Την Ολλανδή δημοσιογράφο δεν την γνωρίζω, παρά μόνο ότι διάβασα
στα μέσα εδώ. Λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω αλλά αυτό που έκανε δεν ήταν
δημοσιογραφία.
Οι πολιτικές ερωτήσεις, ιδίως εκείνες που θέλεις να στριμώξεις
έναν πολιτικό, δεν γίνονται με προσωπική εμπάθεια και κατηγορίες.
Δεν ρωτάς έναν πολιτικό γιατί λέει ψέματα. Τον φέρνεις
αντιμέτωπο με τα ψέματα του μέσα από τα στοιχεία.
Το θέμα των push backs έχει διερευνηθεί πολύ, υπάρχουν
εκθέσεις σοβαρών οργανισμών, καταδικαστικές αποφάσεις και δίκες σε εκκρεμότητα,
υπάρχει μέχρι και το resolution του 2019 (δεν ξέρω πως να το πω ελληνικά αυτό)
του Συμβουλίου της Ευρώπης που καταδικάζει τις επαναπροωθήσεις τις οποίες
παραδέχεται ότι γίνονται στα σύνορα της ΕΕ (Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία).
Αντί λοιπόν να δημιουργήσεις εντυπώσεις σαν να είναι προσωπική
βεντέτα, ρωτάς ήρεμα τον πρωθυπουργό μιας χώρας να απαντήσει. Του τρίβεις στη μούρη
(αλλά με τακτ και ψυχρή λογική) τα
στοιχεία, του λες υπάρχει αυτή η απόφαση, υπάρχει αυτή η μήνυση εναντίον της
Ελλάδας, υπάρχει αυτή η έκθεση, υπάρχουν αυτά τα νούμερα. Και όσο εκείνος
προσπαθεί να ξεφύγει συνεχίζεις να τον βομβαρδίζεις με τα στοιχεία. Αυτό είναι
η δημοσιογραφία. Το γιατί λες ψέματα, δεν είναι δημοσιογραφία, είναι διάλογος
στο ΦΒ. Τ
Το ξέρω ότι όλοι έχουμε απηυδήσει από το πως χειραγωγούνται τα
μέσα στην Ελλάδα, το ξέρω ότι δεν μαθαίνουμε αλήθειες και ότι οι ερωτήσεις
είναι για ντολμαδάκια, το ξέρω ότι η πολιτική ελίτ της χώρας είναι απαίδευτη
και ανίκανη για διάλογο με στοιχεία, όμως ας μην ηρωποιούμε τους λάθος
δημοσιογράφους.
Εχουν γίνει καταπληκτικά ρεπορτάζ στην Ελλάδα, να σας θυμίσω
μόνο το τελευταίο ντοκιμαντέρ Μαύρα Φουγάρα και το πως έγιναν οι ερωτήσεις
εκεί με στοιχεία χωρίς να χρειαστεί ο δημοσιογράφος να κατηγορήσει κανέναν.
Ετσι γίνεται η δημοσιογραφία. Μην βιαζόμαστε λοιπόν να ηρωοποιήσουμε κανέναν.
Εχουμε ανάγκη από ήρωες το ξέρω, έχουμε ανάγκη από κάποιον να νιώσουμε ότι
κάνει αυτό που δεν κάναμε εμείς. Ομως φίλοι μου, δεν γίνεται έτσι.
Με αγάπη...
