του Fabrizio Poggi
Οι Πράσινοι γιορτάζουν το τέλος της γερμανικής ευημερίας είναι ο τίτλος άρθρου του Thomas Röper στο Anti-Spiegel.ru, υπερβάλλοντας βέβαια ως προς αυτό που αποκαλεί τευτονική "αποκλειστικότητα"αφού γνωρίζουμε ότι, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι αυτές οι επιλογές εκλαμβάνονται ως πρότυπο, ελάχιστες από αυτές μπορούν στην πραγματικότητα να θεωρηθούν ως αποκλειστικότητα και μόνο της Γερμανίας.
Οταν η φράση "φίλος των Ρώσων" φαίνεται να έχει
γίνει εδώ και αρκετούς μήνες η πιο μακάβρια προσβολή που μπορεί να εκτοξευτεί
εναντίον οποιουδήποτε, ανεξάρτητα από τις ιδέες , την ιδεολογία που πρεσβεύει ή
τα συμφέροντα της τάξης (ή του τμήματος της
τάξης) που εκπροσωπεί, και αν τυχόν κάνει το λάθος και περάσει
ανυποψίαστος κοντά στη ρωσική πρεσβεία, θεωρείται "πράκτορας της
Μόσχας" και στιγματίζεται ισόβια ως "εχθρός της δημοκρατίας και των
φιλελεύθερων αξιών της Δύσης".
Σε αυτή την Ευρώπη, όπου όλα σχεδόν (με όλο το σεβασμό) τα
κόμματα του κοινοβουλίου αισθάνονται δεσμευμένα από τον ευρωατλαντικό όρκο
υποταγής, "στάσεις" όπως αυτές των Γερμανών Πρασίνων θεωρούνται ως
"υποχρεωτικές επιλογές".
Τι έγραψε λοιπόν ο Thomas Röper;
Ο Thomas Röper έγραψε απλά ότι "η Γερμανία έχει κάτι το μοναδικό, αφού σε καμία άλλη χώρα του κόσμου δεν είναι δυνατόν
κόμματα που αντιτίθενται ανοιχτά στα συμφέροντα της χώρας τους, της οικονομίας
της και την ευημερία των πολιτών της να έχουν μεγάλη εκλογική επιτυχία ή
ακόμη και να εισέρχονται στην κυβέρνηση... Το κόμμα για το οποίο μιλάμε είναι
το Κόμμα των Πρασίνων".
Ο καθένας είναι ελεύθερος να είναι κατά της Ρωσίας, αλλά
κάθε ευφυής άνθρωπος πολεμά τον αντίπαλό του με μέσα που οδηγούν στη δική του
νίκη και όχι στη δική του πτώση. Με τους Πράσινους τα πράγματα είναι
διαφορετικά. Οι Πράσινοι πρεσβεύουν μια πολιτική που δεν βασίζεται σε γεγονότα,
αλλά αποκλειστικά στην ιδεολογία. Δεν θα αναφερθώ στην πολιτική τους για το
κλίμα, θα επικεντρωθώ μόνο στη γεωπολιτική.
Ανακηρύσσοντας τη Ρωσία και την Κίνα ως "εχθρούς" και ζητώντας τη διακοπή των σχέσεων μαζί τους, οι Πράσινοι πρακτικά ζητούν να καταστεί το κόστος της ενέργειας απλησίαστο, οδηγώντας έτσι την οικονομία σε αδιέξοδο, πέρα από μια προγραμματισμένη τεράστια έλλειψη αγαθών,αφού η Κίνα είναι "ο μεγαλύτερος εξωτερικός εμπορικός εταίρος της Γερμανίας", ιδίως στα τσιπ υπολογιστών.
Στην οικονομική πολιτική, εν ολίγοις, οι Πράσινοι
"συμπεριφέρονται όπως ο βομβιστής αυτοκτονίας": ανατινάζουν τη
γερμανική οικονομία προκειμένου να προκαλέσουν μια μικρή ζημιά στον εχθρό.
