Μετάφραση από το comune-info.net: Καλλιόπη Ράπτη
Ο διαχωρισμός, καθώς χωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με την
τάξη, το χρώμα του δέρματος, τις σεξουαλικές επιλογές ή τη γεωγραφία, ήταν
πάντα μια μορφή δύναμης. Οι εργάτες ζούσαν πάντα σε γειτονιές χωριστές από εκείνες
της μεσαίας και της ανώτερης τάξης, σε περιοχές με λιγότερες υπηρεσίες, με
χειρότερη ποιότητα αέρα και νερού και με πολύ λιγότερο πράσινο χώρο.
Οι αυτόχθονες και οι μαύροι λαοί εκδιώχθηκαν από τα εδάφη
τους, μια διαδικασία που έχει ενταθεί τις τελευταίες δεκαετίες και τους
καταδικάζει να ζουν σε λιγότερο παραγωγικές περιοχές, συχνά απόκρημνες και
βραχώδεις, όπως στην περίπτωση των αυτόχθονων λαών Νάσα και Μισάκ στην Κάουκα
της Κολομβίας.
Υπάρχουν πολλές άλλες μορφές διαχωρισμού, αλλά τώρα
εμφανίζονται νέες με το πρόσχημα της πανδημίας. Προετοιμάζονται τα «διαβατήρια
υγείας» για τη διάσχιση των συνόρων, τα οποία συμπεριλαμβάνουν ή εξαιρούν τα
εμβόλια που προωθούν ή απορρίπτουν οι πολυεθνικές.
Για παράδειγμα, ένας Λατινοαμερικανός ενδέχεται να μην μπορεί
να εισέλθει στην Ευρώπη εάν έχει εμβολιαστεί με το Sinovac, παρ’ όλο που είναι
ένα από τα πιο δημοφιλή βιολογικά εμβόλια στην περιοχή. Όχι μόνο απαιτούν
εμβολιασμό, αλλά κάνουν επίσης διακρίσεις με βάση τη γεωγραφία προέλευσης του
ατόμου, με μια γεωπολιτική υγείας που επιδεινώνει τον διαχωρισμό.
Ανοίγονται νέες ευκαιρίες για όσους, με τη δικαιολογία της
πανδημίας, επιδιώκουν να περιορίσουν τις ελευθερίες επεκτείνοντας τους
ποινικούς κώδικες. Στην Ουρουγουάη, το κοινοβούλιο πρόκειται να εγκρίνει έναν
νόμο που επινοεί το έγκλημα του «κινδύνου για την υγεία», και ο οποίος θα
εφαρμοστεί σε όσους παραβιάζουν τους κανονισμούς για την υγεία.
Εάν το νέο έγκλημα φαίνεται σοβαρό, το γεγονός ότι μπορεί να
τιμωρηθεί με 3 έως 24 μήνες φυλάκιση «χωρίς να χρειάζεται να αποδειχθεί ότι το
άτομο έχει μολύνει κάποιον άλλο» είναι ενδεικτικό της διακριτικής ευχέρειας με
την οποία προτίθενται να καθορίσουν τις
ποινές.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Ποινικολόγων Δικηγόρων, Juan Fagúndez,
χαρακτήρισε αυτόν τον νόμο «απολύτως φασιστικό», δεδομένου ότι θεωρεί «λάθος να
επινοείται ένα έγκλημα σε αυτές τις συνθήκες και αυτή τη στιγμή». Όπως συνέβη
κατά τη στρατιωτική δικτατορία, «για άλλη μια φορά η τιμωρία θα βαρύνει τους
νέους για τη συμπεριφορά τους», πράγμα το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την
υγεία, αλλά με την επιβολή πειθαρχίας σε ολόκληρες γενιές που δεν αποδέχονται
την επιβολή συμπεριφοράς από το κράτος και την αστυνομία.
Μεταξύ των πραγμάτων που θέλουν να ποινικοποιήσουν είναι τα
πάρτι και οι συγκεντρώσεις νέων, που δημιουργούν «συναθροίσεις», μια περίπτωση
που η αστυνομία δεσμεύεται να ποινικοποιήσει.
