nique
la police
Οι ελληνικές
εκλογές που έδωσαν στους συντηρητικούς της Νέας Δημοκρατίας την σχετική πλειοψηφία,
με ένα μπόνους 50 εδρών, μας δίνουν κάποια σύντομα μαθήματα όσον αφορά το μέλλον της
Ιταλίας και της Ευρώπης.
ΠΡΩΤΟ, δεν είναι αλήθεια, όπως δείχνει η Ελλάδα, ότι η διαμαρτυρία δεν επηρεάζει το πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο. Μέσα σε τρία χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία από ένα ποσοστό κοντά στο 80 τοις εκατό κατέβηκαν λίγο πάνω από το 40%. Από κόμματα του δικομματισμού υποχρεώθηκαν να συνασπιστούν ενάντια στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Σήμερα στην Ελλάδα η πολιτική εκπροσώπηση κατά της λιτότητας είναι το 50 τοις εκατό των ψήφων.
ΔΕΥΤΕΡΟ, δεν είναι αλήθεια ότι στις εκλογές οι διάφορες πριμοδοτήσεις στο πρώτο κόμμα εγγυώνται την κυβερνησιμότητα της χώρας και ότι είναι πολιτικά ουδέτερες. Με νόμο παρόμοιο με αυτόν του Violante λίγους μήνες πριν, ένα από τα δύο πρώην κόμματα του δικομματισμού (η Νέα Δημοκρατία) κέρδισε το μπόνους των εδρών και έτσι κατάφερε να δημιουργήσει μια συμμαχία με τον πρώην αντίπαλο του (το ΠΑΣΟΚ).Στην Ιταλία αυτό το παράδειγμα, θα μπορούσε να σημαίνει κάτι.
ΤΡΙΤΟ, οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης επηρεάζουν τους ψηφοφόρους των άλλων ευρωπαϊκών χωρών κάτι που η αριστερά δεν το κάνει. Η Μέρκελ ευχήθηκε, πριν από τις εκλογές, τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας, ενώ τα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης (για να μην αναφέρουμε τα ιταλικά), μια πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ την εμφάνισαν σαν το χάος. Ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τα μεγάλα αμοιβαία κεφάλαια υψηλού ρίσκου σε περίπτωση θανάτου, αυτού που απομένει από την Ελλάδα. Τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με επικεφαλής τα ιταλικά, δεν είχαν καμία παρουσία στο χώρο της επικοινωνίας. Όταν ψηφίζουν σε μια χώρα που αισθάνεται απομονωμένη, όλα αυτά μετράνε και μετακινούν ψηφοφόρους. Για παράδειγμα, ήταν αδύνατο για τον Vendola,τον Landini,τη Die Linke,την Front de Gauche να πάνε στην Ελλάδα για να μην αισθάνεται μόνος του ο Τσίπρας; Ο επαρχιωτισμός της αριστεράς και η διεθνοποίηση του κεφαλαίου δημιουργούν ένα ρεύμα στην κοινή γνώμη που κάποια ψήφο αποφασιστικής σημασίας, για τη δεξιά, μπορούν να την μετατοπίσουν.
ΤΕΤΑΡΤΟ. Ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα στηρίζεται σε υπολείμματα συναίνεσης και πελατειοκρατίας. Στην Ελλάδα, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ σε φόρους, τα πρώην κόμματα του δικομματισμού στηρίζονται σε υπολείμματα πελατειοκρατίας και ευνοιοκρατίας, και όλα αυτά μετράνε. Επειτα στην Ελλάδα υπάρχει ένα έντονο χάσμα γενεών. Οι νέοι είναι κατά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι πιο ώριμες γενιές, όχι ιδιαίτερα ξεκρέμαστες από την κρίση, υπέρ των δύο πρώην κομμάτων του συστήματος του δικομματισμού. Το BBC, για παράδειγμα, αναφέρει τη Νέα Δημοκρατία ως το κόμμα, ουσιαστικά, των ηλικιωμένων. Αυτό το είδος ψηφοφόρων, που εύκολα εκμεταλλεύεται κανείς την κρίση τους και την τάση τους να προσκολλώνται σε παλιές λύσεις, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό τη βάση της ευρωπαϊκή συναίνεσης στο νεοφιλελευθερισμό. Σε μια ήπειρο που γερνάει, το να ποντάρει κανείς μόνο στη νεανικότητά της πολιτικής ίσως να είναι λάθος.