Στο πολύ πρόσφατο συνέδριο των Πρασίνων για το κλίμα, η
ευρωβουλευτής Viola von Cramon-Taubadel (στο βίντεο από το λεπτό 57) είπε
μεταξύ άλλων ότι " δεν είχε λάβει ποτέ τόσο μεγάλη υποστήριξη για την εξωτερική
πολιτική και την πολιτική ασφαλείας μας σε όλα τα επίπεδα... ο έπαινος
απευθύνεται στην Annalena φυσικά... [η οποία]εκτιμάται από όλους. Από τον
κόσμο, από τα έγκυρα και ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, τους διπλωμάτες" και
τον εκπρόσωπο της ουκρανικής Βουλής που ήταν παρών στο συνέδριο, "με τους
οποίους έχουμε καθημερινή επαφή".
Και η Viola αφηγείται πώς, στην Ουάσινγκτον, ο συνάδελφός της
στο κόμμα Robert Habeck (αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας) "έβαλε ένα τέλος στον
Nord Stream 2" και πώς, την επομένη, "οι Πολωνοί συνάδελφοί μου με
αποθέωσαν". Ο Robert Habeck "έβαλε ένα τέλος στον Nord Stream";
Μιλάει σοβαρά η κυρία; Είχε ο Χάμπεκ κάποια σχέση με την ανατίναξη των αγωγών;
Θα έπρεπε να ερωτηθεί σχετικά, αλλά φυσικά κανείς δεν το κάνει. Τα γερμανικά
"ποιοτικά μέσα ενημέρωσης" αγνοούν επιμελώς τέτοιες δηλώσεις.
Βέβαια,μετά την επίθεση στον Nord Stream, το Βερολίνο
εξαρτάται πλέον για φυσικό αέριο από την Πολωνία, η οποία ετοιμάζεται να
αντικαταστήσει τη Γερμανία ως κόμβο φυσικού αερίου στην κεντρική Ευρώπη. Η
Βαρσοβία λαμβάνει φυσικό αέριο από τη Νορβηγία, έχει κατασκευάσει τερματικό
σταθμό για το σχιστολιθικό αέριο των ΗΠΑ και ελέγχει ακόμη και τον ρωσικό αγωγό
φυσικού αερίου Jamal-Europa , ο οποίος διέρχεται από τη Λευκορωσία. Από εδώ και
στο εξής,λοιπόν, η Γερμανία θα πρέπει να παρακαλάει την Πολωνία για ενεργειακά
θέματα και οι Πράσινοι είναι ευτυχείς γι' αυτό.
Το γεγονός ότι η γερμανική οικονομία τελειώνει μετά την
ανατίναξη των αγωγών Nord Stream δεν ενοχλεί τους Πράσινους. Το γεγονός ότι οι
αντιρωσικές πολιτικές προκαλούν έκρηξη του πληθωρισμού, πλήττοντας κυρίως τους πιο φτωχούς στη Γερμανία, δεν ενοχλεί τους Πράσινους. Το γεγονός ότι η
γερμανική οικονομία θα καταρρεύσει κυριολεκτικά με αυτή την πολιτική δεν
ενοχλεί τους Πράσινους.
Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, γράφει ο Röper, ένα κόμμα που
αντιτίθεται τόσο ανοιχτά "στα συμφέροντα της χώρας του και μάλιστα
πανηγυρίζει για μια τρομοκρατική επίθεση εναντίον της βιομηχανίας του, θα
χαρακτηριζόταν εξτρεμιστικό ή τρομοκρατικό". Εξάλλου, οι γερμανικές
εταιρείες έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια στους αγωγούς, αλλά οι Πράσινοι
πανηγυρίζουν όταν κάποιος πραγματοποιεί τρομοκρατική επίθεση εναντίον της δικής
τους οικονομίας, των δικών τους εταιρειών. Και, καταλήγει, η έκθεση της RAND Corporation
γράφει ότι είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ "να αποδυναμωθεί η γερμανική
οικονομία προκειμένου να ενισχυθεί η αμερικανική οικονομία, μέσω της
μετανάστευσης κεφαλαίων και παραγωγικών δραστηριοτήτων από τη Γερμανία στις
ΗΠΑ"- και σε αυτό οι Γερμανοί Πράσινοι παίζουν ενεργό ρόλο.
