Πως χρησιμοποίησαν τα σπρεντς για να επιβάλλουν τη λιτότητα

Επιστημονική δημοσίευση του Paul De Grauwe που δείχνει ότι η λιτότητα επιβλήθηκε στις PIIGS, με την απειλή των σπρεντς και του  "συναισθήματος" των αγορών. Αλλά, είναι η ίδια η ΕΚΤ με τις πολιτικές της αυτή που καθορίζει τα σπρεντς και όχι οι κυβερνητικές πολιτικές αυτές καθαυτές.

Ο Πολ Κρούγκμαν συγκρίνει τη δημοσιονομική λιτότητα με τις  μεσαιωνικές "θεραπείες", τις  αφαιμάξεις του αίματος του ασθενή. Ο Paul De Grauwe και ο Ji Yuemei σε πρόσφατο άρθρο τους [link] είναι περισσότερο διπλωμάτες, αλλά με βάση τα συμπεράσματα τους μπορούμε να καταλήξουμε σε  πιο ακριβή συμπεράσματα για τα αίτια μιας τόσο κραυγαλέας αποτυχίας.

Σύμφωνα,λοιπόν, με τους δύο οικονομολόγους, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να βασιστούν στο "συναίσθημα" των αγορών παρά στη λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθεί σκληρή λιτότητα, χωρίς όμως και να μειωθούν οι αποδόσεις των τίτλων του δημοσίου οι οποίες, όμως, μειώθηκαν μόνο μετά την παρέμβαση της ΕΚΤ.

πρωτογενής εποχή

[--->]

Ο πιο καλός ο μαθητής…

Από το Social Europe,άρθρο του John Weeks ο οποίος αναλύοντας τα στοιχεία καταρρίπτει το μύθο μιας Ιρλανδίας που κατάφερε δήθεν να ανακάμψει οικονομικά μέσω της λιτότητας

Τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονται συχνά στην Ιρλανδία ως τον "καλύτερο μαθητή στην τάξη" των χωρών που αγωνίζονται να βγουν από την καταστροφική ευρωπαϊκή κρίση.
Αλλά μια ανάλυση της "επιτυχίας" των Ιρλανδών θα μας δώσει μια καλή ιδέα για το τι πραγματικά είναι αυτή η οικονομία του 1% που κηρύττει το ευαγγέλιο της λιτότητας στην Ευρώπη. ...

 Αν ένα πλεόνασμα εισαγωγών μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αν διαρκέσει πολύ, [...] όταν μια χώρα εμφανίζει εμπορικό πλεόνασμα, η κατανάλωση και οι επενδύσεις των κατοίκων της θα πρέπει να είναι κάτω από την παραγωγή και το εθνικό εισόδημα. Το πλεόνασμα αυτό μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ροές κεφαλαίων, γεγονός που εξηγεί γιατί οι ξένες επενδύσεις Γερμανίας, Ιαπωνίας και Κίνας έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η διατήρηση εμπορικού πλεονάσματος ως κυβερνητική πολιτική, ορίζεται ως "μερκαντιλισμός".