ΠΕΜΠΤΟ. Τα ιδεολογήματα της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας πρέπει να ηττηθούν . Το ευρώ αναβίωσε τον εθνικισμό, διασπώντας μια ήπειρο σε έθνη και εθνικά κόμματα, όσο ποτέ άλλοτε πριν από την πτώση του τείχους. Ένα νόμισμα δεν είναι μια ήπειρος και αυτό φαίνετε. Και πάνω απ 'όλα, η ήπειρος μπορεί να ζήσει πολύ καλά χωρίς ένα νεοφιλελεύθερο νόμισμα. Ο τρομοκράτης που ζει από το σύνθημα ευρώ = Ευρώπη =ειρήνη και σταθερότητα είναι ένας οργουελικός μηχανισμός που πρέπει να μάθουμε πως ξεμοντάρετε.
ΕΚΤΟ. Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, όπως είδαμε στην Ελλάδα, έχασαν τους μισούς ψηφοφόρους τους σε λίγα χρόνια. Μια εναλλακτική λύση μπορεί να έλθει ακόμα πιο γρήγορα, όπως έγινε και με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν αντικαθιστά το παλιό σε πραγματικό χρόνο. Αυτό για να καταλάβουμε, ιδίως στην Ιταλία, ότι κανένα εκλογικό σχήμα (τόσο επιθυμητό όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ), δεν μπορεί να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων ή ακόμα και να καλύψει πλήρως το χώρο του πολιτικού. Για τα διάφορα σχήματα της ιταλικής αριστεράς σε παρακμή, ντοπαρισμένα με το ναρκωτικό της “κοινής γνώμης” ως ο κατέξοχήν χώρος του πολιτικού και χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, αναδύεται ένα διπλό κλασικό πρόβλημα (η κυβέρνηση και το κίνημα). Μια απόδειξη ότι η ιστορία ζητάει πάντα λογαριασμό για όλα όσα έχουν αφαιρεθεί από τις προηγούμενες γενιές. Ιδού η Ρόδος,ιδού και το πήδημα.
ΕΒΔΟΜΟ. Η πολιτική σκηνή της Γερμανίας, παίζει κεντρικό ρόλο όπως και η εθνική πολιτική της κάθε χώρας, για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Σήμερα βλέπουμε έναν εκπρόσωπο των Πρασίνων, να μιλάει για την Ελλάδα, όπως μιλάει ένας σούπερ-νεοφιλελεύθερος, το κόμμα των Πειρατών που αυξάνεται (πολύ) σε δύναμη,σαν να υπήρχε μόνο η Γερμανία, η Die Linke να περνάει κρίση, οι Σοσιαλδημοκράτες της SPD να ετοιμάζονται για ένα επερχόμενο μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό με τη Μέρκελ. Όλα αυτά είναι άσχημα νέα: μία διπλωματική επίθεση στο γερμανικό πολιτικό χώρο έχει ιδιαίτερη σημασία για κάθε εθνικό πολιτικό χώρο, δεδομένης της σημασίας της Γερμανίας και πάντως ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει, με εσωκομματικές π.χ. εκλογές και υποψηφιότητες.
Τέλος, συγχαρητήρια στον Αλέξη Τσίπρα. Κανένας δεν στρογυλεύει τις ατέλειες, τα προβλήματα, τα ερωτηματικά μιας εμπειρίας όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν ένα προτέρημα άγνωστο στη σημερινή πολιτική της ευρωπαϊκής αριστεράς: το θάρρος. Ένα θάρρος όχι φυσικά ανεύθυνο και ρομαντικό, αλλά εκατό τοις εκατό πολιτικό. Ένα θάρρος που συνένωσε γύρω του την επιθυμία για ένα καλύτερο μέλλον ενός σημαντικού ποσοστού των νέων της Ελλάδας. Ένα παράδειγμα για να δούμε με θετικό βλέμμα τη διάλυση της σημερινής σάπιας και βρώμικης ιταλικής αριστεράς, ανίκανη να ξεφύγει από το ιταλικό ΠΑΣΟΚ (το Pd). Και ποιος ξέρει αν αυτή τη φορά ο Λεωνίδας δεν γυρίσει σπίτι του νικητής.
