Η Οδύσσεια του Χαλίλ
Τη στιγμή που οι καταγγελίες για παράνομες επαναπροωθήσεις
στον Έβρο αυξάνονται, οι ελληνικές αρχές συνεχίζουν να διαβεβαιώνουν πως δεν
συμβαίνει τίποτα. Η ιστορία του Χαλίλ, που ισχυρίζεται πως έζησε κάτι παρόμοιο,
φαίνεται να τους διαψεύδει.
Εχουν περάσει περισσότερα από δύο χρόνια, από όταν άρχισαν να
πυκνώνουν οι καταγγελίες ανθρωπιστικών οργανώσεων για την πραγματοποίηση
παράνομων επαναπροωθήσεων μεταναστών στον Έβρο.
Σύμφωνα με όσα στο στόχαστρο των επαναπροωθήσεων βρίσκονται
δύο κατηγορίες ανθρώπων: πρόσφυγες και μετανάστες που επιλέγουν αυτή την δίοδο
αντί των νησιών, και Τούρκοι αντιφρονούντες που επιχειρούν να αποδράσουν από το
τουρκικό καθεστώς.
Αφού περάσουν στην ελληνική πλευρά των συνόρων,
συλλαμβάνονται από άνδρες με στρατιωτικά ρούχα και καλυμμένα χαρακτηριστικά,
συχνά δέχονται βία και «στέλνονται» πίσω στην Τουρκία. Παρά τις καταγγελίες,
όμως, η ελληνική κυβέρνηση επιμένει στην άρνηση της ύπαρξης τέτοιων
περιστατικών.
Η στάση της εκφράζεται είτε μέσα από δηλώσειςτου κυβερνητικού εκπροσώπου, Δημήτρη
Τζανακόπουλου («Η ελληνική κυβέρνηση δεν προχωρά σε επαναπροωθήσεις»), είτε σε
επίσημες ανακοινώσεις του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη («οι καταγγελλόμενες
συμπεριφορές και πρακτικές δεν υφίστανται επ’ ουδενί ως επιχειρησιακή
δραστηριότητα και πρακτική του προσωπικού των τμημάτων φύλαξης των συνόρων»).
Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν, λοιπόν. Η μαρτυρία που
παρουσιάζει σήμερα το inside story δείχνει ότι μπορεί και κάτι άλλο να
συμβαίνει.
Γιατί είναι παράνομες οι επαναπροωθήσεις
Κάθε πολίτης τρίτης χώρας που φτάνει σε ευρωπαϊκή χώρα έχει το
δικαίωμα να δηλώσει στις Αρχές πως σκοπεύει να υποβάλει αίτημα για χορήγηση
ασύλου (χορήγηση «διεθνούς προστασίας»). Έως ότου αυτό το αίτημα εκδικαστεί, ο
ίδιος έχει δικαίωμα παραμονής στην χώρα όπου το κατέθεσε.
Η σύλληψη στο Διδυμότειχο...
Ένα γράμμα
Προς την Κυβέρνηση μιας Χώρας της Ελλάδας που δεν της ανήκω
πια.
Δεν μπορώ ούτε Ν σας λυπηθώ ούτε Ν σας φτυσω γιατί το σάλιο
μου είναι πολύ ακριβό και πολύτιμο για να το ρίξω πάνω σας.
Κάποτε είχα έναν πατέρα Μιχάλη τον έλεγαν Μιχάλη Κατσιματιδη,
ήταν στα 21 του στην φωτογραφία με τον Άρη στην Βινιανη μια βδομάδα πριν τιναξουν
την γέφυρα στις 25 του Νοέμβρη 1942 τότε που τον έλεγαν "Αυγερινό".
Μα δεν γεννήθηκε 21 χρόνων. Εκεί αρχές του 1921 στην
Νικομήδεια της Μικρας Ασίας μια μάνα μέσα στην νύχτα στο νοσοκομείο της πόλης
προσπαθούσε Ν φέρει ένα παιδί στον κόσμο 4ο στην σειρά, μόνη, οι δικοί της σε
ένα καΐκι που πήγαινε Ελλάδα, και εκείνη που δεν μπορούσε να φύγει γιατί
γενναγε, με τον αδελφό της παρέα, έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι το αγκάλιασε το
φίλησε και πέθανε.
Να μείνουν δεν τους θέλουν. Να φύγουν δεν τους αφήνουν. Να επιστρέψουν στις χώρες τους δεν μπορούν.
Να μείνουν δεν τους θέλουν. Να φύγουν δεν τους αφήνουν. Να
επιστρέψουν στις χώρες τους δεν μπορούν. Οι πρόσφυγες βρίσκονται αιχμάλωτοι σε
ένα μόνιμο καθαρτήριο, γλίτωσαν από την κόλαση του πολέμου αλλά δεν τους
επιτρέπεται να περάσουν στον «παράδεισο». Όχι γιατί δεν το αξίζουν, όχι επειδή
υπέπεσαν σε κάποιο αμάρτημα, αλλά γιατί, όπως τους ενημερώνουν, ο παράδεισος
είναι υπερπλήρης, δεν τους χωρά, άσε που δεν είχαν κάνει και κράτηση.
Οι πρόσφυγες επίσης προκαλούν. Μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν.
Αν εκδηλώσουν στοιχεία του πολιτισμού τους, σκανδαλίζουν. Αν προσπαθήσουν να
ενσωματωθούν, στέλνοντας π.χ. τα παιδιά τους στα σχολεία, βάζουν σε κίνδυνο τα
«δικά μας» παιδιά. Ακόμη και όταν σαπίζουν στα camps και τα hot spots
λογίζονται ως απειλή. Ό,τι και αν κάνουν είναι χαμένοι. Αν με κάποιο μαγικό
τρόπο εξαφανίζονταν από προσώπου γης, ένα τεράστιο επιφώνημα ανακούφισης θα
αντηχούσε στις χώρες του «πολιτισμένου» κόσμου. Και η ζωή θα συνεχιζόταν σαν
τίποτα να μη συνέβη, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
[--->]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)