Και όχι μόνο αυτό. Όπως πρόβλεψε ο γνωστός George Friedman, σε ένα σημείωμα στη StratFor πριν από δέκα και πλέον χρόνια, η Πολωνία στο μέλλον θα βρεθεί να κατέχει μια περιοχή τουλάχιστον 1
εκατομμυρίου τετραγωνικών χιλιομέτρων, που θα περιλαμβανει το δυτικό τμήμα της
Ρωσίας και ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης, με πληθυσμό εκατό
εκατομμυρίων κατοίκων: με άλλα λόγια, το παλιό σχέδιο μιας Πολωνίας από τη
Βαλτική Θάλασσα μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, "της ανάκτησης των πανάρχαιων
πολωνικών εδαφών".
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η Πολωνία από μόνη της δεν θα μπορούσε
να πραγματοποιήσει το όνειρο του Γιόζεφ Πιουσούτσκι για μια Πολωνία "απότη μία θάλασσα ως την άλλη" και τότε οι ΗΠΑ θα έπρεπε να παρέμβουν, αναπτύσσοντας
στρατιωτικές δυνάμεις στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τις χώρες της Βαλτικής και
την Πολωνία.
Επιπλέον, όπως έλεγε ο George Friedman, "σκοπεύω
να μελετήσω τη θεωρία που διατύπωσε ο Πιουσούτσκι. Πρόκειται για ένα σχέδιο που
μπλοκάρει τους Ρώσους, τους απομακρύνει από τους Γερμανούς και περιορίζει την
τουρκική απειλή στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Οι Πολωνοί πρέπει να είναι οι ηγέτες
του μπλοκ και οι Ρουμάνοι η άγκυρα του νότου".
Τον Μάρτιο, η πολωνική τηλεόραση έδειξε έναν ακόμη χάρτη με
τον επερχόμενο διαμελισμό της Ουκρανίας (περιοχές L'vov, Volyn' και Ternopol'
υπό πολωνικό έλεγχο) μεταξύ Βουδαπέστης, Βαρσοβίας, Βουκουρεστίου κ.λπ.
Σήμερα, λέει ο Ρώσος ιστορικός Igor' Šiškin, η μακραίωνη
"πολωνική υπεροψία" – η αντίδραση στις τέσσερις ή πέντε διχοτομήσεις
της Πολωνίας μεταξύ του 18ου και του 20ού αιώνα - φαίνεται πως ενθαρρύνεται από
την Ουάσινγκτον, η οποία πιέζει τη Βαρσοβία να παρέμβει στην Ουκρανία, ακόμη
και "εκτός πλαισίου ΝΑΤΟ", να διεξάγει πόλεμο κατά της Ρωσίας και να
πάρει πίσω τα λεγόμενα "Kresy Wschodnie" (ανατολικά εδάφη) της παλιάς
Rzeczpospolita του 1772, συμπεριλαμβανομένης της δυτικής Λευκορωσίας και της
Ουκρανίας, που "πολωνοποιήθηκαν" μεταξύ 1920 και 1939.
Και ένας άλλος Ρώσος ιστορικός, ο Evgenij Spitsyn, λέει ότι αν
η Βαρσοβία, που δεν πληρώνει τα 17 δισεκατομμύρια ευρώ που λαμβάνει ετησίως από
τις Βρυξέλλες, επιμείνει να απαιτεί 1,3 τρισεκατομμύρια ευρώ από τη Γερμανία
για "πολεμικές αποζημιώσεις", η οικονομική κρίση θα μπορούσε να
οδηγήσει το Βερολίνο να επισημοποιήσει αυτό που σήμερα μόνο κάποιες παρυφές της
γερμανικής δεξιάς θέτουν: την απαίτηση για την επιστροφή των γερμανικών εδαφών
(κυρίως Πομερανία, Σιλεσία, Ανατολική Πρωσία) που, το 1945, ο Ιωσήφ Στάλιν είχε
"παραχωρήσει" στην Πολωνία.