Πριν από μήνες, το κοινοβούλιο της Ουρουγουάης ενέκρινε νόμο
για ένα άρθρο του Συντάγματος, απαγορεύοντας για τέσσερις μήνες «συναθροίσεις
ανθρώπων» που μπορεί να προκαλέσουν «συγκεκριμένο κίνδυνο για την υγεία».
Ωστόσο, όταν ζητήθηκε από την κυβέρνηση να καθορίσει τι σημαίνει «συνάθροιση»
και πόσα άτομα περιλαμβάνει, η απάντηση ήταν ότι εναπόκειται στην αστυνομία να
το ορίσει εκείνη τη στιγμή και επί τόπου.
Εν ολίγοις, είναι η αστυνομία ή το «μόνιμο πραξικόπημα», για
να το πούμε με τα λόγια του Michel Foucault, που έχει τη δύναμη να καθορίσει
εάν υπάρχει κίνδυνος για την υγεία όταν συναντώνται ομάδες νέων. Τους
τελευταίους μήνες, η αστυνομία διέκοψε περισσότερες από 100 συγκεντρώσεις την
ημέρα σε μια χώρα με μόλις 3 εκατομμύρια κατοίκους. Σε ορισμένες περιπτώσεις,
αυτές ήταν «ομάδες» μόνο πέντε ατόμων σε μια παραλία, όπως αποδείχτηκε στα
κοινωνικά δίκτυα.
Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να σφίξουν τη μέγγενη του
κοινωνικού ελέγχου απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις (αυτή που έγινε στις 8 Μαρτίου
στο Σαντιάγο της Χιλής έχει ήδη κατηγορηθεί σε όλο τον κόσμο ότι διέδωσε την
πανδημία) και να περιορίσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες επιτρέποντας στην
αστυνομία να εισέρχεται σε ιδιωτικές κατοικίες, ακόμη και τη νύχτα, εάν υπάρχει
καταγγελία για κίνδυνο της υγείας.
Ερμηνεύω αυτήν την κατάσταση ως μέρος της στρατιωτικοποίησης
των κοινωνιών μας. Ο έλεγχος μεγάλης κλίμακας, με αστυνομία, κάμερες
παρακολούθησης και drone, συμπληρώνεται από μια ευρύτερη αστυνόμευση η οποία
εισβάλλει σε κάθε γωνιά της λαϊκής κοινωνικότητας.
Και εδώ υπάρχουν διαφορές τάξης και γεωγραφίας. Για να
διαλύσει κάθε κατηγορία περί «συνωμοσίας», μια μελέτη σχετικά με την
κινητικότητα στο Μοντεβιδέο (1,5 εκατομμύρια κάτοικοι) με δεδομένα από την
Google, μας λέει ότι η κινητικότητα έχει μειωθεί κατά 51% σε πλατείες, πάρκα
και παραλίες. Μειώθηκε κατά 48% σε εστιατόρια, καφετέριες και εμπορικά κέντρα,
και κατά περισσότερο από 40% στις δημόσιες συγκοινωνίες. Αλλά αυξήθηκε κατά 10%
σε κατοικημένες περιοχές, δηλαδή στις γειτονιές της μεσαίας και της ανώτερης
τάξης.
Έχουμε φτάσει –ίσως– στο υπαίθριο πανοπτικόν, μια γιγαντιαία
φυλακή της οποίας τα κάγκελα είναι σχεδόν ορατά, επειδή οι φρουροί της είναι οι
γείτονές μας, ακόμη και εμείς; Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από μια τέτοια
φυλακή;
Δεν το ξέρουμε, επειδή οι μορφές κυριαρχίας μεταβάλλονται, οι
νέες επικαλύπτουν τις παλιές, χωρίς να τις αντικαθιστούν. Αυτό που είναι
σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν ατομικές οδοί διαφυγής και μάλιστα ανοργάνωτες.
Τα υπόλοιπα θα πρέπει να αυτοσχεδιάζονται, να επιχειρούνται, να αποτυγχάνουν
και να επιχειρούνται ξανά, έως ότου γίνει δυνατό να ανοίξουν τις ρωγμές.
Πηγή: comune-info.net
