ήταν προτού υποκύψει στον φιλελευθερισμό.

 

του Σπύρου Μαρκέτου, Καθηγητή πολιτικών επιστημών στο ΑΠΘ

[---->]