Ξανά λοκ ντάουν. Μερικό αλλά λοκ ντάουν.
Όπως παλιά. Μην ξεσυνηθίζουμε.
Λοκ ντάουν όχι μόνο για τους ανεμβολίαστους. Για όλους αυτήν
την φορά.
"Μετά από εμάς, έρχονται για εσάς" έγραφε ένα πλακάτ
σε μία συγκέντρωση απολυμένων υγειονομικών.
Δεν δώσαμε σημασία, δεν το έδειξε και η τηλεόραση. Ήταν και
"ψέκες" όλοι αυτοί, τι ψάχνεις...
Λοκ ντάουν, λοιπόν, το παραδοσιακό, το οριγκινάλε.
Εκεί οδήγησε η λογική που επιβλήθηκε "κάντε το εμβόλιο
και μην σας νοιάζει τίποτα". Όχι τυχαία. Με μαθηματική ακρίβεια.
Οπότε;
Πρωτοχρονιά πάλι με φίλους σε σπίτια. Σαν την Μέρα της
Μαρμότας. Όχι ότι είναι άσχημα να περνάς τις γιορτές ήρεμα, σε σπίτια, με
λίγους καλούς φίλους. Είναι που μετά από τόση ταλαιπωρία είμαστε ξανά στο ίδιο
σημείο. Ίσως και πιο πίσω. Αυτό είναι το στενάχωρο. Ή το εξοργιστικό.
Πέρυσι τέτοια εποχή η κυβέρνηση υποδεχόταν τα πρώτα εμβόλια
και εξήγγειλε την "Επιχείρηση Ελευθερία". Ένα χρόνο μετά, μετράμε 100
νεκρούς την ημέρα με το ΕΣΥ ακόμα πιο αποδεκατισμένο και κουρασμένο.
Έχουμε όμως ψηφιακό φακέλωμα, άρση του ιατρικού απορρήτου,
κατάργηση του δημόσιου χώρου, σκληρές πολιτικές τύπου Απαρτχάιντ, καθιέρωση των
λοκ ντάουν και των περιορισμών, εξοντωτικά πρόστιμα σε ανεμβολίαστους.
Και ο πρωθυπουργός για σκι...
Καραγκιόζηδες; Κάφροι; Ανίκανοι; Επικίνδυνοι; Τι από όλα; Ή
όλα μαζί;
Και η ουδέτερη Επιστήμη που παλεύει για να σώσει την
Ανθρωπότητα; Πήγε κουβά κι αυτή. Βγήκε το ευηπόληπτο CDC (οι ανακοινώσεις του
οποίου είναι - σαν να λέμε - η Βίβλος των απανταχού λοιμωξιολόγων) και μείωσε
τις μέρες της καραντίνας από δέκα σε πέντε στους ασυμπτωματικούς ασθενείς. Και
γιατί δεν τις κάνετε δύο τις μέρες ρε μάγκες; Ή καμία. Σιγά τη διαφορά.
Η Ιατρική στην υπηρεσία όχι της Ανθρωπότητας αλλά της Αγοράς.
Ξεκάθαρα.
Η Επιστήμη που παλεύει μακριά από συμφέροντα να ανοίξει τα
μάτια του κοσμάκη είναι ένα ωραίο παραμύθι. Για παιδάκια ή για αφελείς.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ούτε Ντι Κάπριο, ούτε
Τζένιφερ Λόρενς που τρέχουν να αφυπνίσουν τους ανθρώπους για το επικείμενο
Αρμαγεδώνα. Μόνο στο σινεμά αυτά.
Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιοι δεν βρίσκουν κονδύλια για
έρευνα και δανείζονται από συγγενείς και φίλους για να κάνουν γιορτές.
Στον αληθινό κόσμο δημόσιο βήμα έχουν κατά κύριο λόγο οι
τσάτσοι.
Παπαγάλοι με διδακτορικά και καθηγητικές έδρες.
Μακράν πιο επικίνδυνοι και πιο αποτελεσματικοί από τα
παραδοσιακά "παπαγαλάκια".
Αλλά ας μην απελπιζόμαστε.
Αφού "μαζί θα το περάσουμε κι αυτό", όπως έγραψε στο
τουήτερ το ελληνικό Νέτφλιξ με την έναρξη του νέου λοκ ντάουν.
"Μαζί θα το περάσουμε κι αυτό."
Να στενοχωρηθείς; Να τσατιστείς;
Ή μήπως να χαρείς; Γιατί όχι; Να χαρείς!
Νέα καραντίνα, πιο πολύς χρόνος για ένα σωρό απολαυστικές
σειρές! Τι καλά!
Άλλωστε, η "άγνοια είναι ευτυχία". Έτσι, δικαιολογεί
ο Cypher στο πρώτο Μάτριξ την προδοσία του και την εγκατάλειψη του αγώνα.
"Βάλτε με στο Μάτριξ και σας δίνω τον αρχηγό τους" λέει στις Μηχανές.
Εφόσον, δεν γνωρίζω την αλήθεια, τι σημασία έχει αν όλη η ζωή μου είναι ένα
ψηφιακό Ψέμα; Κι αυτός ήταν υποτίθεται ο κακός της ταινίας.
Όμως, από το πρώτο Μάτριξ περάσανε 20 χρόνια. Τώρα, ο Κιάνου
Ριβς σε συνέντευξη του για να προωθήσει τη νέα ταινία μοιράζεται μια εμπειρία
που τον ξάφνιασε:
"Περιγράφω στην έφηβη κόρη ενός φίλου την πλοκή της
πρώτης ταινίας του Μάτριξ επειδή δεν την είχε δει. Της λεω ότι στο μέλλον οι
Μηχανές και η Τεχνητή Νοημοσύνη, κρατάνε τους ανθρώπους φυλακισμένους σε μία
ψηφιακή φυλακή, στο Μάτριξ. Στην πραγματικότητα τα σώματα τους τα χρησιμοποιούν
οι Μηχανές για μπαταρίες. Η πλοκή της ταινίας είναι η προσπάθεια κάποιων να
ξυπνήσουν την ανθρωπότητα από τον ψηφιακό λήθαργο."
Και τι απαντάει το κορίτσι;
"Αν περνάνε όμορφα στο Μάτριξ, γιατί θέλουν να
βγουν;"
Έλα ντε...
Τελικά, το χειρότερο δεν είναι ούτε το ηλεκτρονικό φακέλωμα,
ούτε τα λοκ ντάουν, ούτε οι κάθε λογής περιορισμοί που αποφασίζονται με
πρόσχημα την πανδημία.
Το χειρότερο είναι το να συνηθίσεις.
Να συνηθίσεις στην απώλεια της Ελευθερίας.
Να θεωρείς φυσιολογικό - και ίσως χρήσιμο - να έχεις διαρκώς
τον Μεγάλο Αδελφό πάνω (ή μέσα) στο κεφάλι σου.
Να μην μπορείς να κάνεις χωρίς τον Αλγόριθμο. "Αφού ξέρει
όλα μου τα γούστα και με βοηθάει να διαλέξω ποιά νέα σειρά θα δω ή τι δώρο να
πάρω στην κοπέλα μου"
Το χειρότερο είναι να μάθεις να ζεις μία ζώη μισή.
Το χειμώνα λοκ ντάουν, το καλοκαίρι έξω.
Σαν τους φυλακισμένους.
Εγκλεισμός, προαυλισμός.
Εγκλεισμός, προαυλισμός.
Και μια στο τόσο μία άδεια δύο ημέρων.
Ζωή χωρίς Επαφή, χωρίς αληθινά Βιώματα και Εμπειρίες αφού αυτά
είναι εν δυνάμει "μολυσματικά".
Θα τα ζει το άβαταρ σου αυτά σε κάποιο παιχνίδι στο PS5. Κάτι
δεν είναι και αυτό;
Το χειρότερο είναι να μάθεις να ζεις με το barcode στο κινητό
και να μετακινείσαι στην πόλη σάμπως
είσαι κονσέρβα στο διάδρομο του σούπερ μάρκετ.
Ή μπαταρία.
Το χειρότερο είναι να την πατήσεις σαν τον Μπρουκς από την
αγαπημένη ταινία "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ". Ο φουκαράς ο
Μπρουκς μετά από 50 χρόνια στη φυλακή είχε πλέον συνηθίσει. Όταν
απελευθερώθηκε, δεν ήξερε πλέον τι να κάνει την "ελευθερία" του. Είχε
μάθει να ζει φυλακισμένος μία ζωή.
"Ο Μπρουκς ήταν εδώ"...
Να προσέχουμε την υγεία μας. Και των αγαπημένων μας
Να αγωνιζόμαστε για την ανθρωπινότητα και για την ανθρωπιά μας
Να μην συνηθίσουμε την Μηχανή και τον Αλγόριθμο
Να είμαστε αυθεντικοί
Και να λέμε πιο συχνά "σ'αγαπώ"
Καλή χρονιά