ΠΡΩΤΟ, δεν είναι αλήθεια, όπως δείχνει η Ελλάδα, ότι η διαμαρτυρία δεν επηρεάζει το πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο. Μέσα σε τρία χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία από ένα ποσοστό κοντά στο 80 τοις εκατό κατέβηκαν λίγο πάνω από το 40%. Από κόμματα του δικομματισμού υποχρεώθηκαν να συνασπιστούν ενάντια στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Σήμερα στην Ελλάδα η πολιτική εκπροσώπηση κατά της λιτότητας είναι το 50 τοις εκατό των ψήφων.
ΔΕΥΤΕΡΟ, δεν είναι αλήθεια ότι στις εκλογές οι διάφορες πριμοδοτήσεις στο πρώτο κόμμα εγγυώνται την κυβερνησιμότητα της χώρας και ότι είναι πολιτικά ουδέτερες. Με νόμο παρόμοιο με αυτόν του Violante λίγους μήνες πριν, ένα από τα δύο πρώην κόμματα του δικομματισμού (η Νέα Δημοκρατία) κέρδισε το μπόνους των εδρών και έτσι κατάφερε να δημιουργήσει μια συμμαχία με τον πρώην αντίπαλο του (το ΠΑΣΟΚ).Στην Ιταλία αυτό το παράδειγμα, θα μπορούσε να σημαίνει κάτι.
ΤΡΙΤΟ, οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης επηρεάζουν τους ψηφοφόρους των άλλων ευρωπαϊκών χωρών κάτι που η αριστερά δεν το κάνει. Η Μέρκελ ευχήθηκε, πριν από τις εκλογές, τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας, ενώ τα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης (για να μην αναφέρουμε τα ιταλικά), μια πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ την εμφάνισαν σαν το χάος. Ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τα μεγάλα αμοιβαία κεφάλαια υψηλού ρίσκου σε περίπτωση θανάτου, αυτού που απομένει από την Ελλάδα. Τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με επικεφαλής τα ιταλικά, δεν είχαν καμία παρουσία στο χώρο της επικοινωνίας. Όταν ψηφίζουν σε μια χώρα που αισθάνεται απομονωμένη, όλα αυτά μετράνε και μετακινούν ψηφοφόρους. Για παράδειγμα, ήταν αδύνατο για τον Vendola,τον Landini,τη Die Linke,την Front de Gauche να πάνε στην Ελλάδα για να μην αισθάνεται μόνος του ο Τσίπρας; Ο επαρχιωτισμός της αριστεράς και η διεθνοποίηση του κεφαλαίου δημιουργούν ένα ρεύμα στην κοινή γνώμη που κάποια ψήφο αποφασιστικής σημασίας, για τη δεξιά, μπορούν να την μετατοπίσουν.
ΤΕΤΑΡΤΟ. Ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα στηρίζεται σε υπολείμματα συναίνεσης και πελατειοκρατίας. Στην Ελλάδα, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ σε φόρους, τα πρώην κόμματα του δικομματισμού στηρίζονται σε υπολείμματα πελατειοκρατίας και ευνοιοκρατίας, και όλα αυτά μετράνε. Επειτα στην Ελλάδα υπάρχει ένα έντονο χάσμα γενεών. Οι νέοι είναι κατά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι πιο ώριμες γενιές, όχι ιδιαίτερα ξεκρέμαστες από την κρίση, υπέρ των δύο πρώην κομμάτων του συστήματος του δικομματισμού. Το BBC, για παράδειγμα, αναφέρει τη Νέα Δημοκρατία ως το κόμμα, ουσιαστικά, των ηλικιωμένων. Αυτό το είδος ψηφοφόρων, που εύκολα εκμεταλλεύεται κανείς την κρίση τους και την τάση τους να προσκολλώνται σε παλιές λύσεις, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό τη βάση της ευρωπαϊκή συναίνεσης στο νεοφιλελευθερισμό. Σε μια ήπειρο που γερνάει, το να ποντάρει κανείς μόνο στη νεανικότητά της πολιτικής ίσως να είναι λάθος.