Στην ουσία, μπροστά στην απειλή που αποτελεί για τις ΗΠΑ μια
"συμμαχία" κινεζικής βιομηχανίας, ρωσικών πρώτων υλών και γερμανικής
τεχνολογίας, η Ουάσιγκτον, ενισχύοντας οικονομικά και στρατιωτικά την
"πολωνική αλαζονεία", στοχεύει στη δημιουργία μιας ουδέτερης ζώνης -
μιας "από θάλασσα σε θάλασσα" Πολωνίας, - που θα απομονώνει τη Δύση
από την Ανατολή και θα πνίγει την γερμανική οικονομία.
Όμως,όσον αφορά τη νοτιοανατολική πλευρά, που, σύμφωνα με τον Φρίντμαν, είναι εκτεθειμένη στην τουρκική απειλή, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε, μόλις πρόσφατα ότι, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές χώρες που αναζητούν αγωνιωδώς φυσικό αέριο, η Τουρκία δεν έχει τέτοια προβλήματα και μάλιστα, με την ουσιαστική ρωσοτουρκική συμφωνία, στις 12 Οκτωβρίου "ο ίδιος ο Πούτιν δήλωσε ότι η Ευρώπη μπορεί να αγοράζει από την Τουρκία το ρωσικό φυσικό αέριο" το οποίο από τους αγωγούς του Βορρά θα κατευθύνεται προς τη Μαύρη Θάλασσα.
Δύο ημέρες αργότερα, ο Ερντογάν δήλωνε και πάλι ότι οι
αρμόδιες υπηρεσίες των δύο χωρών είχαν λάβει εντολή να προχωρήσουν "χωρίς
καθυστέρηση" στην υλοποίηση αυτής της πρωτοβουλίας.
Σε αυτό το σημείο, όπως σημειώνει ο Oleg Adamovič στην
Komsomol'skaja Pravda, αν η ΕΕ ορκιστεί ότι δεν θα αγοράζει φυσικό αέριο από τη
Μόσχα,τότε η Άγκυρα μπορεί απλώς να της πουλήσει ένα μείγμα στο οποίο το ρωσικό
φυσικό αέριο θα αναμιγνύεται με αέριο από το Αζερμπαϊτζάν ή άλλες χώρες της
Κασπίας Θάλασσας, έτσι ώστε "όλοι να κρατήσουν τα προσχήματα"
συνάπτοντας συμβάσεις όχι με την Gazprom, αλλά με κάποια τουρκική εταιρεία.
Ειδικά από τη στιγμή που, από ρωσικής πλευράς, όλη η υποδομή
είναι έτοιμη: αυτό που τώρα ονομάζεται "Turkish Stream", πριν από το
2015 ήταν "South Stream"- το μόνο που λείπει είναι να τοποθετηθούν
κάποιοι αγωγοί κάτω από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Τουρκία.
Τώρα, ενώ είναι πιθανό να θεωρηθούν κάπως υπερβολικά αισιόδοξες οι εκτιμήσεις της κινεζικής Global Times για την Ευρώπη που "τείνει προς την
παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολισμό, ενώ την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ αναζητούν
τρόπους προκειμένου να διατηρήσουν την ηγεμονία τους και έναν μονοπολικό
κόσμο", δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς τι είδους ανταγωνισμός είναι
σε εξέλιξη μεταξύ των διαφόρων τμημάτων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και ποια
κόμματα (και πάλι, με κάθε σεβασμό) τους εκπροσωπούν, στο άθλιο και αποκρουστικό
θέαμα που πλασάρουν ως "πρόβλημα της χώρας", δηλαδή της αστικής
τάξης, η οποία είναι παγιδευμένη ανάμεσα στην "ατλαντική πίστη"της
και την απέραντη απληστία της για κέρδη.