ΠΕΜΠΤΟ. Τα ιδεολογήματα της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας πρέπει να ηττηθούν . Το ευρώ αναβίωσε τον εθνικισμό, διασπώντας μια ήπειρο σε έθνη και εθνικά κόμματα, όσο ποτέ άλλοτε πριν από την πτώση του τείχους. Ένα νόμισμα δεν είναι μια ήπειρος και αυτό φαίνετε. Και πάνω απ 'όλα, η ήπειρος μπορεί να ζήσει πολύ καλά χωρίς ένα νεοφιλελεύθερο νόμισμα. Ο τρομοκράτης που ζει από το σύνθημα ευρώ = Ευρώπη =ειρήνη και σταθερότητα είναι ένας οργουελικός μηχανισμός που πρέπει να μάθουμε πως ξεμοντάρετε.
ΕΚΤΟ. Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, όπως είδαμε στην Ελλάδα, έχασαν τους μισούς ψηφοφόρους τους σε λίγα χρόνια. Μια εναλλακτική λύση μπορεί να έλθει ακόμα πιο γρήγορα, όπως έγινε και με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν αντικαθιστά το παλιό σε πραγματικό χρόνο. Αυτό για να καταλάβουμε, ιδίως στην Ιταλία, ότι κανένα εκλογικό σχήμα (τόσο επιθυμητό όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ), δεν μπορεί να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων ή ακόμα και να καλύψει πλήρως το χώρο του πολιτικού. Για τα διάφορα σχήματα της ιταλικής αριστεράς σε παρακμή, ντοπαρισμένα με το ναρκωτικό της “κοινής γνώμης” ως ο κατέξοχήν χώρος του πολιτικού και χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, αναδύεται ένα διπλό κλασικό πρόβλημα (η κυβέρνηση και το κίνημα). Μια απόδειξη ότι η ιστορία ζητάει πάντα λογαριασμό για όλα όσα έχουν αφαιρεθεί από τις προηγούμενες γενιές. Ιδού η Ρόδος,ιδού και το πήδημα.
ΕΒΔΟΜΟ. Η πολιτική σκηνή της Γερμανίας, παίζει κεντρικό ρόλο όπως και η εθνική πολιτική της κάθε χώρας, για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Σήμερα βλέπουμε έναν εκπρόσωπο των Πρασίνων, να μιλάει για την Ελλάδα, όπως μιλάει ένας σούπερ-νεοφιλελεύθερος, το κόμμα των Πειρατών που αυξάνεται (πολύ) σε δύναμη,σαν να υπήρχε μόνο η Γερμανία, η Die Linke να περνάει κρίση, οι Σοσιαλδημοκράτες της SPD να ετοιμάζονται για ένα επερχόμενο μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό με τη Μέρκελ. Όλα αυτά είναι άσχημα νέα: μία διπλωματική επίθεση στο γερμανικό πολιτικό χώρο έχει ιδιαίτερη σημασία για κάθε εθνικό πολιτικό χώρο, δεδομένης της σημασίας της Γερμανίας και πάντως ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει, με εσωκομματικές π.χ. εκλογές και υποψηφιότητες.
Τέλος, συγχαρητήρια στον Αλέξη Τσίπρα. Κανένας δεν στρογυλεύει τις ατέλειες, τα προβλήματα, τα ερωτηματικά μιας εμπειρίας όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν ένα προτέρημα άγνωστο στη σημερινή πολιτική της ευρωπαϊκής αριστεράς: το θάρρος. Ένα θάρρος όχι φυσικά ανεύθυνο και ρομαντικό, αλλά εκατό τοις εκατό πολιτικό. Ένα θάρρος που συνένωσε γύρω του την επιθυμία για ένα καλύτερο μέλλον ενός σημαντικού ποσοστού των νέων της Ελλάδας. Ένα παράδειγμα για να δούμε με θετικό βλέμμα τη διάλυση της σημερινής σάπιας και βρώμικης ιταλικής αριστεράς, ανίκανη να ξεφύγει από το ιταλικό ΠΑΣΟΚ (το Pd). Και ποιος ξέρει αν αυτή τη φορά ο Λεωνίδας δεν γυρίσει σπίτι του νικητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου